Homeless บ้านที่ใช่ หัวใจที่เธอ

Judging the person doesn’t define who they are.

It define who you are

     ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆบ้านหลังนั้นก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออก โดยใครบ้างคนที่ฉันไม่รู้จัก..

     “หวัดดี เธอชื่อซอฟต์ใช่ไหม? แล้วนั่นก็เค้กสินะ เข้ามาสิ พวกเธอต้องทำความสะอาดนะ”

     “...” เงิบค่ะ ยัยแว่นนี่เป็นใคร? ทำไมถึงรู้จักฉันกับเค้ก? แล้วทำไมพวกฉันต้องทำความสะอาด? งงค่ะ งงมากกกกกกกกกก

     “เข้ามาเร็วสิซอฟต์ ฉันหิววววว T^T” เค้กเรียก มันเดินเข้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะนี่

     “เออๆไปล่ะๆ”

     บ้านหลังใหญ่มากกกกอย่างกับคฤหาสน์ผีสิงในละคร ที่มีทั้งฝุ่น ทั้งใบไม้ และกลิ่นอับที่ไม่พึงประสงค์สักเท่าไหร่ แต่ก็อย่างว่า บ้านหลังนี้ค่าเช่าถูกมาก มากจนแทบจะไม่อยากจะเชื่อ ถูกแค่ไหนน่ะเหรอ? ค่าเช่าเดือนละ 5,000 บาท รวมค่าน้ำค่าไฟ ห้องพักมีห้องน้ำในตัว มีสนามหญ้า มีสระ มีโรงจอดรถ ดูจากขนาดบ้านและเทียบจากเว็บที่ประกาศให้เช่าเฉพาะนักศึกษาหญิงแล้ว ห้องจริงๆก็ต้องใหญ่พอสมควรเลยล่ะ และที่สำคัญมันใกล้กับมหาวิทยาลัยที่ฉันเรียนอยู่ นั่นแหละประเด็นหลักเลย

     “วางของของพวกเธอไว้ตรงนี้ ก่อนอื่นฉันจะขอบอกกฎของการอยู่ที่นี่ให้พวกเธอรู้ก่อน ข้อแรก..” ยัยแว่นที่เอาแต่สั่งทำอย่างกับตัวเองเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้อย่างนั้นแหละ

     “เดี๋ยว ! เธอเป็นใคร? ทำไมพวกฉันต้องทำตามที่เธอพูดด้วย” ฉันโพล่งถามขึ้น

     “นี่เธอ !” เสียงแหวกดังมาจากด้านหลังทำให้ฉันต้องหันไปมองทันที ตรงนั้นมีผู้หญิงผมยาวสีส้มพีช ดวงตาสีกลมโตสีน้ำเงิน จมูกนิด ปากอิ่ม สวยวะ..

     “เธอรู้ไหมว่าที่เธอทำน่ะมันเสียมารยาท เนย์เค้าทำตามหน้าที่ อยากรู้อะไรก็ถามดีๆสิ ทำไมต้องเสียงดัง ใช้ไม่ได้เลย”

     “เธอเป็นใคร” ฉันถามอย่างงงๆ

     “ฉันชื่อ เจี๊ยบ เป็นเพื่อนของเนย์” หน้านี่ดูยังไงก็ลูกครึ่ง แต่เป็นคนไทยเหรอเนี้ย

     “อ่อ งั้นฉันจะถามดีๆนะ บ้านหลังนี้เป็นของเธอใช่ไหม?” ฉันหันไปถามเนย์ที่ยืนทำหน้าตายอยุ่

     “เปล่า พวกเธอรู้แค่ว่าฉันเป็นคนรับผิดชอบเรื่องบ้านหลังนี้ก็พอ”

     “อ่าฮะ แล้วจะมีใครมาบ้านหลังนี้อีกไหม?”

     “มี อีก 2 คน น่าจะใกล้ถึงแล้ว ฉันคิดว่าอย่างนั้น” ยัยแว่นหรือเนย์ตอบหน้าตายมาอีกรอบ ยัยนี่จะมีมนุษย์สัมพันธ์ดีๆกว่านี้ไม่ได้รึไง

     “งั้นเรามาแนะนำกันดีไหม? ^^”

     “ไม่จำเป็น ฉันรู้ข้อมูลของพวกเธอหมดแล้วจากเอกสารที่กรอกบนเว็บ”

     “...” ถึงขั้นไปไม่เป็นเลยฉัน เนย์นี่อย่างกับภูเขาน้ำแข็งเลย น่ากลัวแฮะ

     “เลมอน เธอแน่ใจนะ ว่าจดที่อยู่มาถูกอ่ะ”

     “เอ..ถ้าแกมีประโยชน์แค่แบกกระเป๋าก็เงียบไปเหอะ”

     คือตอนนี้ฉันคิดว่าพวกเรากำลังหลงทาง หลังจากที่ฉันลงเครื่องและเดินทางมาที่บ้านตามที่อยู่ ก็ช่างเป็นเรื่องดีจริงๆที่คนขับแท็กซี่ทิ้งพวกเราไปทางเข้า พร้อมกับเหตุผลว่าใกล้เวลาจะส่งรถแล้ว นี่มันต้องเป็นเรื่องบ้าแน่ๆ

     “เอ ตรงนั้นมีคนอยู่ด้วย ไปถามกันเถอะ” เลมอนมองเห็นใครบางคนที่อยู่ตรงสุดซอยกำลังเอาถุงขยะหรืออะไรสักอย่างออกมาทิ้งถังขยะ

     “ขอโทษนะคะ รู้จักที่นี่ไหม?” ไม่รู้ว่ามันเป็นความโชคดีของฉันรึเปล่านะ ที่ฉันพูดภาษาไทยได้แบบนี้

     ผู้หญิงผมยาวสีดำกับแว่นที่อยู่บนใบหน้าหันกลับมามองดูฉันกับเพื่อนของฉันด้วยใบหน้าที่บอกไม่ถูกเหมือนกัน ก่อนจะพูดเป็นภาษาอังกฤษกับฉันและเพื่อนว่า

     “รู้สิ ก็ที่นี่ไง เธอคือเอ แล้วนั่นก็เลมอนสินะ พวกเรากำลังทำความสะอาดบ้าน เอาของของพวกเธอไปวางไว้กับของคนอื่นๆ แล้วมาช่วยกันทำความสะอาด ฉันชื่อเนย์เป็นคนรับผิดชอบบ้านหลังนี้ เร็วๆด้วยล่ะ พวกเธอมาช้า พวกเราทำความสะอาดไปได้บางส่วนแล้ว”

     “อ่า โอเค” เลมอนที่ดูเหมือนจะสตั้นไปแล้วพูดด้วยน้ำเสียงมึนๆ

     “เลมอน ไปเร็ว พวกเราต้องทำงานแล้วนะ” ฉันบอกเลมันที่ดูมึนๆ

     ฉันเดินเข้าไปในบ้านได้เจอกับคนอื่นอีก 3 คนที่ดูจะเป็นมิตรกว่าคนเมื่อกี้พร้อมกับยิ้มให้ ก่อนจะวางกระเป๋าลงและเริ่มทำความสะอาดบ้านกับทุกคน

     เวลาล่วงเลยมาตั้งแต่บ่ายโมงจนตอนนี้ก็เย็นแล้ว บ้านที่เคยมีแต่ฝุ่นตอนนี้มันสะอาดเอี่ยม ทุกคนดูเหนื่อยกันมากจริงๆ แต่ละคนสภาพตอนนี้แบบ..ล้ามาก ยกเว้นก็แต่..เนย์ที่ยกเอาถุงดำไปทิ้งหน้าบ้านอยู่คนเดียว ไม่รู้นั่งพักรึไงนะ

     “ฉันช่วยนะ” ฉันบอกพร้มกับยกถุงดำที่เหลืออยู่ 2 ถุงไปทิ้งที่ถังขยะหน้าบ้านให้

     “ขอบใจ” เนย์บอกพร้อมกับเดินเข้าไปบ้าน

     “พวกเธอเอากระเป๋าไปเก็บห้องที่พวกเธอจองกันเอาไว้ตอนทำความสะอาดได้เลยนะ ถ้าใครอยากจะพักผ่อนก็ตามสบาย ส่วนมื้อเย็นนี้จะกินอะไรกัน?”

     “ ? ” ซอฟต์ทำหน้าตาสงสัย (เรารู้จักกันตอนทำความสะอาดน่ะ)

     “เธอจะออกไปซื้อกับข้าวเหรอ?” เค้กถามอย่างตื่นเต้น

     “เปล่า ฉันจะสั่งมาให้กิน”

     “งั้นกินบาร์บีคิวกันไหม? เป็นการฉลองที่พวกเราได้มารู้จักกันไง”

     “Nice !!” เลมอนที่ได้ยินคำว่าบาร์บีคิวรีบเห็นด้วย แม้จะฟังไม่รู้เรื่องก็ตาม

     “งั้นเดี่ยวฉันจะออกไปซื้อของ แล้วเรามากินมื้อเย็นกัน” เค้กบอกอย่างนั้น ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันเอากระเป๋าของตัวเองไปเก็บในห้องที่ตัวเองเลือกเอาไว้

     วันนี้เป็นวันที่เหนื่อยจริงๆเลย ต้องตื่นแต่เช้าขับรถจากบ้านมาที่นี่ ต้องทำความสะอาดบ้านเอง เพราะคุณน้าบอกว่าเป็นการสร้างความสัมพันธ์อันดีระหว่างเพื่อนใหม่ โอ๊ยยย ร่างกายฉันล้าไปหมดแล้ว ทำไมพ่อกับแม่ถึงเห็นดีเห็นงามแบบนี้นะ น่าจะเข้าใจกันบ้างสักนิด เนย์ก็มีความรู้สึกนะ เฮ้อ ขอฉันนอนพักสักหน่อยแล้วกันนะ ZzzZZz~

     ฉันอาบน้ำเสร็จแล้วกำลังว่าจะลงไปข้างล่าง แต่ตอนที่ฉันออกมาจากห้องฉันเห็นห้องที่ถัดจากไปอีกสองห้องมีประตูเปิดแง้มอยู่ และด้วยความอยากรู้ก็ทำให้เท้าทั้งสองของฉันเดินไปที่ห้องนั้น ก่อนจะค่อยๆแง้มประตูออกแล้วพบกับร่างหนึ่งนอนอยู่บนเตียงสีขาว ทุกอย่างในห้องแทบจะเป็นสีขาวทั้งหมด

     “อืม..” ร่างนั้นพลิกตัวกลับมาพร้อมกับกระโปรงที่ล่นขึ้นมาเหนือเข่า ทำให้เป็นว่าเป็นใคร เนย์ที่นอนหลับตาพริ้มกับอุณหภูมิในห้องประมาณ 24 องศา  สงสัยจะเหนื่อยล่ะสิ แต่ก็เก่งแฮะตัวแค่นี้ทำงานหนักๆได้ไม่บ่นสักคำ

     “นอนไปล่ะกันนะ” ฉันเดินไปปิดไฟก่อนจะปิดประตูห้องให้ก่อนจะเดินออกมาแล้วเจอกับซอฟต์เข้าพอดี

     “ทำไมถึงออกมาจากห้องเนย์ ?” เจอหน้าก็ยิงคำถามมาก่อนเลยนะ

     “ไม่มีอะไรหรอก แค่เข้าห้องผิดน่ะ” ฉันตอบหน้าตาย แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่หายสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร ส่วนฉันก็เดินออกมาตรงไปที่ชั้นล่าง เพราะฉันเหมือนจะได้ยินเสียงคนทะเลาะกันอยู่ด้านล่างนะ

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

แวบมาลงให้ เผื่อมีคนคิดถึง มีใครคิดถึงเค้าป่าวววววว >> ไม่มี เย้ ~ // เศร้าแป๊บ

เปิดเทอมแล้วขอให้เป็นเทอมใหม่ที่สดใสและมีแต่เรื่องดีๆ

หวังว่าทุกคนที่อ่านจะมีความสุขนะคะ 

แอบกระซิบเบาๆว่า เรื่องนี้มี NC เบาๆ แต่ยังไม่ถึงเวลา ฮ่าๆ // อีป้าเริ่มเพ้อเจ้อล่ะ

GG ค่ะ เอ้ย !! GN ค่าาาา