องค์ชายจอมปีศาจกับสาวเมทจอมพลัง

โลกของปีศาจ

               "ฝ่าบาท องค์ชายได้หายตัวไปขอรับ?"

องค์รักษ์ส่วนตัวขององค์ชายได้เอ่ยขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่ไม่ดีนัก

               "สั่งให้ทหารออกตามหาให้ทั่วใครไม่เจอลูกของข้า จะประหารมันให้หมด"

พระราชาทรงกริ้ว เพราะนึกเป็นห่วงลูกชายสุดที่รักคนเดียวของตน

               "รับทราบพะยะคะ  ทุกคนหาให้เจอต่อให้พลิกแผ่นดินหาก็ต้องทำ" 

               ทหารทุกนายออกตามหาองค์ชายมาซึระให้ทั่วทุกเขตแดนตารางนิ้ว  แต่ก็ไม่เห็นรอยหรือวี่แววขององค์ชายแม้แต่นิดเดียว

ในพระราชวัง

               ในขณะที่พระราชานั่งอยู่บนบัลลังค์เพื่อรอฟังข่าว ว่าจะเจอองค์ชายหรือไม่ และจู่ๆเสาต้นหนึ่งปรากฏเงาบางๆอยู่ที่ข้างเสาพระราชาทรงเห็นเขาจึงรู้ว่ามีคนแอบอยู่ตรงนั้น

               "นั่นใครกัน  ออกมาซะดีๆไม่เช่นนั้นมันผู้นั้นต้องตาย"

               "แตะๆ  แตะๆ"  เสียงเดินเท้าอย่างช้าค่อยๆออกมาจากเสาต้นหนึ่ง

               "ใจเย็นๆสิขอรับพระราชาบัดนี้ลูกชายของท่านได้ถูกข้าจัดการเรียบร้อยแล้ว"

                ปีศาจร่างใหญ่ได้กล่าวอะไรบางอย่างต่อหน้าพระพักตร์ของพระราชา  มันทำให้พระราชานั้นต้องพระกันแสง และทรงสติแตกไปกับเรื่องที่ปีศาจตนนั้นพูดออกมา

               "หยุดได้แล้วเจ้ามาเซอร๊อบ คนอย่างเจ้าไม่มีทางทำให้ลูกข้าเป็นอะไรไปได้หรอก"

พระราชากำหมัดแน่น  และมองตาขวงไปที่ปีศาจตนนั้นด้วยความโมโห

               "จริงหรือเปล่านะข้าอาจทำให้องค์ชายไม่มีรอยแผลก็จริง แต่ถ้าใช้แผนโกงอะไรนิดหน่อยมันก็ไม่ผิดนี่นา ห้าๆๆๆ"

มาเซอร๊อบหัวเราะเสียงดังไปทั้วพระราชวัง มันเป็นความสะใจของตนที่ได้ทำร้ายองค์ชาย

               "แกไอเจ้าปีศาจชั่ว ไปตายซะ"

               พระราชาวาปลอยไปหามาเซอร๊อบ และใช้พลังรวมไว้ที่หมัดหวังจะทำร้ายครั้งเดียวถึงตายแต่มาเซอร๊อบนั้นรู้ทัน เขาได้หลบหมัดของพระราชาได้ไว้อย่างหวุดหวิดและใช้พลังควบคุมการเคลื่อนไหวของพระราชาในชั่วขณะหนึ่งแล้วเขาก็รีบรวบรวมพลังที่มีปล่อยใส่พระราชาเต็มๆจนล้มไปจมกองเลือด

               "แค่นี้ก็สิ้นฤทธิ์ แล้วสินะพระราชาอำนาจมันก็ตกไปอยู่ในมือข้าแล้ว ห้าๆๆ"

               มาเซอร๊อบดีใจอย่างมากที่ตนเองได้ปกครองในสิ่งที่ใฝ่ฝันมานาน เขาได้ตั้งตัวเองเป็นใหญ่หลังจากปิดชีวิตของพระราชา  และไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งเพราะมาเซอร๊อบนั้น มีพลังมากพอที่จะฆ่าทหารเหล่านั้นได้ทั้งหมด 

กลับมาที่โลกมนุษย์  ห้องพยาบาลแถบชาญเมือง

               องค์ชายมาซึระได้รู้สึกตัวเขาค่อยๆลืมตาอย่างช้าแล้วสาดสายตามองไปรอบๆเขาอยู่ในห้องแคบๆ ที่มีอุปกรณ์แปลกๆไม่คุ้นตาเขารีบลุกขึ้นมาและเห็นหญิงสาวหลับอยู่ที่โซฟาตัวสีดำด้านขวามือของเขา  องค์ชายมาซึระเห็นอย่างนั้น เขาก็ได้นั่งจ้องมองหญิงสาวเวลาตอนหลับ เขาพึงคิดในใจว่า เวลาเธอคนนั้นหลับมันดูน่ารักยิ่งกว่าเดิมที่เคยเห็นมาองค์ชายนั้นนั่งยิ้มในห้องพยาบาลแคบๆที่มีเขาเพียงสองคน

               ผ่านไปห้านาที  หญิงสาวคนนั้นก็ได้ตื่นขึ้นและเห็นองค์ชายนั้นนั่งอยู่ที่เตียงและจ้องมองมาที่เธอ เธอเองนั้นรีบวิ่งเข้าไปหาองค์ชายทันที

               "นายตื่นแล้วหรอไม่นึกเลยนะโดนต่อยแค่หมัดเดียวสลบไปสามวันเต็มๆเลย"

หญิงสาวจ้องมองมาซึระด้วยท่าทางตกใจ และเธอนั้นดีใจที่เห็นเขาคนนั้นฟื้นขึ้นมาแล้ว

               "ไม่เป็นอะไรหรอก แค่นี้เจ้าไม่ทำให้ข้ามีบาลแผลได้เพียงสักนิดเดียว"

องค์ชายหันหน้าหนีแล้วเอามือเกาะอกตัวเองเหมือนกับว่าแค่หมัดเบาๆนั้นทำอะไรเขาไม่ได้

               "จริงหรือเปล่าที่นายว่ามาน่ะ  แก้มนายน่ะเขียวยังไม่หายเลยนะ"

หญิงสาว เอามือคุมปากแล้วหัวเราะออกมา

               "เจ้าขำอะไรกันละนี่ แค่แก้มข้ามันบอบบางก็แค่นั้นเอง เจ้าอย่าทำเป็นได้ใจไปหน่อยเลยน่า"

               องค์ชายมาซึระทำหน้ายักษ์ใส่หญิงสาวคนนั้น  มันทำให้เธอยิ่งขำไม่หยุดเวลาได้เห็นหน้าองค์ชายมาซึระทำแบบนั้น มันดูเหมือนฮิบโปกำลังทำหน้าบึ่ง

               "แล้วนายละชื่ออะไรล่ะ ฉันเนโกะ  นารุฮะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

หญิงสาวเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆชายหนุ่มมันทำให้เขารู้สึกประหม่า และหน้าแดงก่ำ

               "ส่วนข้าน่ะ มาซึระ  โอเนโยชิ  ต่อไปนี้ข้าก็ฝากด้วยแล้วกันนะห้าๆๆ"

มาซึระหัวเราะลั่นห้องมันทำให้เนโกะสงสัยทำไมผู้ชายหน้าตาแปลกๆไม่คุ้นหน้าแต่ทำไมได้คุยแล้วถึงรู้สึกสนุกผูกพันธ์แบบนี้ ……...

"เอ๋เดี่ยวก่อนนแล้วเดี่ยวฝากอะไรย้าๆๆๆๆๆๆมาซึร้าา"

โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับ