หัวใจ.....

     "เสร็จซักที" คิว นักวิทยาศาสตร์ที่เพิ่งสร้างหุ่นยนตร์ตัวหนึ่งเสร็จได้ตะโกนขึ้นมาอย่างดีใจ

     "สวัสดีจร้า ริน" คิวได้พูดกับหุ่นยนต์ตัวที่เค้าสร้างอย่างตื่นเต้น

หุ่นยนต์ตัวนั้นได้ลืมตาขึ้นมาอย่างช้า และ ได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานว่า....

     "สวัสดีค่ะ ท่านคิว" 

เมื่อคิวได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกดีใจมากและได้เข้าไปกอดรินอย่างแน่น แต่ทว่า....หุ่นยนต์ตัวนี้กลับยังไม่สมบูรณ์เพราะยังขาดโปรแกรมที่เรียกได้ว่า....

"โปรแกรมหัวใจ"

คิว ได้มุ่งมั่นในการทำโปรแกรมหัวใจอย่างขยันขันแข็ง ไม่ได้พักผ่อน ริน เมื่อได้เห็นแบบนันจึงได้ถาม คิว ว่า....

     "ท่านคิว ท่านกำลังทำอะไรอยู่? ทำไมท่านถึงต้องมุ่งมั่นขนาดนี้?"

     "ฉันกำลังทำ หัวใจ ให้เธออยู่ยังไงหล่ะ ริน เพราะตัวเธอมีสิ่งหนึ่งที่ยังไม่สมบูรณ์นั่นก็คือ โปรแกรมที่เรียกว่าหัวใจยังไงหล่ะ"

     "หัวใจ...."

     "555555 ฉันอยากจะสอนเธอเกี่ยวกับ ความสุข และ ความเศร้า มันยอดเยี่ยมที่สุดเลยหล่ะ"

     "ฉัน....ไม่เข้าใจค่ะ"

     "อืม ไม่เป็นไรหรอก เธออาจจะไม่เข้าใจความหมายข้อความในตอนนี้ แต่ว่า... สักวันนึง เธอจะต้องเข้าใจอย่างแน่นอน ริน!!!" คิวพูดพลางพร้อมลูบหัวรินอย่างอ่อนโยน

     ".........ทำไมกันนะ?....... ทำไมต้องทำหัวใจให้กับเราด้วย"

     "สิ่งที่ฉันต้องการอาจจะฟังดูเกินจริงไปหน่อย แต่ตอนนี้ฉัดีใจมากเลยนัที่เธอเกิดมา ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ใช่มนุษย์เหมือนกับฉัน แต่ฉันก็เชื่อว่าซักวันนึง เธอจะต้องมีหัวใจ มีความรู้สึกเหมือนกับฉัน และ เหมือนกับมนุษย์ทุกคนที่อยู่บนโลกใบนี้แน่นอน"

     "ค่ะ ข้อความของท่านคิวไดถูกบันทึกไว้แล้ว"

10 ปีผ่านไป.....

     "ในที่สุด ฉันก็สร้างโปรแกรมหัวใจเสร็จสมบุรณ์แล้วววว" คิว ตะโกนอย่างดีใจที่สุดในชีวิต"

     "ดีใจด้วยนะค่ะ ท่านคิว" ริน พูดแสดงความดีใจกับคิวด้วย

     "เอาหล่ะ ถ้างั้น....มาลงโปรแกรมหัวใจให้กับเธอเลยดีกว่านะ ริน"

     "ค่ะ ท่านคิว"

นักวิทยาศาสตร์คิว กำลังจะลงโปรแกรมให้ ริน แต่แล้วก็มีเลือดออกมาจากปากของ คิว อย่างมาก

     "โอ๊ยยย อย่าเพิ่งมาเป็นตอนนี้ ฉันยังทำสิ่งที่ฉันหวังมาทั้งชีวิตยังไม่สำเร็จเลย ฉันขอเวลาอีกนิดได้มั้ย?" คิว พูดพลางล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง และ เลือดไหลออกอย่างมาก

     "ท่ายคิว เกิดอะไรขึ้นหรอค่ะ?" ริน ถามนักวิทยาศาสตร์คิว

     "ไม่..ฉันไม่เป็นอะไรหรอกนะ เรามาลงโปรแกรมหัวใจของเธอให้เสร็จก่อนดีกว่านะ เธอจะได้เป็นมนุษย์เหมือนกับพวกฉันซักที" คิวตอบริน พลางพยายามลุกขึ้นจากพื้น

     "ท่านคิวค่ะ การที่เลือดออกจากปากมากๆแบบนี้ สำหรับมนุษย์แล้วมันเป็นเรื่องร้ายแรงมากเลยนะค่ะ รินว่า....ท่านคิวควรจะพักผ่อนก่อนนะค่ะ เพราะถ้าหากเือดออกมากกว่านี้อาจจะถึงแก่ชีวิตของท่านคิวก็เป็นได้นะค่ะ และ ควรได้รับการรักษาอย่างด่วนค่ะ"

นักวิทยาศาสตร์คิวได้ยินแบบนั้นจึงได้โพลกอดรินอย่างแน่น และ ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก TT

     "ทำไมท่านคิวถึงร้องไห้หล่ะ?"รินถามด้วยความสงสัย

     "ขอบคุณมากๆนะริน และ ขอโทษเธอมากๆนะ ที่ฉันจะต้องทิ้งเธอให้อยู่คนเดียวเป็นเวลานาน ช่วยยกโทษให้ฉันด้วยนะ...."คิว พูดลางเอามือที่แสนเย็นลูบหัวรินอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง

"ขอบ...คุณ...นะ..."

เมื่อพูดจบมือของนักวิทยาศาสตร์คิวที่ลูบหัวรินก็ตกลงบนพื้น เสียงหายใจที่แผ่วเบาก็เริ่มหายไป 

หลายร้อยปีผ่านไป....

หุ่นยนต์ริน ได้ถูกทอดทิ้งให้อยู่เพียงลำพัง หุ่นยนต์รินต้องการที่จะรู้ว่าสิ่งที่นักวิทยาศาสตร์คิวได้ทำให้จนวาระสุดท้ายนั้นมันคืออะไร?

"สิ่งที่ท่านคิวทำให้ฉัน....มันคืออะไรกัน?"

โปรดติตามตอนต่อไปนะค่ะ ^^