Everyday, I love you รักนี้ไม่เว้นวันหยุด

พูดจบก็ใช้มือขวาล็อกลำคอระหงของยูกิ ก่อนจะใช้มือซ้ายขยี้ผมดำๆ ของยอีกฝ่ายเสียยกใหญ่จนหัวยุ่งเหยิงไปหมด คนตัวเล็กหัวเราะร่าออกด้วยความ สนุกสนาน นานแล้วที่เขาสองคนไม่ได้เล่นหัวพูดคุยกันแบบนี้

“ฮ่าๆๆ พอ พอแล้วฮิคารุ ผมฉันเสียทรงแล้วน่า”

ยูกิปัดไม้ปัดมือเขาออกพลางกระโดดหนีห่างออกไปสองสามก้าวยกมือขึ้นตั้งการ์ด ท่าทางตลกๆ นั้นเหมือนตอนเด็กๆ ไม่มีผิด

ตอนเด็กๆที่นิโนะมิยะ ฮิคารุมักจะเป็นฝ่ายโดนรังแก เพราะหน้าตาเฉยๆ แล้วก็ท่าทางที่ไม่สนใจใครนี่แหละ เดือดร้อนให้ยูกิจ้องมาช่วยออกโรงปกป้องทุกครั้ง โดยการเอาตัวเล็กๆ มายืนบังหน้าเขาแล้วก็ตั้งท้าการ์ดแบบนี่ กำลังทำอยู่นี้ ทั้งๆ ที่มันไม่ได้ดูน่ากลัวสักนิด แต่พอยูกิทำแบบนั้นทีไร เจ้าเด็กเกเร พวกนั้นก็หนีหายไปหมด ไม่กล้ากลับมารังแกเขาทุกที

พอเห็นแบบนั้นแล้วก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

เสียงหัวเราะที่ฮาเสะกะวะ ยูกิไม่ได้ยินมาเนิ่นนานแล้ว

เด็กหนุ่มผมดำ เมื่อเห็นภาพตรงหน้าของเพื่อนแล้วก็อดกลุ้มใจเล็กๆไม่ได้ อีกฝ่ายคงไม่รู้ว่าเขาเป็นห่วงมากแค่ไหน ถึงแม้จะเรียนอยู่คนละห้อง อยู่คนละตึก ถึงแม้จะไม่ค่อยได้พูดคุยกันเหมือนแต่ก่อนนัก แต่เขาก็ยังคอยแอบตามสืบเรื่อง ของฮิคารุอยู่เสมอ รู้บ้างไม่รู้บ้าง แต่ยังดีกว่าไม่รู้อะไรเลย

อย่างวันนี้ก็เช่นกัน เขาได้ยินข่าวมาว่า ช่วงหลายวันนี้ฮิคารุดูซึมเศร้าผิดปกติ ขนาดเพื่อนร่วมห้องที่ไม่สนิทเท่าไรนัก ยังมองเห็นความแปลกไปของอีกฝ่าย

หากเขาไม่ห่วงใย เด็กสายศิลป์อย่างเขาจะเดินไปหาอีกฝ่ายที่ห้องเรียนที่ตึกวิทย์ทำไม

“ตกลงนายกลุ้มใจเรื่องอะไรหรอ”

ความเงียบเข้าปกคลุมทันทีเมื่อคนตัวเล็กเอ่ยถามตอกย้ำความเชื่องซึมของเพื่อนสนิท พอเห็นใบหน้าหล่อเหลานั่นหม่นมองลงกว่าเดิม เขาก็รับรู้ได้ทันทีว่า ตอนนี้คนตรงหน้าอยู่ในอาการแบบใด

มันเหมือนคนกำลังเสียใจ กำลังผิดหวัง เขากลับไม่รู้ว่าเรื่องะไรหรือเพราะสาเหตุอะไร เพราะว่าเราสองคนนั้นไม่เหมือนเมื่อสิบปีก่อนอีกต่อไปแล้ว

นึกก็เจ็บใจตนเองที่ไม่รู้เรื่องอะไรของฮิคารุอีกเลย

เราไม่ได้มีความทรงจำอยู่ในชีวิตของกันและกันอีกแล้ว

นิโนะมิยะ ฮาคารุทำหน้ากระอักกระอ่วนเหมือนไม่รู้จะเอ่ยความลับครั้งนี้ออกไปดีหรือไม่ ยิ่งพอเจอดวงตากลมโตของเพื่อนสนิทอย่างยูกิที่จ้องมองมาอย่างเป็นห่วง เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงยิ่งดูจะลำบากใจที่จะตอบมากขึ้นไปอก

ใครจะไปกล้าบอกล่ะ ว่าความรักของเขาจบลงภายในระยะเวลาไม่กี่วันแบบนี้ แถมตอนนี้ยังตัดใจไม่ได้ด้วยซ้ำ มันดูเสียศักดิ์ศรี เสียฟอร์มแบบสุดๆ

เขาไม่อยากให้ยูกิมองเขาว่าเป็นคนห่วยแตกแบบนั้น เขาไม่อยากให้ยูกิต้องมาคอยปกป้องเขาเหมือนตอนเด็กๆ อีกต่อไปแล้ว

แต่ในที่สุด ฮาคารุก็ต้องตัดสิ้นใจพูดออกไป

“ฉัน...กลุ้มใจเรื่องอาจารย์ยูอิจิล่ะ”