คุณเจ้าของร้านกับเพื่อนบ้าน...

     “ดิฉันต้องการคุณค่ะ คุณเจ้าของร้าน”

     ‘ซาคุยะ’ หรือที่หลาย ๆ คนเรียกเธอว่า ‘เมด’ ตามอาชีพของเธอ เอ่ยกับผมด้วยแววตาที่ดูเรียบเฉย

     เธอเป็นเมดสาว ผมสีดอกเลา ท่าทางสุขุม และค่อนข้างดูเย็นชา ที่ทำงานอยู่ในบ้านหลังใหญ่ที่สุดในเขตที่ผมดูแลอยู่ ซึ่งนอกจากตัวเธอแล้ว ก็ยังมี ‘คุณหนู’ ของเธออยู่อีกสองคน และผู้อยู่อาศัยอีกสามคน และมีลูกจ้างที่เป็นเมดอื่น ๆ อีกกว่าสิบคน จัดว่าเป็นครอบครัวใหญ่ครอบครัวหนึ่งเลยทีเดียว

     “หา?”

     ผม ที่นั่งอ่านหนังสือเพลิน ๆ อยู่ในร้านมินิมาร์ทของตัวเองถึงกับสมองชาไปสามวิ

     “ดิฉันต้องการคุณค่ะ คุณเจ้าของร้าน” ซาคุยะพูดกับผมอีกครั้ง “ไม่ชัดเหรอคะ”

     “ชัดครับ” ผมตอบกลับ “เพียงแต่ว่ารูปประโยคมันฟังดูกำกวม ตีได้หลายความหมายเท่านั้นเอง”

     เธอหลุบตาลงเล็กน้อย

     “ที่จริงแล้วดิฉันวางแผนเอาไว้น่ะค่ะ” เธอพูดด้วยสีหน้าที่ดูจริงจังขึ้นมาเล็กน้อย “วันนี้คุณหนูใหญ่ กับคุณหนูเล็ก แล้วก็คนอื่น ๆ ในบ้านไปเที่ยวต่างจังหวัดกันน่ะค่ะ... กิฉันว่านี่เป็นโอกาสดีที่จะมาหาคุณเจ้าของร้าน”

     “หา?”

     ผมเริ่มสับสน หลาย ๆ อย่างในหัวเริ่มตีกันวุ่นวายจนปากอ้า ๆ หุบ ๆ พูดอะไรไม่ออก

     “ช่วยตามดิฉันไปที่บ้านหน่อยได้ไหมคะ”

     ถึงแม้ว่าจะสับสน แต่ผมก็ตกลงทันที

     แล้วทุกอย่างมันก็เริ่มจากตรงนั้น....

     “ตูว่าแล้ว~”

     ผมตะโกนสุดเสียงกับสิ่งที่กำลังเจอตรงหน้า

     มันคือสารพัดเครื่องมือทำความสะอาดนานาชนิดที่เรียงรายกันอยู่ และทั้งหมด อยู่ในสภาพร้อมให้รอใช้งาน

     “ต้องรบกวนด้วยค่ะ” ซาคุยะบอกกับผมก่อนที่เธอจะหยิบชุดทำความสะอาดหน้าต่างออกไป โดยที่ทางผมนั้น เริ่มต้นจากการจัดการจานชามในห้องครัวที่สูงท่วมหัวก่อนเป็นอย่างแรก

     ไม่มีการพูดอะไรกันอีกระหว่างผม กับเมด เพราะต่างคนก็ต่างทำงานที่ตัวเองเลือกทำ จนเวลาผ่านไปกว่าค่อนวัน งานทั้งหมดจึงเหลือแค่การทำอาหารค่ำเท่านั้น ซึ่งในช่วงเวลานี้ ทั้งผม และเมด ต่างก็แบ่งหน้าที่กันทำอาหารในครัว โดยเมนูนั้น กำหนดจากวัตถุดิบที่มีอยู่ในตู้เย็น ซึ่งค่อนข้างเหลือเฟือเลยทีเดียว

     “ต้องของโทษจริง ๆ ค่ะ ที่ต้องรบกวนคุณเจ้าของร้านในวันนี้” เธอพูดโดยไม่หันไปมอง เพราะง่วนอยู่กับวัตถุดิบตรงหน้า

     “เหนื่อยมาก” ผมบ่น “เหนื่อยสุด ๆ” ผมบ่นต่อ “โคตรเหนื่อยเลย” ผมแหกปากลั่น เพราะมันเหนื่อยจริง ๆ

     “เมื่อวานนี้พวกเมดคนอื่น ๆ ที่จ้างมา ทำอาหารกินกันเองแล้วอาหารเป็นพิษน่ะค่ะ ทุกคนก็เลยถูกส่งไปโรงพยาบาลกันหมด เหลือแต่ดิฉันคนเดียว”

     ผมเงียบฟัง

     “ที่จริงดิฉันคนเดียวก็ทำงานทุกอย่างในบ้านได้ค่ะ เพียงแต่ว่าจะเลยเวลาช่วงอาหารค่ำไป แม้ว่าจะปรับตารางแล้วก็ตาม ดิฉันจึงจำเป็นต้องหาคนที่ไว้ใจได้มาเป็นลูกมือน่ะค่ะ”

     “แล้วทำไมถึงเป็นผมล่ะ”

     ผมถามเพราะจริง ๆ แล้วตัวเมดเอง ก็เป็นที่ชื่นชอบของหลาย ๆ คน แม้ว่าหน้าเธอจะดูเย็นชาก็ตาม ซึ่งถ้าเธอออกปาก รับรองว่าไม่มีใครที่จะไม่มาช่วยเธอแน่นอน

     “เพราะถ้าเป็นคุณเจ้าของร้าน ต่อให้รู้ว่างานเยอะขนาดไหน ก็จะช่วยฉันจนเสร็จแน่นอน ไม่อู้ แถมงานยังออกมาเรียบร้อยด้วยน่ะค่ะ”

     ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่

     “งานใด ๆ ที่ได้รับมอบหมายมา ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ ก็จะต้องทำให้ดีที่สุด... ” ผมเคยพูดกับเธอเมื่อนานมาแล้ว

     และแล้วงานทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย ก่อนกำหนดเวลาที่ซาคุยะคำนวณเอาไว้เล็กน้อย

     ผมทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้เหล็กดัดตัวหรู ซึ่งตั้งอยู่คู่กับชุดเดียวกัน กลางศาลากลางน้ำในสวนด้านหลังของบ้านหลังนี้อย่างหมดแรง

     “น้ำชาค่ะ” เมดวางถ้วยชาที่ส่งกลิ่นหอมลงบนโต๊ะ ตรงหน้าผม

     “ขอบคุณ” ผมรับมาดื่มอย่างไม่รอช้า ซึ่งแม้ว่าชาจะยังร้อน แต่กลิ่นของมันก็ทำให้ผ่อนคลายได้ดีจริง ๆ

     “ถ้าไม่รังเกียจ จะทานอาหารค่ำด้วยกันกับคุณหนูก็ได้นะคะ ดิฉันจะจัดที่เอาไว้ให้” เมดเสนอ

     “ไม่เป็นไรหรอก แค่ชาถ้วยนี้ก็พอแล้ว” ผมบอกปัดไป “แค่ชาถ้วยนี้ ก็รู้สึกว่าวันนี้ที่ทำมาทั้งวัน คุ้มแล้ว”

     แม้จะเพียงชั่ววินาทีเดียว แต่ผมรู้สึกว่า ผมมองเห็นเธอยิ้มออกมาด้วย

     ‘เป็นของแถมที่คุ้มค่าพอดู’

     ผมคิด