แฟนของผมออกมาจากหนังสือการ์ตูน

               “ เรย์จิจัง   ตื่นได้แล้วเดี๋ยวจะไปโรงเรียนสายเอานะ   !!”  
               “ ถ้าเธอไม่ยอมลืมตาลุกขึ้นมา ฉันจะ... ฉันจะ... ถอนแล้วนะ!!”
 
               ( ตึ่งงงงงงง )  ....                                           
               “ โอ้ยเจ็บๆ  !!   อะไรกันฝันไปหรอกเหรอเนี่ย แต่ก็ชั่งเหอะได้เห็นคุณรินเนะมาปลุกในฝันแบบนี้มีความสุขสุดๆไปเลยย......... ”
               เช้าของวันที่แสนจะสดชื่น เสียงนกร้องเป็นจังหวะเสียงใบไม้ที่พัดไปตามลมมันเป็นเหมือนเสียงของดนตรียามเช้าที่ ( อบอุ่น )
               ผมก็ตื่นในบรรยากาศแบบนี้ทุกๆวัน ในแต่ละวันนั้นก็มีความสุขดีไม่มีปัญหาอะไรที่หน้าข้องใจหรือเป็นห่วง  ผมลืมแนะนำตัวเลยมัวแต่บ่นมากไปแล้วละ
               ผมชื่อ เรย์จิ โอะเซะ เป็นนักเรียนมัธยมปลายธรรมดาๆคนหนึ่ง ซึ่งมีงานอดิเรกคืออ่านหนังสือการ์ตูนที่มีชื่อว่า สงครามรักข้ามมิติ  ซึ่งกำลังดังที่สุดในญีปุ่นในขณะนี้ ผมนี่เป็นสาวกมือขวาของเรื่องนี้เลยเชียว และสิ่งที่ชอบที่สุดในการ์ตูนเรื่องนี้เห็นจะเป็น  รินเนะ ไซกะ เธอเป็นนางเอก2มิติของเรื่องที่น่ารักที่สุดในทุกๆเรื่องที่ผมอ่านมาและมีความโมเอะที่สุดยอดไม่ว่าใครหน้าไหนก็สู้ไม่ได้  ซึ่งวันนี้เปิดวางขายอีก 1 เล่มหลังจากรอเวลามาทั้งอาทิตย์ เพื่อตอนใหม่ตอนนี้เท่านั้น
               “เห้อวันนี้สินะ จะได้อ่านเล่มที่ 15 แล้ว รู้สึกอยากจะไปเอามาตอนนี้จริงๆเลยเว้ย  แต่ต้องรอถึง 5 โมง เย็นกว่าเขาจะวางขาย ต้องใช้เวลาห่างจากรินเนะเล่มที่ 15 ตั้ง 8 ชั่วโมงคิดแล้วอยากตายชิบ”    เรย์จิเอามือขวาของเขากุมขมับหน้าตาเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด
               ถึงเขาจะบ่นพรึมพรัมอะไรมากมาย แต่ยังไงก็ต้องแต่งตัวไปโรงเรียนอยู่ดีนี่คืองานหลักที่จะต้องทำในทุกๆวันซึ่งเรย์จินั้นไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่นักเพราะว่า..........
 
               โรงเรียนมัธยมปลาย  ไซเรียวกิ
               “ดูนั่นสิเธอๆเรย์จิโอตาคุตัวพ่อนิ อย่าไปใกล้นะไม่งั้นเธอเป็นอาหารเขาแน่ !!!”
               “ใครจะไปใกล้ละเธอ ดูน่าก็ขนลุกแล้วอ่ะ”   
                “เนอะๆน่าขยักแขยง”
                “ถ้าจะนินทาดังขนาดนั้นหยิบโทรโข่งมาพูดเหอะ”  
               “  เห้ออออ !!”
               “ว่าไงไอเจ้าเรย์จิพ่อแห่งโอตาคุห้าๆ เช้านี้แกก็ดังเหมือนเคยเลยนะ มีแต่ผู้หญิงมองมาพร้อมกับสีหน้าที่สุดแสนจะรังเกลียดนั่นห้าๆๆๆๆ”
               “แกพูดมากไปเดี่ยวปากแตกนะเว้ย ไอโมคิ !!”
               “แหม๋ๆ!! หยอกแค่นี้ถึงกับโกรธ เดี๋ยวรินเนะไม่ปลื้มนะเว้ย ห้าๆๆ”
               “เออเรื่องนี้กูยอม”
               ไอคนที่ปากเสียสุดนี่ มันชื่อ  โมคิ  ยาริ เป็นเพื่อนผมตั้งแต่สมัยเด็กมันเป็นคนเดียวที่เข้าใจผมมากที่สุดถึงมันจะปากเสีย แต่ก็เป็นคนดี
               “ไปเข้าห้องกันเรย์จิ” 
               “พูดแบบนี้คิดไรปะเนี่ย”
               “เองจะบ้าเร้อ...  ห้องเรียนเว้ย”
               “เข้าใจละ...  ห้าๆๆ”
               ในระหว่างทางเดินไปห้องเรียนไม่ว่าจะชั้นไหนตรงไหนก็มีแต่คนพูดถึงเรย์จิและมองด้วยสีหน้าแสนจะอบอุ่นราวกับสัตว์ประหลาดในชั้นเรียนเสียจริงๆ
               “แหม๋ๆ !!   เองนี่ดังจริงๆไปชั้นไหนคนก็มองไปที่ไหนคนก็พูดชมแกนะเว้ยเรย์จิ”
               “ชมบ้านเองดิ !!   ถ้าขนาดนี้ชม มาฆ่าตูเลยดีกว่า ถ้าจะมองกันแบบนี้ตัดหัวตูไปเถอะ เห็นแล้วเศร้า”
               “แต่ถึงแบบนั้นตูก็ไม่เลิกรัก รินเนะจัง ตลอดกาล   ห้าๆๆๆ”
               “ต้องแบบนี้สิเพื่อนตู”
               “แล้วจะชูนิ้วกลางทำบ้านเองเร้อ ไอโมคิ”
               “ห้าๆๆๆ”       “ห้าๆๆๆ”
ทั้งคู่เดินไปด้วยสีหน้าที่ร่าเริงและสดใส  พวกเขาทั้งสองก็เดินไปคุยไปไม่หยุดจนมาถึงหน้าห้องที่พวกเขานั้นจะต้องเข้าเรียน
 
               หน้าห้องเรียน  6 ห้อง c
               “ว่าไงทุกคน โมคิคนหล่อคนนี้มาแล้ว” 
               “ถ้าแกหล่อนะโมคิ คนรับใช้บ้านฉันคงจะไม่มีที่ติเลยอะนะ”
               “ถ้าจะพูดแบบนี้ฆ่ากันเลยไหม มาซึจัง”
               “ห้าๆๆ”       “ห้าๆๆ”      “ห้าๆๆ”
               ทุกคนก็ต่างพากันสนุกสนาน ไปคาบเรียนอันสดใส  ถึงผู้คนในโรงเรียนจะพากันเกลียดและขยักแขยงเรย์จิมากแค่ไหนคนในห้องก็ เกลียดเหมือนๆกัน….
               “แบบนี้สิตูถึงไม่อยากมาเรียน”     
               “  เห้อออ   !!”
               “เอาน่าเรย์จิ ถ้าเองไม่ทำเรื่องวันนั้นเองก็เป็นมัธยมปลายธรรมดาๆเท่านั้นแหละ”
               “ก็ทำไงได้ละรินเนะเล่มที่ 5 วางขายตอนเที่ยงพอดีไม่ขออาจารย์ออกไปซื้อมีหวังหมดก่อนอดดูเลยนะเว้ย”
               “แต่เองประกาศไปทั้งโรงเรียนเนี่ยนะคิดแล้วเองนะบ้าเกิ้น ห้าๆๆ”
               “เออตูผิดตูขอโทษ   ห้าๆๆๆ”
 
               หลังเลิกเรียน   16.30 น.
               “เอองั้นฉันกลับก่อนนะเรย์จิ   เจอกันพรุ่งนี้”
               “บาย โมคิเจอกันพรุ่งนี้”
               “เอาละเราต้องรีบไปต่อแถวแล้ววิ่งเต็มกำลัง”
               เรย์จิวิ่งไปอย่างรวดเร็วหวังจะให้ถึงย่านการค้าที่เขาวางจำหน่ายการ์ตูนเล่มโปรดของเขา  เขารับวิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต เพื่อนให้ทันเวลา สีหน้าของเขาไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิดเดียว มันทำให้รู้ออะไรบางอย่างได้ว่าการที่ตั้งใจกับอะไรสักอย่างมันจะไม่มีคำว่าเหนื่อยจริงๆ จนเวลาผ่านไป 16.55 น. เขาก็ถึงที่หมาย
 
               ย่านการค้า  ซากิไฮบาระ
               “ถึงสักที เอาละเหลือ 5 นาที  เท่านั้นรีบไปต่อแถวดีกว่า”
               เรย์จิเดินไปอย่างหน้าระรื่น เพราะเขาได้มาถึงที่หมายที่ตนต้องการ เขาเห็นแถวที่จะต่อซื้ออยู่ข้างหน้า เขาได้มองไปที่แถวมันดูคนน้อยนิดเสียเหลือเกินเหมือนเขาจะมาทันเวลาเขารีบวิ่งแบบสุดกำลัง เพื่อจะได้ไปถึงคิวที่เขาจะได้รับ
               (  เอี้ยดดดดดด  )      “ถึงแล้วววว”
               “ผมมาเอาคิวครับ” 
               “รอสักครู่นะคะ” 
               “คนน้อยแบบนี้คงได้อ่านไวแน่ๆ ดีใจสุดๆ เลยเว้ยย”
               “นี่คะคิวของคุณ” 
               “ผมเห็นคิวแล้วถึงกับต้องร้องว่า”     “เหี้ยยยย”
               “ทะ ทำไมคิวผมถึงอยู่ที่ 1520 ละคร้าบบบบ”
               “เขาจองมาก่อนหน้านี้แล้วคะ เดี่ยวนี้จองผ่านอินเทอร์เน็ตหรือมือถือก็ได้นะคะมันจะได้สะดวกสบายยิ่งขึ้นค่ะ”
               “ทำไมตูพึ่งรู้ฟร้าๆ   คราวนี้ตูรอหงำเหงือกแน่นอน” สีหน้าของเรย์จิถึงกับซีด
               ถึงอากาศจะหนาวเพียงใด ต่อคิวรอนานสักท่าไหร่เขาก็อดทนผ่านไปคิวแล้วคิวเล่า เขาก็นั่งรออยู่ตรงนั้นจนกระทั่ง ตี 3 ก็เป็นคิวของเขาถึงกับอดหลับอดนอน เพื่อสิ่งที่ต้องการจริงๆ  และในที่สุดเขาก็ได้มาจนได้หนังสือเล่ม ที่15 ที่เขาต้องการ เขาไม่รอช้ารีบกลับบ้าน เพื่อหวังจะอ่านหนังสือที่ได้มาจนจบถึงจะนอนได้สักที  
 
               ผ่านไป 1 ชั่วโมง  ห้องพักของเรย์จิ
               “ ฮ่า ๆ   !!   ถึงบ้านแล้ว” 
               เขาก็ได้รีบขึ้นบ้านและเปิดอ่านอย่างตั้งใจ  เขาอ่านไปหน้าแดงไปและหัวเราะคนเดียวเหมือนกับคนบ้าแต่แลดูเขามีความสุขมากที่ได้จับการ์ตูนเรื่องนี้  เรย์จิอ่านไปเรื่อยๆ จนถึงหน้ากลางเป็นตอนที่รินเนะหญิงสาว2มิติกำลังใช้คาถาเพื่อจะข้ามมิติมาพบคนรัก  ในระหว่างที่เรย์จิกำลังตั้งใจอ่านและกำลังเปิดไปหน้าใหม่นั้นก็ได้มีแสงประหลาดออกมาจากหนังสือ.......  
 
 
โปรดติตามตอนต่อไป.....................