คุณเจ้าของร้านกับเพื่อนบ้าน...

     “อรุณสวัสดิ์ค่า~”
     คานะที่แวะมาหาคุณเจ้าของร้านที่ร้านมินิมาร์ทพูดทักทายทันทีที่เดินเข้ามาภายในร้าน ซึ่งตัวเจ้าของร้านเองก็คงทักกลับไปเหมือนทุกที แต่ในวันนี้ ต่างจากทุกวันนิดหน่อยก็ตรงที่ ภาพที่คานะเห็นนั้น คือคุณเจ้าของร้านนั้นนอนอยู่บนพื้น ในสภาพที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยจนมองเห็นผ้าเตี่ยวสีแดง แล้วยังมีหญิงสาวรูปร่างสูงใหญ่ ที่มีเรือนผมสีฟ้า มีเขาเล็ก ๆ บนศีรษะโผล่ลอดไรผมออกมา มีปีกที่เหมือนค้างคาว แต่ดูแข็งแรงกว่าหลายเท่า และถึงแม้ว่าจะไม่ได้สวมเสื้อผ้าอยู่เลย ก็ยังมีเกล็ดเป็นแผ่น เป็นชิ้น ปกปิดซ่อนบังส่วนสำคัญของร่างกายเธอเอาไว้
     ‘เกิดอะไรขึ้น’
     คานะที่ยืนอึ้งอยู่ ตั้งคำถามในใจ
     ย้อนกลับไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อน...
     “ยะโฮ่”
     เสียงทักทายที่แสนคุ้นเคยเรียกสายตาของผมให้หันไปมองเจ้าของเสียงนั้น
     “มาซะมืดเลยนะฟรอส”
     [ฟูจิวาระ โนะ ฟรอส] มังกรโบราณที่ชอบจำแลงร่างมาในสภาพกึ่งมนุษย์ เป็นหนึ่งในลูกค้าประจำของร้าน อีกทั้งยังเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของผมอีกด้วย
     “วันนี้อยากหาเพื่อนดื่มน่ะ แต่ไม่มีใครว่างเลย”
ผมหน้าซีดทันที เพราะผมรู้ดียิ่งกว่าใครทั้งหมด แต่จะบอกปัดก็ไม่ใช่ที่ เพราะดูท่าทางเจ้าตัวจะมีเรื่องอยู่ในใจ ไม่อย่างนั้นคงไม่มาชวนดื่มแน่นอน
     “ก็เอาสิ”
     ผมตกลง และชวนเธอเข้าไปภายในร้าน แน่นอนว่าผมไม่ลืมที่จะกางข่ายเวทย์เขตพลังทั้งเสียง การระเบิด การพังทลายเอาไว้ด้วย เพื่อความปลอดภัย
     ‘ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดีด้วยเถอะ’
     ผมคิดในใจ
     น้ำเมามากมายหลากหายยี่ห้อกว่าสิบประเทศ รวมแล้วกว่าสี่สิบขวด ถูกตั้งไว้กลางร้าน ขณะที่ชั้นวางของต่าง ๆ ถูกขยับออกไปจนชิดผนังในแต่ละด้าน และทันทีที่ผมนั้งลง เธอก็เริ่มทันที
     “มันแย่มากเลย” ฟรอสพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่น น้ำตาเอ่อล้นออกมา แต่ว่ามือกับปากก็ยังทำงานประสานกัน จนเหล้าญี่ปุ่นขวดใหญ่เกือบเท่าหมอนข้างหมกไปอย่างรวดเร็ว “ทั้ง ๆ ที่ฉันคิดว่าพวกนั้นเป็นเพื่อนกันแท้ ๆ แต่จริง ๆ กลับหักหลังกัน เอาเรื่องของฉันมานินทาลับหลัง”
     “รู้หน้าไม่รู้ใจนี่นะ เรื่องแบบนี้มันไม่มีใครรู้มาแต่แรกหรอก”
     ผมพูดไป ก็ระวังตัวไปด้วย
     “เมื่อเช้า ฉันก็เลยว่าจะไปเคลียร์กับพวกนั้นดู แต่กลายเป็นว่าโดนเมินใส่”
     กิ้ง...
     เหล้าขวาดที่สี่ซึ่งไม่รู้ว่าขวดที่สองกับสามหมดไปตอนไหนกลิ้งออกไปอย่างช้า ๆ
     “บ้าที่สุด!” ฟราอสขึ้นเสียงสูงพร้อมกับเงื้อมกำปั้นขึ้น ซึ่งในทันทีที่เธอลงกับไปมานั้น แขนเรียวเล็กของเธอก็ถูกห่อหุ้มด้วยเกล็ดสีน้ำเงินหม่นแข็ง ๆ และที่ดูน่ากลัวที่สุดก็คืออุ้งมือใหญ่ ๆ ที่มีเล็บแหลมคมงอกออกมา ขณะที่พื้นร้านเพียงแค่ร้าวเท่านั้น เพราะทางผมเตรียมการเอาไว้อย่างเดียวแล้ว
     ‘แต่นี่ก็แรงกว่าที่คิดแฮะ ร้าวเลยพื้น’
     ผมคิด
     “ใจเย็น ๆ น่าฟรอส”
     สาวเจ้าโยนขวดเหล้าใบที่สิบเอ็ดทิ้งพร้อมกับยืนขึ้น
     ‘ซวยแล้ว’
     ผมร้องตะโกนอยู่ในใจ ขณะที่ร่างกายทำงานไปแล้วล่วงหน้า
     ป้าบ!
     ผมใช้มือทั้งสองข้างตบลงไปที่พื้นอย่างแรง เพื่อเคลื่อนย้ายตัวเอง และฟรอสนั้นเข้าไปยังมิติปิดกั้นที่ผมเคยใช้ฝึกซ้อมกับมาริสะ
     ซูม!
     สะเก็ดน้ำแข็งเล็ก ๆ กับสายสมที่เย็นยะเยือกถูกพ่นออกมาจากปากที่ใหญ่โตของมังกรโบราณ ซึ่งนี่ก็คือร่างจริงของฟรอสนั่นเอง และในเวลานี้ เธอกำลังอาละวาดอย่างดุร้าย ระบายความอัดอั้นออกมาอย่างเต็มที่ โดยมีผมมองดูอยู่ห่าง ๆ เพราะถึงแม้ว่ะเป็นผมเอง ก็รับมือเธอได้ยากเช่นกัน
     ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง
     ฟรอสดูสงบขึ้นมาก แต่ก็ยังไม่คืนร่างเดิม
     “ขอโทษนะคุณเจ้าของร้าน”
     เสียงของฟรอสดังขึ้นมาในหัว มันเป็นการสื่อสารทางจิตนั่นเอง
     “ไม่เป็นไร” ผมพูดตอบกับไป
     “ฉันสบายใจขึ้นแล้วล่ะ”
     สิ้นคำ เธอก็จำแลงร่างกลับไปเป็นรูปแบบกึ่งมนุษย์ตามเดิม
     ฟรอสนอนขดอยู่กับพื้นโดยไม่สวมเสื้อผ้า มองดูขวดเหล้าที่หมดไปแล้วกว่าส่ทสิบขวดกลิ้งอยู่บนพื้น
     “ฉันน่ะ... เป็นคนที่ไม่มีใครต้องการใช่รึเปล่า”
     ผมได้ยินที่เธอพูดแล้วก็ถอนหายใจ ก่อนที่จะคว้าเหล้าขวดที่เล็กที่สุด ซึ่งยังเหลืออยู่มายกดื่มรวดเดียวหมด
     “ฉันต้องการเธอ โอเคมั้ย”
     ฟรอสตาโตกับสิ่งที่ตนได้ยิน
     “ถึงจะเป็นได้แค่ระดับเพื่อนก็เถอะ แต่ฉันต้องการเธอ”
     “ไอ้บ้า!”
     ฟรอสตบหน้าคุณเจ้าของร้านสวนด้วยอุ้งมือมังกร จนคุณเจ้าของร้ากระเด็นไปติดชั้นวางของอีกฝั่ง แต่คุณเจ้าของร้านก็ยังคลานกลับมานั่งที่เดิมได้ แม้เสื้อผ้าจะหลุดรุ่ยแค่ไหนก็ตาม
     “สักวัน... คนที่ฉันรู้จัก คนที่ฉันรัก พวกเขาก็ต้องตายจากไปตามกาลเวลา” ผมพูด “ฉันต้องเศร้าแน่ ๆ แต่ถ้าวันนั้นมีเธออยู่ด้วยฉันคงสบายใจขึ้น... ฉันรู้สึกอย่างนั้น”
     คนฟังยิ้มบาง ๆ
     “ถึงตอนนั้น ฉันจะดื่มเป็นเพื่อนนายเอง”
     แล้วหลังจากนั้นทั้งสองคนก็นั่งดื่มกันจนเหล้าทั้งหมดไม่เหลือสักหยดในขวด และมีสภาพเป็นอย่างที่คานะเห็น