[FicVocal]Trick And Treat หลอกและเลี้ยง
เขียนโดย 
Raki_Blueguy
วันที่ 26 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 04.51 น.
แก้ไขเมื่อ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 04.21 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
1) เมื่อความรักแปรเปลี่ยนเป็นความแค้น
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความTrick And Treat หลอกและเลี้ยง
ตอนที่ 1 เมื่อความรักแปรเปลี่ยนเป็นความแค้น
เมื่อความรัก ความผูกผัน ของตุ๊กตาฝาแฝด ริน เลน ที่มีต่อ มิคุ เด็กสาวผู้เป็นเจ้าของ
ได้แปรผันไปกลายเป็นความแค้นดั่งเปลวเพลิง พวกเขาสาบานว่าจะกลับมาแก้แค้น
และ พวกเขายังคงจำสัญญาที่มิกุได้พูดไว้ได้
วันนี้มีงานเลี้ยงเทศกาลประจำฤดูร้อนที่มักจะจัดขึ้นเมื่อใกล้หมดฤดูในเดือนตุลาคม
เรียกว่า Halloween Day
พวกเด็กๆ จะแต่งตัวเป็น แม่มด ภูติ มนุษย์หมาป่า หรืออื่นๆ และเดินไปขอขนมตามบ้าน
โดยตอนขอต้องพูดว่า “Trick or treat!!” เจ้าบ้านก็จะเอาขนม ลูกอมมาให้
นับว่าเป็นเรื่องสนุกสำหรับเด็กๆที่ได้เคี้ยวขนมจนแก้มตุ่ย
แต่เรื่องนี้มันเริ่มขึ้นเมื่อเด็กน้อยคนหนึ่งได้เปิดกล่องของขวัญวันฮาโลวีน
“แม่มีของขวัญมาให้ ลองเปิดดูสิจ๊ะ”
เด็กน้อยวัยห้าขวบยื่นมือไปรับกล่องของขวัญ แค่เห็นก็อยากเปิดแล้ว
เธอลองเขย่ากล่องทีสองทีเพื่อจะฟังเสียงว่าอะไรอยู่ข้างใน รู้สึกว่าจะเป็นตุ๊กตานะ
เด็กน้อยรีบฉีกห่อกระดาษออก เมื่อเธอเห็นสิ่งที่นอนอยู่ก้นกล่องก็ร้องด้วยความตื่นเต้น
“ว้าว!? ตุ๊กตาฝาแฝดน่ารักจังเลย ขอบคุณนะคะคุณแม่!”
เธอโอบตุ๊กตาฝาแฝดไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับส่งยิ้มให้คุณแม่ของเธอ
“งั้นเธอชื่อ ริน นะส่วนนายก็ชื่อ เลน นะ” เด็กน้อยตั้งชื่อให้กับทั้งสอง
ตุ๊กตาเด็กผู้หญิงผมสีเหลืองสั้นประบ่าที่ใส่กระโปงลายสก็อตชื่อว่า ริน
ตุ๊กตาเด็กผู้ชายที่มีผมสีเหลืองมัดไว้ข้างหลัง ใส่กางเกงลายเดียวกันชื่อว่า เลน
“ตาพวกเธอสีสวยจังเลย” มิคุใช้นิ้วเล็กๆที่อ่อนนุ่มแตะกระดุมสีดำของรินอย่างอ่อนโยน
รอยยิ้มที่อ่อนโยน กอดที่อบอุ่น เสียงที่ไร้เดียงสา ความรู้สึกนั้นได้ส่งผ่านมาถึงพวกเขาแล้ว
“ว้าว! อุ่นจังเลย เนอะ! เลน” รินยิ้ม
“อะ.....อื้ม” เลนตอบด้วยความเขินอาย
สิ่งที่พวกเขาพูดออกมานั้นไม่มีใครได้ยินนอกจากพวกเขาแค่สองคนเท่านั้น
“ฉันรักพวกเธอมากเลยนะ” เด็กน้อยพูด “เราเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป”
ทุกวันมิคุจะรีบตื่นแต่เช้าเพื่อลุกขึ้นมาเล่นกับตุ๊กตาฝาแฝด
แม้ตอนทานข้าวก็ยังเอาไปนั่งทานเป็นเพื่อน
ก่อนนอนมิคุจะเล่านิทานให้รินเลนฟังถึงเรื่องที่เธอเล่าจะวนซ้ำไปซ้ำมาทุกวัน
แต่ตุ๊กตาฝาแฝดก็ไม่เคยเบื่อเลยกลับรู้สึกมีความสุขมาก
ความผูกผันระหว่างเด็กน้อยกับตุ๊กตากำลังเพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งผ่านไปสามปี
“เหงาจัง เมื่อไรมิคุจะมาเล่นกับพวกเรานะ” รินพูดเสียงเศร้า
“เดี๋ยวมิคุก็มาเล่นกับพวกเราแล้วล่ะ ไม่เป็นไรหรอก” เลนปลอบ
เลนรู้อยู่แล้วว่ามิคุไม่สนใจรักพวกเขาอีกแล้ว เพราะพอมิคุเล่นกับพวกเขามาได้ปีหนึ่ง
มันก็วนมาถึงวันฮาโลวีนอีกครั้ง แล้วของขวัญของปีนั้นก็คือ ตุ๊กตาที่กำลังนิยม
มีผมสีชมพูยาวสลวย ดวงตาที่ไม่ใช่กระดุม รอยยิ้มที่เป็นธรรมชาติมากกว่ารินเลน
ตั้งแต่วันนั้นมิคุก็ไม่เล่นกับพวกเขาอีกเลย
แอ๊---ด!! เสียงคนหนึ่งกำลังเปิดประตูเข้ามาในห้อง
“เอ อยู่ไหนล่ะเนี่ย” เด็กสาววัยแปดปีไว้ผมทรงทวินเทลสีเขียวอมฟ้าเดินเข้ามา
“นั้นมิคุนี่นา! มิคุพวกเราอยู่ตรงนี้” “เสียงมิคุนี่!” ตุ๊กตาฝาแฝดร้องด้วยความดีใจ แต่ไม่มีใครได้ยินเลย
“หรือว่าจะอยู่ใต้นี้ โห้! แค่กๆ” เธอลองก้มดูใต้เตียงเพื่อหาของบางอย่าง พอเปิดดูก็มีฝุ่นเต็มไปหมด
“เอ๋!? อะไรน่ะ?” เด็กสาวเอื้อมมือไปหยิบบางอย่างออกมาจากใต้เตียง
“ตุ๊กตาฝาแฝด? แต่ฉันไม่ได้หาพวกเธอสักหน่อย” มิคุโยนตุ๊กตาฝาแฝดออกไปโดยไม่ใยดี
“อ๊า! เจอแล้ว!” เด็กสาวเปิดผ้าห่มออกก็เจอตุ๊กตาที่ผมสีชมพูยาวสลวย
“มิคุ เธอไม่ได้หาพวกเรางั้นเหรอ” รินพูด
“ไม่หรอกเดี๋ยวก็มาเล่นกับพวกเราแล้ว” เลนพยายามรักษาความหวังของพี่สาวไว้
อา.....ถ้าเราขยับได้ก็ดีน่ะสิ จะได้เล่นกับมิกุไง
เด็กสาวเริ่มไปหาของเล่นออกมาวาง ระหว่างที่ถือถาดอยู่เธอก็เดินไปสะดุดตุ๊กตาฝาแฝดเข้า
“ว้าย!? อะไรล่ะเนี่ย” เธอวางถาดน้ำชาไว้บนที่นอน
“ริน เลน นี่นาแต่......” เด็กสาวมองตุ๊กตาในมือทั้งสองด้วยความตกใจ
ที่แขนของเลนมีรอยขาด รอยเย็บบางส่วนของรินขาด มีฝุ่นเลอะทั่วใบหน้า เศษปุยนุ่นหลุด
หล่นออกมา ตุ๊กตาสองตัวนี้มีสภาพไม่ต่างจากเศษผ้าชิ้นหนึ่ง แต่ถ้าซ่อมอาจจะกลับมาเล่นได้เหมือนเดิม ทว่า.....
“หืม ฉันเก็บพวกเธอไว้ในกล่องดีกว่า” มิคุไม่สนใจ เดินไปเปิดประตูตู้เก็บของเล่นในห้องแล้วโยนตุ๊กตาฝาแฝดเข้าไปในกล่องใบหนึ่งมันถูกปากกาเมจิกเขียนด้วยลายมือเด็กว่า
‘ของเล่นที่ไม่เล่นแล้ว’
ตุบ! เสียงมิคุโยนทั้งสอง
“มิคุ ทำไมล่ะ” “ริน ไม่ต้องห่วงหรอก”
พวกเขาได้เพียงแต่มอง มิคุกับตุ๊กตาตัวนั้น ที่ประตูเปิดแง้มไว้แค่เล็กน้อย แสงที่ส่องเข้ามา
ภายในห้องเก็บของทำให้มองเห็นฝุ่นจำนวนมากลอยอยู่กลางอากาศเต็มไปหมด
ความหวังของพวกเขาจะเป็นอย่างไงบ้างนะ
ต้องทนอีกนานเท่าไร มิคุถึงจะมาเล่นกับพวกเขานะ?
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา
“มิคุ ถ้าลูกมีของที่จะทิ้งก็เอามาให้แม่ได้เลยนะจ๊ะ!!”
“ค่------า!” เด็กสาวตอบเสียงยาน
อาทิตย์นี้แม่มิคุจะทำความสะอาดครั้งใหญ่โดย ทิ้งของที่ไม่จำเป็นออกไป
“มีอะไรที่ไม่เล่นแล้วบ้างน้า” เธอเริ่มดูของเล่นในห้อง
อืม......ลองเปิดตู้ดูสิ เอ๊ะ!? ตุ๊กตาสองตัวนี่....
เด็กสาวหยิบทั้งสองขึ้นมาพลางปัดฝุ่นที่เกาะหนาทั่วหน้าออก
“..........” มิคุยืนลังเลว่าจะทิ้งหรือเก็บไว้ดีนะ
“มิคุ ได้โปรดเถอะ” “ขอร้องนะ มิคุ”
“อืม.......อะ” เด็กสาวตัดสินใจเดินไปที่ถุงสีดำที่ใส่ของเล่นที่ไม่เล่นไว้เต็มไปหมด
จากนั้นก็โยนใส่ถุงใบนั้นไปโดยไม่คิดที่จะหันไปมองอีกเลย
ราวกับเธอไม่เคยรักตุ๊กตาสองตัวนี้มาก่อน
“มิคุ ทำไมล่ะ ฮือ...” รินเริ่มร้องไห้
“ริน....” เลนพยายามจะปลอบแต่ดูเหมือนน้ำตาของเขาไหลออกมาก่อนซะแล้ว
พวกเขาสิ้นหวัง บนใบหน้าของตุ๊กตาทั้งสองเลอะน้ำตา
“เธอโกหก!!! มิคุ! เธอโกหกพวกเรา!!!” รินตะโกนลั่น
“........” เลนได้แต่นั่งฟังเท่านั้น
“ไหนว่าเราจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไปไง!!!!” รินเลิกร้องไห้แต่ทำไมน้ำตาถึงยังไหลไม่หยุด
“มิคุหลอกพวกเรา!! มิคุไม่รักพวกเราแล้วใช่ไหม!!!”
ใบหน้ารินร้อนผ่าวเพราะความแค้น น้ำตายังคงพรั่งพรูไหลออกมา
ทำไมเธอถึงทำแบบนี้ เราเป็นเพื่อนเธอนะ!!
พอกันที! มิคุเธอจะต้องได้รับโทษอย่างสาสม!!!
เราจะกลับมาแก้แค้น!!
มิคุ เธอผิดสัญญากับพวกเรา!!!!
ฉันขอสาบาน! ว่าฉันจะกลับมาล้างแค้น!!
ในใจตุ๊กตาฝาแฝดเต็มไปด้วยความแค้นที่แรงดั่งเปลวเพลิง
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
