[ชีวิตจริง] ผีเข้า องค์ลง? (ขีดเขียนเป็นตัวละคร)

                หลังจากที่ดึ๊บกันเสร็จ…นายพร้าว(Budsaracome) กับคุณจุ๊บก็กลับมานั่งที่เดิม

                “ไหนพี่ขอดูตุ๊กแกหน่อยยยย >O<”

                ยัง…ยังไม่เลิกเอ็นเตอร์เทรนอีก…

                พี่ปี 3 ขอเพลงตุ๊กแก หรืออะไรสักอย่างที่เป็นการแสดงขอสาวๆดาวเรือง ซึ่ง…นักศึกษาคนอื่นๆไม่รู้เลยว่ามันเป็นยังไง

                เมื่อสิ้นเสียงคำสั่งของพี่ปี3 ดาวเรืองทั้งหลายก็วิ่งวนไปทั่วบริเวณพร้อมกับเสียงกรีดร้องที่เเสบเเก้วหู

                “กรี๊ดดด ต้นนี้ของกู >_<” บัทตี้ (บัทเตอร์) วิ่งสะบัดตูดกระโดดกอดต้นไม้ต้นเล็กๆที่อยู่บริเวณลานโล่งของซุ้มสาขา กระเทยนางอื่นก็ชลมุลวุ่นวายกับการเลือกสรรต้นไม้ บางคนก็ผลักกันเพราะหมายปองต้นไม้ต้นเดียวกัน

                ให้ทาย…ตุ๊กแกต้องเกาะต้นไม้ใช่ไหม? =_=

                “อ๊าย! ออกไปนะซอนนี่(คันศร)ต้นนี้เป็นของกู มึงไปไกลๆเลย” รากิ(Raki_Blueguy)โบกมือไล่ให้กระเทยควายคันศรออกไปให้พ้นๆ

                “หยาบคาย ขออยู่ด้วยแค่นี้ก็ไม่ได้ ทำไมมึงใจร้ายใจดำกับเพื่อนมึงนักล่ะ!” ซอนนี่อมลมไว้ในปากอย่างงอนๆ ทำหน้าเหมือนอึ่งอ่างพองตัวยังไงยังงั้น

                “ต้นไม้ก็เล็กนิดเดียว อยู่กันสองคนไม่ได้หรอก ออกไป๊!” รากิใช้มือน้อยๆผลักซอนนี่ให้ออกไปจากต้นไม้ที่ตนสิงอยู่ แต่แรงน้อยๆของรากิไม่สามารถทำให้ซอนนี่ที่มีร่างโตกว่าขยับไปไหน ที่ขยับก็คงจะมีแต่ไขมันส่วนเกินที่ทำเลอยู่บริเวณพุงของซอนนี่เท่านั้น

                “ซอนนี่ หนูต้องรู้ตัวสิว่าตัวหนูใหญ่กว่าต้นไม้ อย่าพยายามเลยลูก ไปหาต้นอื่นเถอะ” รุ่นพี่ปี 3 กล่าวเตือนสติซอนนี่ด้วยเสียงยานยาวราวนมคุณยายวัย80 ปกติเธอคนนั้นไม่พูดจาไพเราะแบบนี้หรอก เพราะเธอเป็นพี่ว๊ากที่มีหน้าที่ตะโกนใส่หน้าน้องๆ แต่ครั้งนี้นางคงจะอารมณ์ดีถึงได้พูดจาไพเราะน่าฟังเช่นนี้ และเธอคนนั้นมีนามว่า ‘แต๋ม’ (acertam)

                “งั้นเอาต้นนี้ก็ได้!” ซอนนี่สะบัดเสียงอย่างงอนๆก่อนจะเดินตรงไปยังต้นไม้ต้นใหญ่ที่ตั้งอยู่ด้านหน้าข้างๆบัลลังก์ของพี่ๆ

                เมื่อซอนนี่ไปถึงก็กอดรัดต้นไม้ ทำหน้าเสียวไส้ลูบคลำเปลือกไม้หยาบๆราวกับว่านั่นเป็นซิกซ์แพ็คของสามีในอนาคต ร่างใหญ่เลื้อยตัวไปมาอยู่เบื้องหน้าต้นไม้ บางครั้งก็ทำท่าทีเหมือนจะปีนขึ้นไปให้ได้ การกระทำของนางทำให้เพื่อนๆระเบิดหัวเราะออกมา แต่ใช่ว่าจะทุกคนที่สนุกกับการแสดงของนาง

                จุ๊บแจงสังเกตเห็นบอมที่นั่งข้างๆมีอาการผิดปกติ เธอหลับตาลงและกำมือไว้แน่นจนเส้นเลือดปูดออกมา เสียงลมหายใจของเธอถี่และแรงขึ้นเรื่อยๆ

                …

                “เฮ้ย ซอนนี่แกออกมาจากต้นไม้นั่น-”

                กรี๊ดดดดด!!!

                จุ๊บแจงพูดเตือนยังไม่ทันขาดคำ ร่างบางที่กำมือแน่นก็กรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียงทำให้ทุกคนหันไปจ้องมองเธอเป็นตาเดียว ซอนนี่ที่กำลังเลื้อยข้างต้นไม้ก็หยุดการกระทำพลางขมวดคิ้วมองบอมอย่างสงสัย น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้และยังคงกรีดร้องต่อไปเรื่อยๆ…

                “เฮ้ย ช็อปเปอร์(ช็อปเปอร์)กับมิกซ์(Prinkipas)มาดูแลน้องเขาหน่อยสิ”  โรบิ้น(Robin)วิ่งมาหาสาวน้อยที่นั่งร้องโหยหวนแล้วจับเธอให้ลุกขึ้น ช็อปเปอร์กับมิกซ์ซึ่งเป็นรุ่นพี่ชายปี2ก็เข้ามาพยุงร่างของบอมให้ไปนั่งพักใต้ต้นไม้ พวกเขาค่อยๆพาเธอไปอย่างระมัดระวัง คอยบอกทางไม่ก้าวพลาด เพราะตอนนี้ตาของเธอใช้การไม่ได้ ดวงตาปิดสนิทและไม่สามารถบังคับให้ลืมตาขึ้นมาได้

                “น้องนั่นเป็นอะไรวะมึง…” แอน(Ankicis)พี่ปี3ที่มีหน้าว๊ากสะกิดไหล่ถามแต๋มอย่างสงสัย เธอจ้องมองบอมที่นั่งร้องไห้ไม่ได้สติอยู่ด้านหลังอย่างกลัวๆ

                “ไม่รู้ว่ะ อยู่ดีๆแม่งกรี๊ดได้ไงวะ กูยืนอยู่ตรงนี้ยังขนลุกเลย” แต๋มยกมือขึ้นลูบแขนตัวเองเบาๆ

                “เมื่อวานพวกมึงไม่มากันล่ะสิ ก็เลยไม่รู้ว่าน้องบอมเป็นอะไร” ทอมมี่(มิกุ)พี่ปี3เดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างแต๋มกับแอน เธอกอดอกเชิดหน้าขึ้นเพราะเป็นผู้อยู่ในเหตุการณ์เมื่อวานนี้

                “สรุปน้องเขาเป็นอะไรวะ? ผีเข้าเหรอ?” แอนถามทอมมี่ด้วยความอยากรู้โคตรๆ ถ้าไม่รู้วันนี้จะตายให้ได้!

                “เปล่า น้องเขามีองค์ แล้วเมื่อวานตอนพวกกูว๊าก อยู่ดีๆองค์ก็ลง กรี๊ดลั่นเลย น้องๆเขาตกใจกันหมดนึกว่าน้องบอมเป็นไฮเปอร์ ประมาณว่าฟังพี่ว๊ากนานๆไม่ได้ต้องร้องไห้ อยู่นิ่งๆนานไม่ได้ต้อง ต้องดิ้นตลอดเวลา เด็กพวกนั้นมันก็คิดกันไปได้เนอะ” ทอมมี่ยักไหล่ให้กับความคิดปัญญาอ่อนของน้องๆที่คิดเช่นนั้น

                “แล้วมึงก็ยังสั่งให้น้องคันศรไปกอดต้นไม้นั่นอีก ไม่เห็นหรือไงว่ามีพวงมาลัยห้อยอยู่” ทอมมี่ว่าเพื่อนตัวเองแล้วผายมือไปทางต้นไม้ต้นเดิมเพื่อให้เพื่อนทั้งสองเห็นว่ามีพวงมาลัยแขวนอยู่จริงๆ…

                พวงมาลัยนั้น บอมไปซื้อที่ตลาดกับคุณจุ๊บแล้วนำมาไหว้ต้นไม้ก่อนจะรับน้อง

                “กูไม่รู้ว่ะ…ขอโทษ” แต๋มที่เป็นคนสั่งให้คันศรหรือซอนนี่ไปเลื้อยกับต้นไม้ต้นนั้นกล่าวคำขอโทษทันที ก็เธอไม่รู้จริงๆนี่

                กรี๊ดดดดด!!!

                “น่ากลัวว่ะ…นี่ครั้งที่สองแล้วนะ…”

                “แจง มึงอยู่กับบอมบ่อยสุด มึงไม่กลัวเหรอวะ?”เพื่อนที่นั่งข้างหลังคุณจุ๊บพูดขึ้นมาเบาๆ เธอไม่รู้สึกกลัวเพื่อนของเลยสักนิด ตื่นเต้นด้วยซ้ำที่เห็นแบบนี้กับตาตัวเอง

                เพื่อนชายหลายคนหันหลังไปดูบอมที่นั่งใต้ต้นไม้อย่างสนใจแล้วคุยกันเสียงดังจนพี่ต้องสั่งให้ก้มหน้าแล้วปิดหู

                เมื่อเหตุการณ์กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง กิจกรรมการรับน้องก็เดำเนินต่อไป

 

                ใต้ต้นไม้…

                “เป็นยังไงบ้าง หายใจสะดวกไหม?” ช็อปเปอร์ถามสาวน้อยที่นั่งหลับตาอย่างเป็นห่วง

                …

                คำตอบคือพยักหน้า หมายความว่าตอนนี้เธอไม่เป็นอะไรแล้ว

                “คุณเป็นใครเนี่ย มาเข้าน้องผมทำไม ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” มิกซ์ที่นั่งจับมือบอมอยู่ข้างๆโพล่งขึ้น มิกซ์เป็นรุ่นพี่ที่ใจร้อนและพอมีประสบการณ์แบบนี้มาบ้าง หวังว่าเขาจะคุยกับคนในตัวของบอมรู้เรื่องนะ?

                เสียงสะอื้นผ่านลำคอของสาวน้อย จู่ๆน้ำตาก็ไหลเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม

                “โอ๊ยย!! น้องบอมใจเย็นๆ อย่าบีบมือพี่แรง พี่เจ็บ!!” มิกซ์ตะโกนลั่นด้วยความเจ็บปวด เป็นความซุ่มซ่ามของเขาเองที่ยื่นมือให้บอมจับ -_-

 

                เวลา 17.00

                หลังเลิกกิจกรรมรับน้อง

                “โหยบอม เราตกใจหมดเลย อย่าทำแบบนี้อีกนะ!” พร้าวเดินเข้ามาทักบอมที่ตอนนี้อ่อนเพลียมาก

                “มันจะห้ามตัวเองได้ยังไงวะพร้าว นี่ก็พูดอะไรไปเรื่อย” คุณจุ๊บตอบแทนบอม บอมที่ยืนอยู่ข้างหลังจุ๊บก็ยิ้มตอบบางๆ

                “ไม่ขัดกูสักวันจะตายไหมวะแจง? เอ้อ แล้วนี่จะไปไหนกัน?” จุ๊บกับพร้าวเป็นเพื่อนต่างเพศที่สนิทกันไวมาก นี่ยังไม่เปิดเทอม พวกเขาทั้งสองก็พูดคุยกันอย่างเป็นกันเองแล้ว

                “กลับบ้านดิ ทำไมมึงถามโง่จังวะ?” เธอตอบเพื่อนชายด้วยคำพูดที่แสนจะสุภาพ

                “เออ กูขอโทษ งั้นกูไปละ บ๊ายบายบอม” เขาบ่นเล็กน้อยก่อนจะโบกมือลาบอมผู้น่าสงสาร การมีองค์อยู่ในตัวก็ใช่ว่าจะดีนะเนี่ย

 

                ระหว่างขับรถ

                บอมเป็นคนขับ ส่วนคุณจุ๊บซ้อนท้าย…

                “เออ กูจะถามมึงตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ทำไมจู่ๆองค์ลงวะ?” คุณจุ๊บเริ่มถามสิ่งที่ตนข้องใจมานานแสนนาน

                “ไม่รู้ว่ะ แต่ตอนแรกเขาเข้าบัดดี้กู ‘แมว’(khanom_thai) มันเป็นเจ้าทรงไง เข้าปุ๊บมันก็ร้อง แล้วออกมาเข้ากูต่อ ตอนแรกกูบอกว่าไม่ให้เข้า แล้วเขาก็บอกกูว่า ‘ทำไมจะเข้าไม่ได้ คนเมื่อกี้ยังเข้าได้เลย!’ แล้วก็เข้ากูเลย”

                แมวคือเพื่อนบัดดี้สายรหัสเดียวกับบอม มันน่าแปลกมากที่สายนี้จับออกมาเป็นคนที่มีอะไรเหมือนกัน คนหนึ่งเป็นเจ้าทรง ส่วนอีกคนมีองค์…

                “’เขา’ ที่มึงพูดถึงคือใครวะ?” คุณจุ๊บถามต่อ ที่เรียกว่า ‘เขา’ เพราะเขาคนนั้นไม่มีชื่อเหรอ?

                “ผีนางไม้” บอมตอบสั้นๆ “กูว่าแล้วมันต้องมีอะไรแน่ๆ กูเวียนหัวตั้งแต่เข้าซุ้มไปวันแรกแล้ว แต่พอออกมามันก็หายเป็นปกตินะ”

                “งั้นวันหลังถ้ามึงเวียนหัวก็วิ่งออกมาเลย จะได้ไม่ต้องไปร้องไห้ให้คนอื่นตกใจอีก” คุณจุ๊บพูดอย่างขำๆแต่ก็เป็นห่วงเพื่อนมาก เพราะหลังจากที่บอมหายเป็นปกติเธอก็อ่อนเพลีย เหมือนเธอใช้พลังงานมากกว่าปกติ

                “วันนี้เป็นไงบ้าง พี่มิกซ์กับพี่ช็อปเปอร์ดูแลดีไหม?” คุณจุ๊บถามต่อ

                “ก็ดี พี่มิกซ์ก็เอาแต่ถามว่าใครเข้า กูอยากบอกมากว่าเป็นใคร แต่เขาในตัวกูบอกไม่ให้บอก กูก็เลยบอกไม่ได้ เห็นกูเป็นอย่างนั้นกูก็รู้ตัวทุกอย่างนะว่าเกิดอะไรขึ้น แค่พูดไม่ได้เฉยๆ”

                “อ๋อ…” วันนี้คุณจุ๊บก็ได้ความรู้เล็กๆน้อยๆกลับบ้านไปหนึ่งอย่างแล้ว เย้!

 

                หลายวันต่อมา

                ซุ้มสาขา

                วันนี้พี่ปี2ปล่อยยาวให้น้องๆไล่ล่าเอาลายเซ็นจากพี่ๆ การล่าลายเซ็นนั้นไม่ง่ายเลย การจะขอลายเซ็นต้องแลกด้วยอะไรบางอย่างเช่น

                “หนูเป็นกระเทยควายที่ยิ่งใหญ่มาก ใครกล้ามีเรื่องเดี่ยวจับอัดตูดให้หมดเลย!!!!” คันศรหรือซอนนี่ถูกลุงรหัสใช้ให้วิ่งรอบซุ้มแล้วตะโกนประจารตัวเองด้วยคำพูดเดิมๆซ้ำซาก ทำจนกว่าลุงรหัสจะพอใจเเล้วจะให้ลายเซ็นเอง

                “เชิญรับเครื่องดื่มเย็นๆที่ซุ้มของเราค่ะ!!” รากิต้องยืนสวยๆบนม้าหินอ่อนหน้าซุ้มแล้วเรียกผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาให้เข้ามาดื่มน้ำในซุ้ม 5 คน

                “พร้าว…เรารักเธอนะ รักมาตลอดเวลา เวลานอนก็ฝันถึงเธอ เธอหล่อตรงสเป็คเรามาก ยิ่งเวลาเธอเต้นแล้วไข่ของเธอแกว่งไปมา เราชอบมากเลย เราปลื้มไข่เธอมาก เราละสายตาจากไข่ของเธอไม่ได้เลย เป็นแฟนกับเราได้ไหมพร้าว...เรารักเธอจริงๆนะ” บัตตี้คุกเข่าขอร้องอ้อนวอนพร้าวด้วยดวงตาที่บอดสี

                “ไปไกลๆเลย กูกลัว!” แล้วพร้าวก็เดินจากไปไม่ใยดี

                บัตตี้ต้องขอใครบางคนเป็นแฟนให้ได้ แล้วพามาให้ป้ารหัสดูตัว

                เรื่องมากโคตร…

                ส่วนคุณจุ๊บกับบอมนั่งสวยๆอยู่บนเก้าอี้ข้างถังขยะ มองดูเพื่อนๆเป็นว้อไล่ล่าหาลายเซ็นกัน

                หากใครได้ลายเซ็นเยอะสุดจะมีรางวัลให้ที่งาน ‘Freshy Night’ ซึ่งงานจะจัดในเวลากลางคืนและต้องแต่งตัวหรูหรากระโปรงยาวเข้างาน โคตรน่าเบื่อเลย -_-

                “น้องรหัสพี่ไปเอาธูปมาตามที่พี่บอกหรือยัง? ^^” พี่สาวคนหนึ่งคุยกับน้องรหัสอย่างเป็นมิตร เธอชื่อ ‘หยก’(locket) และเป็นรุ่นพี่ปี3 ว่าแต่เธอต้องการธูปมาทำไม?

                “เรียบร้อยแล้วค่ะ ผ้า7สีที่พี่ให้หามาก็เอามาครบแล้วนะคะ” สาวน้อยที่ทำหน้าที่เป็นรุ่นน้องที่ดีตอบกลับด้วยวาจาที่สุภาพอ่อนหวาน

                “ดีมากซากุ (Blacksakura) ทีนี้เอาผ้า7สีนี้ติดกับป้ายชื่อตัวเองไว้” พูดจบ พี่สาวผู้ใจดีก็เอาผ้าทั้ง7มาผูกไว้ที่เชือกห้อยป้ายของซากุผู้น่ารัก

                “แล้วก็เอาธูปทั้งหมดมาจุด” พี่สาวคนเดิมจุดไฟแช็คให้สาวน้อย และธูปนั้นในมือของเธอมีเป็นสิบๆ จะเอาไปไหว้ใครเนี่ย! -O-

                 “เอ๊ะ…จุดแล้วต้องทำยังไงต่อเหรอคะ?” ซากุผู้ไร้เดียงสางุนงงกับธูปในมือของเธอ

                “ไปวิ่งรอบๆซุ้มแล้วตะโกนว่า ‘ไฟจะไหม้มือหนูแล้ว ช่วยดับให้หน่อยค่ะ’ เอ้า! วิ่งจนกว่าธูปจะดับนะ” พี่หยกส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้น้องสาวผู้น่าสงสารแล้วออกแรงผลักไหล่ให้เธอวิ่งไปข้างหน้า

                “ค..ค่ะ!” ว่าแล้วเธอก็วิ่งไปตะโกนไป

                วิ่งจนผ่านหน้าคุณจุ๊บกับบอม…

                “เหม็นธูปว่ะ!” บอมโบกมือไล่ควันไปให้พ้นๆหน้าตัวเองแล้วลุกขึ้นยืนช้าๆ

                “กูว่าหอมดีออก”

                “แต่กูไม่ชอบ พากูหลบควันหน่อยสิ” บอมดึงมือคุณจุ๊บให้ลุกขึ้นแล้วลากออกมาจากจุดนั้น 3 ก้าว

                “ทำไมมึงจับมือกูแน่นจังวะ?” เพื่อนสนิทของบอมที่เริ่มจะจับท่าทีแปลกๆของเธอออก ถามอย่างสงสัย หรือว่าบอมจะเป็นเหมือนวันนั้นอีกแล้ว…

                ผู้ที่ถูกถามกลับไม่ตอบ เธอยิ้มให้จางๆแล้วจับมือเพื่อนแน่นกว่าเดิม คิ้วของเธอขมวดกันจนเป็นปมพลางโบกมือไล่ควันที่ตามเธอมา

                “มึงไหวไหม? มึงเคยบอกว่าอยู่ในซุ้มแล้วเวียนหัวนี่ งั้นเราออกไปข้างนอกกัน” คุณจุ๊บถามอย่างเป็นห่วงแล้วลากเพื่อนให้เดินออกมา แต่บอมกลับดื้อ ไม่ยอมเดินไปไหน

                “ไม่เป็นไร กูไม่เป็นอะไร…” ปากบอกว่าไม่เป็นอะไรแต่บีบมือคุณจุ๊บแน่นกว่าเดิมอีก เธอทำท่าเหมือนจะล้มแต่ดีที่เอามือยันกับเก้าข้างๆต้นไม้ไว้ได้

                “เฮ้ยไอ้บอม…แกจะเป็นอีกแล้วเหรอ?” เคีย(smoulder)ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวที่บอมจับทำท่าตกใจแล้วลุกออกจากเก้าอี้ทันที

                บอมไม่ตอบแต่ยิ้มบางกลับให้ นั่นทำให้เคียยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่

                “ไม่เอาๆ ทำใจดีๆ อย่าเป็นตรงนี้นะ ไปเป็นตรงนู้นเลย” เคียชี้ไปที่บัลลังก์ที่พี่ๆปี3นั่งกันอยู่เต็ม

                “ตรงนั้นไม่ได้ นั่นเป็นต้นไม้ใหญ่” คำพูดของคุณจุ๊บยิ่งทำให้เคียสงสัย เป็นต้นไม้ใหญ่แล้วยังไง?

                “จะยังไงก็ช่าง ถ้าแกจะเป็นแล้ววิ่งไปกรี๊ดไกลๆเลยนะ อย่าเป็นตรงนี้!”

                “ไอ้เคีย มึงก็เวอร์เกินไปจะกลัวอะไรขนาดนั้นวะ?” พร้าวที่นั่งสังเกตการณ์อยู่นานเอ่ยขึ้น

                “ก..ก็กูกลัวจริงๆนี่!”

                “บอม มึงออกไปนอกซุ้มเถอะ เร็วๆเลย!” หลังจากที่คุณจุ๊บสังเกตท่าทีของบอมอยู่นาน เธอตคิดว่าเพื่อนของเธอไว่ไหวแล้วจึงตัดสินใจลากออกมาข้างนอกจนใกล้พ้นเขตซุ้ม แต่ยิ่งไกลเท่าไหร่บอมก็ยิ่งเดินช้าลงเรื่อยๆ และบีบมือคุณจุ๊บแรงมากขึ้น

                “บอ-”

                …

                ไม่ทันแล้ว…เธอยืนนิ่งแล้วเอาแต่ร้องไห้ น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย เสียงสะอื้นดังขึ้นเป็นระยะๆและตาของเธอก็ปิดสนิท มือของเธอยังบีบมือเพื่อนไว้แน่น คุณจุ๊บไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เธอหันไปขอความช่วยเหลือจากคนอื่นๆ

                “บัตตี้ บัตตี้เรียกพี่ให้หน่อยสิ ใครก็ได้”  คุณจุ๊บที่หันหลังกลับเข้าซุ้มแล้วเห็นบัตตี้เป็นคนแรกจึงเรียกชื่อเธอออกมา

                “อะไรอีพริตตี้ กูไม่ว่าง ต้องขอผู้ชายเป็นผัวก่อน!”

                “อย่าเพิ่งรีบมีผัวเลย มาช่วยเพื่อนมึงก่อน!” คุณจุ๊บชี้มาที่บอมที่ยินนิ่งไม่พูดไม่จากับใคร บัตเห็นดังนั้นก็เข้าใจแล้วไปเรียกพี่ทันที

                “พี่มิกซ์ พี่ช็อป บอมมันเป็นแบบนั้นอีกแล้วอ่ะ” บัตตี้วิ่งไปหาพี่ทั้งสองที่กำลังเม้ามอยอย่างสนุกสนาน เมื่อบัตชี้ไปทางบอมปุ๊บ ทั้งสองคนก็ร้องออกมาพร้อมกันว่า

                “อีกแล้วเหรอวะ?”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนหน้าเป็นเรื่องของผีตายโหง ที่ถูกรถชน เหล็กกระเเทกเต็มอก...

เป็นผีเข้าใครบางคน...

ใครคนนั้น อาจคือคุณ!! 555555

ปล.ตอนหน้าก็ตอนสุดท้ายเเล้วเด้ออออ