คุณเจ้าของร้านกับเพื่อนบ้าน...

     “อย่ามาเรียกฉันว่าคะน้านะ”
     สาวรุ่นผมสีน้ำตาลแซมดำยาวประบ่า นัยน์ตาสีน้ำเงินเป็นประกายคำรามลั่นพร้อมกับส่งคนที่เรียกเธอว่า ‘คะน้า’ นั้นลอยไปด้านหลังโดยเท้าไม่ติดพื้น และไปลงถังขยะเผาได้ข้างเสาไฟฟ้าริมทาง
     นั่นเป็นสิ่งที่ผมมักจะได้ยิน และได้เห็นบ่อย ๆ
เธอชื่อ ‘คานะ’ เธอเป็นนักศึกษาที่สถาบันสอนการวาดเขียนในเขตปกครองพิเศษแห่งนี้ และเธอมีความฝันที่จะเป็นนักเขียนการ์ตูนที่มีชื่อเสียง แน่นอนว่ามันไม่ง่ายนัก เพราะทางบ้านไม่เห็นดีด้วย เธอจึงต้องแสดงความมุ่งมั่นในสิ่งที่เธอรักโดยการออกจากบ้านมาพักอาศัยคนเดียว ซึ่งที่พักของเธอเป็นห้องเช่าเล็ก ๆ ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับร้านมินิมาร์ทของผมนั่นเอง
     “แย่ที่สุด” คานะหน้านิ่วสบถ
     เธอเดินเข้ามาภายในร้านมินิมาร์ทของผมทันที และปรี่ตรงมาที่หลังเคาเตอร์ หย่อนก้นลงนั่งที่เก้าอี้ไม้ตัวหนึ่ง ในหลาย ๆ ตัวที่วางเรียงกันไว้
     “เค้าแซวเพราะเค้าอยากใกล้ชิดกับคานะนั่นแหละ” ผมพูดออกไปพร้อมกับรินน้ำเปล่าใส่แก้วแบบมีหูส่งให้
     “ก็รู้หรอกค่ะคุณเจ้าของร้าน แต่ไม่ชอบก็คือไม่ชอบนั่นแหละ คะน้าเอย คะนอร์เอย เจ้เตี้ยเอย คัพBเอย... ฉันคัพCนะยะ...”
     เธอบ่นอุบอิบเรื่องรอบอกเป็นพิเศษ
     “แย่ที่สุด” เธอขมวดคิ้วขึ้นเสียงทิ้งท้ายสั้น ๆ
     “งานเป็นยังไงบ้าง” ผมเปลี่ยนเรื่อง
     “เรียบร้อยดีค่ะ” สาวเจ้าตอบเสียงใส
     “ลูกค้าทุกคนโดนเครื่องดื่มราดหัว พาร์เฟ่ต์ราดหน้ากันครบทุกคนสินะ”
     เจ้าของนัยน์ตาสีน้ำเงินแก้มป่องขมวดคิ้วทำตาดุใส่ มือยื่นมาจะบิดเนื้อที่เอวผมเข้าให้ แต่ผมรู้ทัน เอี้ยวตัวหลบอย่างง่ายดาย แต่เอาจริง ๆ ผมไม่อยากโดนเธอหยิกเท่าไหร่ เพราะการโดนคานะลงมือใส่ ไม่ใช่เรื่องตลก เพราะเธอเป็นกลุ่มคนที่ถูกเรียกว่า [มนุษย์กลายพันธุ์] ซึ่งคนกลุ่มนี้จะมีอะไรสักอย่างในร่างกายผิดแผกไปจากมนุษย์ปกติ ซึ่งอาจจะเป็นแบบที่เห็นได้ภายนอก หรือหลบซ่อนอยู่ภายในก็มี
     ตัวคานะนั้นเป็นแบบภายใน โดยสิ่งที่เธอต่างจากคนปกติทั่วไปคือ ‘พละกำลัง’ ซึ่งถ้าเทียบกันคนปกติแล้ว เธอมีพละกำลังมากกว่าผู้ชายที่สุขภาพแข็งแรงห้าเท่า แต่ก็แค่พลังที่ออกมาจากกลเมเนื้อแขนเท่านั้น หรือก็คือ เธออาจจะงัดข้อชนะผู้ชายได้สบาย ๆ แต่วิ่งแข่งยังไงก็สู้ได้แค่ผู้หญิงด้วยกันเท่านั้นอยู่ดี
     ส่วนเรื่องงานที่เธอทำนี่ เพราะเธอไม้องการพึ่งพ่อแม่ เธอจึงไปทำงานพิเศษที่ร้านคาเฟ่ที่อยู่ถัดไปจากร้านผมหกซอยในช่วงวันหยุดที่ไม่มีเรียน
     “โทษที แค่อยากแซวเล่นไปงั้นแหละ”
     “เห็นว่าเป็นคุณเจ้าของร้านหรอกนะ ไม่งั้นชกจริง ๆ ด้วย”
     ผมรู้สึกขนลุกหน่อย ๆ ถึงแม้ว่ายังไงผมก็ไม่ตายอยู่แล้ว แต่เจ็บมันก็คือเจ็บอยู่ดี
     “เอานี้ไปเป็นการไถ่โทษละกัน”
     ผมจับมือเธอแบใส่ให้ลูกอมไปสี่เม็ด แน่นอนว่าเป็นรสที่เธอชอบ
     คานะมองลูกอมที่ผมให้ไปในมือพักหนึ่งแล้วก็พูดบางเรื่องขึ้นมา
     “คุณเจ้าของร้านกำลังทำคะแนนกับฉันอยู่เธอคะ”
     “พูดอะไรได้ตรงดีนะ” ผมชมเธอ “ทำไมถึงคิดแบบนั้น” ผมถาม
     “บางครั้งฉันก็รู้สึกว่าคุณเจ้าของร้านมักจะพูดอะไรที่มันโดนใจฉัน บางทีก็ชอบลูบหัวฉัน หรือทำให้ฉันรู้สึกดีบ่อย ๆ จนบางครั้งก็อดคิดไม่ได้ว่าคุณเจ้าของร้านนี่ร้ายไม่เบาเลย”
     ผมคลี่ยิ้มกว้างกับสิ่งที่เธอพูด
     “ถ้าผมอายุน้อยกว่านี้ก็คงพูดได้เต็มปากว่าใช่... ผมกำลังแอบทำคะแนนกับคานะอยู่ แต่ก็นะ ตัวผมในตอนนี้ไม่ใช่อายุน้อย ๆ แล้ว ผ่านอะไรมาก็มาก ความรู้สึกตอนนี้มันเป็นความเอ็นดูมากกว่า รู้สึกอยากให้คนที่เด็กกว่ารู้สึกดี มีความสุข แล้วก็สบายใจที่ได้คุย”
     ผมพูดแล้วก็ลูบหัวคานะ ซึ่งเธอก็นั่งนิ่งให้ลูบเหมือนปกติ
     “ความเอ็นดู” คานะทวนคำที่ผมพูด
     “ใช่ ความเอ็นดู” ผมย้ำ
     “ขอบคุณค่ะคุณเจ้าของร้าน” คานะเอ่ย ก่อนที่จะลุกขึ้นก้มมองนาฬิกาเรือนเล็กที่ข้อมือ “ใกล้ได้เวลางานแล้วล่ะค่ะ ต้องขอตัวนะคะ”
     “จ้า--- แล้วแวะมาอีกนะ”
     “ แน่นอนค่ะคุณเจ้าของร้าน”
     ผมมองส่งเธอจนลับตา ก่อนที่จะทิ้งตัวลงนั่งหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านรอลูกค้าที่จะเข้ามาในร้านต่อไป