ความทรงจำกลางฤดูร้อน

  สายลมร้อนอ่อนๆกระทบเข้าที่แก้มของผม..ผมเดินจากป้ายรถเมล์ไปบ้านที่ญาติผมอยู่..ปีนี้แม่ของผมก็ฝากของมาเหมือนเคย..ผมคิดอยู่บ่อยครั้งว่า'ทำไมเธอไม่มาด้วย..เพราะติดงานเหรอหรือไม่ชอบญาติฝั่งพ่อของผมกันนะ'..ผมใช้เวลากับการกลุ้มคิดเรื่องนี้อยู่พักใหญ่..ในระหว่างที่กำลังกลุ้มคิดเรื่องนี้อยู่นั้น...ผมก็เดินจนมาถึงหน้าบ้านญาติแล้ว..ผมก็เปิดประตูเข้าไปในบ้านอย่างปกติไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"สวัสดีครับ..ผมมาแล้วครับ"
"อ้าวมาแล้วเหรอ..ทำไมไม่เรียกอาล่ะ..อาจะได้ออกไปรับ"
"ไม่เป็นไรครับ..อีกอย่างผมชอบเดินดูธรรมชาติมากกว่านั่งรถอยู่แล้ว"
"นั่นสินะ..นิสัยเหมือนพ่อเธอไม่มีผิดเพี้ยนเลยนะ"
"ผมก็ว่างั้น..จริงสิ..นี่ของฝากจากแม่ครับ"
"สุดท้ายเธอ..ก็ไม่ยอมมาเลย..แล้วจะไปไหนน่ะ..ไม่พักก่อนเหรอ"
"ไม่ครับ..ผมขอออกไปเดินในป่าแถวนี้ก่อนนะครับ"
ตึง!
เสียงประตูปิดลง..ผมก็เดินเล่นในป่าที่ผมเคยมาในสมัยก่อน..ผมเดินลึกเข้าไปอีก..ผมจำที่นี้ได้โดยเฉพาะน้ำตกในป่า..ที่นั่นเป็นที่ที่ผมเคยไปนั่งร้องไห้เรื่องที่พ่อของผมตายไปหลายปีก่อน..ผมเดินไปทางน้ำตก..แต่แล้วผมก็ต้องหลบหลังต้นไม้และผมก็มองดูจากตรงนั้นเหมือนมีใครอยู่แถวน้ำตก..เหมือนเธอกำลังร้องไห้..กลับก่อนดีกว่า
กึก!
ผมเผลอเหยียบกิ่งไม้..ทำให้เธอรู้ตัว..เธอก็หันมาทางผมด้วยความตกใจทั้งหน้าที่กำลังอาบน้ำตา..แล้วเธอก็ปาดน้ำตาและวิ่งหนีไป..ก่อนที่ผมจะเอยขึ้นขอโทษด้วยซ้ำ..ผมสงสัยว่าเธอจะเป็นอะไรหรือเปล่า..แต่ที่ๆรู้ตอนนี้..ผมรู้สึกว่าเราคงจะได้เจอกันอีกแน่ๆ