หัวใจ.....

หลายร้อยปีที่ผ่านมา ฉันถูกทิ้งไว้ให้อยู่เพียงลำพัง ฉันต้องการที่จะรู้ว่าสิ่งที่ท่านคิว
ทำให้ฉัน จวบจนที่ท่านคิวได้ตายจากฉันไป มันคืออะไรกันนะ?
หุ่นยนต์รินจึงได้เอามือไปแตะที่หน้าจอโปรแกรมหัวใจที่นักวิทยาศาสตร์ได้ทำทิ้งเอาไว้ก่อนตาย หน้าจอคอมได้ปรากฎข้อความว่า...
"ระบบนี้จะไม่ทำงานอัตโนมัติ...เพราะมันเป็นความรู้สึกอันมากมายของเธอยังไงล่ะ"
ตอนนี้โปรแกรมหัวใจได้เริ่มทำงานแล้วเป็นปาฎิหารย์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเพราะอะไรกัน...
 
     "ทำไม!...ทำไมน้ำตาของฉันถึงไม่ยอมหยุดไหล"
     "ทำไม!...ทำไมร่างกายถึงได้สั่นไหว หัวใจของฉันมันถึงได้เต้นแรงแบบนี้นะ"
     "นี่นะหรอคือ 'หัวใจ' ที่ท่านคิวต้องการจะให้ฉันมี" รินพูดพร้อมทรุดตัวลงร้องไห้อย่างหนัก
โปรแกรมหัวใจที่ท่านคิวได้ทำให้ฉันส่งผ่านบทเพลงเข้าในตัวฉันอย่างรวดเร็ว มันเต็มไปด้วยรอยยิ้มของท่านคิว ทำไมท่านคิวถึงมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่อ่อนโยน ตัวฉันแต่ก่อนนั้นไม่สามารถรับรู้ได้เลย 
"หัวใจที่เปลี่ยนไป...ความแตกต่างของหัวใจ"
     "ทำให้ฉันสามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกดีใจ ทำให้ฉันได้สามารถรับรู้ได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่โศกเศร้า การอยู่เพียงลำพังของท่านคิว"
"หัวใจที่เปลี่ยนไป...อันไร้ที่สิ้นสุด"
     "มันช่างเป็นสิ่งที่ล้ำลึกและแสนเจ็บปวด"
     ตอนนี้ ฉันเริ่มรู้สึกตัวถึงเหตุผลว่าทำไมท่านคิวถึงได้สร้างฉันขึ้นมา เพราะการอยู่คนเดียวมันช่างแสนเศร้าเหลือเกิน ในวันเวลาของช่วงที่ฉันได้อยู่กับท่านคิวนั้นและภาพของความทรงจำทั้งหมด ทำให้หัวใจที่ท่านคิวได้สร้างให้ฉันได้เปิดออก...ฉันสามารถเอ่ยความรู้สึกที่แท้จริงของฉันได้แล้วเป็นคำที่เกิดมาจากความรู้สึกทั้งหมดเพื่อส่งไปให้ท่านคิวที่จากฉันไปแล้วด้วยบทเพลงที่ส่งเข้ามาในตัวฉัน...
"ขอบคุณ..."
สำหรับการที่ให้กำเนิดฉันมายังโลกใบนี้
"ขอบคุณ..."
สำหรับวันเวลาที่เราได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน
"ขอบคุณ..."
สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณมอบให้กับฉัน
"ขอบคุณ..."
นี่คือบทเพลงที่จะขับร้องไปชั่วนิรันดร์ที่ฉันจะร้องให้คุณ...ท่านคิว
........................................
.............................
..................
.....
..
     นี่เป็นปาฎิหารย์อย่างแท้จริง เมื่อหุ่นยนต์รินได้รับหัวใจไปแล้ว เธอก็ใช้ความรู้สึกทั้งหมดร้องเพลงไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่...มันก็เป็นแค่ปาฎิหารย์เพียงชั่วครู่จึงทำให้ร่างกายของรินที่เป็นเครื่องจักรไม่อาจทนโปรแกรมหัวใจนี้ได้จึงทำให้หุ่นยนต์รินค่อยๆแตกสลายลงไป แต่ถึงอย่างนั้น รินก็ยังคงเต็มเปี่ยมไปด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มราวกับภาพของ...
"นางฟ้า"
 
 
 
 
 
"ขอบคุณนะค่ะ...คุณคิว"