Hajimete no koi wo owaru toki ยามที่รักแรกสิ้นสุด

 

 เวลาที่(ไม่)คุ้มค่า

 

          8 : 00  ณ สวนสาธารณะโยกะ

 

          หญิงสาวผมดำยาวสลวยยืนอยู่หน้าสวนสาธารณะโยกะเธอสวมชุดลำรองหากแต่ก็ถูกผู้เป็นพ่อและแม่ประเมินมาอย่างดีว่าสวยพอจะพิชิดใจหนุ่ม(?)รึเปล่า อันที่จริงแล้วเธอก็ไม่ได้ชวนแค่เคียวฮะแค่คนเดียวหรอกนะ เธอชวนเพื่อนสนิทของเธอทุกคนมาด้วย และตอนนี้ทุกคนก็มากันครบแล้วเหลือเพียงแค่เคียวยะเท่านั้น

 

          "ทำไมเคียวยะมาสายจัง!"

 

          หญิงสาวที่เป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทของฮานะเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจเล็กน้อยก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือของตนขึ้นมาดูเวลา

 

          "เอาน่าๆ รอเขาอีกหน่อยแล้วกัน"

 

          ฮานะเอ่ยขึ้นก่อนจะส่งยิ้มแห้งๆไปให้กับหญิงสาวคนนั้น ซึ่งเธอก็ยอมรอแต่โดยดีทำให้ฮานะถอดหายใจออกมาอย่างโล่งอก

 

          หน็อย...บากะเคียวยะ! บอกแล้วว่าอย่าสายๆก็ยังจะสายอีก มาถึงเมื่อไหร่เจอดีแน่!

 

          "ขอโทษนะ! พอดีตื่นสายไปหน่อยน่ะ!"

 

          เสียงของเคียวยะหลังขึ้นจากทางด้านขวามือของทุกคนทำให้พวกเชาพร้อมใจกันหันไปมองชายหนุ่มที่รีบวิ่งเข้ามาหน้าตาตื่น พอเขาวิ่งมาถึงด้านหน้าทุกคนแล้วก็เอามาขันเข่าและหอบหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า

 

          "บอกแล้วใช่ไหม....ว่าอย่ามาสายน่ะ!!"

 

          โป๊ก!!!

 

          ฮานะกำหมัดแน่นก่อนจะเขกเข้าไปที่หัวของเคียวยะของแรงด้วยความโมโหทำให้เกิดเสียงขึ้นดัง โปีก เขาร้องอวดโอยออกมาอย่างเจ็บปวดก่อนจะเอามือกุมหัวบริเวณที่เพิ่งโดยเธอเขกไปเมื่อกี้ไว้

 

          "โอ๊ย!...มันเจ็บนะยัยบ้า!"

 

          "ถ้าเจ็บทีหลังก็อย่ามาสายสิ!! ...."

 

          ฮานะนิ่งเงียบลงเล็กน้อยเมื่อเธอพูดประโยคของเธอจบ 'ทีหลัง' ? ...มันจะไม่มีทีหลังอีกแล้วเพราะเธอจะได้อยู่ที่นี่เป็นวันสุดท้าย... เพื่อนๆทุกวันสังเกตเห็นท่าทีที่เงียบสงบชองฮานะก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเธอมัเรื่องอะไรปิดบังอยู่รึเปล่า

 

          "ฮานะ...เป็นอะไรรึเปล่า?"

 

          เคียวยะเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เพราะทั้งๆที่เพิง่จะโมโหที่เขามาสายแท้ๆแต่อยู่ๆก็กลับทำท่าทีเศร้าสร้อยเล่นเอาคนอื่นอดห่วงไม่ได้

 

          "...เปล่าหรอก"

 

          ฮานะส่ายหัวเบาๆเชิงปฏิเสธ ก่อนจะส่งยิ้มบางๆไปให้กับเคียวยะซึ่งเขาดูยังไงก็ฝืนยิ้ม

 

          "ไปกันเถอะ!"

 

          ฮานะพยายามฉีกยิ้มกว้างที่เธอคิดว่ามันน่าจะเป็นรอยยิ้มที่ปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ออกมา ก่อนจะเดินนำเพื่อนเธอทุกๆคนไปเดินเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ เดินดูของทั่วไปตามประสาหนุ่มสาว...ในวันนี้ฮานะได้ใช้เวลากับเพื่อนๆของเธออย่างสนุกสนานเป็นอย่าสงมากจนถึงเวลาเย็น ซึ่งเป็นเวลาที่ทุกคนควรจะแยกย้ายกันกลับบ้านและเป็นเวลาที่ฮานะเองก็ควรจะบอกเรื่องที่เธอจะย้ายออกจากเมืองนี้เช่นกัน ฮานะเลือกที่จะพาทุกคนไปสถานที่สุดท้าย นั้นก็คือหน้าสถาณีรถไฟที่เธอจะนั่งมันเพื่อเดินทางออกจากเมืองนี้ เธอสั่งให้เคียวยะไปซื้อไอศครีมมาให้เธอเพราะร้ายไอศครีมเป็นร้านที่คิวเยอะที่สุดและไกลที่สุด... เธอในตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะรับลากับเขา

 

          "ทุกคน... คือ...ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกกับทุกคน..."

 

          ฮานะเอ่ยพูดขึ้นอย่างยากลำบาก เธอกำมือและเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะหายใจเข้าลึดๆและหายใจออกมาเพื่อเป็นการปลอบใจตัวเอง เพื่อนของเธอทุกๆคนล้วนแต่หันมาสนใจเธอ

 

          "คือ...พรุ่งนี้..."

 

          "..."

 

          "ฉัน...ฉันจะย้ายออกจากเมืองนี้..."

 

          เธอก้มหน้ากำฝ่ามือและริมฝีปปากแน่นขึ้นมากยิ่งกว่าเดิม เพื่อนๆของเธอตกใจกับคำพูดของเธอกันยกใหญ่

 

          "ยะ...อย่าล้อเล่นสิฮานะ"

 

          เพื่อนคนหนึ่งของฮานะเอ่ยพูดขึ้นเสียงสั่น

 

          "ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ...ที่ฉันชวนทุกคนออกมาเที่ยววันนี้ก็เพราะอยากจะใช้เวลากับทุกคนให้คุ้มค่าที่สุด"

 

          เธอก้มหน้าก้มตาเอ่ยพูด มือก็กำชายกระโปนงแน่นด้วยพยายามสะกดน้ำตาไม่ให้ไหลลงมาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้... แต่เหมือนความพยายามของเธอจะสูญเปล่า เพราะเธอไม่สามารถที่จะกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมาได้ เพื่อนๆต่างพากันตกใจ บางคนก็ร้องไห้ตามเธอไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่วนบางคนก็ทำหน้าตาเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูดเพื่อโกหกและปลอบใจตัวเอง เธอเงยหน้ามองหน้าเพื่อนๆของเธอสุดคนเป็นครั้งท้าย ก่อนจะฝืนยิ้มออกไปทั้งน้ำตาให้กับเพื่อนๆของเธอ

 

          "ขอบคุณทุกคนมากนะ สำหรับความทรงจำดีๆที่ผ่านมา...ฮึก!.."

 

          "ฮานะ..."

 

          เพื่อนเธอบางคนยอมรับความจริงไม่ได้ถึงขนาดก้มหน้าก้มตาส่ายหน้าสะบัดไปมาเพื่อบอกว่าเขาไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูด

 

          "นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว...ที่เราจะได้มาเที่ยวกันแบบนี้"

 

          ฮานะเอ่ยพูดก่อนจะฝืนยิ้มทั้งน้ำตา เพื่อนๆของเธอต่างพากันร้องห่มร้องไห้กันใหญ่ เธอแทบจะปลอบเพื่อนๆเธอไม่ทัน

 

          "เคียวยะรู้เรื่องนี้รึยัง?"

 

          "..."

 

          เพื่อนของเธอคนหนึ่งเอ่ยพูดขึ้นมาทำให้เธอแน่นิ่งไปชั่วขณะ เธอก้มหน้ากำมือเม้มปากแน่น ซึ่งพอทุกคนเห็นก็พอจะเดากันได้ว่าเขายังไม่รู้และดูเหมือนว่าเธอยังไม่ต้องการจะตอบกับเขาอีกเสียด้วย

 

          "ไม่บอกเขา...จะดีเหรอ?"

 

          "อื้ม... ขอร้องอย่าบอกเขาเลย รอให้ฉัน...ไปจากที่นี่ก่อนแล้วค่อยบอกเขา ฉันไม่พร้อมจะบอกเขา...ฉันไม่กล้า"

 

          เธอว่าจบน้ำตาก็พากันไหลรินหล่นลงมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม เพื่อนๆต่างพากันสงสารเธอ... จึงเธอจะไม่เคยเอ่ยพูดบอกออกไปให้ใครรู้แต่ทุกคนก็พอจะเดาได้...ว่าเธอน่ะ 'ชอบเคียวยะ' และดูเหมือนจะชอบมานานแล้วด้วย ทุกคนก็คอยเชียร์ให้เธอบอกชอบเขาเร็วๆอยู่เงียบๆ เพราะดูเหมือนทางนั้นเองก็ค่อนข้างจะแสดงออกว่าชอบเธอเช่นกัน แต่เพราะความใสซื่อของทำสองฝ่ายหรืออะไรพวกเขาก็ไม่รู้ ทำให้พวกเราสองคนต่างพากันคิดว่า อีกฝ่ายคงไม่ชอบตนหรอก พวกเขาอีกก็อยากจะเข้าไปช่วยหลายต่อหลายครั้ง แต่เพราะพวกเขาคิดว่าปล่อยให้เธอและเขารู้เองน่าจะดีที่สุด

 

          "ถ้าเธอไม่บอกเขา...เขาคงจะเสียใจน่าดู"

 

          "ฉันไม่กล้า...ถ้าฉันพูด ฉันต้องร้องไห้ต่อหน้าเขาแน่ๆ... ฉันไม่อยาก..ให้เขาเห็นว่าฉันอ่อนแอ...ฮึก!"

 

          เพื่อนๆของเธอต่างพากันมองเธอเป็นตาเดียวก่อนจะหันไปมองหน้ากันอย่างเป็นคำตอบว่าพวกเขาควรจะปิดเรื่องนี้กับเครียวยะดีหรือไม่? ...แต่เมื่อเห็นเพื่อนสาวของพวกเขาน้ำตาเล็ดน้ำตาล่วงเพราะว่ากลัวแล้วพวกเขาก็ไม่กล้าจะพูดเรื่องนี้ออกไป

 

          "โอเค... พวกเราจะปิดเรื่องนี้เป็นความลับกับเคียวยะ"

 

          "ขอบคุณ..."

 

 

          หลังจากนั้นเคียวยะก็กลับมาพร้อมกับไอศครีม ทุกคนเลือกที่จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นตามคำขอของฮานะ เคียวยะเองก็สงสัยว่าทำไมฮานะถึงตาแดงแต่เธอก็เลือกที่จะตอบกวนประสาทเขาไปเพื่อกลบเกลื่อน... หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ฮานะเดินกลับบ้านด้วยสภาพซึมเศร้าอย่างกับอดอะไรตายหยาก เมื่อถึงบ้านเธอก็จัดการเก็บกระเป๋าเพื่อเดินทางในทันที พรุ่งนี้เธอต้องออกจากที่นี่ตอนประมาณ 10 โมงเช้า อย่างน้อยก็พอจะมีเวลาที่จะทำใจ...เพราะเธอกำลังคิดว่า เธอควรจะบอกกับเครียวยะดีหรือไม่? ...เธอไม่ได้จะบอกเรื่องที่เธอจะไปจากที่นี่ แต่เธอจะบอกเรื่องความรู้สึกที่มันถูดอดอั้นไว้มานานหลายปีต่างหาก...

 

          ยังไงซะ...ก็ต้องไปจากที่นี่อยู่แล้วนิ

 

          ใช่...ถึงเคียวยะจะปฏิเสธก็ไม่เป็นไร

 

          เพราะยังไงก็จะไม่ได้เจอหน้ากันแล้ว...

 

 

 

 

 

 

H a j i m e t e n o k o i w o o w a r u t o k i

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ในที่สุดไอก็ได้มาอัพตอนที่ 2 จนจบแล้วววว~

สำหรับเรื่องนี้อีกไม่นานก็จะจบแล้ว(?)

่ชวงนี้ไออาจจะไม่ค่อยได้เข้ามาอัพนะคะ

เนื่องจากงานเยอะม๊วกกก(?)

ยังไงก็ รักคนอ่านทุกคนค๊าาา \>O</