Eternal Star ดวงดาวแห่งอมตะ

เขียนโดย rosemarry

วันที่ 21 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 12.18 น.

4 ตอน

0 วิจารณ์

7,017 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 28 ตุลาคม พ.ศ. 2558 21.34 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

1) Black Hole

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ฉันผู้มีความฝันว่า อยากเป็นอมตะ กิงกะโนะ ฮิโซระ จะออกยานตามหาฝัน จากหนังสือที่อ่านโดยที่ไม่ต้องกลัวว่าพ่อแม่จะเป็นห่วง เพราะฉันอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งนานแล้วหล่ะ ด้านหลังของฉันคือเอิร์ธดวงดาวมหาสมุทร แห่งยุค ค.ศ.3000 และด้านหน้า มาร์ มิวส์ จูปิเตอร์ แซทเทิร์น ยูเรนัส เนปจูน พลูโต และอิริส มุ่งสู่นอกแขนของกาแล็กซี่นี้

"ฮิโซระ นี้...เธอหน่ะ...เอาจริงหรอ? ไม่กลัวหรอ?"

เสียงเด็กผู้ชายอายุราวๆ13-14 ปี ดังขึ้นจากตัวเครื่อง เป็นเสียงของสมองกลในยานลำนี้ สมองนี้ฉันให้ชื่อ โทรอน มีหน้าที่คำนวณเส้นทางที่สั้นที่สุด ที่จะนำยานไปสู่จุดหมาย บริการน้ำ อาหาร จากห้องเครื่องที่อยู่ด้านล่างของยาน และก็ คุยเป็นเพื่อนคนขับยาน

"ขณะนี้ยานผ่านดาวมิวส์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว...ขณะนี้ยานผ่านดาวมิวส์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว"

"โทรอน เธอไม่ต้องรายงานฉันก็ได้ ฉันรู้"

"ตามหนังสือนั้น เธอต้องไปที่ไหน ฮิโซระ ตอบฉันด้วย ฉันต้องทำตามหน้าที่"

ไอ้โทรอน ไม่ต้องตามหน้าที่เป๊ะขนาดนี้ก็ได้มั๊ง ฉันปวดตับ><

"ตามหนังสือนั้น ฉันต้องเข้าไปในหลุมดำ ผ่านวงแหวนที่อยู่ในนั้น"

"ห่ะ!!!ว่าไงน่ะ หละ...หละ...หละ...หลุมดำงั้นหรอ"

"ใช่ๆ^^หลุดดำไง แหม่กลัวด้วยหรอ พ่อสมองกล"

เฮ้ๆ สมองกล มันถูกทำขึ้นมานะ ทำไมคนสร้างไอสมองกลต้องใส่ความรู้สึกแบบคนเข้าไปด้วยเนี่ย

"ไม่ดีหรอก กลับเถอะนะ T_T ฉันยังไม่อยากตาย"

"โทรอน เธอตายไม่ได้ เธอเป็นสมองกลนะ(ไอเบือกเอ๊ย!!)"

"ขณะนี้ยานผ่านดาวอิริสเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...ขณะนี้ยานผ่านดาวอิริสเป็นที่เรียบร้อยแล้ว"

"ก็บอกว่าไม่ต้องตามหน้าที่เป๊ะขนาดนี้ก็ได้ไงเล่า(ไอสมองพึกล)"

มันเป็นอะไรที่เพลิดเพลิน ปวดตับมากๆ แต่พอหลังกลับไปที่ทางช้างเผือกแล้ว สวยมากๆเลยค่ะ ฉันอยากรู้จังว่าหากฉันผ่านหลุดดำนั้น ที่เขาเชื่อกันว่าเป็นมิติที่ 5 มิติแห่งเวลา มันจะทำให้ฉันค้นพบวิธีที่จะเป็นอมตะได้หรือเปล่าน่ะ ฉันอยากรู้ถึงเทคโนโลยีในสมัยก่อน สมัยปี 2000 มันจะห่างกับสมัยของฉันยังไง ก้าวไกลขึ้นเท่าใด เยอะแยะไปหมดเลยเนอะ คำถามพวกนี้

"โทรอน เตรียมการวาร์ป สู่เหนือหลุมดำ"

"กำลัง...เตรียมการวาร์ป..."

ฉันนึกถึงภาพของดวงดาวที่กำลังถูกดูดเข้าไปหลายๆดวง เหมือนกับ น้ำตกที่ลงจากภูเขาไปสู่ก้นเหว น่าสนุกชะมัด ถ้าฉันตกลงไปพร้อมกับดาวพวกนั้นคงเป็นภาพที่สวยมากไม่ใช้น้อย

"เราจะวาร์ปในอีก 5...4...3...2...1"

"0 การวาร์ปเสร็จสิ้น ฮ่าๆ"

ฉันช่วยนับให้ด้วยความรู้สึกตื่นเต้น และในชั่วพริบตายานของฉันก็ลอยลำเหนือกาแล็กซีทางช้างเผือก ตรงใจกลางของหลุมดำ แต่ฉันก็ต้องตกใจกับภาพที่ฉันเห็น

"บ้าหน่า!!!ทำไมไม่มีดาวถูกดูดลงไปหล่ะ!"

"มันเป็นการดึงดูดซึ่งกันและกันด้วยพลังมหาสาร แต่ยังมีดาวบ้างดวงถูกดูดได้อยู่เป็นบางดวง อย่างดวงที่อยู่ที่ 11 นาฬิกาของเธอ(ด้านหน้าค่อนไปฝั่งซ้าย)"

ฉันหันไปมองดาวดวงนั้นตามที่โทรอนบอกแล้วมองไปรอบๆกาแล็กซี่ที่ฉันเห็นในตอนนี้เป็นแผ่นยาวๆระยิบระยับด้านล่างคือหลุมดำที่ตัดกับความสว่างของดวงดาว

"นี้จะเป็นครั้งสุดท้ายของฉันหรือเปล่าน่ะที่จะได้เห็นมัน"

"อย่าพูดเป็นลางแบบนี้สิฮิโซระ"

นั้นสิเนอะฉันต้องกับมาดูได้อีกสิ ตราบได้ที่ยังมีชีวิต...

"โทรอน เปิดไฟยาน สวิตส์ออน เตรียมนำยานลง"

ยานของฉันค่อยลงสู่ความมืดช้าๆมืดลงเรื่อยๆ จนเหนือหัวของฉันมองไปก็ไม่เห็นแสงไฟใดๆ ในตอนนี้ยานอยู่ในความมืดที่ไม่มีอนุภาคของแสง แม้แต่อนุภาคเดียว ทั้งที่เพิ่งดูดดาวดวงนั้นเข้ามาแท้ๆ แต่ฉันกลับหามันไม่เจอเลย

"นี้ ฮิโซระ จะทำยังไงต่อหรอ?"

"ฉันเอง...ก็ไม่รู้เหมือนกัน"

ฉันเหมือนหลงทางในความมืดมันไร้ทิศไร้ทาง รู้ว่าฉันหันไปที่่ทิศใดอยู่ ฉันเริ่มอยากร้องไห้ ไม่น่าระห่ำ ขนาดนี้เลย

"อย่าคิดมากเลย ฉันรู้ว่าเธอแค่อยากรู้เรื่องพวกนี้เท่านั้น"

"ไม่ต้องปลอบใจฉันหรอกโทรอน ฉันไม่ได้เสียดายชีวิตฉันหรอก ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทฤษฎีนั้นมัน..."

ฉันยังพูดไม่จบนะ แต่ก็ดีใจที่ไม่ได้พูดออกไป เมื่อในความมืดของหลุมดำนี้กับมีเหมือนกระแสไฟฟ้าวิ่งไปรอบๆ ไปเป็นวงกลม สีส้มๆเปล่งแสงจนแสบลูกตา

"มันมีจริงๆทฤษฎีวงแหวนกลางหลุมดำ เห็นมั๊ยโทรอน มันมีจริงๆด้วย"

"อืม ฉันเห็นแล้ว ดีจังเลยเนอะ เรากำลังจะเดินทางต่อสินะ"

"อืม เตรียมนำยานลง"

ฉันนำยานเตรียมลงลอดผ่านวงแหวนที่เพลิงแล้วหลุดออกมาจากหลุมดำมาได้ ฉันหันหลังไปมองที่หลุมดำนั้น มีดวงดาวแล้ว เราหลุดจากมันมาแล้วแต่ว่า

"บ้าหน่า!!!เราพึ่งจะผ่านมันมานี้กาแล๊กซี่ทางช้างเผือกหน่ะ"

เสียงของโทรอนพูดด้วยความตกใจอย่างมากเพราะแทนที่เราจะเห็นกาแล็กซีทางช้างเผืกอยู่ข้างหลัง แต่ว่า...มันกลับมาอยู่ตรงหน้าของพวกเรา