T1.Three day 3วันกับการลืมเธอ

...ผมตื่นขึ้นมาในเวลาเดิม เมื่อคืนนอนหลับๆตื่นๆ แสงแดดยามเช้ามันแยงตา ผมลุกขึ้นมาจากที่นอน ของหลายๆอย่างผมได้เก็บลงลังไปแล้ว รวมถึงหมอนใบนั้นของเธอ เหลือเพียงของบางอย่างที่ยังวางไว้ที่เก่า "ผมยังอยากเห็นมันอยู่  รูปคู่ใบนั้น รูปที่เราถ่ายคู่กัน ก่อนไม่มีวันนั้นอีกที"ผมเปิดตู้เพื่อหยิบสิ่งของ เพื่อทำธุระในห้องน้ำตามปกติ

วันนี้ในห้องน้ำมันว่างเปล่า ของของเธอถูกเก็บลงกล่องใบใหญ่ที่เตรียมเอาไว้ ผมมองในห้องน้ำ มันดูโล่ง และดูว่างเปล่า มันดูใหญ่ขึ้นในทันที แต่ในความคิดผมมันยังไม่เป็นเเบบนั้นเลย

...ผมลงมาเปิดตู้เย็นเพื่อทำอาหารเช้า

  ของของเธอยังแช่ไว้                   ฉันมองผ่านไป เหมือนไม่เห็น

มันยังคง แช่ไว้ ในช่องเเช่เย็น         เป็นอย่างไร ไม่อยาก จะสนใจ

...วันนี้ผมทำอาหารสำหรับกินคนเดียว แต่มันกินไม่อร่อยเหมือนเดิม คนกินด้วยไม่อยู่ ผมยังไม่ชินกับเหตุการณ์แบบนี้ ผมผ่านวันแรก แบบย่ำแย่ ชีวิตผม ถึงเวลาต้องยอมรับความจริง ถึงเวลาที่ต้องทบทวนเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น กับเราสองคน

   ผมยังคิดเสมอ                     ว่าเธอ ยังคงอยู่ ตรงนี้

กับช่วง เวลา ที่ดีดี                   ของเรา ที่มี ตลอดมา

  เวลา พรากทุกสิ่ง                   ทำให้เธอ ทิ้งทุกๆอย่าง

ปล่อยผมเดินบนทางที่อ้างว้าง    ตามทาง ลำพัง เพียงคนเดียว

  ถึงเวลา ยอมรับ ว่ามันแพ้        ปล่อยใจอ่อนแอ ย่ำแย่ สักพัก

ตามประสา คนเคย เป็นคนรัก     ถึงจะหนัก สักพัก คงหายดี

...วันนี้หลังกินข้าวเสร็จผมตัดสินใจเดินออกมา เพื่อเดินเล่น เพราะในบ้านตอนนี้มีแต่ความสบสน "หัวใจผมยังกระวนกระวาย วันที่เลวร้ายวันแรกได้ผ่านไป แต่อีกนานแค่ไหนกันนะ จะลืม มันสักที"

...ผมเดินออกมาหน้าบ้าน เดินไปตามทางที่เราเคยเดิน เคยก้าวไปพร้อมๆกัน

*"พี่ แม๊ก ดูเศร้าๆ พี่เป็นอะไรหรอค่ะ"

**"แฟนพี่เพิ่งบอกเลิกไปนะ กะว่าจะไปเดินเล่นสักพักให้หายปวดหัวสักหน่อย" (นี่เป็นญาติที่อยู่ข้างบ้านผม ชื่อ น้องแอลฟ้า เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้วละ)

*"หรอพี่" พร้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร "ฮาโหลๆ นี่แกเองหรอฉันมีเรื่องจะเมาส์ " พร้อมเดินเข้าบ้านไป

**อะไรของแกเนี้ย ???(Secret continue T2.)

...ผมเดินผ่านไปเรื่อยๆ ตามเส้นทางของเราในวันเก่า นี่งัยร้านเสื้อผ้าที่เธอชอบแวะซื้อ ตรงนั้นงัยที่เธอกับผมเคยนั่งเล่นตอนเย็นๆทุกวัน ตรงนี้งัยสวนธารณะที่เราเคยถ่ายรูปคู่ ที่เราอัดวางใว้ที่ห้องนอน

  เงาของเธอ ยังคงอยู่         ผมมองดู ที่ตรงนั้น

ที่ที่เรา เคยบอกว่ารักกัน      และสัญญา ว่าผูกพัน ตลอดไป

  ภาพนั้นยังไม่หาย            จะนาน แค่ไหน ไม่รู้

ที่แน่ๆ วันนี้มันยัง ติดอยู่      แล้วไม่รู้ จะหลุด ไปเมื่อไร

...ทุกๆสิ่งที่ผมเห็นและผ่านไป มันมีแต่ที่ที่เธอเคยอยู่ ผมอยากจะหนีไปให้พ้นๆจากที่ตรงนี้ ตรงที่มีแต่อดีตของสองเรา "แต่ผมจะหนีความจริงไปเพื่ออะไร เพราะทุกอย่างที่ติดอยู่ในหัวผม มันก็ยังคงอยู่" ผมเดินผ่านไปเรื่อยๆ ผมหยุดที่ที่หนึ่ง นั่นคือร้านทำผม ที่เธอชอบไปทำ "บางครั้งผมนั่งรออยู่ครึ่งวันเพื่อรอเธอ แต่ตอนนี้ รอแค่ไหนก็ไม่มีทางได้เจอ"

...ใน 3 ปีที่ผ่านมา ระแวกนี้แทบไม่มีซอกมุมไดที่เราไม่เคยไป ทำไมต้องเป็นเธอ ทำไมผมต้องเจอแบบนี้ และทำไมผมไม่ลืมเธอ ทำไม ทำไม และ ทำไม

  อยากหายไป จากตรงนี้                  ที่ที่ มีแต่เธอ อยู่ตรงนั้น

ทุกๆที่ ที่เรา เคยเจอกัน                    ทุกๆวัน ที่ฉัน ได้เจอเธอ 

 แต่ผมหนี ความจริง ไปไม่พ้น            คงต้องทน จนกว่ามันจะหาย

กับความเหงา ความเศร้า เดียวดาย      นานเท่าไร สุดท้าย คงจะลืม

...มีคนมาถาม ว่าแฟนผมอยู่ไหน ผมบอกกับคนนั้นได้เพียงว่า เธอไม่มาอีกแล้ว เธอไม่อยู่แล้ว ผมไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น โปรดอย่าถามอะไรอีกเลย ปล่อยผมอยู่คนเดียวสักพักได้โปรด