นางในบาดาล

  ม่านมุกเริ่มรู้สึกตัว หญิงสาวค่อยๆลืมตา แต่สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าหญิงสาวหาใช่ห้วงสมุทรไม่ แต่เป็นห้องๆหนึ่งที่ถูกประดับตกแต่งด้วยภาพวาดสีน้ำมัน ผนังห้องสีเขียวอ่อนช่วยให้ผู้ที่ได้พบเห็นสบายตา 

  กลิ่นของไอทะเลโชยเข้ามาทางหน้าต่างไม้ไผ่สีขาวซึ่งมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ซึ่งท่าสังเกตดีๆนั้น ลวดลายที่ถูกสลักลงไม้ไผ่เป็นลายกนกที่หาได้ยากในสมัยนี้ ม่านมุกเริ่มสำรวจสิ่งที่อยู่ภายในห้อง เตียงที่เธอนอนอยู่ในขณะนี้ไม่ใช่เตียง แต่เป็นแคร่ไม้ไผ่ซึ่งมีพื้นที่กว้างพอนอนได้สามคน

  "ฟื้นแล้วเหรอแม่หนู"

  เสียงชายชราวัยกลางคนเอ่ยถาม พร้อมกับหญิงชราคนหนึ่งที่กำลังถือชามข้าวต้มเข้ามา

  "ค่ะ ที่นี่ที่ไหนค่ะ แล้วหนูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงค่ะ"

  ม่านมุกถามก่อนที่ชายชราคนนั้นจะคลี่รอยยิ้มที่ดูใจดี ก่อนจะเอ่ยปากบอกหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังงุนงง

  "บ้านลุงกับภรรยาของลุงเองแหละ ลุงไปเจอหนูลอยมาติดข้างเรือตอนลงอวนหาปลา ลุงก็เลยช่วยหนูเอาไว้" ชายชราท่าทางใจดีกล่าว ก่อนที่จะมีเสียงของใครคนหนึ่งคั่นบทสนทนาระหว่างม่านมุกกับลุงชราใจดี

  "นี่ก็เย็นแล้ว หนูพักอยู่กับป้าที่นี่เถอะนะ ป้าคือจันทน์หอม ส่วนสามีป้าชื่อคำดี เรียกป้าว่าป้าจันทน์ก็ได้จ้ะ"

  ป้าจันทน์พูดพร้อมกับตักข้าวต้มให้หญิงสาว แต่ม่านมุกยังไม่หิว เลยบอกปัดปฏิเสธ

  "ว่าแต่แม่หนูไปทำอะไรถึงได้ลอยน้ำอยู่กลางทะเลล่ะ ทะเลตรงนั้นมันลึกมากนะ"

  ลุงชราที่ชื่อคำดีพูด ด้วยความที่ม่านมุกไม่อยากปิดบังจึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดออกไป

  "ขวัญเอ๋ย ขวัญมา นี่หนูคงเจอกับพรายน้ำเข้าแล้วล่ะสิ"

  ป้าจันทน์หอมพูด ก่อนจะโดนลุงคำดีเขม่นเบาๆ

  "พรายเพยที่ไหนล่ะแม่หนู นั้นน่ะ เขาเรียกว่าธิดาบาดาล"

  คำที่ลุงคำดีพูด ทำให้ม่านมุกเกิดความสงสัย

  "ธิดาบาดาลเป็นใครกันค่ะ"

  หญิงสาวเอ่ยถามสองสามีภรรยา ซึ่งคำถามที่เธอถามไปทำให้ลุงคำดียิ้มน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยคำตอบที่ทำให้ม่านมุกคาดไม่ถึง

  "เมื่อ2000ปีก่อน คุ้งน้ำตรงนี้เคยมีตำนานเล่าว่า เคยมีเมืองแห่งหนึ่งซึ่งอุดมสมบูรณ์ไปด้วยข้าวพรรณธัญญาหาร เมืองแห่งนี้มีชื่อว่า 'สราญนคร' พระราชาที่ครองเมืองสราญนครเป็นบุรุษที่รูปโฉมหล่อเหลาสมชายชาตรี ซึ่งพระองค์มีพระนามว่า 'พีระราเชนทร์' ซึ่งเป็นที่หมายปองแต่สตรีทั่วหล้า แต่พระองค์กลับรักกับแม่หมอสาวชาวบ้านที่ชื่อ 'มาฑิตา' 

   แต่ด้วยฐานะ กษัตริย์กับสามัญชนไม่อาจรักกันได้ เหล่าขุนนางจึงจัดหาเจ้าหญิงจากทั่วแคว้นมาให้ แต่พระองค์กลับไม่สนพระทัย ยังคงยึดมั่นในรักที่มีต่อมาฑิตา"

  ลุงคำดีหยุดเล่าเพราะคอแห้ง ป้าจันทน์หอมจึงตักน้ำเย็นมาให้ ทำให้ชายชราเล่าต่อได้ 

  ม่านมุกตั้งใจฟังเรื่องเล่าที่ลุงคำดีเล่าอย่างใจจดใจจ่อ ถึงแม้มันจะเป็นตำนานที่คล้ายนิทานก็เถอะ

  "แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะเล่นตลก เมื่อเจ้าชายเกิดหลงรักพระธิดา 'พรรณวษา' จนได้จัดงานอภิเษกสมรสขึ้น โดยมิได้นึกถึงมาฑิตา"

  ม่านมุกนั่งฟังชายชราเล่าอย่างตั้งใจ โดยเธอเองก็เข้าใจในความรู้สึกของมาฑิตา ที่ถูกคนรักหักหลังว่ามันเจ็บปวดเพียงใด

  "ภายในงานอภิเษกสมรสของเจ้าชาย มาฑิตาได้ปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับมองเจ้าชายด้วยความผิดหวัง ก่อนจะร้องไห้ออกไปกลางงาน โดยไม่มีผู้ใดที่เห็นใจนางเลย"

  ลุงคำดีเล่าหยุดไว้แค่นี้ ก่อนจะหันไปบอกกับป้าจันทน์หอม

  "ยายจันทน์เอ้ย! ไปหยิบสร้อยมณีกานต์มาสิ"

  หญิงชรารับคำอย่างว่าง่าย ก่อนจะเดินออกไป โดยที่มีม่านมุกมองตามอย่างสงสัย

  "หนูคงอยากจะรู้แล้วสิว่าเรื่องราวต่อไปนี้เป็นอย่างไร"

  ชายชราตรงหน้าถาม โดยที่หญิงสาวได้แต่พยักหน้าฟังอย่างเงียบๆ ก่อนที่ลุงคำดีจะเล่าเรื่องราวต่อไป

  "มาฑิตาเสียใจหนัก นางตั้งใจจะกระโดดหน้าผา แต่นางสิ้นสติก่อนจะกระโดด ทำให้นางรอดตาย เคราะห์ดีที่มีคนหาของป่าผ่านมาพบเข้า จึงนำตัวนางไปรักษายังหมู่บ้าน"

  ลุงคำดีหยุดเล่า เพราะม่านมุกถามขึ้นมาเสียก่อน

  "นางเป็นอะไรมากมั้ยค่ะ"

  คำถามของม่านมุกทำให้ลุงคำดีหน้าเศร้า ก่อนจะตอบออกมาว่า

  "นางตั้งครรภ์กับเจ้าชาย ด้วยเหตุนี้ทำให้มีชาวบ้านบางคนนำไปกราบทูลเจ้าหญิง ที่ตอนนี้นางได้เป็นพระมเหสีแล้ว"

  ม่านมุกเริ่มหวั่นในใจ แต่ก็ต้องรับฟังเพราะความอยากรู้

  "พระมเหสีไม่พอใจการที่มาฑิตาตั้งครรภ์ นางจึงส่งคนมาฆ่ามาฑิตา"

  ม่านมุกเริ่มน้ำตาคลอ จนกระทั่งคล้ายกับมีภาพเหตุการณ์บางอย่างปรากฏอยู่ตรงหน้าราวกับตัวเธอเองอยู่ในเหตุการณ์นั้นเอง!

   +..+..+ติดตามตอนต่อไป+..+..+