Yaoi กระผมจะรักท่านตลอดไป

เมื่อหลายสิบปีก่อน

"ที่นี่คือบ้านของตระกูลของท่านชายโทมัส กับท่านหญิงมาริแอน คนที่ขอให้ท่านเกลมา

ดูแลบุตรชายที่กำลังจะลืมตามาดูโลกนะขอรับ "คนรับใช้ที่ดูค่อนข้างมีอายุเอ่ยกับชายหนุ่ม

ในชุดพ่อบ้านที่สะอาดเอี่ยม พร้อมกับพาเดินดูรอบๆบ้านโดยอยู่แต่เพียงในร่มเงาเท่านั้น

เพราะสาเหตุอันใดนั้น ท่านชายโทมัสกับท่านหญิงมาริแอนต่างก็รู้ดี

"กระผมจะดูแลนายน้อยให้ดีที่สุดขอรับท่านหัวหน้าพ่อบ้านกาเบียล" เกลเอ่ยพร้อมยิ้มบางๆ

ก่อนจะเดินขึ้นไปยังห้องพักของเขาที่อยู่ไม่ห่างจากห้องของท่านหญิงมาริแอนกับท่านชายโทมัส

เสียเท่าไหร่ เผื่อมีเหตุฉุกเฉินเขาจะได้มาปกป้องท่านทั้งสองพร้อมลูกน้อยในครรภ์ได้ทันถ่วงที

'ปัง' ชายหนุ่มปิดประตูก่อนจะล็อคมันเสียเพราะเขาไม่อยากให้ใครเข้ามารบกวน

ดวงตาสีฟ้างดงามดั่งน้ำทะเลเริ่มเปลี่ยนแปลงเป็นสีเหลืองอำพันข้างหนึ่งส่วนอีกข้าง

เป็นสีน้ำทะเลงามเช่นเดิม ต่อจากนั้นฟันสีไข่มุกขาวสะอาดเริ่มมีเขี้ยวงอกออกมาเล็กน้อย

เขา'เข้าสู่การกลับร่าง' ดั่งเดิมของเขา แม้ร่างกายของเขาจะเปลี่ยนไปจากร่างของมนุษย์ปกติ

แต่เขานั้นก็มีจิตใจที่ไม่โหดเหี้ยมอัมหิตเหมือนแวมไพร์ตนอื่นๆ

กลับตรงกันข้ามเขามีจิตใจที่ดีงามมากกว่ามนุษย์บางคนเสียอีก ตลอดชีวิตของเขาๆต้อง

คอยย้ายไปยังเมืองต่างๆเป็นร้อยๆปี แต่ท่านชายโทมัสได้ช่วยเหลือเขาไว้ในตอนที่

เขากำลังคุ้มคลั่งเมื่อขาดอาหาร ซึ่งนั่นคือเลือดนั่นเอง มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้

"โอ๊ย!!!! " เสียงของท่านหญิงมาริแอนดังขึ้นมันบ่งบอกถึงอาการเจ็บท้อง เกลเริ่มกลับร่าง

ไปเป็นมนุษย์ปกติและเดินตรงไปยังห้องนอนของเจ้านายทั้งสองอย่างเร่งรีบ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป

"นายหญิงเป็นอะไรไปหรือขอรับ!!!" เกลเอ่ยเสียงดัง

"ก...เกลเจ้าไปตามหมอตำแยของตระกูลมาเดี๋ยวนี้ตอนนี้มาริแอน ใกล้คลอดแล้ว!!!"โทมัสพูดเสียงลั่น เกลไม่รีรอรีบไปตามหมอตำแยของตระกูลโดยเร็ว 

"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!"เสียงของมาริแอนดังขึ้นอยู่บนเตียงนอนเพราะอาการคนใกล้คลอด และตอนนี้เริ่มมีน้ำคลั่งไหลออกมาจำนวนมาก เหล่าแม่บ้านช่วยกันหาของจำเป็นกันอย่างชลมุ่น 

ณ บ้านหมอวัตสัน

"หมอ...หมอ..."เกลเคาะประตูบ้านรัวๆในขณะที่ฝนตกส่งผลให้ชุดของเค้าเปียกโชก หมอหญิงและหมอชายวัตสันก็เปิดประตูและตกใจที่คนตรงหน้าคือ เกล คนรับใช้ตระกูลที่เค้าคอยรักษา

"ท่านเกลมีอะไรเยี่ยงนั้รึนี่มันดึกมาแล้วนะ"หมอหญิง มิลล่า วัตสันเอ่ย 

"น...นายหญิงมาริแอนจวนจะคลอดในเพลานี่แล้วขอรับ..ท่านหมอโปรดไปกับข้าด้วย"เกลพูดอย่างเหนื่อยหอบ

"ได้สิได้ๆขอข้าไปเปลี่ยนชุดก่อนและที่รักเตรียมของจำเป็นให้ข้าด้วย" หมอหญิงเดินหายไปในห้องน้ำและรีบเปลี่ยนชุดอย่างเร็วและตามเกลไปพร้อมอุปกรณ์ในมือโดยเกลนั้นควบม้่อย่างรีบร้อนก่อนที่นายหญิงจะเป็นอะไรไป

เมื่อหมอหญิงวัตสันไปถึงก็ไล่ให้ทุกคนออกไปและเริ่มทำคลอดมาริแอนโดยทั้งคืนมีเพียงเสียงที่บ่งบอกถึงความทรมาณของมาริแอนอย่างมาก

"โทมัส..."หมอหญิงวัตสัน เอ่ยหลังจากออกม่จากห้องนอน

"วัตสันเมียกับลูกข้าเป็นเยี่ยงไรบ้าง?" โทมัสตรงไปหาหมอหญิงวัตสันที่ทำสีหน้าเคร่งเครียด

"ข้า...ดีใจด้วยท่านได้บุตรชายใบหน้าน่าเกลียดน่าชังมากเลยล่ะ" หมอหญิงวัตสันเอ่ยก่อนจะยิ้มออกมาทำให้โทมัสและเหล่าพ่อและแม่บ้านดีใจกันมาก

โทมัสขอบคุณหมอหญิงก่อนจะเข้าไปหาภรรยาที่รักของตนและดูหน้าบุตรชายตัวน้อยที่กำลังหลับปริ่มในอ้อมอกของมารดา

"ใบหน้าเหมือนแม่มากลูกพ่อ"โทมัสลูบหัวลูกน้อยเบาๆ

"ฮิๆ...ข้าคงต้องรบกวนท่านเสียหน่อยนะเกล"มาริแอนเอ่ยยิ้มๆกับพ่อบ้านหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าประตู

"ขอรับนายหญิง"เกลโค้งตัวเบาๆก่อนจะเดินไปตามคำเชิญของนายท่านและได้อุ้มเจ้านายตัวน้อยอย่างเบามือไม่นานเจ้านายตัวน้อยได้ลืมตาและทำให้มองเห็นดวงตาทที่น่าหลงใหลคู่นั้น

'ข้าจักดูแลท่านอย่างดีนายน้อยของข้า'เกลเอ่ยในใจ

"ลีออน...นั้นคือชื่อของเค้า"มาริแอนเอ่ย

'นายน้อย...ลีออน'