คุณเจ้าของร้านกับเพื่อนบ้าน...

     “การมีเพื่อนดี ๆหนึ่งคน มีค่ายิ่งกว่ามีสมบัติในมือ”

     คุณเจ้าของร้านได้กล่าวเอาไว้....

     [Double crows]

     ผู้ที่ได้รับฉายานี้เป็นคู่หูที่ทำงานด้วยกันตลอดเวลา ไม่เคยแยกกันทำ และเมื่อทำไม่เคยมีคำว่าผิดพลาด

     คนหนึ่งนั้นเป็นหญิงสาวมนุษย์ธรรมดา ไม่มีเวทมนตร์ ไม่มีพลังพิเศษ เธอมีนัยน์ตาสีดำ แว่นตากรอบแดงเลนส์สี่เหลี่ยมผืนผ้า เส้นผมสีม่วงยาวสลวย สวมชุดรัดรูปหนังสีดำ

     คนหนึ่งเป็นชายหนุ่มผู้มีพลังพิเศษ เค้าสามารถเก็บทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่มีชีวิตเอาไว้ในเงาของตนเองได้ เค้าใส่แว่นกันลมเลนส์ตัดแสงสีแดงใส คาดผ้าสีดำปกปิดใบหน้าซีกล่าง สวมเสื้อผ้าสีดำ มีเพียงรองเท้าผ้าใบเท่านั้นที่เป็นสีเหลืองซีด ๆ บ่งบอกถึงความเก่า กับผ้าคลุมสีดำที่ชายผ้าขาดเป็นริ้ว ๆ ซึ่งใช้เชือกถักสีขาวเส้นเล็กในการรั้งให้ติดกันเท่านั้น

     พวกเค้าสังกัดองค์กรที่เรียกตัวเองว่า [Black sheep] หรือ [BS] ซึ่งเป็นองค์กรที่จัดตั้งขึ้นมาเพื่อปราบปราม แก้ไข และกำจัดปัญหาที่เกิดจากผู้ที่ลักลอบออกมาจากประตูทั้งหกบาน โดยพวกเค้าจะเรียกผู้ที่อยู่ในองค์กรด้วยเลขรหัส หอกเลขรหัสของใครใกล้ ‘0’ มาก ก็หมายความว่ายิ่งมีฝีมือมาก เพราะการได้เลื่อนขึ้น หรือ ลง ขึ้นอยู่กับผลงานที่ได้ทำ และในปัจจุบัน องค์กรนี้มีสมาชิกในองค์กรอยู่ทั้งหมด 15,035คน...

     “ไม่แปลกใจเท่าไหร่ที่เห็นพวกนายสองคน” เจ้าของร้านมินิมาร์ททักลูกค้าที่เข้ามาในร้าน

     “พาเด็กผู้หญิงเข้าไปหลังร้านตั้งนานสองนาน มันน่าสงสัยจะตาย” ลูกค้าสาวเจ้าของแว่นกรอบแดงพูด ซึ่งเธอชื่อ ‘คาริน’ เป็นเจ้าของห้อง101 และเป็นคนที่มาฮิโระเรียกว่า ‘ม๊า’ อีกด้วย

     “คุก ๆ ๆ” ชายหนุ่มที่มาพร้อมกับสาวเจ้าแสร้งไออย่างเป็นนัยน์ และเค้าไม่ใช่ใคร เค้าชื่อ ‘กล้วย’ เป็นเจ้าของห้อง102 เป็นเพื่อนร่วมงานของคาริน และเป็น ‘ป๊า’ ของมาฮิโระ

     “เข้ากันได้ดีแบบนี้ เมื่อไหร่จะมีข่าวดีซะทีล่ะ” คนโดนเย้าแซวกลับ

     คนเป็นลูกค้าทั้งสองเอียงหัวยักไหล่พร้อมกัน

     “เลิกไร้สาระดีกว่า พอดีว่าวันนี้อยากให้ช่วยดูแลมาฮิโระให้หน่อยน่ะ” คารินพูด

     “งานใหญ่เหรอ” ผมถามกลับ

     “ใช่” คารินกับกล้วยตอบพร้อมกัน

     “เรื่องดูแลน่ะไม่มีปัญหา แต่สัญญากับผมสักข้อได้ไหม”

     คารินยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนเอ่ย

     “ฉันจะกลับมา และฉันจะไม่ยอมเป็นอะไรไปอย่างแน่นอน... เพราะฉันไม่อยากเห็นเด็กคนนั้นร้องไห้”

     ผมพยักหน้ารับ ก่อนที่ทั้งสองคนนั้นจะเดินออกจากร้านไป

     บนดาดฟ้าตึกแห่งหนึ่งในเขตปกครองพิเศษ...

     “เป้าหมายของเรา...” คารินเอ่ยถามเพื่อนร่วมงานของเธอ

     “เป้าหมาย [เจส แลนมายน์] ผู้มีพลังพิเศษ ‘ควบคุมโลหะ’ ค่าหัว ‘เจ็ดล้านบาท’ ฆ่าผู้บริสุทธิ์ไป 14ราย ฆ่าเจ้าหน้าที่ของBSไป 3คน เคยโดนจำคุกสองครั้ง แต่สามารถแหกคุกออกมาได้ทั้งสองครั้ง ฝีมืออยู่ในระดับA” กล้วยอ่านรายละเอียดที่อยู่ในกระดาษในมือให้คารินฟัง

     “นายคิดว่าไง”

     “คงต้องเจ็บหัวกันแหง ๆ” กล้วยตอบตรง ๆ

     “ฉันเองก็ว่างั้น” คารินยิ้มเอ่ย “พร้อมไหม” เธอถาม

     “เธอพร้อม ฉันก็พร้อม”

     สิ้นคำ ทั้งสองก็ออกตัววิ่งเต็มฝีเท้า และโดดลงไปจากยอดตึก ซึ่งเบื้องล่างนั้น มีเป้าหมายที่พวกเค้าต้องการตัว กำลังเดินหลบซ่อนไปตามเงามืดของซอกตึกอย่างเงียบ ๆ อยู่

     กริ๊ก!

     กล้วยกดปุ่มที่เข็มขัดเปิดเครื่องมือ ‘อุปกรณ์ต้านแรงดึงดูด’ ก่อนที่เขาจะถึงพื้นเพียงเสี้ยววินาที ทำให้เขาลงพื้นมาโดยที่ไม่บาดเจ็บแม้แต่น้อย แล้วในเวลาเดียวกัน เค้าก็รับตัวคารินที่โดดลงมาด้วยกันเอาไว้ในอ้อมแขน

     ปัง ๆ ๆ ๆ...

     คารินลั่นกระสุนจากปืนในมือใส่เป้าหมายโดยไม่ลังเล แต่เป้าหมายของเขาเพียงแค่ยกแขนขึ้นมากัน ไม่มีท่าทีที่จะหลบแต่อย่างใด

     ปัง ๆ ๆ ๆ...

     คารินเดินเข้าหาเป้าหมาย แต่ก็ไม่ได้หยุดที่จะลั่นไก

     วูบ

     ความรู้สึกเย็นสันหลังวาบทำให้คารินดีดตัวถอยหลัง และโยกหลบเข้ามุม ขณะที่กล้วยเตะถังขยะสังกะสีที่อยู่แถวนั้นออกไป ซึ่งเป็นวินาทีเดียวกับที่ห่ากระสุนที่คารินเคยยิงไป ถูกส่งกลับมา

     “กระจอก” คนที่โดนยิงใส่ แต่กระสุนไม่ทันจะได้ถึงตัว แล้วยังสามารถยิงกระสุนนั้นกลับมาได้ด้วยความแรงเท่ากันคำรามเย้ยหยัน “ขนาดลูกกระสุนปืนใหญ่รถถังข้ายังรับมันไว้ได้ กระสุนพวกนี้มันก็แค่เรื่องง่าย ๆ เหมือนแกะขนมกิน”

     ตูม!

     ผู้ล่าทั้งสองผงะหน้าดีดตัวถอยหลังออกไปอีกครั้ง เพราะโครงเหล็กในตึกพุ่งทะลุออกมา

     “กล้วย” คารินเรียกคนเป็นเพื่อน

     “เหลือแค่ ‘แบบที่4’ สามนัด” กล้วยตอบกลับไปอย่างรู้กัน

     “แค่นั้นก็พอ”

     ว่าแล้วกล้วยก็ล้วงมือลงไปในเงาของเขา และล้วงปืนกระบอกหนึ่งออกมา ซึ่งภายในลูกโม่มีกระสุนอยู่สามนัด แต่ว่ากระสุนแต่ละนัดใสเหมือนแก้ว และภายในมีของเหลวเขียวบรรจุอยู่

     ปัง!

     กระสุนสีเขียวนัดแรกถูกคารินยิงออกไปในทันทีที่เธอรับปืนมาจากคู่หูของเธอ แต่ความผิดปกติของลูกกระสุน ก็ไม่พ้นสายตาของคนที่เป็นเป้าหมาย

     ปุ!

     กระสุนนัดแรกลงพื้นไปอย่างน่าเสียดาย

     “ยิงของแปลก ๆ มาได้นะ แต่มันก็แค่นั้นถ้าข้าหลบได้”

     ปัง!

     คารินยิงออกไปอีกนัด แต่นัดนี้คารินยิงพลาดไปไกล โดนเข้ากับเสาเหล็กที่ล้มอยู่ใกล้ ๆ นั้น

     “หมดเวลาเด็กเล่นแล้ว” เจสตะโกนออกไปก่อนที่จะออกตัววิ่งตรงเข้าไปหาคารินกับกล้วย แต่ทั้งสองคนนั้นไม่ได้ขยับไปไหน

     ปัง!

     คารินยิงกระสุนนัดสุดท้ายออกไป แต่มันกลับโดนเข้ากับกำแพงตึกใกล้ ๆ เจส

     “ตายซะ”

     เจสกระโดดเงื้อมกำปั้นที่ห่อหุ้มไปด้วยเศษเหล็กชิ้นเล็ก ๆ ในบริเวณนั้น ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่า ถ้าโดนชก หรือทุบเข้าไป ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต แต่ก่อนที่เค้าจะถึงตัวคาริน ร่างของเจสก็คาค้างอยู่กลางอากาศ โดยมีแท่งปูนแหลมแทงจากด้านหลัง ทะลุหน้าท้อง ส่วนแขนข้างที่หุ้มไว้ด้วยเศษเหล็ก ถูกตัดขาดตั้งแต่เหนือศอกขึ้นไป

     ในภวังค์ตกตะลึงของคนที่ลอยค้างอยู่กลางอากาศศีรษะของเค้าก็หลุดออกจากคอจากดาบหิน ซึ่งทั้งหมดที่จู่โจมมาจากด้านหลังของเจสนั้น ยืดงอกออกมาจากทุกจุดที่คารินเคยยิงไปทั้งสิ้น

     “ที่จริงก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอก... มันเหมือนเอาเปรียบนายไป” คารินเอ่ยกับร่างที่ไร้วิญญาณ และหัวของเจส “แต่ฉันมีคนที่รักรอฉันอยู่”

     กล้วยเข้ามาหาคาริน และใช้หลังมือของเค้าปาดหยดเลือดของเขาบนแก้มคารินหยดหนึ่งออกไป

     “ฉันติดต่อทางองค์กรแล้ว พวกเค้าจะมาจัดการที่นี่เอง พวกเรากลับบ้านเถอะ”

     คารินพยักหน้า

     คารินที่ใส่เสื้อยืดสีขาวตัวโคร่ง เส้นผมชื้น ๆ หลังสระ นั่งอยู่หน้าพัดลมในห้องของตัวเอง

     กริ๊ก!

     กล้วยที่สวมเสื้อยืดแขนสั้น กางเกงผ้าเนื้อเบาขายาวสีฟ้าเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องของคารินเหมือนทุกที

     “วันนี้เหนื่อยหน่อยนะ”

     “ถ้ามีเวลาให้เตรียมตัวพร้อมกว่านี้ หมอนั่นก็คงไม่ต้องตายสภาพนั้นหรอก” คารินพูดด้วยน้ำเสียงปนเศร้า เพราะโดยปกติแล้ว เธอจะจับเป็นมากกว่าจับตาย แต่งานที่เธอรับมาล่าสุด เป็นงานด่วนที่รับมาเมื่อเย็น และลงมือไปเมื่อครู่ หากทิ้งระยะไปมากกว่านี้จะดำเนินงานลำบาก เพราะเป้าหมายอาจจะหนีไปได้

     กล้วยหย่อนตัวลงนั่งชิดติดกับคารินจนไหล่ของทั้งสองชนกัน

     “มาฮิโระหลับไปแล้ว แต่ทำอาหารไว้ให้พวกเราด้วย” กล้วยเอ่ย “จะกินก่อนนอนไหม อยู่ที่ห้องของฉัน”

     “ฉันขอเหมือนเดิมก่อนได้ไหม” คารินบอกกับคนข้าง ๆ พร้อมกับช้อนสายตามอง

     “ตามที่เธอต้องการ”

     ว่าแล้วกล้วยก็ดึงตัวคารินเข้ามาหาตัว โดยตัวคารินนั้นนั่งยืดขาเอนตัวพิงกล้วยอกกล้วยที่นั่งชันเข่า โอบแขนกอดคารินเอาไว้พร้อมกันกับฮัมเพลงที่เธอชอบให้ฟัง