คุณเจ้าของร้านกับเพื่อนบ้าน...

     การปรากฏขึ้นของประตูทั้งหกบาน ทำให้สิ่งมีชีวิตบางอย่างในโลกนี้เกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้น ขณะที่ผู้อาศัยอยู่หลังประตูทั้งหกบานนั้น ก็ได้มาเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตของคนในโลกใบนี้อย่างรุนแรง โดยเฉพะเรื่องเชื้อชาติเผ่าพันธุ์

     หลายปีที่ผ่านมาคนของโลกนี้ แต่งงาน ร่วมรัก สมสู่ สานสัมพันธ์อย่างลึกซึ้งจนเกิดสิ่งที่เรียกว่า [พันธ์ผสม] ซึ่งผู้ที่ถูกเรียกว่าพันธุ์ผสมนี้ ในหมู่มนุษย์บนโลกนี้ ค่อนข้างยอมรับในการมีอยู่ แต่ว่าไม่ค่อยเป็นที่ยอมรับในบางเผ่าพันธุ์ หรือแม้กระทั่งตกเป็นเป้าของความรุนแรงต่าง ๆ ราวกับเป็นสัตว์ชนิดหนึ่งด้วยซ้ำไป ทำให้ผู้ที่เป็นพันธุ์ผสมมีชีวิตอยู่ค่อนข้างลำบากในปัจจุบัน เพราะพันธุ์ผสมนั้น ถึงแม้จะได้รับความพิเศษจากเผ่าพันธุ์นั้น ๆ มา แต่ก็ไม่ได้แข็งแกร่งเท่านั่นเอง

     ‘รายที่27! พันธุ์ผสมตกเป็นเหยื่อต่อเนื่อง’

     พาดหัวข่าวตัวใหญ่บนหนังสือพิมพ์ที่ผมเพิ่งอ่านจบไปถูกพับเก็บวางไว้หลังเคาเตอร์อย่างลวก ๆ เพราะอีกไม่นานลูกค้าคนสำคัญคนหนึ่งของร้านกำลังจะเดินทางมาถึง

     ฟืด----

     ประตูร้านมินิมาร์ทเปิดออก เรียกสายตาของคุณเจ้าของร้านให้หันมอง

     “สวัสดีค่ะคุณเจ้าของร้าน”

     สาวน้อยน่ารักที่สูงไม่เกิน150เซนติเมตร เรือนผมสีดำยาวตรง นัยน์ตาสีดำสนิทเป็นประกาย สวมเสื้อผ้ามิดชิดปดปิดร่างกาย โดยเฉพาะส่วนมือ ซึ่งนอกจากเธอจะพัดผ้าพันแผลเอาไว้แล้ว ยังสวมถุงมือหนังเอาไว้อีกชั้นด้วย

เธอชื่อ ‘มาฮิโระ’ อาศัยอยู่ที่ห้อง203 เป็น ‘ลูกสาว’ ของคนเพื่อนบ้านฝั่งตรงข้างร้านของผมนี่เอง แต่ก็ไม่ได้เป็นลูกสาวจริง ๆ หรือนะ เพราะดูเหมือนว่าเธอจะเก็บมาฮิโระมาเลี้ยงแบบลูกสาว โดยเธอ ที่อยู้ห้อง101เรียกตัวเองว่า ‘ม๊า’ และให้เพื่อนร่วมงานที่อยู่ห้องข้าง ๆ เรียกตัวเค้าเองว่า ‘ป๊า’

     แม้ว่าครอบครัวนี้จะเป็นครอบครัวที่สมมุติขึ้น แต่ผมคิดว่าครอบครัวนี้อบอุ่นกว่าครอบครัวจริง ๆ บางครอบครัวซะอีก จนบางทีผมอดที่จะอิจฉาไม่ได้เลย... อ้อ คานะเองก็เป็นหนึ่งในครอบครัวนี้ด้วยเช่นกัน โดยเป็น ‘น้องสาวม๊า’ แต่มาฮิโระจะเรียกว่า ‘เพื่อนม๊า’ มากกว่า

     ผมยิ้มตอบ

     “ตรงเวลาดีนี่นา”

     “ม๊าเคยบอกเอาไว้ว่า...” เจ้าของนัยน์ตาสีดำตัวน้อยชูนิ้วชี้ยกแขนชูขึ้นเหนือหัว “คนที่ไม่รักษาเวลาคือคนที่ไม่รู้จักคุณค่าของการมีชีวิต”

     แปะ ๆ ๆ...

     ผมปรบมือให้สาวน้อยตรงหน้า ซึ่งตอนนี้เธอยิ้มกว้างจนตาปิด

     “งั้นก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวกันเลยดีกว่า”

     เธอพยักหน้า โดยผมเป็นคนพาเธอเข้าไปที่ด้านหลังของร้าน โดยทิ้งร่างแยกของผมอีกร่างหนึ่งเอาไว้ที่เคาเตอร์คิดเงิน ซึ่งไม่นานหลังจากนั้นคนที่เข้ามาก็คือคานะนั่นเอง

     หลังร้าน...

     มาฮิโระถอดเสื้อผ้าที่เธอสวมมาออก และเปลี่ยนเป็นชุดที่เตรียมมาแทน ซึ่งเป็นเสื้อกล้ามสีดำตะเข็บแดง กางเกงขาสั้นขอบยางร้อยเชือก รองเท้าคาดส้นหุ้มเฉพาะสิ่งนิ้วเท้า มือเหลือไว้แค่ผ้าพันแผล อยู่ในท่าเตรียมพร้อมที่จะสู้ อยู่ในห้องโล่งที่กว้างสุดลูกหูลูกตา

     “พร้อมค่ะ”

     ป๊อก!

     ผมดีดนิ้ว พริบตา บรรยากาศรอบตัวก็เปลี่ยนไป จากที่เคยมืดสนิทก็กลับสว่าง ทุกทิศทางเป็นเนินดินเสาหินธรรมชาติ ขณะที่สิ่งมีชีวิตบางอย่างที่เหมือนแมงมุม แต่ตัวใหญ่เท่าช้างกำลังตรงปรี่เข้ามาหามาฮิโระ

     พรึบ!

     มาฮิโระสะบัดหางจิ้งจอกฟูฟ่องทั้งสองออก เส้นผมที่เคยเป็นสีดำสนิทบัดนี้เปลี่ยนเป็นสีทองแซมดำ บนศีรษะปรากฏหูแหลมชี้เหมือนสุนัข นัยน์ตาขวาเป็นสีทองเช่นเดียวกับเรือนผม ขณะที่มือทั้งสองข้างแผ่ออร่าสีฟ้าจาง ๆ ออกมา ก่อนที่เธอจะดีดตัวพุ่งเข้าหาศัตรูตรงหน้าเพื่อโรมรัน

     เธอสร้างลูกไฟยิ่งออกไปอย่างต่อเนื่อง ดีดตัวไปมาในอากาศ ตอบโต้สวนกลับด้วยกำปั้ม และเท้า ราวกับว่าเป็นนักสู้ก็ไม่ปาน

     ใครก็ตามที่ได้เห็นมาฮิโระครั้งแรกก็คงตะลึงไม่น้อย เพราะสิ่งที่มาฮิโระทำถือเป็นสิ่งผิดปกติ เพราะถ้าเห็นมาฮิโระในครั้งแรก ใครก็ต้องคิดว่าเธอเป็น ‘พันธุ์ผสมแวมไพร์’ แน่นอน แต่มาฮิโระในตอนนี้ เหมือน ‘พันธุ์ผสมปีศาจจิ้งจอก’ มากกว่า แต่ถ้าคิดว่าเรื่องพวกนี้มันน่าตกตะลึงแล้วล่ะก็ ผมพูดได้คำเดียวว่าผิดถนัด

     บรรยากาศรอบข้างเปลี่ยนไปอีกครั้ง... ตอนนี้รอบข้างกลับกลายเป็นตึกสูงราวกับอยู่ในเมือง บนท้องฟ้าจันทราฉายกระจ่างเต็มดวง ปลุกสัญชาติญาณในตัวมาฮิโระให้ตื่นขึ้น

     รูปร่างของเธอเปลี่ยนกลับไปเหมือนตอนที่เพิ่งเข้ามาในร้าน เพียงแต่ดวงตาของเธอนั้นเป็นสีแดงวาวโลนราวกับสีของเลือดสด ๆ ขณะที่ผ้าคลุมสีดำนั้นสยายออกกว้าง ปลดปล่อยหมอกสีแดงไปทั่วบริเวณ แต่เจ้าแมงมุมตัวใหญ่ก็ไม่ได้กลัวเลยแม้แต่น้อย มันขึ้นไปที่ยอดตึกที่สูงที่สุดในที่นั้น และดีดตัวขึ้นไปในอากาศ หมายจะกระชากเหยื่อตรงหน้าให้ลงไปเป็นอาหาร

     กึก!

     ผู้ล่าที่คิดว่าตนแข็งแกร่งกว่าหยุดกึกอยู่กลางหมอกสีแดง ขณะที่มาฮิโระฉีกยิ้มอย่างพอใจ เพราะหมอกแดงที่เธอสร้างไว้จับเป้าหมายของเธอเอาไว้ได้

     “แย่หน่อยนะ” มาฮิโระเอ่ยสั้น ๆ พร้อมกับวางมือข้างหนึ่งลงไปที่หัวของเจ้าแมงมุมตัวนั้น

     เปรี๊ยะ!

     ศีรษะของเจ้าแมงมุมตัวนั้นกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง และน้ำแข็งยังค่อย ๆ ลามไปเรื่อย ๆ จนกลายเป็นน้ำแข็งทั้งตัว

     “ขอบคุณนะคะที่ช่วยเป็นคู่ซ้อมให้” เธอกล่าวสั้น ๆ ก่อนที่ก้อนน้ำแข็งนั้นจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ ไปพร้อมกับเจ้าแมงมุมที่อยู่ภายใน

     บรรยากาศรอบข้างเปลี่ยนกลับไปเป็นหลังร้านของมินิมาร์ทอีกครั้ง เช่นเดียวกับมาฮิโระที่กลับมาอยู่ในชุดเตรียมพร้อมอย่างตอนแรก ไม่มีทั้งหู หาง หรือว่าผ้าคลุม หรือหมอก กลับไปเป็นเพียงเด็กสาวน่ารักคนเดิมเหมือนกับตอนที่เธอเข้ามาในร้านนี้ตอนแรก

     “ท่าทางว่าจะต้องเพิ่มเลเวลคู่ซ้อมให้อีกระดับแล้วมั้งเนี่ย” ผมพูดกับมาฮิโระ

     “นั่นสิคะ รู้สึกอย่างกับว่าไม่สุดยังไงอย่างงั้นเลย”

     ผมยิ้มรับ

     ผมจำได้ว่าครั้งแรกที่เธอขอให้ผมช่วยทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้น เธอดูอ่อนแอกว่านี้ แม้แต่พวกมอนเตอร์ หรือปีศาจตัวเล็ก ๆ ก็ยังสู้ไม่ไหว ตอนนี้เธอแข็งแกร่ง... ถึงจะไม่มากก็เถอะ แต่ทำให้เธอช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง

     “สายเลือดของแวมไพร์... แข็งแกร่งมากในคืนพระจันทร์เต็มดวง” ผมพึมพำพูดกับตัวเอง      “สายเลือดจิ้งจอกเก้าหาง... ทนทานต่อไฟ วิ่งไปในอากาศได้ แล้วก็สร้างลูกไฟไว้จู่โจม... แต่ตอนนี้ก็มีแค่สองหางน่ะนะ” ผมหัวเราะแห้ง ๆ พร้อมไหวศีรษะเบา ๆ “สายเลือดมังกรน้ำแข็ง... มือที่สามารถสัมผัสทุกสิ่งทุกอย่างแล้วกลายเป็นน้ำแข็ง”

     “คุณเจ้าของร้านคะ”

     ผมสะดุ้งหันไปหาเจ้าของเสียงทันที

     “หืม ว่าไง”

     “ไม่ยังไงหรอกค่ะ แค่เห็นคุณเจ้าของร้านพึมพำ ๆ อยู่คนเดียว เลยลองเรียกดู”

     “ไม่มีอะไรหรอก แค่คิด แล้วเผลอพูดพึมพำออกมานั่นแหละ อย่าใส่ใจเลย”

     มาฮิโระพยักหน้าอย่างว่าง่าย แล้วหลังจากนั้นเธอก็กลับออกไปจากร้านของผม และเมื่อผมเดินกลับไปรวมกับส่วนหนึ่งของผมที่นั่งเฝ้าเคาเตอร์อยู่ ก็มีลูกค้าที่คุ้นหน้าเข้ามาพอดี