Everyday, I love you รักนี้ไม่เว้นวันหยุด

ก่อนหน้านี้เขาเคยสารภาพรักและโดนอาจารย์ยูอิจิ ปฏิเสธมาแล้วครั้งหนึ่ง โดยอาจารย์ให้เหตุผลว่า ที่คบไม่ได้เพราะรังเกียจว่าชอบเพศเดียวกัน  หรือเพราะเป็นนักเรยนหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าอาจารย์มีคนรักอยู่แล้วต่างหาก
ได้ยินแบบนั้น เขา็เลยยังมีความหวังในใจเสมอมา และมันก็เพิ่งจบลงเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี้
"เฮ่อ"
ถอนหายใจทิ้งเป็นรอบที่เท่าไรของวันก็ไม่รู้ ท้องฟ้าเริ่มอ่อนแสงลงเรื่ิยๆ พระอาทิตย์เตรียมจะตกดินแล้ว และเขาก็ควรจะรีบกลับบ้านเช่นกัน
"เฮ่อ"
"นี่ๆ ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ ฮิคารุ"
"เฮ่ย!"
นิโนะมิยะ ฮิคารุอุทานออกมาดังลั่น พลางเอนตัวไปด้านหลังด้วยความตกใจ เขาที่กำลังนั่งเหม่อใจลอยอยู่ดีๆ จู่ๆ ก็มีใบหน้าของใครไม่รู้โผล่เข้ามาตรงหน้าในระยะประชิดแบบนี้ เป็นใครไม่ตกใจบ้างล่ะ
ตรงหน้าหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงในตอนนี้เป็นใบหน้าของเพื่อนสนิทที่เขาเห็นมาตั้งแต่เด็ก รอยยิ้มออนโยนนั้นเมื่อสิบปีเป็นยังไง ตอนนี้ก็เป็นอย่างนั้น ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เห็นมานาน แต่มันก็ไม่เคยจางหายยไปจากสมองเลย
"คิกๆ ไม่คิดว่าเจ้าชายผู้เย็นชาอย่างนายจะแสดงสีหน้าเหวอออกมาได้ขนาดนี้"
ฮาเสะกะวะ ยูกินั่งยองๆ พลางเอาคางวางลงกับโต๊ะนักเรียนของเพื่อนสนิท สองมือเกาะขอบโต๊ะแล้วช้อนตาขึ้นมองอีกฝ่ายแล้วหัวเราะคิกคักอย่างดีอกดีใจ เห็นแบบนั้นแล้ว นิโนะมิยะ ฮิคารุพลันรู้สึกว่าเสียฟร์อมสียขนาดนี้นะ
ว่าแต่...
"เจ้าชายเย็นชา?"
เรียวคิ้วสวยเลิกขึ้นอย่างนึกสงสัยเรื่องที่เคยได้ยินจากปากเพื่อนเมื่อครู่นี้ นี่เขามีฉายาในโรงเรียนด้วยหรือ?
"เจ้าชายเย็นชาก็นายไง เพราะนายชอบทำหน้านิ่งๆ ชอบทำหน้าตาย ขมวดคิ้วเข้าหากันตลอดเวลา จนไม่มีใครกล้าเข้ามาคุยกับนายอีกแล้วเนี่ย มิโนมี่"
"นี่เรื่องฉันเมาท์ไปไหลถึงฝั่งสายศิลป์เลยหรอ"
นิโนะมิยะ ฮิคารุ เอ่ยถามเพื่อนสนิท ที่พอยูกิได้ยินดังนั้นก็ยิ้มด้วยความอ่อนนอกอ่อนใจ พลางคิดในใจว่า เรื่องนายน่ะไม่ได้แค่ดังถึงฝั่งสายศิลป์นะ แตมันดังทั้งโรเรียนเลยต่างหากล่ะ
"แล้วนายทำอะไรอยู่ ป่านนี้ยังไม่กลับบ้านน่ะ"
"นั่งเหม่อ"
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยตรงประเด็น เป็นคำตอบที่หากเป็นคนอื่นมาได้ยินคงคิดว่าเด็กหนุ่มผมแดงคนนี้ตอบกวนอวัยยะเบื้องต่ำเป็นแน่แท้ แต่สำหรับฮาเสะกะวะ ยูกิที่รู้จักกับฮิคารุดีตั้งแต่สมัยประถมนั้นคำตอบแบบนี้ถือว่าปกติ
"แล้วนั่งเหม่อเสร็จรึยังล่ะ"
อีกฝ่ายก็ตอบคำถามกลับไปในลักษณะกวนไม่แพ้กัน นิโนะมิยะ ฮาคารุปรายตามองอีกฝ่ายก่อนจะยกมือขึ้นมาขยี้ กลุ่มผมสีดำของเพื่อนสนิทเสียจนยุ่งเหยิง ยิ้มบางๆ ที่น้อยคนนักมักจะมีโอกาสเห็นได้ แน่นอนว่าฮาเสะกะวะ ยูกิได้รับสิทธินั้นเป็นพิเศษ
"เซ้าซี้น่ายูกิ ว่าแต่ฉัน นายเองก็เหมือนกัน ป่านนี้แล้วทำไมยังไม่กลับบ้านอีกล่ะ"
พอได้ยินคำถามแบบนั้น ดวงตาของยูกิก็เปล่งประกายออกมาทันที ดูเผินๆแล้วเหมือนมีหูตั้งๆ สีดำโผล่ขึ้นมาจากกลุ่มผมนั่นยังไงก็ไม่รู้
"ฉันพึงเสร็จจาก กิจกรรมชมรมน่ะ ถ้างั้นกลับบ้านด้วยกันมั้ย? เราสองคน...เอ่อ"
"ทำไมหรอ?"
"ไม่ได้กลับบ้านด้วยกันมานานแล้วนะ"
คนตัวเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ พลางช้อนตากลมโตมองอีกฝ่ายด้วยแววตาออดอ้วนเหมือนลูกหมาอยากออกไปเที่ยวกับเจ้านายมันไม่มีผิด
เห็นแบบนั้นแล้วใครจะปฏิเสธลง...
"เอาสิ"