คุณเจ้าของร้านกับเพื่อนบ้าน...

     สวมเสื้อผ้าสไตล์ฝรั่งเศสช่วงก่อนสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ในโทนสีขาว และม่วง กางร่มประดันลูกไม้สีชมพูดพาดบ่า มีนัยน์ตาสีม่วงเข้ม เส้นผมสีทองเป็นลอน ปรากฏตัวไม่เป็นที่ และถ้าหากไล่ตามไม่ว่าจะวิ่งไล่ด้วยความเร็วแค่ไหน ก็จะไม่มีวันถึงตัวเจ้าหล่อน ทั้งหมดนี้คือคุณสมบัติของผู้ที่ถูกเรียกว่า ‘ป้าร่ม’
     เจ้าที่ทุกคนที่มาร่วมประชุมนัดพิเศษครั้งนี้ต่างล้วนแล้วแต่เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับป้าร่มมาแล้วทั้งนั้น แต่เพราะความที่ป้าร่มทำตัวลึกลับ เจ้าที่ทุกคนจึงต้องมาประชุมกันในครั้งนี้ ซึ่งร่วมถึงผมด้วย...
     ‘ทั้ง ๆ ที่วันนี้กะว่าจะนอนพักแท้ ๆ เลยนะ’
     ผมนึกบ่นในใจ เพราะเมื่อวานนี้เป็นคู่ซ้อมมือให้ทั้งมาริสะ แล้วก็มาฮิโระไล่เลี่ยกัน
     การประชุมดำเนินไปอย่างตึงเครียด ทุกคนต่างเอาข้อมูลมาแลกเปลี่ยนกัน หลัก ๆ ก็เป็นการพูดถึงจุดที่พบเจอตัวป้าร่ม และพฤติกรรมของป้าร่มแก ที่ปรากฏตัวต่อหน้าใครหลาย ๆ คน จากต่างพื้นที่ แต่คนที่ได้พบเจอป้าร่มแกอย่างใกล้ชิด ต่างไม่มีใครปริปากพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่คนเดียว
     กว่าสี่ชั่วโมงแห่งความเบื่อหน่ายสำหรับผม การประชุมจบลง และผมกลับมาที่ร้านเพื่อปิดร้านนอน เพราะตอนนี้ก็กว่าสี่ทุ่มเข้าไปแล้ว
     วูบ...
     ผมสะดุ้งเฮือกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และหันหลังกลับไปมองต้นเหตุของความรู้สึกนี้ทันที
     สิ่งที่ผมเห็นคือป้าร่มนั่นเอง
     เธอดูสาวกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ น่าจะประมาณยี่สิบต้น ๆ ด้วยซ้ำ ส่วนสูงก็แค่ไหล่ของผม แต่ก็ถือว่าสูงอยู่ในระดับมาตรฐานหญิงไทย และเธอกำลังก้าวเท้าก้าวสั้น ๆ เดินเข้ามาหาผมจนพวกเราทั้งสองคนห่างกันแต่ผมเอื้อมมือไปจับเธอได้
     เธอคลี่ยิ้มออกมา
     มันเป็นรอยยิ้มที่เย้ายวน และชวนขนลุกในเวลาเดียวกัน
     แรงกดดันจากตัวเธอไม่ใช้แรงกดดันที่มาจากการคุกคาม หรือการมุ่งร้าย แต่เป็นแรงกดดันที่มาจากบางอย่างที่ยิ่งใหญ่ เหมือนสิงโตที่กดหัวหนูตัวหนึ่งด้วยอุ้งเท้า แล้วมองดูว่าหนูตัวนั้นจะดิ้นรนอย่างไร
     ผมหลุดเข้าไปในภวังค์ความคิด จะตอบโดต้กลับไปยังไง จะป้องกันัวอย่างไร จะหนีทางไหน และอีกหลาย ๆ เรื่อง แต่ในวินาทีนั้นเอง
     “นี่ของนาย”
     เสียงของป้าร่มทำให้ผมหลุดออกากภวังค์ความคิดนั้น และของที่ป้าร่มส่งให้นั้น เป็นหนังสือเล่มบางที่ถูกห่อปกด้วยกระดาษสีน้ำตาลอย่างดี
     ผมยื่นมือไปรับหนังสือเล่มนั้นมาไว้ และเปิดออกดู....
     ผมทรุดลงแทบจะในทันที ตาผมเบิกกว้าง มือผมสั่นจนยากจะควบคุม ขณะที่เลือดสีแดงไหลหยดออกมาจากจมูกอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
     “ทำไม...” ผมเงยหน้าขึ้นมาพร้อมคำถาม แต่ป้าร่มที่เคยอยู่ตรงหน้าผมได้หายไปแล้ว
     มีคำถามมากมายเกิดขึ้นในใจผม ไม่ว่าป้าร่มนั้นจะเป็นใคร ผมรับรู้ได้อย่างชัดแจ้งว่าเธอเป็น ‘ผู้ส่งมอบ’ ที่มีสายตาเฉียบแหลมแน่นอน เพราะหนังสือที่ห่อปกอย่างดีที่ป้าร่มมอบให้ มันคือโดจินมืด18+ ที่เป็นแนวที่ผมชอบ และมาจากนักวาดที่ผมชอบเช่นกัน