โลกหมุนตามเรา

     "ครูๆ ไอ้ช้างมันอ้วกใหญ่เลย ไปดูมันทีครับ"

     เอก เด็กนักเรียนชั้น ป.6 วิ่งมาบอก ครูทวีกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าตึกนั้น

     รีบทิ้งสายยางแล้ววิ่งตาม เอกไปทันที เมื่อมาถึงห้องน้ำครูทวีก็เห็นช้างนั่งอาเจียนอยู่ที่โถส้วม มือข้างหนึ่งถือขันน้ำ มืออีกข้างหนึ่งจับหน้าอกตัวเองไว้

     "เอก ช่วยลูบหลังให้ช้างหน่อย" 

     ครูทวีสั่งพร้อมกับหยิบขันน้ำจากมือช้างมาตักน้ำราดของเสียที่ออกมาจากคอเด็กชายผู้น่าสงสารให้ลงส้วมไป สักพักเมื่อ ช้างหายอาเจียนแล้ว ครูทวีจึงจัดแจงถอดเสื้อนักเรียนที่เลอะเทอะออกแล้วประคองไปที่ห้องเรียน

     "เอกหยิบเสื้อสำรองในตู้มาให้ช้างทีนะ นี่แล้วเรา เมื่อเช้ากินอะไรเข้าไปถึงได้

     อ้วกหนักขนาดนี้"

     "หน่อไม้ดองครับ แม่ทำไว้ให้"

     "นั่นไง กินหน่อไม้ดองปี๊บใช่ไหม มันอันตรายมากนะ ครูเคยเตือนแล้วนี่นา

     ต่อไปนี้ห้ามกินเด็ดขาดเลยนะ" ครูทวีกล่าวพร้อมกับพา ช้างไปหาหมอที่อนามัย

     ข้างๆโรงเรียน เมื่อจัดแจงเรื่องของช้างเสร็จแล้ว ครูทวีจึงออกไปเก็บสายยาง

     ที่รดน้ำต้นไม้ค้างไว้ จากนั้นเขาจึงกลับมาทำหน้าที่ครูต่อไป

     ครูทวีเป็นครูของโรงเรียนในชนบทเล็กๆแห่งหนึ่ง เขาจบปริญญาตรีมาจากมหาวิทยาลัย

     ที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในกรุงเทพ แต่เขาต้องการจะกลับมาดูแลพ่อแม่และพัฒนาบ้านเกิด

     ของเขาให้เจริญก้าวหน้าเขาจึงขอมาเป็นครูที่่นี่ ครูทวีเป็นคนเก่ง

     เขาได้ทุนเรียนตั้งแต่ม.ปลายจนจบปริญญาตรี จากนั้นทางมหาวิทยาลัย

    ได้เสนอทุนให้ไปเรียนต่อในระดับปริญญาโทที่ประเทศอังกฤษ

    แต่เขาปฏิเสธ อาจารย์ที่มหาวิทยาลัยรู้สึกเสียดายเขามากแต่ก็ไม่มีทางจะรั้งตัวเขาไว้ได้

    ที่โรงเรียนแห่งนี้มีครูเพียง 4 คน ได้แก่ครูใหญ่กมล ครูนารี ครูถกลและครูทวี

    ทั้ง 4 คนแบ่งวิชากันสอนโดยครูทุกคนได้สอนทุกระดับชันตั้งแต่ ป.1 ถึง ป.6 

    แต่เนื่องจากเด็ก ป.2 มีเพียง 3 คน จึงจับไปเรียนรวมกับ ป.3 

    โดยครูใหญ่สอนวิชาวิทยาศาสตร์ ครูนารีสอนภาษาไทยและสังคม

    ครูถกลสอนภาษาอังกฤษและพละ

    ส่วนครูทวีสอนคณิตศาสตร์และเกษตร

    ในวันหนึ่งๆครูแต่ละคนจะวนกันสอนนักเรียนแต่ละชั้นตั้งแต่ 8.30 - 15.30 น.

    พอเลิกเรียนนักเรียนทุกคนก็จะช่วยกันเก็บกวาดห้องเรียน ครูใหญ่สอนให้เด็กๆรัก

    โรงเรียนของตน 

    เลิกเรียนในเย็นวันนั้นแม่ของช้างมารับ ครูทวีดักรอพบอยู่เพื่อจะพูดคุยกันเรื่องอาการป่วยของช้าง

    "น้าหวิน ให้ช้างกินหน่อไม้เข้าไปใช่ไหม ช้างอาเจียนออกมาเยอะเลยเมื่อเช้านี้

    ครูเอายาจากอนามัยให้กินแล้ว ปลอดภัยแล้วนะ วันหลังอย่าดองหน่อไม้ในปี๊บอีก

    มันอันตรายถึงชีวิตเลยนะครับ"

    ครูทวีบอก น้าหวินยกมือขอโทษครูทวี พร้อมกับจูงมือ ลูกชายขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ขี่กลับบ้านไป ครูถกลเดินมาพบกับครูทวีเข้าพอดี

    "ทวี ไปหาอะไรดื่มกันหน่อยไหม ร้อนๆอย่างนี้เอาซะหน่อยก็ดีนะ"

    ครูถกลเอ่ยปากชวนครูทวีไปหาสุราดื่ม 

   "ไม่ดีกว่าครับพี่ วันนี้ผมเหม็นเหลือเกิน ช้างน่ะสิ อาเจียนแต่เช้าเลย"

   ครูทวีบอก ครูถกลยิ้มให้แล้วเดินกลับไป

   เมื่อครูทวีเดินทางกลับมาถึงบ้าน เขาก็เห็นพ่อของเขากำลังตอนกิ่งต้นไม้อยู่

   ครูทวีรีบวิ่งขึ้นไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อลงมาช่วยพ่อของเขาทำต้นไม้

   "มาพ่อ ผมช่วย"

   "ไม่ต้องๆ เอ็งไปพักเถอะ เดี๋ยวพ่อทำเอง"

   "ช่วยกันพ่อจะได้เสร็จไวๆ" ครูทวีลงมือตอนกิ่งอย่างทะมัดทะแมง เขามีความรู้ด้านนี้เป็นอย่างดี เนื่องจากฝึกฝนมาตั้งแต่เด็กพ่อของเขาทำอาชีพเพาะต้นไม้ขาย เขาช่วยพ่อทำงานมาตลอด กว่าจะเสร็จงานก็ค่ำแล้ว ครูทวีกำลังจะขึ้นไปอาบน้ำเพราะเเม่ของเขาเรียกไปกินข้าวเย็นแล้ว กำลังจะก้าวขาขึ้นบันได ก็มีรถมอเตอร์ไซค์วิ่งเข้ามา

   "ครูๆ ไอ้ช้าง ไอ้ช้าง"  น้าขม พ่อของ ช้างตะโกนมาตั้งแต่หน้ารั้ว

   "มีอะไรน้าขม ช้างเป็นอะไร"

   "มันชักครู มันชักใหญ่เลย นี่แม่หวินกำลังนวดตัวไอ้ช้างมันอยู่"

   "เดี๋ยวผมรีบไปเดี๋ยวนี้เลย น้าขมไปตามหมอที่อนามัยเถอะ"

   ครูทวีบอก แล้วรีบคว้าเสื้อที่อยู่ใกล้มือที่สุดมาใส่

   เขาสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ รีบขี่ออกไปยังบ้านของช้าง เพียงอึดใจเดียวครูทวีก็มาถึง

   เขารีบจอดรถแล้ววิ่งขึ้นไปบนบ้าน พบคนป่วยนอนหมดสติอยู่บนตักของน้าหวิน

   "ครู ไอ้ช้างมันไม่หายใจแล้ว" น้าหวินบอกน้ำตานองหน้า

   ครูทวียืนตะลึงงัน ตัวชาไปหมดเหมือนมีใครเอาฆ้อนมาทุบหัว 

   เสียงฝีเท้าวิ่งขึ้นมาบนบ้าน หมอกับน้าขมวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา แต่มันสายไปเสียแล้ว

   น้าขมแทรกตัวผ่านครูทวีเข้าไปกอดลูกชายสุดที่รักน้ำตาไหลนองแทบเป็นสายเลือด

   "ช้าง ช้าง ฮือ ฮือ...ทำไมเอ็งทิ้งพ่อกับแม่ไปไวอย่างนี้ แล้วพ่อกับแม่จะอยู่ยังไง"

     ครูทวีหันหลังเดินลงจากบ้านของ ด.ช.ช้างอย่างเงียบๆ เขาเอาแขนข้างหนึ่งปาดน้ำตาที่รินไหลออกมาช้าๆ  

    นี่หรือ วาระสุดท้ายของนักเรียนที่เขาสอนมาตั้งแต่ ป.1

    ต้องมาจบลงด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์

    ชีวิตอันบริสุทธิ์ของนักเรียนที่เขารัก

    ...ถ้าแลกได้ เอาชีวิตครูไปแทนเถอะ...