T1.Three day 3วันกับการลืมเธอ

....ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นผมเอื้อมมือไปกดให้มันหยุด ทั้งๆที่ผมแทบจะไม่ได้นอนเลยในคืนนั้น แสงแดดอ่อนๆส่องผ่านกระจกใสหัวเตียง อากาศช่างดีเหลือเกิน แต่มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย
 
...ผม นอนอยู่บนที่นอนห้องที่สองเราเคยใช้ ตอนนี้มีเพียงหมอนที่ว่างเปล่าไร้ซึ่งเธอหนุนนอน ผมหยิบหมอนมากอดเอาไว้ พร้อมทั้งระบายถึงความรู้สึกที่มี "คิดถึงมากรู้มั้ย"
 
   ดวงตาของผมยังคงแดง         เรี่ยวแรงของผมมันอ่อนล้า
กับภาพทุกนาทียังติดตา         กับวันเวลาที่ไร้ค่า ในสายตาเธอ
 
...ของทุกๆอย่างยังคงอยู่ มีแต่เธอเท่านั้นที่ไม่ได้อยู่ใช้มัน ความเหว่ว้าเงียบเหงามันบอกกับผมว่า มีบางสิ่งหายไป ภาพเก่าๆมันย้อนกลับขึ้นมาในหัว เตียงนี้งัยที่เธอนอน หมอนนี้งัยที่เธอหนุน ตอนนี้มันเย็นไม่อุ่นเหมือนเก่า ผมพร่ำเพ้อถึงสิ่งที่เธอได้ทำเอาไว้ คำพูดทุกคำมันยังอยู่ในหัว ภาพของเธอมันยังวนเวียนเหมือนว่าเธอยังคงอยู่ แสงแดดวันนี้มันแสบตากว่าทุกวัน ไม่อยากให้มันสว่างเลย ผมใช้เวลาอยู่นานบนที่นอนของเรา จนสุดท้ายผมก็ลุกมาจากที่นอน
 
…ผมเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อจะหยิบข้าวของเพื่ออาบน้ำ พอเปิดตู้เข้าไป เสื้อผ้าของเธอยังแขวนอยู่ที่เดิม มีเพียงแค่บางชุดท่านั้นที่เธอหยิบก่อนจากผมไป ภาพที่เสมือนว่าเธอยังอยู่ปรากฏตรงหน้าผม เธอนำชุดนั้นชุดนี้มาลอง แล้วถามว่า สวยมั้ยๆ
 
ทุกๆที่ที่ผมมองไปมันมีแต่ร่องรอยของเท้าเธอเหยียบย่ำเอาไว้ ผมมองออกไปเห็นรูปคู่ของเราใส่กรอบวางอยู่บนโต๊ะ ผมปิดตู้เสื้อผ้า แล้วเดินไปยังรูปนั้น หยิบมันขึ้นมา รูปนี้งัยที่เราไปถ่ายกันที่สวนสาธารณะ ในหมู่บ้าน ก่อนนำมันวางคว่ำหน้าลง ผมยังทำใจไม่ได้ เพราะรูปถ่ายคู่ใบต่อไปมันไม่ใช่ผมอีกแล้ว แต่เป็นเค้าคนนั้น เฮ้อ..ผมถอนหายใจยาวๆครั้งนึง ก่อนตัดสินใจเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว
 
...แปรงสีฟันยังคงอยู่  ของใช้หลายๆอย่างยังตั้งไว้ หมวกอาบน้ำสีสันสดใส ครีมอาบน้ำที่เธอไม่ให้แตะต้องมัน วันนี้มันไร้ซึ่งความหมาย นี่หรอที่เธอเหลือไว้ให้ดูต่างหน้า ตอนนี้มันเป็นเพียงสิ่งที่คอยตอกย้ำกับผมว่า เธอเคยอยู่เคยใช้ก่อนเธอจะลาแล้วจากไป
เธอเลือกทางของเธอเองแล้วนิ เราจะทำอะไรได้ ทำไม ทำไม และทำไม คำถามที่ไม่มีคำตอบ เป็นคำถามที่ไร้ซึ่งคำตอบ  และไร้ซึ่งเธอจะมาตอบ
 
   จิตใจยังสับสน                  ความรู้สึกยังอ่อนไหว
ฉันจะทนได้อีกนานมั้ย    แล้วเมื่อไหร่มันจะกลับมาเหมือนเดิม
 
...ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเดินลงมาจากชั้น2 ผมเปิดตู้เย็นเพื่อจะไปทำอาหารเช้า เฮ้อ
 
  โยเกิร์ตที่เธอชอบ              ของหวานที่แช่ไว้
วันนี้ไม่มีใครมาหยิบไป          ยังเหลือทิ้งไว้ แล้วหมาตัวไหนจะไปกิน
 
ผมนำผักและหมูเพื่อไปทำกับข้าว มันคงเป็นความเคยชิน ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอจะนั่งรอเพื่อกินอาหาร แล้วบอกกับผมว่า “หิวแล้วเมื่อไรจะเสร็จ” ผมพูดขึ้นมาว่า
“เฮ้อ เผลอทำสำหรับ2คนจนได้” ผมนำกับข้าวมาวางที่โต๊ะ พร้อมทั้งตักข้าวมาหนึ่งจาน วันนี้กับข้าวอร่อยมากแต่ทำไม ทำไม ถึงกินไม่ลง นึกถึงเธอจัง อยากให้มานั่งด้วย ตอนนี้กินอะไรยังนะ ตอนนี้ทำอะไรอยู่ ในหัวคิดแต่เรื่องของเธอ ผมฝืนกินทั้งน้ำตา พร้อมทั้งปลอบตัวเองว่า “เดี๋ยวก็คงชิน”
…หลังกินข้าวล้างถ้วยจานเสร็จ ผมมองออกไปข้างนอกบ้านผ่านประตูกระจกบานเลื่อนบานใหญ่ กระถางต้นไม้เรียงรายมายมายหน้าบ้าน เธอจะมารดน้ำทุกๆเช้า แต่วันนี้มันไม่มี “เจ้าดอกไม้เอ๋ย คนดูแลเจ้าไม่อยู่แล้ว คงเหงาละสิ” พร้อมทั้งเดินออกไปหยิบฝักบัวขึ้นมารด พร้อมพูดว่า “คงมีแต่แกละสิเจ้าดอกไม้ ที่ยังอยู่เคียงข้างกัน”
…ภาพของเธอยังคงอยู่ มันดูเสมือนจริง แต่ในความจริงมันไม่มีเธอ...
 
  ทุกอย่างมันดูเหงา                             ว่างเปล่าไร้จุดหมาย
ทุกนาทีที่ผ่านไป                                 เหมือนฝันร้ายที่กลายมาเป็นจริง
ความรู้สึกมากมายที่เคยมี                     ตอนนี้มันไม่มีความหมาย
มีเพียงเวลาซึมซับความเจ็บที่มากมาย     หลังเธอหายไปไม่กลับมา
 
ทำไม ทำไม และทำไม