ความทรงจำกลางฤดูร้อน

   หลังวันคืนผ่านพ้น..จนถึงเช้าวันงานเทศกาล..ผมไปพบกับเธออีกครั้งที่ริมน้ำตก..ผมเห็นเธอนั่งริมน้ำตก..ผมก็หยุดชะงักชั่วครู่ก่อนที่เดินไปหาเธอ
"เป็นอะไรไป..วันนี้ดูเศร้ากว่าปกตินะ"
"ไม่รู้เหมือนกัน..ฉันรู้สึกเหงากว่าทุกครั้ง"
เธอพูดเช่นนี้..ราวกับว่าคอยเก็บความเหงาและโศกเศร้าไว้เพียงลำพัง..ผมยื่นมือออกไป
"เราไปเที่ยวกันไหม"
"ไม่ล่ะ..ฉันไม่อยากไป"
"งั้นเหรอ..ฉันจะไม่บังคับเธอแล้ว..ไปก่อนนะ"
ผมได้แต่เดินคอตกไปงานเทศกาลเพียงลำพัง..ผมเดินผ่านไปหลังงาน..มีเด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งที่กำลังพูดเรื่องบ้างอย่าง
"นี่รู้ไหมว่า..ยัยเด็กนั่นมันตายไปแล้ว"
"ไม่จริงน่า..ตายได้ไง"
"เห็นว่า..พลัดตกแม่น้ำเมื่อสามวันก่อน"
"แต่ก็ดีแล้วล่ะ..ไอ้ลูกไม่มีพ่อแม่ตายไปก็ดีแล้ว"
เมื่อผมได้ยินเช่นนั้น..ผมก็เข้าไปกระชากคอเสื้อของเด็กคนนั้นด้วยความโกรธเกรี้ยว..เหมือนผมจะรู้ว่าเขาพูดถึงใคร
"พวกนายมีสิทธิ์อะไรจะพูดแบบนั้นกับคนอื่นแบบนี้ได้ไง"
"มันไม่เกี่ยวกับแก..แกคงไม่รู้สินะ..ยัยนั่นมันเป็นตัวประหลาด..ทุกคนรู้กันทั้งนั้นว่ายัยนั้นมองเห็นผีกันทั้งบ้าน..อีกอย่างยัยนั้นเคยฆ่าคนตาย..มันตายไปได้ก็ดีแล้ว"
เมื่อเด็กนั่นเล่าความจริงบางอย่างที่ผมไม่รู้..ผมผลักเขาออกไปและรีบกลับไปที่น้ำตกแห่งนั้น..เมื่อผมกลับไปหาเธอ..รอบๆตัวเธอเต็มไปด้วยไอสีดำ..เธอนั่งกอดเข่าตัวสั่นด้วยความกลัวเพียงลำพัง
"พ่อ..แม่..ลูกกลัวทำไมพวกท่านต้องทิ้งลูกไว้ที่นี้เพียงลำพัง..ถูกกลั่นแกล้ง..ถูกหัวเราะเยาะเพราะลูกฆ่าพวกท่านหรือไง..ตอบมาสิ"
คำพูดที่เธอกล่าวออกมาด้วยความคลั่ง..ไอสีดำก็ยิ่งมากและมืดสนิทขึ้นเรื่อย..ผมเห็นเช่นนั้น..ผมก็รีบคิดหาทางช่วยเธอ..เงามืดก็เริ่มเข้าครอบงำเธอแล้ว
"โธ่เว้ย..รอก่อนนะ"