หัวใจ.....

หลายร้อยปีที่ผ่านมา ฉันถูกทิ้งไว้ให้อยู่เพียงลำพัง ฉันต้องการที่จะรู้ว่าสิ่งที่ท่านคิว

ทำให้ฉัน จวบจนที่ท่านคิวได้ตายจากฉันไป มันคืออะไรกันนะ?

หุ่นยนต์รินจึงได้เอามือไปแตะที่หน้าจอโปรแกรมหัวใจที่นักวิทยาศาสตร์ได้ทำทิ้งเอาไว้ก่อนตาย หน้าจอคอมได้ปรากฎข้อความว่า...

"ระบบนี้จะไม่ทำงานอัตโนมัติ...เพราะมันเป็นความรู้สึกอันมากมายของเธอยังไงล่ะ"

ตอนนี้โปรแกรมหัวใจได้เริ่มทำงานแล้วเป็นปาฎิหารย์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเพราะอะไรกัน...

     "ทำไม!...ทำไมน้ำตาของฉันถึงไม่ยอมหยุดไหล"

     "ทำไม!...ทำไมร่างกายถึงได้สั่นไหว หัวใจของฉันมันถึงได้เต้นแรงแบบนี้นะ"

     "นี่นะหรอคือ 'หัวใจ' ที่ท่านคิวต้องการจะให้ฉันมี" รินพูดพร้อมทรุดตัวลงร้องไห้อย่างหนัก

โปรแกรมหัวใจที่ท่านคิวได้ทำให้ฉันส่งผ่านบทเพลงเข้าในตัวฉันอย่างรวดเร็ว มันเต็มไปด้วยรอยยิ้มของท่านคิว ทำไมท่านคิวถึงมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่อ่อนโยน ตัวฉันแต่ก่อนนั้นไม่สามารถรับรู้ได้เลย 

"หัวใจที่เปลี่ยนไป...ความแตกต่างของหัวใจ"

     "ทำให้ฉันสามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกดีใจ ทำให้ฉันได้สามารถรับรู้ได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่โศกเศร้า การอยู่เพียงลำพังของท่านคิว"

"หัวใจที่เปลี่ยนไป...อันไร้ที่สิ้นสุด"

     "มันช่างเป็นสิ่งที่ล้ำลึกและแสนเจ็บปวด"

     ตอนนี้ ฉันเริ่มรู้สึกตัวถึงเหตุผลว่าทำไมท่านคิวถึงได้สร้างฉันขึ้นมา เพราะการอยู่คนเดียวมันช่างแสนเศร้าเหลือเกิน ในวันเวลาของช่วงที่ฉันได้อยู่กับท่านคิวนั้นและภาพของความทรงจำทั้งหมด ทำให้หัวใจที่ท่านคิวได้สร้างให้ฉันได้เปิดออก...ฉันสามารถเอ่ยความรู้สึกที่แท้จริงของฉันได้แล้วเป็นคำที่เกิดมาจากความรู้สึกทั้งหมดเพื่อส่งไปให้ท่านคิวที่จากฉันไปแล้วด้วยบทเพลงที่ส่งเข้ามาในตัวฉัน...

"ขอบคุณ..."

สำหรับการที่ให้กำเนิดฉันมายังโลกใบนี้

"ขอบคุณ..."

สำหรับวันเวลาที่เราได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน

"ขอบคุณ..."

สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณมอบให้กับฉัน

"ขอบคุณ..."

นี่คือบทเพลงที่จะขับร้องไปชั่วนิรันดร์ที่ฉันจะร้องให้คุณ...ท่านคิว

........................................

.............................

..................

.....

..

     นี่เป็นปาฎิหารย์อย่างแท้จริง เมื่อหุ่นยนต์รินได้รับหัวใจไปแล้ว เธอก็ใช้ความรู้สึกทั้งหมดร้องเพลงไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่...มันก็เป็นแค่ปาฎิหารย์เพียงชั่วครู่จึงทำให้ร่างกายของรินที่เป็นเครื่องจักรไม่อาจทนโปรแกรมหัวใจนี้ได้จึงทำให้หุ่นยนต์รินค่อยๆแตกสลายลงไป แต่ถึงอย่างนั้น รินก็ยังคงเต็มเปี่ยมไปด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มราวกับภาพของ...

"นางฟ้า"

"ขอบคุณนะค่ะ...คุณคิว"