ปฐมบทฆาตกรต่อเนื่อง

อ๊ากกกก!!!!์?? - แฮ๊ก ๆ  ๆ อ่า...

''ตอนนี้ตาซ้ายของผมถูกไอรินชกไปแล้ว..เจ็บจริงๆ เจ็บจนไม่รู้สึกอะไรเกี่ยวกับความเจ็บนั้นเลย..''

''ทรมานจริงๆ สิ่งที่เกิดขึ้นมันยังไงกัน ผมไม่เข้าใจเลย เรื่องก่อนหน้านี้ก็ปกติอยู่แล้วแท้ๆ''

''มว๊าก ฮ่าๆๆๆ เอาอีก!!! เอาอีก!!!!'' ไอรินกัดกินตาซ้ายที่ฉกออกมาและกินเนื้อสะโพกของเคนอย่างเมามันส์ ''กินเข้าไป!!!!เอาอีก!!เอาอีก!!ไม่ไหวแล้ว หยุดไมไ่ด้แล้วววว!!!!!!!!!''

ฮ๊ากกกสสส!! ''ไม่ไหวแล้ว หัวมึนไปหมด รู้สึกง่วงจังแหะ''เคนคิดในใจในขณะที่เจ็บปวดก็เหมือนจะหลับไป....

ฮ่ะ! เสียงพรวดออกมาจากเตียงนอน เคนเอามือจับไปที่หน้าด้วยความกลัว

''อ่าห์... ฝันเหรอ? กินน้ำสะหน่อยดีกว่า..เอ๊ะ!?นี่บ้านไอรินนี่ มานอนที่นี่ได้ไงออกไปก่อนแล้วกัน''

!!!!!!!!......!!!!!! ห๊ะ.... เลือดเต็มหน้าบ้าน!?

''เป็นอ่ะไรไป''  ไอรินอยู่ด้านหลังถามมา

''อ..ไอริน'' ....เคนตอบกลับไปด้วยเสียงที่สั่น

''หมายความว่ายังไง!''เคนพูดอีกรอบ

''สบายใจได้ เธอไม่ตายหรอก เธอก็เหมือนชั่นนั้นแหละ ไม่ไช่มนุษย์หรอก''ไอรินพูดออกมา

''ห่ะ ฉันเป็นคนนะ!! จะเป็นแบบนั้นได้ไงเล่า!?''เคนตอบด้วยเสียงตะคอก

''งั้น พ่อแม่ของนายอยู่ไหน? เกิดมาจากพ่อแม่ของนายจริงรึเปล่า''

''พอ่แม่ฉันน่ะทำงานอยู่ต่างประเท...''เคนพูดออกมาแล้วติดขัด

''ใช่แล้ว ยังไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่ของเธอเลยไม่ใช่รึไง คนที่ดูแลเธอก็คือบ้านของพวกเรา''

''ห๊ะ......แล้วน้องสาวของฉันล่ะ ม..หมายความว่ายังไง น้องชายของฉันด้วย''เคนเสียงสั่น

''แล้วเธอจำความได้ตอนไหนล่ะ เคนจู? ใครเล่าเรื่องพ่อแม่ น้องชาย หรือแม้กระทั่งน้องสาวเธอให้ฟัง? ไม่มีใช่ไหม? แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่า น้องของเธอมีตัวตน หรือไม่กระทั้งพ่อแม่?''

''........''เคนทำหน้างงงวย