สำหรับชั้นแกคือเพื่อนแท้ 2

สวัสดีคะ ชั้นP ชั้นจะมาเล่าตอนที่ทั้งครอบครัวของชั้นและมะหมาต้องผจญวิกฤตน้ำท่วมกันนะค่ะ ที่บ้านของชั้นต้องผจญวิกฤตน้ำท่วมนานถึงเดือนครึ่ง ช่วงประมาณต้นธันวาน้ำถึงลด ปลาดุกปลาช่อนที่เข้ามาในบ้านเรียกได้ว่าตายเกลื่อน นี่ขนาดโดนฟักทองล่าไปกินตั้งเยอะนะค่ะ ใช่คะตอนน้ำท่วมชั้นให้ฟักทองและแม่หมีอยู่เฝ้าข้างล่าง เวลาว่างๆในช่วงน้ำท่วมฟักทองก็จะดำน้ำล่าปลาเล่น ส่วนแม่หมีก็จะ..พักผ่อนตามอัธยาศัย(ก็นะแม่หมีอายุ10ปีอัพแล้ว)
พอน้ำใกล้ลด ก็ถึงเวลาที่เหล่ามะหมาที่อยู่บนหลังคาต้องลงจากหลังคาเสียที หากแต่พวกมันกลับไม่ยอมลงนี่สิ พอคุณแม่ถีบมันตกลงมาจากหลังคาแล้วมันก็ปีนบันไดขึ้นหลังคาอีก (พยายามมากหมาตู) 
หมูแดง:แม่คร้าบ ผมอยากอยู่บนหลังคาอ่ะ
แม่:เด็กๆอย่าดื้อสิ
บิ๊กบูม:อยู่หลังคามันสบายกว่าอ่ะแม่
แตงไทย:แม่คร้าบสงสารผมเถอะT^T
แม่:ลงไปให้หมด ว่าแล้วคุณแม่ก็ถีบพวกมันลงจากหลังคา แล้วนำบันไดเก็บ
แดง/แตงไทย/บิ๊กบูม:ไม่น้าาาาาาาาาาา
เหล่ามะหมาไม่สามารถปีนขึ้นมาได้อีกแล้ว
พอน้ำท่วมลดลงชั้นก็โทรหาเพื่อนของชั้นที่ชื่อส้ม ถามสารทุกข์สุกดิบกัน ส้มเล่าให้ชั้นฟังว่ามะหมาของตัวโปรดได้หายไปตอนน้ำท่วม เธอเสียใจมากเลย หากเป็นหมาของชั้นไม่ว่าจะเป็ฯตัวโปรดหรือไม่หากมันหายไปชั้นก็เสียใจหมดแหละค่ะ
พอช่วงเปิดเรียนในตอนนั้น เรื่องที่พวกเด็กๆต่างคุยกันก็คงไม่พ้นเรื่องการถามสารทุกข์สุกดิบกันว่าตอนน้ำท่วมเป็ฯยังไงบ้าง อยู่สบายไหม บางคนต้องไปอยู่ที่ศูนย์อพยพ บางคนต้องย้ายไปอยู่ที่ต่างจังหวัดที่น้ำไม่ท่วม บางคนมีบ้านเป็นคอนโดก็สบายหน่อย
ในตอนน้ำท่วมนั้นที่บ้านของชั้นถ้าไม่ได้พวกมะหมาทั้งห้าคอยเป็นยามล่ะก็ อาจจะโดนปล้นก็ได้เพราะคนบางคนชอบอาศัยจังหวะที่ไม่มีคนอยู่บ้านเข้ามาขโมยของบ้านอื่น ดีที่บ้านชั้นมีหมาตัวใหญ่ๆไว้ห้าตัวคอยเป็นยาม พวกมันไม่ยอมทิ้งชั้น ชั้นก็ไม่ยอมทิ้งพวกมันเหมือนกันคะ หมานั้นถือว่าเป็นเพื่อนแท้ที่รักเราที่สุดถึงแม้ว่ามันจะพูดไม่ได้ก็ตาม...สำหรับคนที่เลี้ยงมะหมานั้นชั้นอยากให้รักเค้าดูแลเค้าให้ดี เพราะสัตว์เลี้ยงก็มีหัวใจเช่นกันนะค่ะ