สำหรับชั้นแกคือเพื่อนแท้ 2

สวัสดีคะชั้นP เจ้านายของพวกมะหมา5ตัว ในตอนนี้ชั้นจะมาขอเล่าประสบการณน้ำท่วมที่บ้านชั้นนะค่ะ เหตุการณ์นั้นเป็นเหตุกาณ์ที่ชั้นต้องจำไปจนวันตายเลยก็ว่าได้ในตอนนั้นทั้งคนทั้งหมาต่างลำบากกันถ้วนหน้า หมาที่มีเจ้าของน่ะยังดี แต่หมาแมวจรจัดนี่สิแย่เลย ชั้นนั่งดูข่าวแทบทุกวันจะมีรายงานเรื่องหมาแมวจรจัดไม่ข้าวกิน ปกติก็หากินลำบากแล้ว น้ำท่วมก็ลำบากกว่าเดิมอีก น่าสงสาร พวกสัตว์เลี้ยงนั้นมันไม่สามรถช่วยตัวเองได้ในยามนั้น แถวบ้านชั้นนั้นมีหลายบ้านที่น้ำท่วมก็ เอาสัตว์เลี้ยงตัวเองไปด้วยส่วนบ้านชั้นนั้นห่วงบ้านค่ะและไม่มีที่จะสามารถนำมะหมาทั้ง5ไปเลี้ยงได้ ครอบครัวชั้นตัดสินใจอยู่กับพวกมันเพราะในเมื่อพวกมันยังไม่ทิ้งเราเลยแล้วเราจะทิ้งพวกมันได้ยังไง ในตอนแรกชั้นสงสารเหล่ามะหมาที่บ้านเอามากๆเลยในช่วงแรกๆพวกมะหมาที่ชั้นเอาไปเฝ้ายามบนหลังคา มันไม่อึ๊บนหลังคามันพยายามหาะพื้นดินอึ๊แต่ก็หาไม่ได้ ส่งผลให้เหล่ามะหมาของชั้นขี้หักในกันไปตามๆกัน ที่บ้านของชั้นก็ให้ข้าวพวกมันทุกวันไม่ให้อดเพราะสงสารคะ ในตอนนั้นที่บ้านชั้นเตรียมตุ่นของไว้แล้วก็มีพวกข้าวปลาอาหารและของใช้จำพวกแฟ้บ และยา แต่สิ่งที่แพงที่สุดก็คือน้ำคะ แค่น้ำแพ๊คหนึ่งก็ร้อยกว่าบาทแล้ว น้ำเป็นสิ่งที่ทุกคนขาดแคลนสุดๆเศร้าคะ แต่พอมาช่วงกลางชั้นสามารถปรับตัวได้แล้ว มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนะค่ะ เอาจจะเรียกได้ว่าชิวชิวเลย แต่ทุกวันชั้นก็ดูต้องดูทีวีเพื่อรับข่าวสารบ้างและดูซีรีย์ญี่ปุ่น สบายเลย

มะหมาที่บ้านชั้นนั้นก็ได้แบ่งให้อยู่บนหลังคาสามตัวคือ บิ๊กบูม หมูแดง แตงไทย

ที่เหลือคือแม่หมี ฟักทองให้อยู่ข้างล่าง

อยากรู้ไหมค่ะว่า ทำไมไอ้อ้วนบูมถึงขึ้นหลังคาได้ มันไม่ใช่เพราะชั้นอุ้มมันขึ้นมาแน่เพราะมันไม่ยอมให้ใครอุ้มมันเลย เรื่องมันมีอยู่ว่า

ในวันหนึ่งแม่กำลังให้อาหารมะหมาบนหลังคาซึ่งมีหมูแดงและแตงไทยอยู่นั้น แม่ของชั้นต้องให้มะหมาที่อยู่บนหลังคาก่อนเพราะครัวอยู่ชั้นสองเลยให้พวกมะหมาที่อยู่บนหลังคากินก่อน

บิ๊กบูม:โฮ่ง! (แปลวว่า:หิวแล้วคร้าบแม่ ให้ข้าวผมก่อนเต๊อะ)พร้อมส่งสายตาเว้าวอนสุดกำลัง

แม่:รอเดี๋ยวนะบูมเดี๋ยวแม่เอาข้าวไปให้กินนะ^^

บิ๊กบูม : โฮ่ง!ๆ (แปลได้ว่า:ชักช้า ปีนขึ้นไปกินเองก็ได้)

แม่มองมาที่ไอ้บูมที่ตอนนี้กำลังปีนบันไดขึ้นหลังคา

แม่:เอาอีกแล้วเดี๋ยวแกก็ตกไปอีกหรอกไอ้บูม

ไอ้บูมนั้นมันได้พยายามปีนบันไดขึ้นหลังคาตั้งหลายครั้งแล้วค่ะแต่ก็ทำไม่สำเร็จสักกะที จะขั้นสุดท้ายทีไรตกทุกรอบ พอมันปีนขึ้นมาขั้นสุดท้าย

แม่ชั้นก็เชียร์มันที

แม่:บูมสู้ๆลูกอีกสองขั้น เอ้า!พยายามเข้า

ชั้นเห็นอยากนั้นเลยปิ๊งไอเดียได้

ชั้น: แม่ก็เอากระดูกมาล่อมันดิเดี๋ยวมันปีนขึ้นมาเองแหละ^^

พอแม่เอากระดูกมาล่อ ไอ้บูมได้รวบรวมพลังทั้งหมดปีนบันไดขึ้นหลังคาได้สำเร็จ

บิ๊กบูม:โฮ่งๆ (แปลได้ว่า:สำเร็จแล้วโวย)

เอิ่ม อยากบอกว่าที่สำเร็จน่ะเพราะความตะกละแท้ๆเลย ไอ้อ้วนเอ๊ย

เรื่องราวของเหล่ามะหมายังไม่จบ โปรดติดตามอ่านตอนต่อไปค่ะ