Hajimete no koi wo owaru toki ยามที่รักแรกสิ้นสุด

 
 ละทิ้ง
 
          ฮานะยืนนิ่งอยู่หน้าบ้านของเธอในมือของเธอมีกระเป๋าลากใบใหญ่ถืออยู่ ตอนนี้เป็นเวลาเช้าตรู่เนื่องจากตั๋วรถไฟที่เธอจองไว้เที่ยวจะออกเดินทางตอน 10 โมงเช้า ระยะทางจากบ้านเธอไปยังสถาณีก็ไม่ใช่ใกล้ๆต้องใช้เวลามากพอสมควร เพราะงั้นเธอจึงเลือกที่จะตื่นเช้าเพื่อให้ไปถึงสถาณีโดยไม่ช้าเกินไปจนอาจจะตกขบวนรถ
 
          "เฮ้อ..."
 
          ฮานะถอนหายใจออกมาเล็กน้อยควันออกจากปากของเธอเพราะสภาพอากาศที่หนาวจนเกือบจะติดลบ เธอกระชับผ้าพันคอให้แน่นเพื่อให้ความหนาวเย็นเริ่มบรรเทาลงไปบ้าง ก่อนที่ตะก้าวขาออกเดินมุ่งตรงไปยังสถาณีรถไฟ...
 
 
 
          Rrrrrrr
          
          เสียงอินโทลโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้ร่างสูงที่นอนฟุบอยู่บนเตียงค่อยๆลุกขึ้นแล้วควานหาโทรศัพท์ เมื่อเขาเจอก็กดรับสายในทันทีโดยไม่คิดจะดูว่าใครเป็นผู้โทรมา
 
          "ฮัลโหล..."
 
          ร่างสูงหลังจากรับสายแล้วก็เอ่ยขึ้นด้วยความงัวเงีย
 
          "เคียวยะ! ตอนนี้นายอยู่ไหน!?"
 
          เสียงเล็กแหลมของหญิงสาวผู้เป็นเพื่อนของเขาเอ่ยขึ้นเสียงดังอย่างกับว่าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว
 
          "หืม... ถามอะไรแปลกๆฉันก็อยู่บ้านน่ะสิ วีนนี้วันหยุดนะ..."
 
          "โอ๊ย! นายรีบออกมาเจอกันที่สวนสาธารณะเดี๋ยวนี้เลย!!"
 
          หญิงสาวโวยวายเล็กน้อยด้วยความโมโหที่อะไรในตอนนี้ก็ไม่เป็นดังใจเธอ
 
          "ทำไมฉันต้องไปด้วย...?"
 
          เคียวยะเอ่ยขึ้นอย่างงัวเงียและเตรียมจะวางสายเพื่อนสาวของเขาในทันที แต่เพราะปลายสายที่พูดแทรกขึ้นมาก่อนที่เขาจะได้วางสายทำให้เขาถึงกับหยุดชงักเล็กน้อย
 
          "เรื่องนี้สำคัญมาก! เกี่ยวกับฮานะ ถ้ายังไม่อยากให้ทุกอย่างสายจนเกินไป รีบออกมาเดี๋ยวนี้!!"
 
          เคียวยะหยุดนิ่งชงักในทันที เพราะเขากำลังคิดว่าฮานะมีเรื่องอะไรที่ปิดบังเขาด้วยงั้นหรือ? เขาและเธอเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วฮานะก็ไม่เคโกหกหรือปิดบังอะไรเขาสักนิด ถ้าเธอเป็นอะไรเธอก็จะบอกเขาเป็นคนแรกในทันที ไม่มีทางที่เธอจะไปบอกคนอื่นนอกจากเขาก่อน...แต่ครั้งนี้...เขากลับไม่รู้ นั้นทำให้เจาอยากรู้ว่าเรื่องอะไรที่เธอต้องปิดบังเขา
 
          "เข้าใจแล้ว!"
 
          เคียวยะเอ่ยรับคำก่อนจะกดวางสายและอาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกไปยังสวนสาธารณะตามที่เพื่อนสาวของเขาได้นัดแนะไว้เมื่อสักครู่ ใจหนึ่งของเขาก็อยากรู้จนใจจะขาดว่าเหตุใดทำไมฮานะถึงมีเรื่องปิดบังเขา แล้วเรื่องนั้นมันคือเรื่องอะไร...
 
 
 
          ฟิ้ว...
 
          ลมหนาวพัดเข้ามาเบาๆผ่านเลยหน้าของฮานะไปทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นที่ทวีคูณเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว เธอเป่าลมหายใจอุ่นออกมาทางปากก่อนจะยกมือขึ้นมาถูกันไปมาจนความหนาวเย็นเริ่มบรรเทาลงไปบ้างเล็กน้อย เธอกอดตัวเองเบาๆพลางใช้ดวงตาของเธอกวาดมองบริเวณรอบๆเพื่อให้มันได้เป็นความทรงจำสุดท้ายก่อนเธอจะต้องจากลาเมืองนี้ไป...เมืองที่เคยมีความทรงจำที่ดีมากมาย เมืองที่ทำให้เธอและเขาได้มาพบกัน...
          ในตอนนี้สำหรับเธอเหมือนเมืองๆนี้จะเป็นเพียงแค่ภาพวาดลวงตาจากการร่ายมนต์ตราของใครบางคนเพียงเท่านั้น... แสงแดดเริ่มสว่างจ้างขึ้นเพื่อบอกว่านี่เป็นเวลาเช้าแล้ว แสงจากดวงอาทิตย์ที่สอดส่องลงมากระทบกับต้นไม้ที่แห้งก้านทำให้เกิดแสงระยิบระยับแต่มันก็ช่างสวยแวววาสำหรับเธอในตอนนี้
          แต่ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามหาสิ่งต่างๆที่อยู่รอบๆตัวเธอเพื่อเชยชมให้ตัวของเธอไม่คิดถึงเรื่องที่เธอไม่อยากจะคิด...แต่สิ่งเหล่านั้นกลับไม่ช่วยให้เธอบรรเทาเจ้าความคิดที่ตีกันในสมองลงไปได้แม้แต่น้อย แลดูเหมือนเธอยิ่งพยายามลืมทุกภาพในความทรงจำกลับยิ่งชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ เธอคอยพยายามหลายต่อหลายครั้งเพื่อรวบรวมความกล้าแล้วสารภาพกับเคียวยะตรงๆว่าเธอรักเขามากมายเพียงใด เพราะพอเธอนึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนที่มีกันมาตั้งแต่เล็กนั้นก็ทำให้เธอใจหายวาบทันที...เพราะเธอ ไม่อยากจะสูญเสียเขาไป...นั้นทำให้เธอต้องเก็บความรู้สึกทุกอย่างที่มีต่อเขาไว้เพียงคนเดียว
          
          บ้าจริงๆละนะ...ตัวฉัน...
 
          เธอคิดกับตัวเองอย่างแผ่วพลางส่ายหัวไปมาให้กับความบ้าของเธอ ถ้าบอกไปซะทุกอย่างก็จบถึงเขาปฏิเสธแต่ยังไงเธอก็ต้องจากลาอยู่แล้ว...เธออยากจะทำเช่นใจคิดแต่อีกใจหนึ่งของเธอดันคิดเอาแต่ใจเสียนี่... อาจเพราะว่าทุกๆสิ่งชะตาได้กำนองมาแล้วล่ะมั้ง ถึงทำให้เธอใจกล้าไม่พอที่จะพูดความรู้สึกของตัวเองออกไป แต่ว่า...สำหรับเธอน่ะ...แค่นี้มันก็ดีก็พอใจแล้วล่ะ...
          สิ่งเธอได้หมั่นหมายไว้กับตัวเองหลังจากที่จากเมืองๆนี้ไปแล้ว...คือการไปอย่างไม่หวนกลับ...เธออยากจะหายไปพร้อมกับความทรงจำทุกๆอย่าง...ค่อยๆหายไปจากทุกคน แล้วเริ่มต้นกับสิ่งที่ดีกว่านี้ในที่ที่เธดอควรจะอยู่ตั้งแต่แรก...
          เธออยากจะลืมมันทุกๆอย่าง ทั้งโรงเรียน ทั้งห้องเรียน ทั้งบ้าน ทั้งคุณครูอาจารย์ ทั้งเพื่อนๆทุกคน...และเคียวยะ เธอจะไม่กลับไปในทุดๆที่ที่เธอเคยได้ใช้เวลาร่วมกับเคียวยะ ไม่ว่าที่นั้นจะเป็นที่ไหนก็ตาม...
 
          จะไม่หวนคืนไปอีกสักครา...
 
          
 
          "จดหมาย...?"
 
          เคียวยะมองตู้รับจดหมายหน้าบ้านของตัวเขาเองด้วยความแปลกใจ ร้อยวันพันปีไม่เคยจะมีคนส่งจดหมายมาให้เขาหรือถ้ามีก็คงจะมีคนมาเรียกเขาเสียตั้งนานแล้ว แต่ดูเหมือนว่า...จดหมายฉบับนี้ผู้เขียนจะเป็นคนนำมันสอดเอง... เขาเปิดกล่องจดหมายดูและหยิบจดหมายฉบับนั้นขึ้นมาเปิดอ่าน
 
          'สวัสดีเคียวยะ ตอนนายเห็นจดหมายฉบับนี้อาจจะเป็นตอนที่นายไม่รู้เรื่องอะไรเลยแล้วไม่สามารถรั้งอะไรไว้ได้แล้ว...ก็เพราะนายน่ะชอบตื่ยสายจะตายไป ฮ่าๆ...'
 
          เคียวยะอ่านเพียงเท่านั้นเขาก็รู้ในทันทีว่าผู้ที่ส่งจดหมายฉบับนี้มาเป็นใคร...แต่เนื้อความในช่วงแรกมันทำให้เขารู้สึกใจไม่ดีแปลกๆ
 
          'เคียวยะ...ฉันอยากจะขอโทษนายนะ เพราะสิ่งที่ฉันทำลงไปมันอาจจะทำให้นายโกรธหรือเกลียดฉันก็ได้...'
 
          จะบ้ารึไง...ใครจะไปเกลียดเธอลง
 
          'ฉันรู้ว่ามันเป็นอะไรที่บ้ามากกับการที่ฉันต้องละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไว้ด้านหลังแล้วออกก้าวเดินไปข้างหน้าทั้งที่มีเรื่องมากมายอยากจะบอกกับนาย'
 
          ละทิ้ง...ทำไมละ?
 
          'หืม?... นายอาจจะกำลังคิดว่าทำไมฉันต้องพูดในสิ่งที่ความหมายกำกึ่งแบบนี้'
 
          ใช่
 
          'ก็เพราะว่าฉันกลัวว่านายจะมาเห็นจดหมายฉบับนี้ก่อนยังไงละ... ฉันไม่ต้องการให้นายมาเห็นจดหมายฉบับนี้ก่อนถึงเวลาที่อันสมควร...สงสัยงั้นสิว่ามันคืออะไร จ้างให้ฉันก็ไม่บอกหรอก ฮ่าๆ'
 
          อะไรของเธอฮานะ...เธอกำลังจะสื่ออะไรกับฉัน?
 
          'นายจะรู้แน่นอนแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้...ฉันบอกแล้วไงว่านายจะรู้ทุกสิ่งทุกอย่างเมื่อนายไม่สามารถรั้งอะไรไว้ได้เลย...'
 
          เพราะอะไร...ทำไมถึงต้องเป็นตอนนี้ฉันรั้งอะไรไว้ไม่ได้?
 
          'เพราะมันคือสิ่งที่ฉันต้องการยังไงล่ะ...'
 
          เธอต้องการแต่ฉันไม่ต้องการ...!
 
          'มันเป็นอะไรที่บ้ามากฉันรู้ แต่ฉันไม่ต้องการให้นายได้รับรู้เรื่องทุกอย่างก่อนฉันจะไป ฉันจะไม่ขอพูดกำกึ่งอีกแล้ว แต่ฉันจะไม่พูดในทุกๆสิ่ง...จดหมายฉบับนี้ถูกเขียนขึ้นมาเพื่อรำลา มันเป็นความทรงจำสุดท้ายระหว่างฉันกับนาย ขอให้นายเก็บมันไว้ดีๆถ้านายต้องการจดจำเรื่องของฉัน แต่ถ้าไม่อยากจะจำก็ทิ้งมันไปซะ...แต่ทางที่ดี พอนายอ่านจบนายควรจะเผามันทิ้งซะ...'
 
          ทำไมฉันจึงต้องทำแบบนั้น...?
 
          'เพราะฉัน...จะไม่ขอจดจำเรื่องราวในอดีตให้ต้องปวดใจอีกแล้ว...'
 
 
 
 
 
 
 H a j i m e t e n o k o i w o o w a r u t o k i
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่จบอัพเต็มแล้วนะคะ บู๊~ *3*
ไอจะพยายามเข้ามาอัพบ่อยๆนะคะ ><!
รู้สึกอยากเห็นเรื่องสั้นของตัวเองติดอันดับรายสัปดาร์ (ฮ่า!)
ไม่รู้จิเป็นไปได้เปล่า เพราะไอรู้ตัวว่าเขียนไม่ดี 555+
สำหรับเรื่องนี้อีกไม่นานก็จะจบแล้วนะคะ(?)
ยังไงก็ขอฝากด้วยนะคะ
รักคนอ่านทุกคนค๊าาาาา~ >3<!