สายลม ...... แห่งรัก

อ่อนแอ

ใครจะรู้ว่า ใกล้ๆแต่ยิ่งห่างไกลมันจะมีอยู่จริง จากเสียงใสๆที่ผมได้ฟังอยู่ไกลๆก็มีความสุข ถึงจะไม่มีผมอยู่ในนั้นก็เถอะ แต่ตอนนี้ แค่เดินผ่านไปต่อให้ผมหันมองแค่ไหน ผมก็กลายเป็นอากาศธาตุสำหรับเธอไป ทุกทีๆ

'ลมหนาว เลิกยุ่งกับเราเถอะนะ เราไม่อยากเลิก ฮือ ฮึก กับพี่หนึ่ง ฮือ '

'ครับ ถ้ามันดีแก่ทุกคน ตะวัน ก็โชคดีนะครับ ' 

ทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่าผมโดนตะวันผลักใสออกไปเรื่อยๆ ความเรียบเฉย สายตา และการกระทำมันบ่งบอกให้ผมรู้ว่า ผมกำลังจะเสียเธอไป แม้แต่คำว่าเพื่อนก็ไม่มีหวังที่จะรักษามันไว้ 

ผมไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาหยุดอาการบ้าๆของตัวเอง มาทำให้ใจสงบ และตัดใจจากเธอได้ และผมก้ไม่รู้จะหาคำพูดไหนๆมาบรรยายเหตุผลที่ "ผมรักเธอ" อาจเป็นเพราะเธออยู่กับผมเสมอเวลาที่ผมไม่มีใคร หรือเพราะเราอยู่ข้างกันเสมอ มันคงไม่ใช่สิเพราะผมคิดเองข้างเดียวเสมอ หรืออาจเป็นเพราะรอยยิ้มของเธอ เสียง เสียงหัวเราะ มันติดตรึงในหัวใจของผมมาเสมอ ผมจำไม่ได้แล้วว่าหลงรักเธอตอนนี้ แต่มารู้ตัวอีกทีเธอก็มาอยู่ในสมองผมทุกที่ทุกเวลา และมันทำสายตาของผมมองแค่เธอคนเดียวเสมอมา และหัวใจของผมก็มีเธออยู่ในนั้นเต็มๆ เหตุผลคง "เพราะผมรักทุกอย่างที่เป็นเธอ" คงพอใช้ได้แล้วแหละ

เช้านี้ที่แสนเงียบเหงา

ผมมองรอดหน้าต่างบานน้อย สอดส่องสายตาไปที่บ้านหลังสีขาวรั้วติดกัน มองหาสิ่งที่สายตาอยากจะเห็น และอยากเก็บไว้ในดวงตาคู่นี้เสมอ หูที่อยากได้ยินเสียง อย่างน้อยแค่ชื่อผมก็ยังดี และหัวใจที่มันเหมือนขาดหายไปทั้งดวงให้มีสิ่งเล็กๆน้อยๆให้พอมีแรงกำลัง

"นั่น ออกมาแล้ว  " ผมมองตะวันที่เดินออกมาจากตัวบ้านด้วยชุดนักศึกษาเรียบร้อย ไม่รัดติ้วและกระโปรงยาวคลุมเข่า ผมยิ้มให้กับตัวเองน้อยๆก่อนจะรีบเดินออกจากไปเพื่อตามดูเธอไกลๆ

"นายจะตามฉันอีกนานไหม " เสียงเล็กๆ ถามขึ้นในขณะที่ผมเดินตามเธอก็หยุดเดินแล้วหันหลังมามองผมด้วยใบหน้าเรียบๆ 

"ตะวันจะไปเรียนหรอ "ผมยิ้มให้เธอนิดๆ เธอกลับมองมาที่ผมนิ่ง

"ถามจริงๆเถอะ นายทำอย่างนี้ทำไม นายคิดกับเราแบบนั้น แบบที่พี่หนึ่งว่าจริงๆหรอ " หน้าคนถามเต็มไปด้วยความเครียดและมองมาที่ผมด้วยสายตาผิดหวัง 

"ตะวัน ลม คือว่า ....." บางทีผมก็อยากพูดออกไปคงสบายใจกว่า แต่พอมาคิดอีกครั้งเธอสำคัญเกินกว่าที่ผมจะทนเสียเธอไป 

"พอเถอะถือว่าเราขอ นายอยู่ห่างๆเราไว้ ถ้ายังคิดว่าเราคือเพื่อนนาย " แต่สุดท้ายถ้อยคำที่บอกผมได้ดีว่าผมคงไม่เหลือออะไรที่จะทำให้ผมอยู่ข้างๆเธอได้ 

"ตะวัน ลมผิดอะไร ลมก็แค่เป็นห่วงตะวัน ในฐานะ เพื่อน " คำว่าเพื่อนที่แสนแผ่วเบา มันทำให้ผมใจแกว่งไหว 

"เพื่อนหรอ งั้นเราก็ควรอยู่ห่างกันเข้าไว้ นั่นแหล่ะสิ่งที่เพื่อนควรรักษาไว้ " ผมเข้าใจแต่ทำไม่ได้ มันเหมือนมีก้อนอะไรหนักๆวางอยู่ในหัวใจผม มันค่อยขัดขวางให้ผมทำในสิ่งที่มันต้องการ และสิ่งนั้น คือ อยากอยู่ใกล้ตะวันแค่สักนิดก็ยังดี

"แต่ระยะห่างของตะวัน คือเราจะไม่คุยกัน ไม่มองหน้ากัน และทำเหมือนเราเป็นคนแปลกหน้ากันงั้นสินะ " บางครั้งผมก็เบื่อตัวเอง ทั้งที่คิดเสมอ ว่าผมเจอตะวันก่อนใคร ผมคงสำคัญกับตะวันกว่าใคร ผมอยู่กับเธอมากกว่าใคร และผมรักตะวันมาก่อนใครๆ แต่ทำไมสิ่งที่ผมคิดมันถึงย้อนกลับมาทำร้ายผม สิ่งที่เหลือไว้ให้ผม คือ "ความว่างเปล่า"

"นั่นแหล่ะ สิ่งที่ดีสำหรับเรากับนายแล้ว ลมหนาว "เธอพูดด้วยน้ำเสียงแสนเรียบที่ทำเอาคนฟังอย่างผมรู้สึกไร้ค่ามาก แล้วเธอก็เลือกที่จะตัดบทแล้วเดินจากไป เธอจะรู้ไหมทุกก้าวที่เดินเธอกำลังเหยียบหัวใจเค้าให้จมลงเรื่อยๆ แล้วไม่นานมันคงแตกสลาย

"นั่นคือ สิ่งที่ลมทรมานมากที่สุดต่างหาก " ผมได้แต่มองตามร่างเล็กที่ค่อยๆเลื่อนหายไป จากสายตา แต่กับเป็นคนที่สร้างบาดแผลลึกไว้ในหัวใจผม

"ไอ้ลม " เสียงเรียกไม่เบานัก เรียกสติที่เกือบหลุดลอยผมกลับมา

"ว่าไงไอ้กิจ" ผมพยายามทำตัวปกติ แต่ไม่พ้นสายตาของกิจ มันทำหน้าตาสงสารส่งกลับมาให้แทน

"มึงนอนมั่งเปล่า มึงกินข้าวไหมว่ะ มึงรู้ไหม มึงเหมือนศพเดินได้ " กิจตบบ่าผมเบาๆ แล้วยิ้มเจื่อนๆให้ 

"กูทำงานว่ะ ไม่ค่อยได้นอน ส่วนข้าวกินแล้วไม่อร่อยเลยไม่ค่อยกิน " ผมยกระดับสายตาขึ้นมองฟ้ากว้าง มองให้มันช่วยผมอย่างน้อยก็รับความเจ็บปวดผมไปสักนิด 

"เฮ้ย ไอ้ลมไปหาไรกินกัน ไปเดี๋ยวกูเลี้ยง มึงจะกินไรกูบริการ "ผมรู้ว่ากิจคงไม่สบายใจที่เห็นผมเป็นอย่างนี้ แต่ผมก็พยายามสุดๆแล้ว ที่จะทำตามที่ตะวันต้องการ คือการเป็นคนแปลกหน้ากัน

"เออ ตามใจมึงเลยกิจ "สุดท้ายมันก็ตบบ่าผมแล้วออกเดินนำหน้าไปที่โรงอาหาร และมันก็ทำให้ผมได้รู้ว่า ผมมาผิดเวลาไปซะแล้ว 

"ไอ้กิจ ไปกินอาหารตามสั่งหลังมอดีไหมว่ะ " ถึงผมจะดีใจที่ได้เฝ้ามองเธอ แต่ใจผมมันก็เจ็บปวดนะครับกับภาพที่เธอยิ้มกว้าง เสียงพูดจาสดใส และสายตาที่มองอีกคนอย่างไม่ปกปิด ว่ารัก ซึ่งแตกต่างจากผมที่เธอมองเหมือนไม่เห็น มันเจ็บดีพิลึก

"เออ เอางั้นก็ได้ "กิจรับคำ ผมกำลังจะเดินออกมาจากโรงอาหารแต่

"ไง ครับน้อง แอบรักแฟนกูมีความสุขดีไหมล่ะ ไปถามเด็กประถมมันยังดูออกเลย เอาตัวเน่าๆของมึงไปไกลๆแฟนกูด้วย " ไอ้พี่หนึ่ง เดินเข้ามาขวางหน้าไว้ซะก่อน กิจก็ชักสีหน้าไม่พอใจทันทีแต่พอมันหันมามองหน้าผมมันก็เลือกที่จะเงียบ

"ผมบอกไปแล้วว่าไม่มีอะไร ดูแลเธอให้ดีๆแล้วกัน ถ้าวันไหนเธอเสียใจ ผมไม่เอาพี่ไว้แน่ " ผมไม่ได้ขู่ แต่ผมทำทุกครั้งที่เธอมีแฟน ถึงเธอไม่รักผม แต่ผมก็อยากให้เธอมีความสุข และความสุขของผมก็คือได้เฝ้ามองความสุขของเธอ 

"เฮอะๆ อย่ามาพูดดีเลย มึงก็ไม่ต่างจากแมว พอกูเผลอสักวันมึงคงย่ามใจ เอาไปกินเองซะล่ะสิ  " ผมพยายามอดกลั้น เพราะไม่อยากเห็นแววตาเกลียดชังนั้น กลัวว่าสักวันมันจะมองมาที่ผม 

"มึงจะเอาไง เป็นรุ่นพี่อย่านึกว่ากูกลัว เพื่อนกูมันคนนะ มันลูกผู้ชายพอ ไม่ใช่มึงที่เห่าใส่คนอื่นอยู่ได้ " หึ เสียงที่ออกมาจากปากของคนที่มองผมอย่าสมเพช และแฝงไปด้วยความสะใจ

"ไงตะวัน ได้ยินอย่างนี้เข้าใจไหม ว่ามันคิดไม่ซื่อตลอดเวลา " สิ่งที่ออกมาจากปากนั้น ทำให้ผมแทบขาดใจ ผมมองไปยังบันไดอีกสองขั้นข้างหลังคนที่แสยะยิ้ม ก็เห็นอีกคนยืนมองมาทางผมและทำสีหน้าตกตะลึง

"ตะวัน " ผมเรียกชื่อนั้นด้วยหัวใจที่หนักอึ่ง แววตาที่แสดงออกว่าเกลียดชังมองมาที่ผม และเดินตรงมาที่ผม

เพี้ยยยยย !!!

ฝ่ามือของเธอตบลงที่แก้มซ้ายผม เธอจ้องหน้าผมเหมือนคนที่เกลียดมากมาย และมองเหมือนผมทำผิดไว้มากมาย ผมไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดใดๆที่ร่างกาย แต่มันเจ็บและชาไปทั้งหัวใจ คงจะใช่ผมทำผิด ผิดแบบตั้งใจ ผิดที่ไม่ห้ามใจ และผิดที่ไม่มองใครนอกจาก ตะวัน

"นี่นะหรอ เพื่อน นายมันเลวมากใช้คำว่าเพื่อน แล้วมาคิดแบบนี้กับเรา นายคิดจะหลอกเราไปอีกนานแค่ไหน " เสียงที่สดใส มันเปลี่ยนไปแล้วเป็นเสียงที่มีแต่ความผิดหวังและเกลียดชัง 

"คือ ตะ  วัน " ผมไม่รู้ว่าควรทำยังไง

"อย่ามาเรียกชื่อฉัน จากนี้ไปฉันไม่รู้จักเพื่อนที่ชื่อลมหนาว นายกับฉันเราจะไม่รู้จักกันอีก " จบสิ้นแล้ว สิ่งที่ผมคิด มันเกิดขึ้นแล้ว ผมน่าจะหายไปให้เร็วกว่านี้ แต่ก็กลัวการที่อยู่ห่างไกลจากเธอ ผมควรจะบอกเธอไปดีกว่า เสียใจที่ไม่ได้บอก แต่ผมก็กลัวการที่ผมไม่มีเธออยู่ข้างๆ การที่ผมจะกลายเป็นอะไรก็ไม่รู้ สำหรับเธอ ที่สุดแล้วเหตุผลที่ผมต้องทนทรมานอยู่ข้างๆเธอ คือ" ผมไม่อยากเสียเธอไปก็เท่านั้น"

"คือตะวัน ถึงเราจะผิด เธอจะคิดว่าเราเป็นคนอื่น แค่วันนี้เท่านั้น ที่เราขอพูด "เราชอบเธอ"  " ทำไมผมถึงรู้สึกเสียใจที่พูดออกไปตอนนี้ล่ะ เธอนิ่งเงียบ 

"หึๆ ไอ้เลวเอ้ย มึงแม่งเลว มาบอกชอบแฟนกูเนี่ยนะ "เค้าคนนั้นจะพุ่งมาทางผมแต่ไอ้กิจก็จับและลากไปอีกทาง 

"เรารู้มาตลอด แต่ทำไมล่ะ เพราะเรื่องนี้มันทำให้เราอยู่โดยไม่มีความสุข เพราะอะไรรู้ไหม เพราะนายคอยอยู่ใกล้เรา ไปซะลมหนาว ออกไปจากชีวิตเราสักที " ผมไม่เคยรู้เลยว่าการที่ผมอยู่ข้างๆเธอจะทำให้เธอไม่มีความสุข ไม่คิดเลยว่ารอยยิ้มที่เธอให้ ไม่ได้มาจากจากใจ ไม่คิดเลยว่าเธอจะมองผมไร้ค่า หรือว่าเธอไม่เคยหันมองผมเลยต่างหาก 

"เป็นเราไม่ได้หรอ นั้นคือคำถามที่เราถามตัวเองตลอด แต่วันนี้เราเข้าใจแล้วตะวัน ว่าเราคืออะไรสำหรับเธอ " ผมก้มมองเท้าตัวเอง ตอนนี้ผมรู้สึกผมไร้ค่ายิ่งกว่าเศษดินติดรองเท้าตัวเองซะอีก  เมื่อมารู้ความจริงที่ว่า ผมไม่มีค่าในสายตาเธอเลย ไม่มีค่าในชีวิตเธอเลย เป็นแค่ตัวน่ารำคาญในชีวิตเธอ มัน่าเศร้าที่ผมรู้ช้าไปขนาดนี้

"เราก็แค่ สงสารนาย และรู้สึกผิดก็เท่านั้น แต่วันนี้ เราใช้ให้นายพอล่ะ นายควรจะปล่อยเรื่องของเรากับนายให้หายไป ขอให้เรามีความสุขเถอะ  " สิ่งที่ผมคิดเสมอคือ อย่างน้อยแค่มีผมที่เป็นความสุขเล็กๆ ให้เธอ แต่ไม่ใช่แล้วผมมันตัวขัดขวางชีวิตของเธอกับคนรักมาตลอด ของเหลวสีใสกระทบกับแก้มผมมันค่อยเคลื่อนไหว จากความร้อนที่ส่งผ่านทางกระบอกตา และนั้นมันยิ่งทำให้ผมทรมาน

"ขอบใจที่บอกกันตรงๆ ลาก่อนตะวัน " ลาก่อนคนแรกที่อยู่ในสายตา ลาก่อนรักที่ผมไม่มีวันลืม ลาก่อนเพื่อนคนแรกที่เข้ามาครองใจผม และลาก่อน คนที่ผมรักหมดใจ

"ลาก่อน หวังว่าเราจะไม่ทำเป็นรู้จักกันอีก " เสียงทีเรียบติดเย็นชาส่งผ่านมาทางผม และเจ้าของเสียงก็เดินผ่านไปเหมือนผมไม่ได้อยู่ตรงนั้น 

มันเป็นเรื่องรักใสๆ โรแมนติก คอมเมดี้ โลกสวย (ไม่มีที่พูดาเลยมั้ง5555)มาต่อแล้วนะ มีคนอยากอ่านไหม แต่ก็จะลง ขอบคุณทุกท่านที่หลงมาอ่าน