Yaoi กระผมจะรักท่านตลอดไป

ณ คฤหาสน์ของตระกูลดัง
"ท่านลีออน เจ้าค่ะ...อืมมมม์ " หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงได้เรียกนามของชายหนุ่ม
ด้วยรักและเอ็นดูก่อนจะบรรจงริมฝีปากลงที่ริมฝีปากหนาอย่างอ่อนหวาน
ทั้งสองผลัดกันทำสิ่งนั้นอยู่สักพักก่อนจะผละออกจากกัน
"คืนนี้ข้ารู้สึกสนุกยิ่งนักลีออน...วันหลังเรามาร่วมกิจกันอีกนะเจ้าคะ "
หญิงสาวงามเอ่ยก่อนจะยิ้มให้ชายหนุ่มที่โอบไหล่นุ่มอย่างทนุทนอม
"ได้ซิยอดรักของข้า...เจ้าจะมาเมื่อใดก็ได้ทั้งนั้น " ชายหนุ่มแสยะยิ้มเล็กน้อย
ก่อนจะจูบลงที่คอระหงของหญิงสาวที่มีรอยคิสมาร์กเต็มไปหมด
" ตายล่ะ นี่เราสองคนทำกิจกันจนผ่านไป1เพลาแล้วหรือนี่ ป่านนี้ท่านนายพลคงโกรธมาก
เป็นแน่ ข้าต้องขอตัวก่อนยอดรัก " หญิงสาวเอ่ยก่อนจะสวมเสื้อผ้าที่กระจัดกระจาย
รอบห้องนอนแห่งนี้ ทำให้ชายหนุ่มมีใบหน้าบึ้งอย่างเห็นได้ชัดเจน
"โอ๋ ลีออนที่รักยิ่งของข้า... อย่าได้ทำสีหน้าเยี่ยงนั้นสิ ข้าสัญญาว่า
จักกลับมาหาท่านอีกเป็นแน่ " หญิงสาวจูบลาก่อนจะเดินลงไปยังชั้นล่างสุดของคฤหาสน์
เก่าแก่แห่งนี้ก่อนจะเดินขึ้นรถม้าไปและกลับไปยังบ้านของตน ก่อนที่สามีของเธอ
จะรู้ว่าเธอหายไปไหน
"ชิส์ชั่งมันเถอะ...ยังไงคราวหน้าจะลงโทษนางให้หนักเลยใช่ไหมเกล" ชายหนุ่มเอ่ย
ก่อนจะหันไปมองพ่อบ้านหนุ่มที่ยืนแอบอยู่ตรงริมประตูไม้โบราณลายงามบานนั้น
"ข...ขอรับคุณชาย...ท่านรู้ได้เยี่ยงไรว่าข้าอยู่ตรงนั้น" พ่อบ้านหนุ่มถามก่อนจะ
รินน้ำชาใส่ถ้วยใบน้อยๆและยกมันขึ้นไปให้เจ้านายของตน
"หึๆ เกลท่านอยู่กับข้ามานานแล้วยังมิรู้อีกรึไง ข้าดูท่านออกน่า " ชายหนุ่มยิ้มบางๆ
ก่อนจะจิบชาร้อนอย่างระมัดระวัง
"..." บนใบหน้าของเกลดูมีคำถามที่อยากจะถามเจ้านายของตนแต่ไม่กล้าที่จะถาม
"มีอะไรจะถามข้าหรือเปล่า เกลใบหน้าเจ้ามีเครื่องหมายคำถามเต็มไปหมดแล้ว"
เจ้านายหนุ่มเอ่ยก่อนจะจิบชาต่อไปขณะที่ได้พังคำถามๆนี้เข้า
"คุณชาย...ทำไมท่านจึงร่วมรักกับคุณหญิงแมร์รี่...ทั้งๆที่ท่านั้นรู้ว่านางนั้นเป็น
ภรรยาของสหายรักของท่าน" ชายหนุ่มถึงกับผงะกับคำถามนี้
และเขาเริ่มมีอารมณ์โกรธที่คนรับใช้คนนี้กล้ามาพูดถึงชายที่แย่งทุกอย่างไป
ไม่ว่าจะ ชื่อเสียง อำนาจ ตำแหน่ง และความรักและเอ็นดูจากพ่อแม่เขาเอง
และสหายรักผู้นั้นคือคนที่เขาอยากจะแย่งชิงมาทุกอย่าง
ไม่ว่าจะ ชื่อเสียง อำนาจ และภรรยา เพื่อแก้แค้นที่บังอาจมา
แย่งทุกๆอย่างที่เขาต้องการไป
'เพล๊งงงง!!!! ' เสียงถ้วยใบงามแตกละเอียดลงบนพื้นพรมสีแดงสดทำให้
เกลผู้รับใช้หนุ่มถึงกับตกใจกับการกระทำเขารู้ชะตาอยู่้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น
คุณชายกำลังโกรธ... ในหัวของเกลคิดได้เพียงแค่นั้นก่อนจะก้มลงไปเก็บ
เศษถ้วยอย่างรีบร้อนจนเศษถ้วยบาดนิ้วจนเลือดที่แดงฉ่านไหล
"แค่เลือดออกนิดๆหน่อยๆอย่ามาสำออยนักเกล..เจ้ามันแค่ผู้รับใช้ที่ต่ำต้อย
อย่างเสลอมาพูดเรื่องนั้นกับข้าอีก...แมร์รี่เป็นเมียมันแล้วยังไง แต่นางก็หลงรักข้า
ยอมถวายตัวให้ข้าขนาดนี้จะปล่อยให้หลุดมือไปได้ไง และก็..."
ชายหนุ่มก้มลงไปหยิบเศษถ้วยที่แหล่มคมขึ้นมาก่อนจะกรีดลงที่ข้อมือตนเองช้าๆ
เป็นทางยาวแนวนอน เลือดของเขาได้ค่อยๆไหลออกมาจนไหลลงพื้นพรมจนเข้มมาก
ก่อนจากไปเขาเอ่ยไว้คำนึงว่า
"คราวหน้าอย่าริอาจพูดเรื่องนั้นอีก!!! " เจ้านายหนุ่มเดินออกไปนอกประตูที่สวยงาม
และกระแทกประตูเสียงดังลั่น เหล่าคนใช้ไม่กล้าที่จะเข้าไปดู
ภายในห้องที่เงียบกริบ ได้มีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆของเกลเท่านั้น
ทั้งๆที่รัก... ห่วง และหวังดี มันกลับทำให้คนที่เขารักมาตลอดต้องโกรธ
เขานี้่มันแย่จริงๆ สมกับที่ถูกเรียกว่า 'ผู้รับใช้ที่ต่ำต้อย'
เกลได้เพียงใช้ปลายนิ้วแตะบนเลือดของเจ้านายหนุ่มขึ้นมาก่อนจะดมกลิ่นที่
หอมละมุลเสียเหลือเกิน เขาหลงรักมันเช่นเดียวกับที่หลงรักเจ้านายของตัวเอง...

ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ.... แล้วเจอกันเกล็ดหิมะดำที่2นะคะทุกท่าน
ขอบคุณที่อ่านนิยายเรื่องนี้นะค่ะ...