นางในบาดาล

ธ เจ้ารอ...สิ่งใด...มนุษย์น้อย

จึงต้องคอย...รออยู่...อย่างนี้หนา

ฤๅเจ้ารอ...สิ้นชีพ...มรณา

ช่างไร้ค่า...จบชีพ...ที่บาดาล

  ม่านมุกไม่ได้หูฝาด สตรีตรงหน้ากำลังเอ่ยวาจาถามด้วยเสียงเสนาะพิเราะเสียง แม้เธอกำลังจะดิ่งลงสู้ห้วงนที แต่เธอก็รับรู้ได้ว่าเธอหายใจในน้ำได้!! นี่มันอะไรกัน! เธอมิได้จมน้ำ แต่เธอกำลังล่องลอยขึ้นสู่ผิวน้ำ! 

'จงกลับ...กลับสู่...พิภพ

อย่าจบ...ชีวี...ให้ไร้ค่า

บาดาล...มิใช่...ที่ควรมา

ชีวานี้...มีค่า...กว่าที่เป็น'

  หญิงสาวไม่ได้คิดไปเอง ผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเหรานั้นกำลังช่วยชีวิตเธอ แต่ม่านมุกไม่อยากจะมีชีวิตอยู่อีกแล้ว ร่างบางพยายามฝืนพลังบางอย่างที่ทำให้เธอลอยขึ้น แต่ไม่สำเร็จ 

  'จงอย่าฝืนเลยม่านมุก'

  เสียงนั้นก้องอยู่ในโสตประสาทของหญิงสาว ซึ่งไม่ต้องบอกม่านมุกก็รู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร

  "คุณมาช่วยฉันทำไม!"

  ม่านมุกหันไปถามสตรีที่กำลังนั่งเด่นเป็นสง่าอยู่บนตัวเหรา ถึงแม้ม่านมุกจะหวั่นในท่าทีของสตรีปริศนาผู้นั้นอย่างลึกๆ สตรีผู้นั้นรู้ชื่อของเธอได้ยังไง?

  'ชีวิตของเจ้ามิได้ไร้ค่าอย่างที่เจ้าคิดหรอก'

  เสียงนั้นยังคงดังอยู่ในโสตประสาทของเธอ ทั้งๆที่สตรีที่อยู่ตรงหน้ามิได้เอ่ยวาจาสักคำเดียว แต่เพียงแค่คลี่รอยยิ้มส่งให้เธอเพียงเท่านั้น

  'เจ้ามิต้องแปลกใจหรอก เจ้าจงกลับสู่พิภพที่ของเจ้า บาดาลมิใช่ที่ที่เจ้าควรจะมา'

  เสียงนั้นยังดังอยู่ แม้เจ้าของเสียงจะไม่ได้เอ่ยวาจา สตรีผู้มีดวงหน้างามเช่นนี้เป็นใครกันแน่  ยังไม่ทันที่ม่านมุกจะเอ่ยปากถาม สติของหญิงสาวก็เริ่มดับวูบลง ก่อนที่ม่านมุกจะเริ่มลอยขึ้นไปยังผิวน้ำ โดยมีสายตาของสตรีผู้สวมอาภรณ์สีขาวสะอาดคอยมองม่านมุกอย่างสบายใจ ก่อนจะนึกถึงความหลังเมื่อสองพันปีที่แล้ว...

'บาดาลนี้ย่อมมีตำนาน   เมืองสราญนครล่มสลาย

ธิดาน้อยหลบหนีเจียนตาย  อนิจจาถูกสาปไว้ใต้ห้วงชลา

 ครึ่งนาคาครึ่งปลาหามิใช่  ธาราลัยธิดาน้อยเจริญชันษา

หากคำสาปยังตามติดทุกเพลา  เจ้ากานดาเฝ้าสมุทรชั่วกัปกัลป์...'

   ++To be continue++