คุณครูพิเศษครับ ขอบคุณนะครับ

          ผมริวเองครับวันนี้ท่านครูไคโตะก็มาสอนผมเหมือนเดิมเพียงแต่ผมรู้สึกไม่ดีแบบแปลกๆ

แต่คงคิดไปเองละมั้ง เขาก็สอนผมด้วยความปัญญาอ่อนเหมือนเดิมทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดี

จนกระทั่งถึงตอนเย็นเมื่อผมกำลังจะทำอาหารเย็นสำหรับเราสองคนแต่วัตถุดิบหมดพอดี แถม

ความรู้สึกไม่ดียังมีมากขึ้นด้วยแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย ผมจึงขอตัวไปจ่ายตลาดแต่เขาก็

ขอมาด้วยเพราะอยู่คนเดียวมันเหงาแรกๆก็ไม่ค่อยอยากให้ไปเท่าไหร่แต่ก็ยอมให้มาด้วยจนได้ ผม

กับครูออกมาจ่ายตลาดสักพักก็ซื้อของครบ ระหว่างทางกลับบ้านนั้นต้องข้ามถนนเส้นทางนึง ขณะ

พวกเรากำลังข้ามถนนนั้นผมดันทำของหล่นขณะกำลังก้มลงไปเก็บนั้นก็พอดีกับที่ไฟเปลี่ยนสี

พร้อมกับรถบรรทุกวิ่มมาพอดี "เฮ้เจ้าหนูหลบไปเบลกมันแตกก!!!!"เสียงเจ้าของรถร้องขึ้นเมื่อ

เห็นผม ตอนนั้นผมทำตัวถูกมันเหมือนกำถูกสะกดให้อยู่กับที่ "ริวจังระวังนะ!!!"เสียงนั้นดังขึ้น

พร้อมกับร่างสูงของใครบางคนที่คุ้นเคยวิ่งมาพลักผม บัง!!เสียงอะไรชนสักอย่างผมค่อยตั้งสติแล้ว

ค่อยๆลืมตาขึ้นแต่สิ่งที่ผมเห็นมันทำให้หัวใจผมหยุดเต้นทันที เพราะร่างๆหนึ่งที่กระเด็นเพราะแรง

ชนมาอยู่ตรงหน้าผม ร่างนั้นคือครูไคโตะผมช็อคครับสติเริ่มเลือนราง ตัวสั่นไปหมดก่อนหยดนํ้า

ใสๆจะล่วงหล่นลงมาเป็นสาย แล้วทุกอย่างก็ดับวูบไปรู้สึกขึ้มมาอีกทีผมก็อยู่ในห้องสีขาว

สะอาด"ตื่นแล้วหรอคะ"ผมหันไปตามเสียง หมองั้นหรองั้นที่นี่ก็โรงพยาบาลน่ะสิ จริงสิแล้วครูไค

โตะล่ะผมหันไปรอบๆก่อนหันไปถามคุณหมอสาว"เอ่อแล้วครูไคโตะละครับ เอ่อผมหมายถึงผู้ชาย

ร่างสูงๆหล่อๆน่ะครับ(แต่น้อยกว่าผมนิดนึง)"ซึ่งแน่นอนประโยคหลังผมคิดในใจ "เอ่อถ้าหมายถึง

คนไข้ที่ชื่อ ทาคาโตะ ไคโตะน่ะหมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะค่ะคนไข้เสียชีวิตแลล้ว"ช็อคครับ

แถมนํ้าตามันยังไหลออกมาอีกก่อนสติผมจะดับวูบไปอีกรอบ......ตอนนี้ผมอยู่ในงานศพของครู

ญาติครูหลายคนถามว่าผมคือใครผมก็ตอบแค่ว่าเป็นลูกศิษ หลายคนถามว่าเป็นลูกศิษทำไมถึงพูก

พันธ์กันถึงขนาดนี้ผมก็ตอบไปว่าเขาเป็นคนเดียวที่สามารถให้ในสิ่งที่ผมต้องการมาโดยตลอดนั่น

คือความอบอุ่น การเอาใจใส่เพราะพ่อแม่ผมต้องไปทำงานไกลบ้านจึงไม่ค่อยมีเวลาให้ผมจึงรัก

เขาเหมือนเขาเป็นพี่ชาย

15ปีต่อมา   ตอนนี้ผมอยู่หน้าป้ายหลุมศพครูไคโตะพร้อมดอกไม้ ตอนนี้ผมทำงานเป็นครูสอนอยู่

โรงเรียนม.ปลายแห่งหนึ่งผมตั้งใจจะเดินตามรอยครูไคโตะเพราะงั้นผมถึงจะมาสัญญาว่าผมจะเป็น

ครูที่ดีเหมือนคุณให้ได้ เมื่อผมพูดเสร็จกรีบซากุระก็ร่วงหล่นมาตามสายลม เหมือนว่าเขาได้รับรู้

แล้ว