T1.Three day 3วันกับการลืมเธอ

...ผมมาถึงสวนสาธารณะ สถานที่ ที่เราสองคนเจอกันครั้งแรก ทุกๆสิ่งมันผ่านไปไวมากๆ "3ปีแล้วสิที่เราไม่เคยห่างกัน" ผมเดินมานั่งตรงชิงช้า แล้วค่อยๆแกว่งตัวเองเบาๆ "แสงแดดยามบ่ายๆลมพัดเย็นสบาย แต่ความเจ็บปวดข้างในยังมากมายเท่าเดิม"ผมถามกับตัวเองว่า ยังทนไหวมั้ย ยังไหวหรือเปล่า กับเรื่องราวของสองเรา จะทำอย่างไร จะผ่านไปได้เมื่อไหร่ แล้วจะมีใครบ้างมั้ย ที่จะมาเข้าใจว่าผมเป็นอย่างไรในตอนนี้
 
   เธออยู่ไหน                      เขาเข้าใจ เธอหรือเปล่า
จะเหงาบ้างมั้ย เมื่อไม่มีเรา     จะคิดถึง รึเปล่า เมื่อเรา ต้องห่างกัน
   เธอมีเขา                         คงไม่เหงา เท่าไหร่
ส่วนผม มันเหงา แทบขาดใจ   น้ำตายังไหล หยดข้างใน ใจตัวเอง
 
...ผมนั่งคิดว่า ในโลกนี้จะมีใครบ้างมั้ยนะ ที่เหมือนๆกับผม เข้าใจว่ามันรู้สึกเช่นไร คำถามมากมายมันผุดขึ้นมาในหัวเพื่อถามตัวผมเอง ผมนั่งมองทุกสิ่งในสถานที่เดิมที่เป็นของเรา
 
  ตาผมเริ่มแดง                      เรี่ยวแรง ยังคงหาย
กับฝัน ที่มันสลาย                  กับเรื่องมากมาย ในความทรงจำ
 จะทำได้ไหม                        ผ่านไป พร้อมใจ ที่บอบช้ำ
ทั้งหมด ที่เธอ เป็นคนทำ         ส่วนคนที่ต้องจำ ที่เธอทำ เป็นใคร
 
...ผมเดินหันหลัง ค่อยๆกลับมายังบ้านที่เคยเป็นของเรา บ้านที่วันนี้เธอไม่ต้องการ บ้านที่เธอทำให้มันว่างเปล่าและเป็นบ้านที่เหลือแค่ความทรงจำ
 
...ในที่สุดก็มืด ผมเดินออกมาหน้าบ้านตรงชานบ้านเหม่อมองท้องฟ้าในคืนนี้ "วันนี้ท้องฟ้าสดใส ดาวเต็มท้องฟ้า ไม่มีเมฆหมอกไดๆมาบดบัง มันสวยจัง อยากให้เธอได้เห็น แต่วันนี้มันไม่จำเป็นแล้วสำหรับเธอ" วันนี้มันคงไม่มีความหมายอะไรกับเธอ แต่สำหรับผมแล้ว มันมากเกินกว่าทุกวัน
 
  อยากถามดวงจันทร์             จะมีวัน ของฉัน ใหม
วันที่ฉัน จะไม่ต้อง มาเสียใจ      กับวัน ที่เธอจากไป สักนาที
  ดวงดวงทั้งหลาย                 ขอได้มั้ย อยู่ข้างฉัน
ช่วยส่องแสง เป็นแรงให้กัน      ผ่านพ้นคืนวัน ที่เดียวดาย
 
...ผมพยายามไม่คิดอะไร แต่ทำไม มันยังเหมือนเดิม แค่วันนี้ภาพเธอมันหายไป เหลือไว้เพียงความทรงจำ ของในบ้านมันโล่งมากหลังจากที่นำของของเธอออกไป มันโล่งเกินไป ราวกับว่า บ้านนี้ไม่เคยมีใคร เหยียบเข้ามา
...หลังจากอาบน้ำผมมานั่งบนเตียงของเรา วันนี้มันดูกว้างมากมันใหญ่เกินไปสำหรับผมคนเดียว แล้วค่อยๆเอนตัวลงนอน "เฮ้อ กำลังจะผ่านไปอีกวัน"
 
  ค่อยๆหลับตา                    ปล่อยน้ำตา ให้มันไหล
ผ่านพ้นคืนวัน แสนเศร้าใจ     ปล่อยความอ่อนไหว ทำให้ใจ เป็นเหมือนเดิม
 
พรุ่งนี้ไม่รู้เป็นอย่างไร แต่วันนี้หัวใจ มันยัง ไม่แข็งแรง ทำไม นะ ทำไม