สายลม ...... แห่งรัก

 

 

ห่างๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

มีอะไรที่ดีไปกว่าการหนีหัวใจตัวเองไหมครับ ผมเฝ้าถามตัวเองตลอด การหนีจากสิ่งที่ผมรู้สึก มันทำได้หรอว่ะ สุดท้ายผมก็คงหนีมันไม่พ้น

 

หลังจากวันที่ผมเจอตะวันหันหลังบอกลา ผมไม่ปฎิเสธว่าผมก็แอบมองเธออยู่ห่างๆ ผมคงทำไม่ได้หรอกที่จะไม่สนใจเธอ ถึงเธอไม่รักหรือมองผมเป็นอะไรหรือไม่มองผมเลย ผมก็ยังรักและมองเธอเป็นคนเดิมเสมอ เพราะความผูกพันธ์รึเปล่า ที่ทำให้ผมยังคงห่วงใยเธอ และเพราะความรักรึเปล่า ที่ทำให้ผมไม่โกรธและพร้อมให้อภัยเธอ

 

"ไง ไอ้ลม ดีขึ้นบ้างไหมมึง " ไอ้กิจคงมีมันคนเดียวที่อยู่ข้างๆผมถึงมันจะด่าผมก็เถอะ

"กูชินแล้ว "ชินแล้วกับรักที่เป็นไปไม่ได้ 

"กูไม่อยากจะพูดอะไร ให้มันตอกย้ำมึงหรอกนะ ลม แต่ถ้าเกิดยัยนั้นหลอกมึงซ้ำแล้วซ้ำเล่า มึงก็ยังจะให้อภัยใช่ไหมว่ะ " คำตอบของผมคือใช่ ผมโง่ใช่ไหม ผมเลือกที่จะเงียบเพราะกิจมันคงรู้คำตอบจากการเงียบของผม

 

"กูไม่รู้หรอกนะ ว่ามึงจะคิดไปรักใครคนอื่นไหม แต่กูขอล่ะเว้ย ลม อย่ากลับไปเป็นเหมือนเดิมให้เจ็บปวดเล่นเถอะว่ะ " แววตากิจบ่งบอกว่ามันเป็นห่วงผมอย่างจริงจัง ผมเริ่มคิดได้แล้วว่าผมแม่งนิสัยชั่วปล่อยให้เพื่อนต้องมาคิดหนักกับผม ผมมันห่วงแต่ตัวเองสินะ

"กูขอโทษว่ะ กูทำมึงเป็นห่วง "มันตบไหล่ผมพร้อมถอนหายใจ

"กูไม่ได้บอกมึงหรอว่ากูเต็มใจ เพื่อนนะเว้ย กูเป็นเพื่อนกับมึงวันเดียวที่ไหน กูเป็นเพื่อนมึงเสมอ " ถ้าผมคิดสักนิดและมองรอบๆ ผมคงเห็นสิ่งที่สำคัญและอยู่กับผมเสมอเร็วกว่านี้

 

"ขอบใจว่ะ กิจ " ผมกอดคอมันไว้แน่น 

"ไอ้ลม ถ้ากูบอกอะไรมึง ขอได้ไหม ให้มึงใจเย็นๆ " ไอ้กิจมีท่าทีกังวล

"อือ เรื่องอะไร บอกกูมาเถอะ กูใจเย็นมากจนเกินพอแล้ว " ผมคงไม่มีกะใจอะไรไปใจร้อนหรอก

"เรื่องยัยนั้น "ผมสะดุด กิจมันก็หยุดเหมือนเว้นจังหวะให้ผม

"เรื่องตะวัน ทำไมหรอ " ผมไม่ได้ตื่นเต้น แต่ผมก็ร้อนรน และดูเหมือนผมจะหมดเรี่ยวแรงไปซะดื้อๆ

 

"กูไม่อยากเล่า เห็นมึงเสียใจขนาดนี้ แต่กูต้องเล่าและก็ขอเตือนมึง " สีหน้าจริงจังมองมาที่ผม

"กูรู้สึกเหมือนกูหายใจไม่ออกว่ะกิจ บางทีกูก็เหนื่อยกับการฝันลมๆแล้งๆ เหนื่อยกับการวิ่งตามอะไรก็ไม่รู้ ตอนนี้กูกำลังจะหมดแรงแล้ว " เรื่องของตะวันที่แต่ก่อนมันทำให้ผมมีความสุขเล็กๆในทุกวัน ยิ้มได้ในทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน เฝ้ามองเธอในสายตา ก็มีความสุข แต่ตอนนี้เรื่องของเธอมันทำให้ผมทุรนทุราย ผมอึดอัดหายใจไม่ออก ผมทรมานกับการที่ผมกับเธอเราคงไม่มีทางเหมือนเดิม

 

"งั้น ช่างแม่งเถอะ มึงเจ็บพอแล้ว ปิดหูปิดตาแล้วเดินผ่านมันไปเถอะว่ะลม ถือว่าเพื่อนอย่างกูขอร้อง มึงช่วยใจแข็งแล้วเดินหน้าไปหาสิ่งดีๆเถอะว่ะ " ถึงผมจะไม่ได้ฟังที่กิจมันพูดมาเลย แต่ผมก็รู้ว่ามันหวังดีกับผมจากแววตาที่มันส่งให้

"กูจะพยายาม "ผมรับปากไม่ได้ แต่ผมจะทำให้ได้

"งั้นกูขอตัวนะ มีไปส่งงานที่ค้างไว้ มึงทำเสร็จไม่รอกู เดี๋ยวกูมา " กิจบอกเสร็จก็เดินดุ่มๆอย่างรีบๆออกไป

 

"ลมหนาว "ผมที่ก้มหน้าซบกับโต๊ะอยู่ต้องชะงัก กับเสียงที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยิน ผมเงยหน้าขึ้นไปมองในทันที ให้ตายสิ ทำไมผมถึงไม่ทำอย่างที่รับปากกับไอ้กิจนะ 

"ลมหนาว ฮึก " ผมยังคงเงียบและจ้องมองไปที่สองแก้มที่อาบไปด้วยน้ำตาของเธอ ทำไมผมรู้สึกเจ็บๆที่หน้าอกข้างซ้ายผม ทำไมผมรู้สึกอยากเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ไหลเหมือนไม่มีทางหยุดนั้น ทำไมผมต้องสับสน คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัวผม

"ลมหนาว ฮือออออ เราขอโทษ " ทำไมผมไม่รู้สึกดีใจล่ะ ที่เธอกลับมาขอโทษผม สุดท้ายผมก็ทนไม่ได้ 

 

"ไม่เป็นไรหรอก เราเข้าใจ " ผมอยากถามอยากพูดอะไรมากกว่านี้ แต่มันก็ยากเกินไปสำหรับใจผมในตอนนี้

"เราขอโทษ ขอโทษ ฮือออออออออออออออออ เราเสียใจ " ผมใจแข็งไม่พอที่จะมองภาพสองแก้มของคนตรงหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา ผมเลยลุกและดึงเธอเข้ามาแนบอก ผมอ่อนแอเกินไปใช่ไหม

" ไม่ต้องขอโทษนะ ตะวันไม่ผิด เราผิดเองหยุดร้องเถอะ " รู้ไหมว่ายิ่งตะวันเจ็บปวดเรายิ่งทรมาน

 

"พี่ ฮืออออออออออ หนึ่ง ทิ้งเรา อึก ไปแล้ว " ผมไม่ได้ดีใจที่เค้าเลิกกัน แต่ผมกำลังเสียใจที่เธอเห็นผมเป็นตัวอะไรกันนะ

"แล้วไงหรอ จะกลับมาให้ไอ้ลมมันเป็นของเล่นว่างั้น  "  กิจมองมาอย่างไม่พอใจ

"ฮือออออออออออออออออออ ขอโทษ ลมเราขอโทษ ฮืออออออออ " เธอยังคงร้องไห้กับอกผม ผมก็ทรมานเหลือเกินทั้งเจ็บทั้งรัก ทั้งคิดว่าตัวเองน่าสมเพช

"กิจ กูขอล่ะ เค้ากำลังเสียใจ  " ผมเลวสุดท้ายก็เสียคำพูด 

 

"กูเข้าใจ แต่มึงก็เจ็บปวดทรมานกว่ายัยนั้น จะกลับมาทำไมว่ะ มาเหยียบหัวใจมึงซ้ำไปซ้ำมา คิดว่ามึงเป็นของเล่นหรอ " กิจระเบิดใส่ผม 

"ไอ้กิจ กูขอ กูรู้ แต่กูขอโทษ " กูรู้ถึงกูจะเป็นแค่ตัวอะไรสำหรับเค้า แต่กูก็ทิ้งเค้าไม่ได้ กุขอโทษ และผมก็เลือกที่จะกลืนคำพูดพวกนี้ลงคอไป

"เอาเถอะ กูขอมึงทำไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร แต่กูขอได้ไหม อย่าเจ็บอีก " กิจพูดจบมันก็เดินหันหลังออกไป

 

"ลมหนาว เราขอโทษกลับมาเริ่มต้นใหม่ได้ไหม " เริ่มต้น เพื่ออะไรกัน

"ทำไมหรอ ในเมื่อคนอย่างเราไม่ได้ทำให้เธอมีความสุข เธอจะมาเริ่มต้นใหม่ทำไมตะวัน " ตอนนี้เธอกำลังเหลือตัวอะไรให้ผมเป็นกัน 

"เราขอโทษ เรากลับมาเริ่มใหม่ลืมเรื่องร้ายๆเถอะ "เธอยังคงดึงดันพร้อมน้ำตา แต่ผมก็เริ่มชินแล้วล่ะ กับการไร้ตัวตนในชีวิตเธอ

"เราว่าตะวัน กลับไปเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนดีกว่า อย่าร้องไห้นะ เพราะไม่ไม่เหมาะกับตะวันเลย " ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอ สุดท้ายแล้วผมก็ห้ามใจที่อ่อนแอของผมไม่ไหว น่าสมเพชจริงๆ แค่เค้ากลับมาทำให้ผมดีใจแทบบ้าซะงั้น แต่พอเห็นน้ำตาผมกลับจะเป็นบ้าทรมานแทบตาย 

 

"แต่ ลมหนาว อย่าทิ้งเราไปนะ อย่าทิ้งเราเหมือนพี่หนึ่ง ฮืออออออออออออ " ผมคงไม่มีวันทิ้งเธอ อย่างที่เธอไม่มีวันรักผม เจ็บปวดดีนะครับ

"เรายังเหมือนเดิม แต่เราห่างกันไว้จะดีกว่า " ผมยิ้มให้เธอ เธอยิ้มกลับมาแต่พอจบประโยค เธอกลับยิ้มค้าง

"ไหนบอกว่าเหมือนเดิม แต่จะห่างกันทำไม ฮึก อึก " ผมกำลังสับสน ไม่เข้าใจ

"นั้น ก็เหมือนเดิมไม่ใช่หรอ เราไม่เคยได้เข้าใกล้เธออยู่แล้ว นั่นแหล่ะที่เหมือนเดิม  " ใช่ นั้นแหล่ะที่เหมือนเดิม และไม่ต้องเริ่มใหม่

 

"แต่นั่น มันเหมือนคนไม่รู้จักกัน ลมหนาว อย่าทิ้งเราไว้คนเดียว ฮืออออ " ผมกำลังเกลียดตัวเอง ที่กำลังเหมือนจะทำร้ายเธอ

"นั่น คือสิ่งที่ตะวันต้องการไม่ใช่หรอ เราก็ไม่เคยบอกว่าจะทิ้งตะวันให้อยู่คนเดียว เราก็อยู่ที่ๆตะวันให้อยู่เสมอ " ใช่ ผมยังยืนอยู่ที่เดิม ที่ไม่ใช่ที่ข้างๆเธอเสมอ

"ไม่ใช่ ลมหนาว คือเพื่อนของเราเสมอ อยู่ข้างๆเราเหมือนเดิมนะ " เธอกุมมือผมแน่น นั่น มันยิ่งทำให้ผมหน่วงๆในใจยิ่งกว่าเดิม คือ เธอต้องการอะไรกันแน่ จะเอาอะไรกับคนที่เธอไม่เคยแคร์อย่างผม

 

"ตะวัน " เสียงเรียกดังมาจากหน้าประตู 

"พี่หนึ่ง ฮือออออออ  " นั่นคงเป็นคนที่เธอรอ เค้าคนนั้น เดินเข้ามาประชิดตัวเธอและดึงเธอไปสวมกอด รู้ไหมใจผมมันเกือบหลุดลอยไปแล้วกับภาพที่เห็น

"ตะวัน พี่ขอโทษ " เธอก็สวมกอดคนที่มาใหม่อย่างห่วงหา แล้วคำถามที่เกิดขึ้น คือผมเป้นตัวอะไรสำหรับเธอไปแล้ว ภาพของสองคนตรงหน้า มันทำให้ผม อยากหายไปจากตรงนี้ แค่คำว่าห่างมันยังน้อยไป ผมคงเหมาะกับคำว่านอกสายตามากกว่า ฮึๆ ผมมันโง่สิ้นดี ผมเลยเลือกที่จะเดินหนีจากภาพตรงหน้าอย่างเงียบๆ 

 

"ไง เข้าใจแล้วใช่ไหมว่ะ " ไอ้กิจ

"กูมันโง่สิ้นดี ดีใจอะไรว่ะ คนที่เค้ารักอยู่ตรงนั้นแท้ๆ กุกำลังทำหน้าที่แก้เหงาเค้ารึเปล่า " โง่ดี

"แล้วจากนี้จะเอายังไง " ไอ้กิจตบไหล่ผมเบาๆ เหมือนให้กำลังใจ

"ก็อยู่ของกูไป กูคงหยุดรักเค้าไม่ได้ แต่กูคงหันมามองตัวเองใหม่ว่ะ " ผมยิ้มให้กับเพื่อนที่แสนดี

"กูเข้าใจ เจ็บที่ใจมันคงเจ็บมาก แต่มันไม่ตายนะโว้ย ชอบมึงก็บอกเค้าไปแล้ว เค้าไม่ชอบกลับมึงก็ไม่ตายหรอก " นั่นคงเป็นคำปลอบใจที่ดีที่สุด แต่มันก็คงเป็นแรงผลักดันให้ผมก้าวไป

 

"กูเจ็บว่ะ กูเจ็บแม่ง กูไม่รักเค้าก็คงดี กูไม่เป็นเพื่อนเค้าอยู่ใกล้เค้า คงไม่เสียใจขนาดนี้ " มันอึดอัด อัดอั้น ถ้าเพียงแต่เธอไม่ใช่เพื่อนผม ผมจะมีสิทธิ์มากกว่านี้ไหม ถ้าเพียงแต่ผมไม่รู้จักเธอมาก่อน เธอจะมองเห็นผมบ้างไหม ถ้าเพียงแต่ผมกล้าที่จะบอกรักเธอ เธอจะรักผมบ้างได้ไหมแค่เล็กน้อยก็ยังดี

"ระบายเลยกูจะฟังมึง "

"กูไม่เข้าใจทำไมถึงต้องเป็นตะวัน " ทำไมล่ะ ทำไม

 

"เรารักใครสักคนต้องมีเหตุผลด้วยหรอ มึงรักเค้าแล้วไงเค้าก็รักใครเป็นเหมือนกัน "

"ทำไมเค้ารักกูแม้สักนิด เศษใจเค้ารักกูบ้างไม่ได้หรอว่ะ " ผมรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยซะยิ่งกว่าอะไร

"ความรักมันบังคับกันได้หรอว่ะ เราตัวเองให้เป็นก่อนเถอะว่ะ " ผมเจ็บปวดจัง

"แค่กูแอบรัก กูก็ผิดมากหรอว่ะ เค้าถึงกลับตัดขาดกู แต่กูสิที่เจ็บปวดที่ทรมาน กูสิที่ทำอะไรไม่ได้เลย " ไม่รู้ว่าอะไรที่ผมพูดออกมามั้ง แต่มันก็พรั่งพรูออกมาเองตามใจผม แต่ก้ดีที่อย่างน้อยความเจ็บของผมมันยังลดลงบ้าง

 

"ไม่ผิดหรอก แต่มันก็ไม่ถูกต้อง คือ เราไปรักคนที่เค้ารักตอบไม่ได้ เราไปรักคนที่ไม่ควรรัก และคำว่ารักของเราไปทำร้ายเค้าและเราเอง  " 

"เฮ้อออออ กูว่ากูจะไปเองว่ะ ถ้ากูไม่ไปจากเค้ากูคงไม่มีทางหนีความรักลมๆแล้งๆของกูพ้นว่ะกิจ " ผมกำหมัดที่วางบนตักตัวเองแน่น และเมื่อของเหลวสีใสหยดลงที่หมัดที่กำแน่น มันทำให้รู้ว่าผมกำลังร้องไห้ ผมกำลังเสียใจมากแค่ไหนกับการที่ต้องทำอะไรที่ผมไม่เคยคิดว่าจะทำได้

"เอางี้ไหม ปิดเทอมนี้ไปอยู่บ้านกู ไปขายของเล่นกับพวกเด็กๆบนเขาบ้านกู " ไอ้กิจเสนอความคิดเห็น มันคงคิดว่าผมคงอยากไปอยู่กับตัวเองสักพัก

 

"อือ กูก็อยากไปอยู่เงียบๆให้ใจแม่งเลิกฟุ้งซาน " ผมฝืนยิ้มให้เพื่อน

"อยากร้องก็ร้อง เจ็บก็บอกว่าเจ็บสิว่ะ อย่าฝืนเลย กูเพื่อนมึงนะ  " ผมรู้ แต่ผมก็ไม่อยากเห็นตัวเองเจ็บปวดเหมือนกัน

"กูเจ็บก็จริง แต่กูก็ไม่อยากจะเจ็บอีก ขอบใจที่เตือนกูกิจ " เราสองคนตบไหล่กัน ผมยิ้มทั้งน้ำตา 

 

เอาเถอะถ้าการรักเค้าแล้วเค้าไม่รักตอบมันเจ็บแล้ว แต่การที่รักคนอื่นเป็นแต่ไม่รักตัวเองคงน่าสมเพชกว่า ตอนนี้ผมก็โคตรน่าสมเพชเลย คงถึงเวลาแล้วที่ผมจะปล่อยทั้งผมและตะวันไปให้เวลามันรักษาตัวมันเอง และให้มันเยี่ยวยาผม และให้มันลบลืมสิ่งที่ผมอยากลืมไป แต่สุดท้ายผมคงไม่อาจลืม ว่าผม รัก เธอ อยู่เสมอ อย่างน้อยครั้งหนึ่ง ผมเคยรักเธอ หรือว่าเธอคือคนที่ ผมรักตลอดไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

บางทีก็อยากตบตัวเองนะ เขียนเองหมั่นใส้ตัวเอง55555 จะบอกอีกครั้งเรื่องสั้น เรื่องนี้มันเป็น แนวน่ารัก คอมเมดี้ ใสใสๆ ตลกเฮฮา แนวความรักหวานชื่น ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า แล้วเจอกันตอนใหม่ ตอนไหนไม่รู้ช่วงนี้ไปเป็นเกษตรกรเลี้ยงปลา 55555 บายแจ้