[FicVocal]Trick And Treat หลอกและเลี้ยง

Trick And Treat
หลอกและเลี้ยง
ตอนที่ 2 ฝาแฝดเริ่มปรากฏตัว
 
 
ฝาแฝดยังคงนั่งเฝ้ารอวันที่จะได้มาเล่นกับมิคุอีกครั้งด้วยความแค้น
 
ผ่านไปเก้าปี ทุกอย่างในเมืองยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่
 
เปลี่ยนไป
 
 
 
"แม่ค่ะ! หนูขอออกไปเดินเล่นนะ!" เสียงเด็กสาวคนหนึ่งตะโกน
 
"ได้จ๊ะ แต่ต้องกลับมาก่อนงานจะเริ่มนะ"
 
"ค่----า" ผมทวินเทลเขียวอมฟ้าของเธอปลิ้วสะบัดไปตามลม
 
"ไหน มีจดหมายถึงฉันบ้างไหม" เธอลองเปิดดูตู้จดหมายปรากฏว่ามีแค่ฉบับเดียว
เอ? ใครส่งมาล่ะเนี่ย
เด็กสาวเปิดซองจดหมายที่ไม่ได้ติดกาวออกและหยิบกระดาษสีขาวดูเก่าๆ มี
 
ตัวหนังสือหมึกสีดำที่เขียนด้วยความบรรจง เธอถือขึ้นมาระดับสายตาแล้วอ่านดู
 
 
 
ถึง มิคุ เพื่อนรัก
 
   ไง ขอโทษนะที่ไม่ค่อยได้ส่งจดหมายไปให้ เธอคงจะจำพวกเราได้สินะ ริน เลน ไง
 
 เพื่อนสนิทสมัยเด็กของเธอยังไงล่ะ ถ้ายังนึกไม่ออกก็เก็บไว้ก่อนนะ วันนี้วันฮาโลวีน เดี๋ยว
 
 ว่างๆจะไปหานะ 
 
จาก เพื่อนรักของเธอตลอดไป ริน เลน
 
 
 
เด็กสาวได้รับจดหมายแบบนี้ทุกๆปี แถมเป็นวันฮาโลวีนด้วย ช่างเถอะไปเดินเล่นดีกว่า
 
เธอยัดจดหมายฉบับนั้นใส่กระเป๋ากระโปงไปอย่างไม่ใส่ใจ และเริ่มเดินสำรวจรอบๆหมู่บ้าน
 
"-ป่าช้า ห้ามเข้าเด็ดขาด- อืม....หมอกหนาจัง" มิคุยืนอ่านป้ายที่ตั้งอยู่หน้าป่าช้าซึ่งมี
 
หมอกลงเต็มไปหมด "ถ้าเข้าไปหลงแน่เลย" เธอยืนพึมพำ
 
ระหว่างที่เด็กสาวหันหลังให้กับป้ายนั้นและกำลังจะเดินกลับก็มีเสียงๆหนึ่งดังมาจากในป่าช้า
 
"เข้ามาสิ เข้าในนี้" เสียงเด็กชายคนหนึ่งดังก้องเหมือนกำลังเรียกเธอ
 
"เข้ามาเลย ไม่ต้องกลัว พวกเราอยู่ตรงนี้" เด็กชายคนนั้นเดินออกมาจากหมอก
 
"....!?...." เขาดึงมือเธอแล้วจุมพิตที่มือครั้งนึง เด็กสาวยืนตะลึงจนหน้าแดง
 
ผมสีเหลืองทองเป็นประกายถูกรวบไว้ข้างหลังปลิ้วไปตามลม ดวงตาสีฟ้าที่ดูอบอุ่นและชวน
 
หลงไหล หน้าตาที่คล้ายผู้หญิง เสียงที่ไพเราะจับใจ เขายิ้มให้เด็กสาวอย่างอ่อนโยน
 
ก่อนจะเอยปากออกมาว่า
 
"ไปกับผมได้ไหมครับ"
 
"มะ....ไม่ได้หรอก" เธอดึงมือออกพร้อมกับปฏิเสธ เขายิ้มเล็กๆ
 
"ไม่ต้องกังวลหรอกครับ" เด็กชายยื่นมือมาให้เธอ
 
จะลองเชื่อใจคนที่เพิ่งเจอครั้งแรกดูดีไหมนะ จู่ๆ เด็กสาวอีกคนหนึ่งก็โผล่ออกมาจากหมอก
 
"เข้ามาสิ สนุกนะ ไม่ต้องกลัวหรอก" สาวน้อยคนนั้นเดินเข้ามาจับมือมิคุ
 
"อืม....ได้ แต่ฉันต้องกลับก่อนงานเทศกาลจะเริ่มนะ"
เธอเห็นว่าว่างอยู่ เล่นกับพวกเขาสักหน่อยคงไม่เป็นไร
 
"เย้! งั้นไปเล่นที่บ้านพวกเรานะ" สาวน้อยกระโดดโลดเต้นไปมา
 
"........" เขายิ้มให้ จากนั้นก็เริ่มออกเดิน
 
"เออ......ฉันชื่อมิคุนะ แล้วพวกเธอล่ะ" มิกุถามทั้งคู่
 
"ฉัน ริน พี่สาวเลน ฝากตัวด้วยนะจ๊ะ" เธอยิ้มกว้าง
 
"ผม เลน น้องชายริน ฝากตัวด้วยนะครับ" เขาหันมายิ้มให้
 
ทั้งสามเดินเข้าไปในป่าช้า ลึกขึ้นเรื่อยๆ แต่ทำไมยังไม่เจอทางออกเลยล่ะ? เด็กสาวเริ่ม
 
กังวล หมอกเริ่มหนาขึ้นเรื่อยจนมองไม่เห็น เริ่มปวดขาแล้วสิ
 
"โอ๊ย!? ขา...อูย ปวด" มิคุล้มไป
 
"อ๊ะ!? ข้อเท้าแพลงนี่ครับ" เลนวิ่งมาดูตรงที่บวม
 
"อย่างนี้ก็เดินต่อไม่ได้น่ะสิ ทำไงดีใกล้ถึงแล้วนะ" รินที่ยืนอยู่ข้างๆ ทำหน้าเศร้า
 
"ขี่หลังผมไปก็ได้" เลนอาสา ถ้าจะกลับก็คงลำบาก ไปต่อนั้นล่ะดีที่สุด
 
"ไม่ดีกว่าจ๊ะ ฉันเดินได้" เด็กสาวผมทวินเทลปฏิเสธ
 
"นะครับ คนเจ็บไม่ควรเดิน" เลนพูด
 
"ขอโทษนะเลน ที่ทำให้ลำบาก" มิคุยอมขึ้นแต่โดยดี
 
"แหม เลนอะทีฉันทำไมไม่ให้ขี่บ้างล่ะ" รินพูด
 
"ก็เธอตัวหนักนี่นา ใครจะแบกไหว" เลนทำหน้านึกสนุก
 
"โธ่! เลนใจร้าย!" รินโวยวาย
 
"เปล่าใจร้ายสักหน่อยก็เธอตัวหนักจริงๆ นี่นา" เด็กชายยิ้มแบบซนๆ
 
"คิกๆ...." มิคุที่อยู่บนหลังเลน หัวเราะออกมาเล็กๆ
 
 
เด็กสาวลืมเรื่องจดหมายฉบับนั้นไปโดยสิ้นเชิง ไม่คิดจะสงสัยว่าทำไมสองคนนี้ถึงมาเล่น
 
กับเธอ ช่างซื่อยิ่งนัก ไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังโดนหลอกให้เข้าไปในหลุมพรางแห่งความแค้น
 
เธออาจจะได้ไม่ออกไปจากที่นี้ตลอดกาล
 
 
 
 
หลังจากเดินคุยกันไปกันได้ไม่นาน ก็เดินมาถึงบ้านหลังนึงซึ่งมีสภาพไม่เก่าไม่ใหม่
ไม่มีส่วนไหนของตัวบ้านชำรุดเลย มันกลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ
เธอรู้สึกเคยอยู่ที่นี้มาก่อน
 
"ถึงแล้ว นี้บ้านพวกเราเอง!" รินกางมือออกอย่างภูมิใจ
 
จากนั้นพวกเขาก็พาเด็กสาวที่ข้อเท้าแพลงไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น รินบอกเธอว่าจะไป
 
เอาเครื่องดื่มมาให้ ส่วนเลนไปเอากล่องปฐมพยาบาล ปล่อยให้เธอนั่งอยู่เพียงลำพัง
 
"หืม สองคนนั้นหน้าคล้ายกันจัง แต่ทำไมรู้สึกแปลกๆนะ?" เด็กสาวนั่งพึมพำ
 
ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูทำให้เธอหยุดที่จะคิดต่อ
 
"กล่องปฐมพยาบาลมาแล้วครับ" เด็กชายเดินอย่างมีความสุขเข้ามาในห้อง
 
"จะ จ๊ะ!" เด็กสาวรีบนั่งให้เรียบร้อยเพื่อที่จะได้ทำแผลได้สะดวก
 
"ถ้าเจ็บก็บอกนะครับ" เลนบอกและเปิดหาของในกล่อง
 
การทำแผลเป็นไปด้วยดี นั่งคุยเล่นกันไปได้สักพัก ริน ก็เข้ามา
 
"เครื่องดื่มมาแล้วจ๊ะ!!" เธอวิ่งเข้ามาพร้อมกับถาดน้ำชาที่มีแก้ววางอยู่
แต่ในแก้วกลับไม่ใช่น้ำชา มันคือ แท่งอบเชย
 
"ริน เธอเอาแท่งอบเชยมาทำอะไรงั้นเหรอ?" มิคุเอียงคอถาม
 
"แหม อย่าเรียกชื่อฉันห้วนๆสิจ๊ะ" รินทำหน้าเหมือนเสียใจ "ขอโทษนะ" มิคุพูดขอโทษ
 
"ไม่เป็นไร มิคุ ดูนี่นะ" รินหยิบแท่งอบเชยขึ้นมาอันนึง เธอหมุนมันกลางอากาศทีนึง
จากนั้นเด็กสาวผมสีเหลืองทองสั้นประบ่าก็เอาไปเคาะกับขอบแก้วทีสองที
ปลายด้านของอบเชยแท่งนั้นก็กลายเป็นน้ำเชื่อมหยดเล็กๆ มันหยดลงไปก้นแก้ว
ส่วนที่เหลือก็ค่อยๆหลอมละลายกลายเป็นน้ำเชื่อมลงไปในแก้วจนเต็ม
มิคุร้องด้วยความตื่นเต้นกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า
 
"ว้าว! ยังกับเวทมนต์แน่ะ!" 
 
"ลองดื่มดูสิ" เลนรับแก้วจากรินมาให้มิคุ เธอลองดื่มดู
 
"อร่อยจัง" เด็กสาวยิ้ม
 
"นี่ล่ะเวทมนต์" รินพูดขณะกำลังดูมิคุดื่มน้ำเชื่อม
 
"พวกเธอเป็นฝาแฝดกันงั้นเหรอ" มิคุพูดกับทั้งสอง
 
"ใช่จ๊ะ!" รินตอบด้วยรอยยิ้ม
 
"เรามาเล่นเกมกันไหม?" เลนตัดบทโดยเอยปากถามเด็กสาวผมทรงทวินเทล
 
"ได้ ว่าแต่ เกมอะไรล่ะ?" เด็กสาวย้อนถาม
 
"เดี๋ยวเธอก็จะรู้เอง มาทางนี้สิ" ฝาแฝดประสานเสียง
 
ในใจของฝาแฝดกำลังยิ้มแสยะด้วยความน่ากลัว
 
 
 
พร้อมกับคำถามที่ดังขึ้นมาในใจของทั้งสองว่า
 
'เรายังเป็นเพื่อนรักกันอยู่ใช่ไหม มิคุ'