องค์ชายจอมปีศาจกับสาวเมทจอมพลัง

                ยามค่ำคืนที่หนาวเน็บผู้คนต่างขวักไข่วไปมาอย่างไม่มีจุดหมายปลายทางแสงของพระจันทร์ส่องลงมายังโลกเพื่อทดแทนแสงของดวงอาทิตย์ที่ขาดหายไปในยามค่ำคืนมันทำให้เรานั้นหลงไหลไปกับแสงสีขาวนวลของมันเหมือนถูกตรึงอยู่กับที่ไม่สามารถไปไหนได้

               องค์ชายมาซึระได้หลับไปนานหลายวันเขาได้สติรู้สึกตัวขึ้นมาก็ค่อยๆลืมตาอย่างช้าๆและมองไปรอบๆตัว เขาได้เห็นสิ่งก่อสร้างที่แปลกประหลาดเหมือนเขานั้นอยู่กันละที่กับที่ตนเองนั้นได้อยู่และผู้คนแตกต่างออกไปจากที่เคยเห็น มาซึระได้มองเช่นนั้นก็ค่อยๆขยับร่างกายของตนเองที่หมดเรี่ยวแรงเพราะไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน เพื่อลุกขึ้นออกจากที่ตรงนั้นให้เร็วที่สุดด้วยอาการของเขาที่ตกใจในสิ่งที่เห็น

               องค์ชายมาซึระลุกขึ้นได้เขาค่อยๆก้าวขาออกไปเรื่อยๆเพื่อเดินดูรอบๆว่าที่นี่มันที่ไหนกันเหมือนเขานั้นอยู่คนละโลก มันไม่เหมือนโลกที่เขาเคยอยู่เพราะมันมีทั้งต้นไม้แสงที่ส่องลงมาจากฟ้านั่นคือพระจันทร์ และสิ่งประหลาดที่วิ่งไปมาอย่างรวดเร็วพร้อมแสงสีมากมายหลากหลายจากวัตถุต่างๆที่ส่องสว่างเต็มไปหมดทั้งที่มันเป็นเวลากลางคืนแต่เหมือนราวกับว่ามันเป็นเวลากลางวันไปเลย องค์ชายมาซึระตกใจกับสถาณการ์ณเหล่านี้ เขาตั่งสติได้จึงรีบวิ่งไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่มีจุดหมายว่าตนเองนั้นจะหยุดอยู่ที่ไหนกัน

              "นี่มันที่ไหนกันเราไม่รู้เลยทำไมเหมือนทุกคนจะแตกต่างออกไปนี่มันอะไรกัน"

คำถามเหล่านี้ผุดขึ้นมาในหัวของมาซึระเอง เขาสับสนกับสิ่งแปลกตาที่กำลังเผชิญอยู่ทั้งตกใจและทำอะไรไม่ถูกมาซึระนั้นได้ก้มหน้าวิ่งไปเรื่อยๆจนกระทั่ง

               ( ตุบ )  มาซึระชนกับหญิงสาวคนหนึ่ง

               “ขะ ข้าขอโทษเจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า" 

               มาซึระรีบลุกขึ้น และมองไปที่หญิงสาวคนนั้นเมื่อได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวมาซึระยืนอึ้งเมื่อได้มองหญิงสาวคนนั้น เธอดูบอบบางไร้เดียงสาและน่ารัก มันทำให้มาซึระรู้สึกเขินหน้าของเขาแดงเหมือนกับเปลือกของมะเขือเทศที่แดงสด 

               “มะ ไม่เป็นไรแต่นายจะวิ่งหรือเดินก็ดูตาม้าตาเรือหน่อยเห็นไหมของมันตกหมดแล้ว”

              หญิงสาวปริศนาได้ลุกขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่ดูจะเหมือนจะโกรธมาซึระอยู่ และเธอก็ได้เงยหน้าขึ้นไปมองผู้ชายที่ได้มาชนเธอ แต่เธอหน้าไม่คุ้นเลยเหมือนกับชายคนนั้นจะไม่ได้อยู่ในเมืองนี้

               “นายน่ะ ไม่ใช่คนเมืองนี้หรอ แล้วทำไมแต่งชุดประหลาดแบบนั้นล่ะ?”

หญิงสาวจ้องมองที่เสื้อผ้าของมาซึระที่ใส่อยู่  และเหมือนเขาจะสงสัยอะไรสักอย่างว่าชายหนุ่มคนนั้น ไปโดนอะไรหรือใครทำร้ายมาทำไมเสื้อผ้าถึงได้เปื้อนขนาดนั้น แต่เธอก็ไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ 

               “ไม่รู้สิแล้วเมืองที่เจ้าว่ามันคืออะไรกันข้าฟังแล้วไม่เข้าใจชะมัด …?”

มาซึระสงสัยว่าไอที่หญิงสาวบอกว่าเมืองมันคืออะไรมันจะคล้ายๆกับดินแดนที่เขาอยู่หรือเปล่า หรือไม่มันก็เป็นอะไรที่อธิบายยากทีเดียวเขาได้ยืนอึ้งตึงก่อนจะตอบอะไรออกมา

               “เมืองก็คือเขตพื้นที่ที่มีคนอาศัยอยู่และผู้คนในเขตพื้นที่นั้นๆมักจะมีประเพณีการแต่งตัวหรือมีการดำเนินชีวิตคล้ายๆกันยังไงล่ะ”

                หญิงสาว ได้อธิบายอย่างระเอียดเพื่อหวังจะให้มาซึระนั้นเข้าใจแต่เหมือนการอธิบายนั้นจะไร้ผลเพราะมาซึระเองนั้นก็ยังไม่หายสงสัย และไม่รู้อะไรอยู่ดีมันทำให้หญิงสาวเริ่มมีอาการโมโหมากขึ้นจนแทบคลั่ง

               “นายน่ะนะเป็นคนที่เข้าใจอะไรยากจริงๆ ไม่คุยด้วยแล้วไปดีกว่า”

               หญิงสาวรีบเก็บของที่ตกอยู่ทั้งหมดจนเสร็จและกำลังจะเดินหนีออกจากมาซึระไป หญิงสาวนั้นนึกในใจถ้าขืนอยู่ต่อคงได้ตายกันไปข้างหนึ่งแน่นอน ในระหว่างที่หญิงสาวกำลังเดินไปนั้น  มาซึระได้เผลอเอามือของตนเองไปจับที่แขนของหญิงสาวโดยไม่ได้ตั้งใจแค่หวังจะให้หยุดอยู่ช่วยอธิบายเกี่ยวกับโลกนี้เพียงแค่นั้น

               “นี่ป็นนายจะทำอะไรกัน ไอ้โรคจิต”   ( ตุบ )

               หญิงสาวได้กำหมัดและหันหน้าเข้ามาหามาซึระอย่างรวดเร็ว มาซึระนั้นยังไม่ทันได้ขยับแม้สักนิดเดียวหมัดของหญิงสาวนั้นก็ได้ลอยไปที่แก้มของมาซึระอย่างแรงจนทำให้มาซึระนั้นคอเอียงจนสลบล้มลงไปกับพื้น

               “ฉะ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะนายๆ นายๆตื่นซิใครก็ได้เรียกรถโรงพยาบาลให้ที”

               หญิงสาวทำอะไรไม่ถูกเขาไม่รู้จะเริ่มทำที่อะไรก่อนเธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อเรียกรถพยาบาลให้มารับไปดูอาการ   หญิงสาวได้ยืนรออยู่อย่างนั้นจนรถพยาบาลมารับชายหนุ่มไป และเธอก็ได้ขึ้นรถตามไปดูมาซึระที่โรงบาล เพราะเธอเองนั้นก็เป็นห่วง.........

โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับ