สายลม ...... แห่งรัก

ไกลกว่ารัก

ตอนนี้ผมคงดูงี่เง่าน่าดู เพราะผมกำลังหนี ผมกำลังหนีจากความจริงและหัวใจตัวเอง ผมไม่ได้ไปบ้านไอ้กิจ ไม่ได้กลับบ้าน แต่ตอนนี้ผมมาอยู่บนเขา หนีความวุ่นวายในชีวิตมาอยู่ที่บ้านของพ่อผมที่ทิ้งไว้ให้ ชีวิตตอนนี้ผมเงียบเหงาดี แต่ใจผมกลับวุ่นวาย ผมกำลังสับสนและทรมานกับการคิดถึงคนอีกคนที่อยู่ในชีวิตผมมาตลอด 

ในใจผมชอบมีคำถาม

"ผมรักตะวันมากกว่าเพื่อน นั้นคือความผิดผมหรอ " มันคงผิดมากอย่างที่ผมไม่ต้องอยากรู้คำตอบกลับมา 

"ป่านนี้เธอจะเป็นยังไง จะสงสัยไหมถ้าเราหายไป "ผมก็พึ่งรู้ว่าการที่ตัวของเราหนีมา แต่ใจของเรายังวนเวียนอยู่กับเรื่องนั้น มันทรมานสิ้นดี วันๆผมก็คอยแต่จะคิดถึงคนที่ผมไม่รู้ว่าเค้าจะคิดถึงผมบ้างไหม เค้าจะสนใจผมรึเปล่า แต่ละวันที่ผ่านไปช่างเป็นวันที่แสนเจ็บแสบสำหรับผมเหลือเกิน

และผมยังทรมานตัวเองได้อีก ผมปิดทุกช่องทางการติดต่อ โซเชียล โทรศัพท์มือถือ ทุกอย่างที่จะทำให้ผมเห็นหรือรับรู้เรื่องราวของเธอ ผมอยากให้ตัวเองพร้อม พร้อมที่จะกลับไปอีกครั้ง อาจจะไม่ได้เป็นในฐานะเพื่อนหรือคนรู้จักของเธอ แต่ผมก็ขอแค่ผมพร้อมที่จะมองหน้าเธอและผ่านเธอไปได้โดยไม่ทำให้เธอลำบากใจ ทั้งที่ผมทำอย่างนั้น พยายามไม่ไปรู้เรื่องราวของเธอ พยายามห้ามใจ พยายามคิดว่า ผมจะลืม ว่าผมรักเธอมากแค่ไหน แต่ยิ่งคิดผมก็ยิ่งรู้ว่าผมไม่มีทางลืมเธอได้เลย 

ในวันแรกที่ผมมาที่นี่ ผมมองอะไรมันก็ชวนให้ผมรู้สึกเจ็บปวด มองไปที่ภูเขาสูงด้านหน้า ผมก็เห็นความเดียวดายที่เริ่มเข้ามาปกคลุมในใจผม มองไปที่สายน้ำ ผมก็เห็นว่าอดีตที่ผมอยากย้อนกลับมันไม่มีทางจะย้อนกลับมาได้ ผมอยากย้อนกลับไปในตอนที่ผมยังไม่รู้ว่าผมชอบตะวัน และผมจะรีบบอกตัวเองว่าผม

"รักเธอได้แค่เพื่อน " ผมจะเตือนตัวเองให้อย่าเผลอใจไปเหมือนตอนนี้

ผมมองไปที่ต้นไม้ใหญ่ที่ริมทาง มันทำให้ผมย้อนมองตัวเองว่า ผมก็คงอยู่ได้ถ้าไม่มีเธออยู่ในชีวิตผมเหมือนเดิม 

'ไกล มันไกลจัง ' แต่ผมก็ไม่รู้ว่าอะไรที่มันไกลสำหรับผม ความรักเหรอ อนาคตหรอ ความมั่นคงเหรอ สำหรับตอนนี้อะไรคือความห่างไกลที่ผมกำลังเผชิญ ผมย้อนมามองตัวเองบ่อยครั้ง 

"อะไรที่ผมควรไขว้คว้า อะไรที่ผมควรวิ่งตาม " ผมกำลังจะทำอะไรกันแน่ กำลังทรมานตัวเองแบบนี้ และผมทำมันเพื่ออะไร ผมเหนื่อยล้าจัง 

เรื่องราวของผมกับตะวันมันเกิดขึ้นตอนไหน และมันจะจบลงเช่นไร มันจะดำเนินต่อไหม เรื่องราวพวกนี้มันตีผสมกัน จนผมไม่รู้แล้วว่าสุดท้ายการหนีมาของผมจะทำให้อะไรดีขึ้นมาบ้างไหม เรื่องราวบ้าๆของคนแอบรักเพื่อนสนิทตัวเอง ภาพที่เห็นเธอยิ้มแต่ยิ้มให้คนอื่นผมเจ็บปวดนั้น ภาพที่เธอเดินกลับใครอีกคนที่ไม่ใช่ผม ผมอยากเข้าไปแทรกกลางตรงนั้น คำว่ารักที่เธอบอกกับใครอีกคน ผมอยากที่จะเป็นคนที่จะรับมัน แต่ว่ามันไม่มีทางที่จะเข้าใกล้ความเป็นจริงเลย

"ไกลกว่ารักสินะ ที่ผมไกลออกไปเรื่อยๆ " ผมผ่านมันมากแล้วกลับรักที่ไม่สมหวัง ผมผ่านมันมาแล้วกับการเฝ้ารอ ผมผ่านมันมาแล้วกับความพยายาม ผมผ่านมันมาแล้วความเสียใจที่ผมยังไม่รู้ว่ามันจะสิ้นสุดเมื่อไหร่ ผมผ่านมาไกลแล้วเพื่อมาพบกับคำว่าพอ และผมคงจะห่างไกลมันออกไปด้วยคำว่าลืม

มันไม่ง่ายดายที่จะลืมอะไรที่เราชินและอยากได้มันมาก เฝ้ารออยากมีหวัง อยู่ที่นั้นอย่าเจียมตัว แต่ผมคิดว่าผมควรจะเลือกที่จะจำและปล่อยส่วนที่ทำให้ผมเจ็บปวดมันออกไป แล้วผลสุดท้ายจะเหลืออะไรนั้น คำตอบ ผมก็รู้อยู่แล้ว ว่าเหลือความรัก แต่เป็นรักที่ผมจะไม่คาดหวัง ปล่อยให้มันค่อยๆเจือจางไปกับอดีต ปล่อยความเศร้า ความเสียใจ ค่อยไหลผ่านไปเหมือนสายน้ำ และสามลมที่พัดพาไป  

การที่ผมรักตะวัน รักมากและรักมานาน มันทำให้ผมเรียนรู้ และทำให้ผมโง่งมงาย ผมเรียนรู้ที่จะรักเธอแบบเงียบๆ รักเธอแบบหวังเล็กๆว่าเธอจะมองผมบ้าง แอบช่วยเธอให้สมหวัง และนั้นมันก็ทำให้ผมรู้ว่าผมโง่ ที่คิดว่านั่นคือความหวังดี และนั่นคือสิ่งที่ดี แต่เปล่าเลยนั่นมันคือสิ่งที่ค่อยๆทำร้ายคำว่าเพื่อนของเราช้าๆ และมันก็มาเฉลยอีกทีก้ตอนที่ผมไม่รู้ว่าจะกลับไปแก้ไขมันได้อย่างไร

และมันทำให้ผมงมงาย มีเธอในใจอย่างนี้ เจ็บปวดในใจที่คิดว่าทุกอย่างเป็นไปตามที่คิด รอทั้งที่เค้าไม่ได้สนใจเลย และก็ยังจะรอ รักทั้งที่เป็นความรักที่ไม่มีความสุขเลย แต่ก็ไม่รู้วิธีจะเปลี่ยนใจ ผมกับตะวัน เรามาไกลเกินคำว่ารักแล้ว สำหรับเธออาจเป็นคำว่าเกลียดที่ให้ผม แต่สำหรับผม คือคำว่าพอ พอแล้วที่รักเธอแบบคาดหวัง ผมพอแล้วกับการทำให้เะอเสียใจโดยที่ผมไม่รู้ตัว และผมพอแล้วกับคำว่าเพื่อนของเรา

ถึงตอนนี้ผมจะฟุ้งซ่าน อ่อนไหว อยู่กับความเจ็บปวด และยังไม่ยอมลบภาพเธออกไป ยังมีเธอวนเวียนอยู่ แต่ผมก็จะพยายามใหม่ ผมจะเข้าใกล้คำว่าพอให้ได้ พอแล้วที่จะรักให้มากกว่าเดิม พอแล้วที่จะคิดถึงมากมายเท่านี้ พอแล้วที่จะหยุดอยู่ที่เดิมที่เธอให้ยืน พอแล้วที่ต้องรักให้ทรมานกว่านี้ พอแล้วสำหรับคนนอกสายตาแบบผม 

ตะวันแสงของมันช่างอบอุ่น แต่เมื่อมันมืดลง สายลมที่อบอุ่นก็จะหายไป กลายเป็นสายลมที่เหน็บหนาวพัดพาเอาความเหน็บหนาวมาให้ แต่ความอบอุ่นที่เคยสัมผัสมันก็จะกลับมาอีกรอบเมื่อเจอแสงของตะวัน แต่ถ้าเจอแสงมากเกินไปความร้อนที่ได้รับก็จะทำให้สายลมพัดพาความร้อนไปเกิดการแผดเผา

มันคงเหมือนกับผมที่ได้รับคำว่าเพื่อน ก็เหมือนแสงที่อบอุ่นที่ตะวันส่งมา แต่พอมันเริ่มหายไปมันก็ทำให้ใจผมเหน็บหนาว แต่พอผมรับมากจนคิดเกินเลยไป มันก็กำลังแผดเผาผมทั้งเป็น มันแปลกดีนะความรักที่ผมต้องเจอ แต่ก็นะถ้าทุกคนสมหวังก็คงไม่รู้จักความผิดหวัง ผมคิดว่าดีแล้วล่ะที่ผมได้รักเธอ

ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณตัวเองที่เขียนจบสักที และต่อไปขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน เรื่องสั้นเรื่องนี้ผู้เขียนยอมรับเลยว่า เขียนแบบ งงๆ ปะติดปะต่อไม่ได้เรื่องแต่ก็มีคนเม้นท์คนติดตาม และทุกท่านที่อ่าน ขอบพระคุณคะ