[FicVocal]Trick And Treat หลอกและเลี้ยง

7.3

เขียนโดย Raki_Blueguy

วันที่ 26 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 04.51 น.

3 ตอน

6 วิจารณ์

5,660 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 04.21 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

1) เมื่อความรักแปรเปลี่ยนเป็นความแค้น

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

Trick And Treat หลอกและเลี้ยง

ตอนที่ 1 เมื่อความรักแปรเปลี่ยนเป็นความแค้น

เมื่อความรัก ความผูกผัน ของตุ๊กตาฝาแฝด ริน เลน ที่มีต่อ มิคุ เด็กสาวผู้เป็นเจ้าของ

ได้แปรผันไปกลายเป็นความแค้นดั่งเปลวเพลิง พวกเขาสาบานว่าจะกลับมาแก้แค้น

และ พวกเขายังคงจำสัญญาที่มิกุได้พูดไว้ได้

วันนี้มีงานเลี้ยงเทศกาลประจำฤดูร้อนที่มักจะจัดขึ้นเมื่อใกล้หมดฤดูในเดือนตุลาคม

เรียกว่า Halloween Day

พวกเด็กๆ จะแต่งตัวเป็น แม่มด ภูติ มนุษย์หมาป่า หรืออื่นๆ และเดินไปขอขนมตามบ้าน

โดยตอนขอต้องพูดว่า “Trick or treat!!” เจ้าบ้านก็จะเอาขนม ลูกอมมาให้

นับว่าเป็นเรื่องสนุกสำหรับเด็กๆที่ได้เคี้ยวขนมจนแก้มตุ่ย

แต่เรื่องนี้มันเริ่มขึ้นเมื่อเด็กน้อยคนหนึ่งได้เปิดกล่องของขวัญวันฮาโลวีน

“แม่มีของขวัญมาให้ ลองเปิดดูสิจ๊ะ”

เด็กน้อยวัยห้าขวบยื่นมือไปรับกล่องของขวัญ แค่เห็นก็อยากเปิดแล้ว

เธอลองเขย่ากล่องทีสองทีเพื่อจะฟังเสียงว่าอะไรอยู่ข้างใน รู้สึกว่าจะเป็นตุ๊กตานะ

เด็กน้อยรีบฉีกห่อกระดาษออก เมื่อเธอเห็นสิ่งที่นอนอยู่ก้นกล่องก็ร้องด้วยความตื่นเต้น

“ว้าว!? ตุ๊กตาฝาแฝดน่ารักจังเลย ขอบคุณนะคะคุณแม่!”

เธอโอบตุ๊กตาฝาแฝดไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับส่งยิ้มให้คุณแม่ของเธอ

“งั้นเธอชื่อ ริน นะส่วนนายก็ชื่อ เลน นะ” เด็กน้อยตั้งชื่อให้กับทั้งสอง

ตุ๊กตาเด็กผู้หญิงผมสีเหลืองสั้นประบ่าที่ใส่กระโปงลายสก็อตชื่อว่า ริน

ตุ๊กตาเด็กผู้ชายที่มีผมสีเหลืองมัดไว้ข้างหลัง ใส่กางเกงลายเดียวกันชื่อว่า เลน

“ตาพวกเธอสีสวยจังเลย” มิคุใช้นิ้วเล็กๆที่อ่อนนุ่มแตะกระดุมสีดำของรินอย่างอ่อนโยน

รอยยิ้มที่อ่อนโยน กอดที่อบอุ่น เสียงที่ไร้เดียงสา ความรู้สึกนั้นได้ส่งผ่านมาถึงพวกเขาแล้ว

“ว้าว! อุ่นจังเลย เนอะ! เลน” รินยิ้ม

“อะ.....อื้ม” เลนตอบด้วยความเขินอาย

สิ่งที่พวกเขาพูดออกมานั้นไม่มีใครได้ยินนอกจากพวกเขาแค่สองคนเท่านั้น

“ฉันรักพวกเธอมากเลยนะ” เด็กน้อยพูด “เราเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป”

ทุกวันมิคุจะรีบตื่นแต่เช้าเพื่อลุกขึ้นมาเล่นกับตุ๊กตาฝาแฝด

แม้ตอนทานข้าวก็ยังเอาไปนั่งทานเป็นเพื่อน

ก่อนนอนมิคุจะเล่านิทานให้รินเลนฟังถึงเรื่องที่เธอเล่าจะวนซ้ำไปซ้ำมาทุกวัน

แต่ตุ๊กตาฝาแฝดก็ไม่เคยเบื่อเลยกลับรู้สึกมีความสุขมาก

ความผูกผันระหว่างเด็กน้อยกับตุ๊กตากำลังเพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งผ่านไปสามปี

“เหงาจัง เมื่อไรมิคุจะมาเล่นกับพวกเรานะ” รินพูดเสียงเศร้า

“เดี๋ยวมิคุก็มาเล่นกับพวกเราแล้วล่ะ ไม่เป็นไรหรอก” เลนปลอบ

เลนรู้อยู่แล้วว่ามิคุไม่สนใจรักพวกเขาอีกแล้ว เพราะพอมิคุเล่นกับพวกเขามาได้ปีหนึ่ง

มันก็วนมาถึงวันฮาโลวีนอีกครั้ง แล้วของขวัญของปีนั้นก็คือ ตุ๊กตาที่กำลังนิยม

มีผมสีชมพูยาวสลวย ดวงตาที่ไม่ใช่กระดุม รอยยิ้มที่เป็นธรรมชาติมากกว่ารินเลน

ตั้งแต่วันนั้นมิคุก็ไม่เล่นกับพวกเขาอีกเลย

แอ๊---ด!! เสียงคนหนึ่งกำลังเปิดประตูเข้ามาในห้อง

“เอ อยู่ไหนล่ะเนี่ย” เด็กสาววัยแปดปีไว้ผมทรงทวินเทลสีเขียวอมฟ้าเดินเข้ามา

“นั้นมิคุนี่นา! มิคุพวกเราอยู่ตรงนี้” “เสียงมิคุนี่!” ตุ๊กตาฝาแฝดร้องด้วยความดีใจ แต่ไม่มีใครได้ยินเลย

“หรือว่าจะอยู่ใต้นี้ โห้! แค่กๆ” เธอลองก้มดูใต้เตียงเพื่อหาของบางอย่าง พอเปิดดูก็มีฝุ่นเต็มไปหมด

“เอ๋!? อะไรน่ะ?” เด็กสาวเอื้อมมือไปหยิบบางอย่างออกมาจากใต้เตียง

“ตุ๊กตาฝาแฝด? แต่ฉันไม่ได้หาพวกเธอสักหน่อย” มิคุโยนตุ๊กตาฝาแฝดออกไปโดยไม่ใยดี

“อ๊า! เจอแล้ว!” เด็กสาวเปิดผ้าห่มออกก็เจอตุ๊กตาที่ผมสีชมพูยาวสลวย

“มิคุ เธอไม่ได้หาพวกเรางั้นเหรอ” รินพูด

“ไม่หรอกเดี๋ยวก็มาเล่นกับพวกเราแล้ว” เลนพยายามรักษาความหวังของพี่สาวไว้

อา.....ถ้าเราขยับได้ก็ดีน่ะสิ จะได้เล่นกับมิกุไง

เด็กสาวเริ่มไปหาของเล่นออกมาวาง ระหว่างที่ถือถาดอยู่เธอก็เดินไปสะดุดตุ๊กตาฝาแฝดเข้า

“ว้าย!? อะไรล่ะเนี่ย” เธอวางถาดน้ำชาไว้บนที่นอน

“ริน เลน นี่นาแต่......” เด็กสาวมองตุ๊กตาในมือทั้งสองด้วยความตกใจ

ที่แขนของเลนมีรอยขาด รอยเย็บบางส่วนของรินขาด มีฝุ่นเลอะทั่วใบหน้า เศษปุยนุ่นหลุด

หล่นออกมา ตุ๊กตาสองตัวนี้มีสภาพไม่ต่างจากเศษผ้าชิ้นหนึ่ง แต่ถ้าซ่อมอาจจะกลับมาเล่นได้เหมือนเดิม ทว่า.....

“หืม ฉันเก็บพวกเธอไว้ในกล่องดีกว่า” มิคุไม่สนใจ เดินไปเปิดประตูตู้เก็บของเล่นในห้องแล้วโยนตุ๊กตาฝาแฝดเข้าไปในกล่องใบหนึ่งมันถูกปากกาเมจิกเขียนด้วยลายมือเด็กว่า

‘ของเล่นที่ไม่เล่นแล้ว’

ตุบ! เสียงมิคุโยนทั้งสอง

“มิคุ ทำไมล่ะ” “ริน ไม่ต้องห่วงหรอก”

พวกเขาได้เพียงแต่มอง มิคุกับตุ๊กตาตัวนั้น ที่ประตูเปิดแง้มไว้แค่เล็กน้อย แสงที่ส่องเข้ามา

ภายในห้องเก็บของทำให้มองเห็นฝุ่นจำนวนมากลอยอยู่กลางอากาศเต็มไปหมด

ความหวังของพวกเขาจะเป็นอย่างไงบ้างนะ

ต้องทนอีกนานเท่าไร มิคุถึงจะมาเล่นกับพวกเขานะ?

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

“มิคุ ถ้าลูกมีของที่จะทิ้งก็เอามาให้แม่ได้เลยนะจ๊ะ!!”

“ค่------า!” เด็กสาวตอบเสียงยาน

อาทิตย์นี้แม่มิคุจะทำความสะอาดครั้งใหญ่โดย ทิ้งของที่ไม่จำเป็นออกไป

“มีอะไรที่ไม่เล่นแล้วบ้างน้า” เธอเริ่มดูของเล่นในห้อง