Yaoi กระผมจะรักท่านตลอดไป

ณ คฤหาสน์ของตระกูลดัง

"ท่านลีออน เจ้าค่ะ...อืมมมม์ " หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงได้เรียกนามของชายหนุ่ม

ด้วยรักและเอ็นดูก่อนจะบรรจงริมฝีปากลงที่ริมฝีปากหนาอย่างอ่อนหวาน

ทั้งสองผลัดกันทำสิ่งนั้นอยู่สักพักก่อนจะผละออกจากกัน

"คืนนี้ข้ารู้สึกสนุกยิ่งนักลีออน...วันหลังเรามาร่วมกิจกันอีกนะเจ้าคะ "

หญิงสาวงามเอ่ยก่อนจะยิ้มให้ชายหนุ่มที่โอบไหล่นุ่มอย่างทนุทนอม

"ได้ซิยอดรักของข้า...เจ้าจะมาเมื่อใดก็ได้ทั้งนั้น " ชายหนุ่มแสยะยิ้มเล็กน้อย

ก่อนจะจูบลงที่คอระหงของหญิงสาวที่มีรอยคิสมาร์กเต็มไปหมด

" ตายล่ะ นี่เราสองคนทำกิจกันจนผ่านไป1เพลาแล้วหรือนี่ ป่านนี้ท่านนายพลคงโกรธมาก

เป็นแน่ ข้าต้องขอตัวก่อนยอดรัก " หญิงสาวเอ่ยก่อนจะสวมเสื้อผ้าที่กระจัดกระจาย

รอบห้องนอนแห่งนี้ ทำให้ชายหนุ่มมีใบหน้าบึ้งอย่างเห็นได้ชัดเจน

"โอ๋ ลีออนที่รักยิ่งของข้า... อย่าได้ทำสีหน้าเยี่ยงนั้นสิ ข้าสัญญาว่า

จักกลับมาหาท่านอีกเป็นแน่ " หญิงสาวจูบลาก่อนจะเดินลงไปยังชั้นล่างสุดของคฤหาสน์

เก่าแก่แห่งนี้ก่อนจะเดินขึ้นรถม้าไปและกลับไปยังบ้านของตน ก่อนที่สามีของเธอ

จะรู้ว่าเธอหายไปไหน

"ชิส์ชั่งมันเถอะ...ยังไงคราวหน้าจะลงโทษนางให้หนักเลยใช่ไหมเกล" ชายหนุ่มเอ่ย

ก่อนจะหันไปมองพ่อบ้านหนุ่มที่ยืนแอบอยู่ตรงริมประตูไม้โบราณลายงามบานนั้น

"ข...ขอรับคุณชาย...ท่านรู้ได้เยี่ยงไรว่าข้าอยู่ตรงนั้น" พ่อบ้านหนุ่มถามก่อนจะ

รินน้ำชาใส่ถ้วยใบน้อยๆและยกมันขึ้นไปให้เจ้านายของตน

"หึๆ เกลท่านอยู่กับข้ามานานแล้วยังมิรู้อีกรึไง ข้าดูท่านออกน่า " ชายหนุ่มยิ้มบางๆ

ก่อนจะจิบชาร้อนอย่างระมัดระวัง

"..." บนใบหน้าของเกลดูมีคำถามที่อยากจะถามเจ้านายของตนแต่ไม่กล้าที่จะถาม

"มีอะไรจะถามข้าหรือเปล่า เกลใบหน้าเจ้ามีเครื่องหมายคำถามเต็มไปหมดแล้ว"

เจ้านายหนุ่มเอ่ยก่อนจะจิบชาต่อไปขณะที่ได้พังคำถามๆนี้เข้า

"คุณชาย...ทำไมท่านจึงร่วมรักกับคุณหญิงแมร์รี่...ทั้งๆที่ท่านั้นรู้ว่านางนั้นเป็น

ภรรยาของสหายรักของท่าน" ชายหนุ่มถึงกับผงะกับคำถามนี้

และเขาเริ่มมีอารมณ์โกรธที่คนรับใช้คนนี้กล้ามาพูดถึงชายที่แย่งทุกอย่างไป

ไม่ว่าจะ ชื่อเสียง อำนาจ ตำแหน่ง และความรักและเอ็นดูจากพ่อแม่เขาเอง

และสหายรักผู้นั้นคือคนที่เขาอยากจะแย่งชิงมาทุกอย่าง

ไม่ว่าจะ ชื่อเสียง อำนาจ และภรรยา เพื่อแก้แค้นที่บังอาจมา

แย่งทุกๆอย่างที่เขาต้องการไป

'เพล๊งงงง!!!! ' เสียงถ้วยใบงามแตกละเอียดลงบนพื้นพรมสีแดงสดทำให้

เกลผู้รับใช้หนุ่มถึงกับตกใจกับการกระทำเขารู้ชะตาอยู่้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น

คุณชายกำลังโกรธ... ในหัวของเกลคิดได้เพียงแค่นั้นก่อนจะก้มลงไปเก็บ

เศษถ้วยอย่างรีบร้อนจนเศษถ้วยบาดนิ้วจนเลือดที่แดงฉ่านไหล

"แค่เลือดออกนิดๆหน่อยๆอย่ามาสำออยนักเกล..เจ้ามันแค่ผู้รับใช้ที่ต่ำต้อย

อย่างเสลอมาพูดเรื่องนั้นกับข้าอีก...แมร์รี่เป็นเมียมันแล้วยังไง แต่นางก็หลงรักข้า

ยอมถวายตัวให้ข้าขนาดนี้จะปล่อยให้หลุดมือไปได้ไง และก็..."

ชายหนุ่มก้มลงไปหยิบเศษถ้วยที่แหล่มคมขึ้นมาก่อนจะกรีดลงที่ข้อมือตนเองช้าๆ

เป็นทางยาวแนวนอน เลือดของเขาได้ค่อยๆไหลออกมาจนไหลลงพื้นพรมจนเข้มมาก

ก่อนจากไปเขาเอ่ยไว้คำนึงว่า

"คราวหน้าอย่าริอาจพูดเรื่องนั้นอีก!!! " เจ้านายหนุ่มเดินออกไปนอกประตูที่สวยงาม

และกระแทกประตูเสียงดังลั่น เหล่าคนใช้ไม่กล้าที่จะเข้าไปดู

ภายในห้องที่เงียบกริบ ได้มีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆของเกลเท่านั้น

ทั้งๆที่รัก... ห่วง และหวังดี มันกลับทำให้คนที่เขารักมาตลอดต้องโกรธ

เขานี้่มันแย่จริงๆ สมกับที่ถูกเรียกว่า 'ผู้รับใช้ที่ต่ำต้อย'

เกลได้เพียงใช้ปลายนิ้วแตะบนเลือดของเจ้านายหนุ่มขึ้นมาก่อนจะดมกลิ่นที่

หอมละมุลเสียเหลือเกิน เขาหลงรักมันเช่นเดียวกับที่หลงรักเจ้านายของตัวเอง...

ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ.... แล้วเจอกันเกล็ดหิมะดำที่2นะคะทุกท่าน

ขอบคุณที่อ่านนิยายเรื่องนี้นะค่ะ...