โลกหมุนตามเรา

     
     "ปริ๊น ปริ๊น" เสียงแตรรถมอเตอร์ไซค์ที่คิดว่าไม่น่าจะใช้การได้ดังขาดๆหายๆ
     ลุงหอมลงมาจากรถคู่ใจ เดินตรงมายังกลุ่มเด็กหนุ่มสี่ห้าคนที่ล้อมวงกันเล่นหมากรุกส่งเสียง
     เฮฮาอยู่
     "เฮ้ย พวกเอ็ง พรุ่งนี้ข้าขึ้นปลาที่บ่อ ขอแรงหน่อยนะโว้ย"
     ลุงหอมบอกด้วยน้ำเสียงเหน่อๆของแก
     เจือเด็กหนุ่มผู้มากไปด้วยความสามารถรีบบอกทันที
     "ได้เลยลุง เดี๋ยวคืนนี้ฉันไปช่วยวิดน้ำให้ ข้าวปลาอาหารเดี๋ยวฉันให้แม่เตรียมให้พร้อมไม่ต้อง
    กลัวอดนะลุง"
     เจือบอก ลุงหอมพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะกลับไปที่รถแล้วสตาร์ทเครื่องขี่ออกไป เด็กหนุ่มที่
     นั่งอยู่ในวงหมากรุกก็ชวนกันเล่นต่ออีกสักพัก
     เจือจึงขอตัวไปกลับบ้านไปตระเตรียมข้าวของสำหรับการเฝ้าบ่อปลาในคืนนี้
     เขาเดินกลับมาถึงบ้านเจอแม่นั่งล้างผักจึงบอกแม่เรื่องจะไปช่วยลุงหอม ให้แม่เตรียมหุงหา
     อาหารให้ด้วย
     ในชนบทนั้นการไปช่วยการขึ้นปลาเสมือนเป็นงานเลี้ยงพบปะกันสังสรรของเหล่าบรรดา
     เพื่อนบ้านเลยก็ว่าได้ อาหารการกิน เหล้ายาปลาปิ้งต้องพร้อม
     อีกทั้งยังเป็นการแสดงถึงน้ำใจอันดีที่มีต่อกันอีกด้วย
 
     ตกเย็นเจือเดินออกมาจากบ้านพร้อมกับเข็ม พ่อของเขา
     เจือหิ้วถุงอาหารพะรุงพะรัง ทั้งสองกำลังเดินเท้าไปยังบ้านลุงหอมที่อยู่ไม่ไกลกันนัก
     ระหว่างทางก็พบกับชาวบ้านหลายคนที่พากันไปช่วยลุงหอม
     มั่นเพื่อนสนิทของเจือเดินเข้ามาพอดี
     "นี่เจือ ข้าว่าคืนนี้เมากันเละแน่เลยว่ะ" มั่นบอกยิ้มๆ เจือหันหน้ามาแล้วบอก
     "เอ็งนี่ก็คิดอยู่เรื่องเดียวนะ แทนที่จะช่วยทำงานให้เสร็จก่อนแล้วค่อยเมา"
     เจือบอกเสียงขุ่นๆ
     มั่นถนัดแต่เรื่องเหล้ายาปลาปิ้ง เรื่องงานนั้นไม่ค่อยจะเดินเท่าไรนัก
     เพียงครู่ทั้งหมดก็มาถึงบ้านลุงหอม ที่นี่มีชาวบ้านอยู่แล้วสักสามสี่คน
      พวกเจือและคนอื่นๆตามมาสมทบอีกไม่น้อย
     ลุงหอมยิ้มแย้มต้อนรับ
     "เย็น เอ็งเอาน้ำเอาท่ามาให้เพื่อนๆหน่อยสิโว้ย เขามาช่วยงานบ้านเรากันเยอะไปหมด"
     ลุงหอมตะโกนบอกเย็น ลูกสาวคนสวยของลุงหอม เย็นมีอายุ 17 ปี จบ ม.3 ก็ไม่ได้เรียน
     หนังสือต่อ เพราะหัวไม่ดี ลุงหอมเลยให้ออกมาช่วยเมียแกขายของที่ตลาด
     เมียลุงหอมชื่อ ป้าสมัย แกเป็นคนใจดีมีอะไรก็เอามาแบ่งเพื่อนบ้านอยู่เสมอ
     ป้าสมัยขายของแห้งอยู่ในตลาด เปิดร้านแต่เช้ามือกว่าจะปิดก็สามสี่โมงเย็น
     แต่วันนี้ป้าสมัยปิดร้านหนึ่งวัน เพื่อมาดูแล
     เพื่อนๆที่มาช่วยงานของลุงหอม
     "นี่กับข้าวกับปลาจ้ะลุง แม่ฉันฝากมาให้" เจือยื่นถุงใส่อาหารให้ลุงหอม
     "เออๆ ขอบใจเอ็งมาก ฝากขอบใจแม่เอ็งด้วยนะ" ลุงหอมยิ้มแย้มขอบใจใหญ่ เขาชวนพ่อ
     ของเจือไปดูบ่อก่อนจะตั้งปั๊มน้ำ เจือขอตามไปด้วย
      ส่วนมั่นเดินแยกไปนั่งอยู่กับวงเหล้าเรียบร้อยแล้ว
     ระหว่างทางเดินไปบ่อ เจือลอบมองเข้าไปในบ้านลุงหอม กวาดสายตามองหาเย็น
      ก็เจอเย็นยืนตักน้ำใส่ขันอยู่ในครัว เย็นหันมาเห็นเขาพอดี
     เจือยิ้มหวานให้เย็นอย่างหวานที่สุดเท่าที่จะหวานได้จนทำให้เย็นเขินอายม้วนต้วน
     ไปเลยทีเดียว แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะป้าสมัยเห็นเข้า
     "อะแฮ่ม จะส่งสายตาหยาดเยิ้มอะไรขนาดนั้นวะไอ้เจือ ลูกฉันมดขึ้นหมดแล้ว"
     เจือรีบหุบยิ้มแล้วหันหน้ากลับไป ยังต้องเจอกับสายตาของลุงหอมที่จ้องอยู่พอดี
     "น้อยๆหน่อยไอ้เจือ" ลุงหอมบอก เจือยิ้มเก้อให้ลุงหอม 
     ทำไมลุงหอมจะไม่รู้ว่าเจือและเย็นชอบพอกันอยู่
     ลุงหอมเองก็ไม่ได้รังเกียจอะไรในตัวเจือเพียงแต่เขาอยากให้มั่นใจว่า
     เจือจะดูแลลูกสาวเขาได้อย่างไม่อดไม่อยาก ทุกวันนี้เจือเองก็รับจ้างขึ้นปลา ขึ้นกุ้ง
     ขับรถส่งปลา ใครจะจ้างอะไรเจือไม่เกี่ยง
     ลุงหอมจึงขอเวลาดูไปก่อนสักระยะ
     ทั้งสามมาถึงที่บ่อ ต่างก็ดูตำแหน่งที่เหมาะเจาะจึงทำการตั้งปั๊มน้ำ
     เพียงไม่นานพรรคพวกก็ยกแคร่ ยกอาหาร เครื่องดื่มตามมายังข้างบ่อ
     เนื่องจากต้องเฝ้าทั้งคืน
     "เอามา นั่งกันเลย อยากกินอะไรเต็มที่กันเลยนะ ใครจะตั้งวงเล่นไฮโลก็เอา
     ฉันไม่ห้ามหรอกให้มันสนุกๆจะได้ไม่ง่วง"
     ลุงหอมบอกพร้อมกับหัวเราะคิกคัก 
     เจือและพ่อจึงเดินไปตักข้าวมากิน ส่วนมั่นนั้นยังนั่งอยู่กับวงเหล้าวงเดิมแต่ตอนนี้
     วงเหล้านั้นย้ายมาข้างบ่อแล้ว
     ป้าสมัยกับเย็นเดินมาที่บ่อด้วย
     "พี่เข็ม ลองกินแกงคั่วหอยขมนี่ดู เย็นมันเป็นคนทำ ดูว่าจะสู้แม่มันได้ไหม"
     ป้าสมัยบอก เข็มลองตักมากินแล้วพยัหน้าชอบใจใหญ่
     "รสชาดดีนี่นา เย็น เอ็งนี่เป็นแม่ศรีเรือนดีแท้ใครได้เป็นสะใภ้ล่ะ สบายไปทั้งชาติ"
     ประโยคหลังนี้ เข็มจงใจพูดให้เจือมันเขิน แล้วก็ได้ผล เจือนั่งอายอยู่ข้างๆเข็ม
     เย็นก็ไม่แพ้กันนั่งม้วนอยู่ข้างๆป้าสมัย
     ลุงหอมเห็นท่าจะเขินกันอีกนานเลยพูดขัดจังหวะขึ้น
     "เอ้าแล้วข้าวนี่จะไม่กินกันแล้วใช่ไหม นั่งม้วนกันอยู่ได้ ฉันจะได้ทิ้งให้ปลามันกิน" 
     เมื่อทุกคนได้ยินอย่างนั้นเลยหันกลับมาสนใจของกินตรงหน้ากันใหม่
     กินเสร็จอิ่มกันแล้ว เย็นจึงยกจานข้าวของทุกคนเข้าไปเก็บ
     เจืออาสาช่วยเย็น ป้าสมัยทำท่าจะห้าม แต่ลุงหอมเบรคเอาไว้ก่อน
     "ปล่อยเด็กๆมันเถอะ นี่มันบ้านเรานะแม่สมัย ไม่มีอะไรเกินงามหรอก"
     เมื่อลุงหอมห้ามปรามอย่างนั้น ป้าสมัยจึงได้แต่นั่งลงมองตามหลังลูกสาวไป
     เจือเดินเคียงข้างเย็นมาจนถึงในครัว วางจานชามลงทำท่าจะล้างให้ เย็นจึงบอก
     "ไม่ต้องเลยพี่เจือ เดี๋ยวเย็นทำเอง นี่มันหน้าที่ฉัน"
     "ก็พี่อยากช่วยนี่นา ให้พี่ช่วยเถอะ"
     เจือบอกแต่เย็นไม่ยอม เจือจึงต้องถอยออกมายืนมองเย็นล้างถ้วยชามอยู่ใกล้ๆ
     เขาจึงทำหน้าที่เป็นเพียงลูกมือหยิบจายชามที่ล้างแล้วมาคว่ำเท่านั้น 
     เมื่อเย็นล้างจานเสร็จ เจือจึงชวนออกไปนั่งหน้าบ้านรับลม เย็นเดินตามชายหนุ่มไปโดยง่าย
     "เย็น เอ็งจะแต่งงานกับข้าไหม ถ้าข้าจะมาขอ"
     เย็นนั่งยิ้มอยู่ พร้อมกับก้มหน้าก้มตาก่อนจะบอกกับเจือ
     "พี่พร้อมแล้วหรอ เย็นน่ะไม่มีปัญหาหรอก แต่ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่จะ..."
     "เรื่องนั้นให้เป็นหน้าที่ของพี่เอง แค่พี่ได้ยินจากปากเอ็งว่าเต็มใจ พี่ก็ดีใจแล้ว"
     เจือเอื้อมมือไปบีบมือของเย็น เป็นการให้สัญญาว่าอีกไม่นานเขาจะทำตามที่พูดไว้ 
     ทั้งสองนั่งคุยกันสักพัก ป้าสมัยก็เดินเข้ามาพร้อมกับเรียกให้เย็นขึ้นบ้าน
     เย็นทำตามคำสั่งของแม่อย่างว่าง่าย เจือจึงเดินกลับไปที่บ่อ
     เห็นพ่อกับลุงหอมนั่งเล่นหมากรุกกันอยู่ จึงขอเข้าไปเล่นด้วย  
     ส่วนมั่นนั้น เมาหลับไปตามระเบียบ
     ตกดึกชายหนุ่มที่เหลืออยู่ผลัดเปลี่ยนกันนอนเอาแรง เพื่อตอนเช้าจะได้ช่วยกันยกปลา
     เจืองีบหลับไปสองชั่วโมงก่อนจะเช้านี่เอง
     
    เช้ามืด เมื่อน้ำในบ่อถูกวิดออกจนหมดแล้ว ก็ถึงเวลาที่ทุกคนจะช่วยกันยกปลาขึ้น
    จากบ่อ เจือลงไปในน้ำพร้อมกับมั่่นและเด็กหนุ่มอีกห้าหกคน เพื่อเตรียมลากแหขึ้นมา
    ส่วนคนที่อยู่ข้างบนก็ช่วยกันดึงแห
    ปลานิลจำนวนมาดิ้น กระโดดอยู่ในแหไปมา ลุงหอมยิ้มดีใจที่คราวนี้ได้ปลาเยอะ
    "สบายแล้วไอ้หอม หนนี้เอ็งได้กำไรงามแน่ๆ"
    เข็มบอก พร้อมกับลากแหขึ้นมาจากบ่อ
    เมื่อช่วยกันลากแหขึ้นมาหมดแล้ว บรรดาหนุ่มๆก็ช่วยกันจับปลาช่อนที่มุดอยู่ตามโคลนก้นบ่อ
    โดยมากแล้วใครจับได้เจ้าของบ่อก็จะยกให้ไปเลย
    ถือว่าเป็นสินน้ำใจที่มาช่วยกันนั่นเอง เจือจับได้สิบกว่าตัวเขากะว่าจะแบ่งไปให้แม่ทำ
    กับข้าว ที่เหลือก็จะเอาไปขายได้เงินบ้างเล็กน้อยก็ยังดี 
    กว่าจะเสร็จงานก็เย็นมากแล้ว ลุงหอมจึงชวนทุกคนอยู่กินข้าวที่บ้านอีกมื้อ
    "เหนื่อยมาทั้งวัน กินข้าวบ้านฉันอีกมื้อเถอะนะ ขอบใจทุกคนมากจริงๆ"
    ทั้งหมดนั่งล้อมวงกินข้าวกันอย่างสนุกสนาน
   
    นี่แหละคือน้ำใจจากคนรอบบ้าน
    ที่สมัยนี้ในเมืองใหญ่ๆคงหาไม่ได้อีกแล้ว...