Homeless บ้านที่ใช่ หัวใจที่เธอ

Love is game.

Easy to start.

Hard to finish.

      "อะ..เอ แกน่าใจแล้วนะที่จะไปเมืองไทยทั้งอย่างนี้อ่ะ" ฉันถามเอที่สภาพดูไม่จืดเอาซะเลย ก็แหงล่ะ ไปซัดกับผู้ชายมานี่ มันคิดอะไรของมัน แค่ผู้หญิงคนเดียวเนี้ย จะอะไรนักหนาก็ไม่รู้

      "หมายความว่ายังไง?" น้ำเสียงเย็นชาแบบนี้ ฉันไม่ชอบเลยนะ

      "คือ..ฉันว่า เราค่อยไปวันหลังก็ได้นะ ฉันรู้สึกเหมือนจะไม่สบายยังไงก็ไม่รู้ มันปวดหัวตุ้บๆเลยอ่ะ" นาทีนี้ต้องเล่นให้ใหญ่ไว้ก่อน เดี๋ยวมันไม่เชื่อ

      "แต่ฉันจำได้ว่าแกเพิ่งจะกินพิซซ่าหมดไปครึ่งถาดเมื่อกี้นะ"

      "โอ๊ะโอ? แฮ่ๆ" เจอสวนกลับมาแบบนี้ก็ไปไม่เป็นเหมือนกันแฮะ

      "ได้ !! ไปก็ไป ตั๋วก็ซื้อมาแล้ว จะรออะไรล่ะเนอะ ไปใช้ชีวิตใหญ่ที่เมืองไทยกันเถอะ"

      เครื่องบินทยานขึ้นท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ ผ่านมวลเมฆ ปะทะกับอากาศถูกขับเคลื่อนให้ไปในเส้นทางที่กำหนดไว้

      "นี่ ซอฟต์ เมื่อไหร่จะถึงบ้านหลังนั้นอ่ะ นี่เดินมาจนจะสุดซอยแล้วนะ"

      "ตามแผนที่ที่ปริ้นมามันก็น่าจะแถวๆนี้มั้ง ลองเดินดูไปเรื่อยๆก่อน" ฉันบอก เอาจริงๆก็ขี้บ่นเหมือนกันแฮะ รู้แบบนี้ฉันขับรถมาเองดีกว่า

      "นี่ก็เดินมาหลายซอยแล้วนะ"  

      "เอาช็อคโกแลตในกระเป๋าฉันไปกินก่อนไป"

      "ฉันกินไปตั้งนานแล้วยะ" 

      "ห๊ะ? ฉันล่ะเชื่อเธอจริงๆ" 

      20 นาทีผ่านไป..

      "ซอฟต์∼หลังไหนอ่าาาา∼ หิวๆๆๆๆๆๆ"

      "เค้ก ! อย่ามีปัญหาได้ป่ะ!?" ฉันเริ่มจะหงุดหงิดแล้วนะ แต่ต้องอดทนไว้ๆ ใจเย็นๆซอฟต์ ใจเย็นๆเข้าไว้

     จึกๆ

    "นี่ๆ" 

    "อะไร?"

    "ใช่บ้านหลังนี้ป่ะ?" เค้กชี้ไปที่บ้านที่อยู่ตรงสุดซอย บ้านหลังใหญ่มากกกกก แล้วก็ดูเหมือนจะไม่มีใครอยู่เลยแฮะ

// ยังไม่จบตอน ฝากไว้ก่อนนะคะ ^_<