คุณครูพิเศษครับ ขอบคุณนะครับ

          ผมไคโตะเองครับเป็นครูสอนพิเศษและผู้ดูแลริวจังครับ วันนี้เป็นวันที่2ที่ผมดูแลริวจัง
แล้ว เมื่อวานนี้เขาทำอาหารให้ผมทานด้วยนะครับอร่อยมากเลย เขาน่ะถึงใจนักเลงแต่ก็เป็นคนใจดี
อยู่บ้าง ตอนนี้ผมหยุดอยู่ที่หน้าประตูบ้านเขาผมเอื้มมือไปกดกริ่ง2-3ทีประตูก็เปฺิด อะ!ผมตกใจเล็ก
น้อยกับใบหน้าของเขา รอยนั้นคงโดนต่อยมาสินะ "เชิญ"เขาพูดเบาๆแล้วก็เดืนเข้าไปผมเดินตาม
ไปและแล้วก็ถึงเวลาเริ่มเรียนวันนี้ผมสอนวิชาอังกฤษ แต่ก่อนจะเริ่มสอนวิชาผมสอนเขาก่อนดีกว่า
"นี่ขุ่นมัวจังเลยนะ"ผมพูด"อะไร"เขาตอบ"นายไง จิตใจนายขุ่นมัวไปหมดเหมือนแจกับใบนั้นเลย
ถึงภายนอกจะสวยแต่ข้างในหม่นหมองซึ่งถ้าเปรียบกันแล้วแจกันคือร่างกายส่วนนํ้าคือจิตใจไงละ"
ริวจังทำหน้าเศร้านิดหน่อยแต่ก็เปลี่ยนมาเป็นรอยยิ้มสดใสที่ผมเคยเห็นเป็นครั้งแรก เด็กก็คือเด็กนี่
นะจะขัดเกราก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร ตั้งแต่ตอนนั้นริวจังก็เปิดใจให้ผมเรื่อยๆจนสนิดกันมากเลยละ
ผมจดความรู้สึกตั้งแต่เจอเขาสอนเขาครั้งแรกไว้ด้วยนะ มีความสุขจริงๆเลยเขานะทำให้ผมนึกถึก
น้องชายที่ตายเมื่อสามปีก่อน...คิดแล้วเศร้าแต่ช่างเถอะครับมันเป็นอดีตนี่