S3.Re-สอร์ท ทวงแค้น

...ตึก ตึก ตึก เสียงหยุดตรงหน้าห้อง ..เฮ้ยเสียงอะไรว่ะ 'เดี๋ยวกูไปดูให้เองพวกมึงนี่ก็กลัวอะไรไม่เข้าเรื่อง' พร้อมเดินไปมองตรงตาแมวที่ประตู ยัยป๊อกเด้งมองซ้ายมองขวา แล้วหันมาบอกกับเพื่อนๆว่า 'ไม่มีใครนี่หว่า' ....เสียงดังปัง ดังสนั่น ประตูหน้าห้องลอยกระเด็ดหลุดมากระแทกหลังยัยป๊อกเด้งกระเด็นไปท้ายห้อง แล้วนอนนิ่งไป อากาศเย็นแผ่กระจายทั่วพื้นที่ห้อง หญิงนิรนามดวงตาขาวโพลนยืนจ้องหน้าทุกคน พร้อมทั้ง พุ่งตรงเข้ามาในทันที

...มือที่เย็นเฉียบ สายตาที่เยือกเย็นที่แฝงไว้ด้วยความแค้นยืดสองมือมุ่งตรงมาบีบ คอ ยัยตองกับยัยดัมมี่ในทันที เสียงร้องดังขึ้น อย่าทำกู ช่วยกูด้วย ยัยแหม่ม ยัยออสก้า ..อ๊อคๆ ๆ มึงปล่อยพวกกูนะ

...ทันทีที่ได้ยินเสียงฉันกับยัยแหม่มรีบวิ่งออกมานอกห้องนั้น เห็นภาพ หญิงผมยาวสยาย หน้าตาซีดเซียวกำลังบีบคอเพื่อนรักอยู่ พร้อมทั้งหันไปเห็นกระจกที่ลงอาคมไว้แตกละเอียดอยู่ข้างๆ

...ฉันพูดขึ้นมาในทันที มึงปล่อยเพื่อนกูเดี๋ยวนี้ ไม่งั้น พร้อมทั้งชูหีบที่ห่อผ้าสีแดงออกมาด้วย พร้อมทั้งพูดว่า มึงหาสิ่งนี้ไช่มั้ย มึงอยากได้ไช่มั้ย ปล่อยมือจากคอเพื่อนกูไม่งั้นกูทุบแม่งแตกจริงๆนะ พร้อมทั้งเงื้อมือ  ทำท่าเหมือนจะเขวี้ยง แล้วฉันก็พูดว่า นั่นเพื่อนรักกู ถ้าปล่อยพวกนั้นไปกูก็จะให้ของที่มึงรักเหมือนกัน มึงอยากเสียของที่มึงหาอยู่ไปรึป่าว ฉันพยายามพูด ส่วนยัยแหม่ม ก็พูดเหมือนกันว่า ''ถ้าปล่อยพวกกูไปกูจะคลายและเปิดหีบให้มึง'' ฉันนำหีบมาอุ้มไว้

...หญิงนิรนามหันมามองหีบที่ฉันถืออยู่พร้อมทั้งคลายมือ ทั้ง2ข้าง ยัยตองกับยัยดัมมี่รีบวิ่งมาข้างหลังฉัน แค๊กๆ ๆ เกือบแล้วมั้ยละกู ไอ้สาดเอ๊ย!!

...ฉันค่อยๆวางหีบลงยัยแหม่มก็ค่อยๆแก้เชือกที่มัดออก พอแก้เสร็จฉันก็ค่อยๆดึงผ้าที่ลงอักขระยันต์

...ทันทีที่เปิดออก ภาพในอดีตค่อยๆไหลผ่านเข้ามาในหัวฉันเป็นภาพที่ ลูกชายคนเล็กของท่านประธาน กำลัง พูดคุยกับหญิงนิรนามนั้น ทั้งคู่ดูสนิทและรักกัน แต่ถูกทางพ่อ และพี่ชายคัดค้านจนมีปากเสียงกัน ภาพตัดมาเป็นท่อนๆ จนวันหนึ่ง ทั้งคู่ได้เข้าพักที่ห้องในรีสอร์ท ห้อง404 พอเข้าไปสักพักก็มีโทรศัพท์โทรเข้ามาเรียก เป็นเสียงพ่อของชายคนนั้น ชายคนนั้นก็บอกกับหญิงนิรนามว่า ไปคุยธุระกับพ่อก่อนเดี๋ยวจะรีบกลับมา หญิงนั้นตอบกลับมาว่ารีบมานะ ..คับ พร้อมปิดประตู เวลาผ่านไปสัก20นาทีก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น หญิงคนนั้นไม่ได้หันไปมอง ด้านหลังมี ชายฉกรรจ์ 2คนตรงเข้ามาล๊อคตัวแล้วเอามือปิดปากหญิงคนนั้น แล้วนำผ้ามาปิดจมูกแล้วก็สลบไป จนเวลาผ่านไปประมาณ1ชม. เธอก็พื้นขึ้นมาแล้วพบว่า ตรงหว่างขาของเธอเต็มไปด้วยเลือด สิ่งของบางอย่างในตัวเธอได้หายไป แล้วภาพทุกอย่างก็ตัดหายไป ฉันสะดุ้งขึ้นจากพวังค์ มือค่อยๆเปิดผ้าขึ้น แล้วค่อยๆเปิดหีบออกมา ในนั้นมีบางอย่างเป็นชิ้นๆ ฉันหยิบมันขึ้นมา พวกเราทั้งหมดร้องเฮ้ย นี่ ร่างเด็กทารกนี่นา ฉันแหงนมองหน้าหญิงนิรนามนั้น จากความสงสัยเปลี่ยนเป็นความสงสาร ฉันค่อยๆแกะสายสิญจ์ จากร่างเด็กน้อยที่อยู่ในมือ

...ดวงตาขาวโพลนจ้องมองไม่คลาดสายตา น้ำตาไหลออกมาเป็นสีแดงเลอะแก้มเป็นทางยาว

ฉันยื่นสิ่งนั้นไปให้กับหญิงคนนั้น ทันทีที่หญิงคนนั้นรับ ปรากฎ ควันพวยพุ่งออกมา แล้วค่อยๆรวมกันเป็นเด็กชายตัวเล็กอายุประมาณ3-4ขวบได้

...ฉันหันไปมองด้วยความสงสาร พร้อมทั้งพูดว่ามิน่าถึงได้แค้นขนาดนี้ พวกเราถอนหายใจ

...แต่ในวินาทีถัดมา หญิงนิรนามคนนั้นก็เปลี่ยนสีหน้า จ้องมองพวกเราพร้อมทั้งเตรียมตัวจะพุ่งเข้ามา แต่เด็กคนนั้น ดึงแขนไว้ พร้อมบอกว่า ไม่ เขา เป็น คนดี ....

...เหมือนมีอะไรค้างคาอยูในหัวกับภาพที่ไม่ปะติปะต่อ ฉันย้อนถามไปว่า เกิดอะไรขึ้นบอกกูมาได้มั้ย

 ไม่มีเสียงตอบรับไดๆทั้งสิ้น แต่หญิงนิรนามคนนั้น เดินเข้ามาหาฉันแล้วยืนมือที่ขาวซีดเย็นเฉียบ มาแตะที่ตรงหน้าผากฉัน หลังจากนั้นเรื่องราวต่างๆที่ไม่เคยมีใครรู้ความจริงก็ได้เปิดออก....