รักนะรุ่นพี่ของฉัน

    ในวันที่ท้องฟ้าแสนสดใสแต่ทำไมมันเศร้าอยากบอกไม่ถูกผมไม่เคยเป็นอย่างนี้เลยแล้วทำไมผมต้องเป็นอยางนี้ด้วยหรือเพราะว่าตอนนี้ไม่มีเมย์อยู่ข้างๆเพราะตอนนี้ผมเลิกกับเมย์ไปแล้ว
     ตอนนี้ผมกำลังไปโรงเรียนกับน้องผมอยู่
"พี่โด่งเป็นอะไรทำไมไม่พูดอะไรเลย"
"เปล่าพี่ไม่ได้เป็นอะไร"
"หรือพี่คิดถึงเมย์"
"อืมพี่คิดถึงเมย์"
"สงสัยเสือผู้หญิงอย่างพี่คงสิ้นลายซะแล้ว"
"เวอร์ไปป่ะ"
"ไม่เวอร์หรอ"
 "ไปได้ล่ะถึงโรงเรียนแล้ว"
"ไปก็ได้" 
แล้วก็เดินเข้าไปในโรงเรียนเพื่อเดินไปถึงห้อง
"เห้ยแกเลิกับเมย์แล้วหรอ"พอไปถึงห้องปุ๊ปไออาร์ตก็ปากหมาใส่เลย
"เออดิว่ะ"
"แม่งใครบอกเลิกว่ะ"
"เมย์ มันบอกว่าเดินคนที่ดีกว่ากูว่ะ"
"ก็สมควร เออวันนี้พาไปรับน้องที่สนามบินหน่อย มันพึ่งกลับมา"
"น้องมึงคนไหนว่ะ"
"ก็มายไง"
"คนไหนว่ะน้องมึงมีหลายคน"
"ก็คนที่ชอบอ้อนแกอ่ะ"
"อ๋อ คนที่ขอบเกาะติดฉันอ่ะนะ"
"อืม คนนั้นและ"
"เปลี่ยนไปมั้ย"
"เปลี่ยนไปมากเลย แต่นิสัยเหมือนเดิม"
"อย่าบอกนะว่า น้องแกสูงขึ้นน่ารักขึ้นแต่ขี้อ้อนเหมือนเดิม"
"อืมใช่"
"ประชดป่ะ"
"ไม่เชื่อใช่มั้ยตอนเย็นก็ไปด้วยกันดิ"
"ไปแน่"
"นายโด่ง นายอาร์ตคุยไรกัน  ออกไปยืนหน้าห้องเลย"