Everyday, I love you รักนี้ไม่เว้นวันหยุด

ความเงียบเข้าปกคลุมเด็กหนุ่มทั้งสองมันทีที่ประโยคนั้นถูกเอ่ยออกมา แต่นิโนะมิยะ ฮาคารุกลับไม่สนใจความเงียบที่น่าอึดอักนั้น เขาเหม่อมมองสายตาออกไปยังถนนกว้าง เงยหน้าขึ้นมองท้องผ้าสีส้ม แดงที่เต็มไปด้วยเมฆก้อนใหญ่ แม้แต่ดวงอาทิตย์ไปอยู่ที่ไหน เขายังไม่เจอด้วยซ้ำมันมืดมน เหมือนหัวใจของเขา

“เอ่อ...อาจารย์ยูอิจิ ที่นายหมายถึงอาจารย์คิบะที่สอนอังกฤษของฝั่งศิลป์น่ะเหรอ”

เอ่ยถามออกมาไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ฟังแล้วไม่อยากจะเชื่อหูตนเองเท่าไหร่ ใจหนึ่งก็คิดอยากให้ตัวเองคาดการณ์เรื่องนี้ผิดพลาด ถึงแม้ว่านี่จะเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขาอ่านสีหน้าของฮิคารุออกก็เถอะ แต่ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย

ไม่อยากได้ยินเลยว่าฮิคารุกำลังแอบรักใครอยู่

ยิ่งพอนิโนะมิยะ ฮิคารุไม่ตอบอะไร ได้แต่หันหน้ากลับมาหาแล้วยิ้มบางๆ พยักหน้าเบาๆ ให้เป็นหารยืนยันคำตอบ นั่นยิ่งทำให้เด็กหนุ่มผมดำถึงกับอึงไป เขาไม่ได้อึงที่เพื่อนรักหันมาชอบผู้ชายด้วยหันหรอกนะ แต่อึงที่ฮิคารุมีคนที่แอบชอบต่างหาก

สองขาพลันก้าวไม่ออกไม่ออกอย่างกะทันหัน เหมือนหุ่นยนต์ที่พลังงานหมด แขนทั้งสองข้างทิ้งลงข้างลำตัวอย่างคนหมดแรง ใบหน้าน่ารักหม่นหมองลงพลางก้มลงต่ำมองปลายเท้าตนเอง สมองขาวโพลงคิดเรื่องใดๆ ไม่ออกเขารู้เพียงแต่ว่า...ความรักตลอดสิบปีที่เขาเฝ้าเก็บงำมา กำลังจบลงในวันนี้

ความรักที่ยังไม่ทันจะได้สารภาพรักกลับจบสิ้นลงแล้ว

เมื่อเพื่อนสนิทตัวเล็กเงียบเสียงลงไปบ้าง ซ้ำยังไม่เดินตามอีกหลังเขามาอีก เขาหันหลังกลับไปมองเพื่อนซี้ที่ยืนก้มหน้านิ่วด้วยความสงสัย

“นายเป็นอะไร”

เสียงทุ่มต่ำที่เอ่ยอย่างบริสุทธิ์ใจนั้นทำให้ยูกิละอายใจ ตลอดสิบปีที่เราสองคอยู่ด้วยกันมานั้น เขาอยู่ในฐานะ คำว่า‘เพื่อน’

“ยูกิ นายคง...รังเกียจที่ฉันชอบด้วยกันสินะ”

พอได้ยินแบบนั้นพลันเบิกตากว้าง เด็กหนุ่มผมสีดำสะบัดหน้าเงยขึ้นมาจ้องมองอีกฝ่าย ด้วยดวงตากลมโตที่เอ่อท้นไปด้วยหยาดน้ำใส คราวนี้พอฮิคารุเห็นจึงเป็นฝ่ายตกตะลึงเสียเอง

“ยูกินายร้องไห้”

สองขาเดินเข้ามาใกล้ เอื้อมมือออกไปอัตโนมัติ ใจหวังว่าจะเกลี่ยซับน้ำน้ำตาให้อีกฝ่ายเหมือนตอนเด็กๆ

แต่แล้วศีรษะเล็กๆนั้นกลับเบี่ยงหลบมือเขา ณ วินาทีนั้น หัวใจของฮิคารุพลันกระตุกวูบเหมือนถูกใครฉุดดึงให้ลงต่ำ ในช่องท้องมันโหวงๆเป็นครั้งแรกที่เขาถูกยูกิปฏิเสธ

“ฮึก อย่า...อย่าเข้าใจผิด ฉัน...ไม่ได้รังเกียจที่นายชอบผู้ชายด้วยกนเลยสักนิด ฉันก็แค่...”

ปลายประโยคสั่นเครือจนเงียบหายไป ถึงอย่างนั้น ใบหน้าน่ารักที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา นั้นกลับทำให้หัวใจของฮิคารุนั้นสั่นไหวแบบแปลกๆ

เขาคบกับยูกิมานานหลายปี เห็นหมอนี่ร้องไห้มาแล้วหลายต่อหลาครั้งแต่ไม่มีครั้งใดเลยที่รู้สึกว่า หยดน้ำตาเหล่านี้ช่างสวยงามนัก

หยดน้ำที่กลิ้งไหลออกจากดวงตากลมโตที่สั่นระริก สะท้อนกับแสงสีส้มยามเย็นของอาทิตย์อัสดง เป็นภาพที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน แสงเหล่านั้นอาบไล้ใบหน้าขาวนั้นให้ดูมีเสน่ห์น่าค้นหา

“ฉันก็แค่...ไม่อยากเป็นเพื่อนกับนายอีกแล้ว”

กล่าวจบ อาเสะกะวะ ยูกิก็หมุนตัวแล้วรีบวิ่งจากไป ปล่อยให้อีกฝ่ายยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น กว่านิโนะมิยะ ฮิคารุจะรู้สึกตัวว่าต้องเอื้อมมือไปคว้าแขนของเพื่อนรักไว้ก็สายไปเสียแล้ว เมื่อเงาเล็กๆ นั่นวิ่งออกไปไกลจนเกือบลับสายตา