รักนะรุ่นพี่ของฉัน

    ในวันที่ท้องฟ้าแสนสดใสแต่ทำไมมันเศร้าอยากบอกไม่ถูกผมไม่เคยเป็นอย่างนี้เลยแล้วทำไมผมต้องเป็นอยางนี้ด้วยหรือเพราะว่าตอนนี้ไม่มีเมย์อยู่ข้างๆเพราะตอนนี้ผมเลิกกับเมย์ไปแล้ว

     ตอนนี้ผมกำลังไปโรงเรียนกับน้องผมอยู่

"พี่โด่งเป็นอะไรทำไมไม่พูดอะไรเลย"

"เปล่าพี่ไม่ได้เป็นอะไร"

"หรือพี่คิดถึงเมย์"

"อืมพี่คิดถึงเมย์"

"สงสัยเสือผู้หญิงอย่างพี่คงสิ้นลายซะแล้ว"

"เวอร์ไปป่ะ"

"ไม่เวอร์หรอ"

 "ไปได้ล่ะถึงโรงเรียนแล้ว"

"ไปก็ได้" 

แล้วก็เดินเข้าไปในโรงเรียนเพื่อเดินไปถึงห้อง

"เห้ยแกเลิกับเมย์แล้วหรอ"พอไปถึงห้องปุ๊ปไออาร์ตก็ปากหมาใส่เลย

"เออดิว่ะ"

"แม่งใครบอกเลิกว่ะ"

"เมย์ มันบอกว่าเดินคนที่ดีกว่ากูว่ะ"

"ก็สมควร เออวันนี้พาไปรับน้องที่สนามบินหน่อย มันพึ่งกลับมา"

"น้องมึงคนไหนว่ะ"

"ก็มายไง"

"คนไหนว่ะน้องมึงมีหลายคน"

"ก็คนที่ชอบอ้อนแกอ่ะ"

"อ๋อ คนที่ขอบเกาะติดฉันอ่ะนะ"

"อืม คนนั้นและ"

"เปลี่ยนไปมั้ย"

"เปลี่ยนไปมากเลย แต่นิสัยเหมือนเดิม"

"อย่าบอกนะว่า น้องแกสูงขึ้นน่ารักขึ้นแต่ขี้อ้อนเหมือนเดิม"

"อืมใช่"

"ประชดป่ะ"

"ไม่เชื่อใช่มั้ยตอนเย็นก็ไปด้วยกันดิ"

"ไปแน่"

"นายโด่ง นายอาร์ตคุยไรกัน  ออกไปยืนหน้าห้องเลย"