แอบรักผิดไม?

 
      ผมยืนมองร่างบาง ที่ยืนนิ่งโดยใบหน้าหวานเต็มไปด้วย น้ำตาที่ไหลออกมาช้าๆ ภาพตรงหน้าทำให้หัวใจของผมเจ็บปวด ผมอยากเดินเข้าไปปลอบประโลมร่างตรงหน้า แต่ผมก็รู้ว่าผมไม่สิทธิ ผมเป็นได้เพียงคนที่รอให้ร่างบางเดินเข้ามาหาเองเท่านั่น ไม่มีสิทธิที่จะเดินเข้าไปหา ผมเฝ้ามองร่างบางตรงหน้าไม่รู้เวลาผ่านไปเท่าไหร่ ก่อนที่สายฝนจะโปรยลงมาช้าๆ ร่างบางยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
 
       " แบมแบม ..." ผมเริ่มทนดูไม่ไหว ขอสักครั้ง ผมขอฝืนกฏที่ตัวเองตั้งไว้ เข้าไปยืนข้างๆ คนที่น่าสงสาร เพื่อนสนิทที่ผมแอบรักคนนี้ แบมแบม...ฉันรักนาย..
 
      ".........."
 
     " แบมแบม ฝนตกแล้ว เดี๋ยวไม่สบาย..." ผมพูดเสียงเบา พร้อมกับถอดเสื้อเชิ้ตขึ้นมาบังฝนให้แบมแบม ผมอยากให้เขาได้รับรู้ความรู้สึกของผม แต่ผมรู้ดีว่าหากร่างบางรู้ ผมคงไม่มีสิทธิได้ยืนข้างๆ ตรงนี้อีก มันทำให้ผมต้องกดความรู้สึกตัวเองไว้ แม้มันจะทรมานแต่ก็ยังดีกว่า ที่ผมไม่ได้ยืนข้างๆคนคนนี้เอง ไม่คงทนไม่ได้ 
 
    " ยูคยอม...อึก...ฮือ..ทำไม...มาร์..ฮยอง..ทำแบบนี้..หล่ะ " แบมแบมเอ่ยเสียงสั่นเทา พร้อมกับหันหน้ามาซบตรงอกผม ผมรับรู้ว่าเขาเจ็บปวดมากแค่ไหน เขาแอบรักคนคนนั่น เท่ากับผมที่แอบรักเขา ความรักแบบนี้มันทรมาน แต่เราก็หยุดความรู้สึกของตัวเงไม่ได้ นอกจากให้มันเจ็บจนถึงที่สุด ผมคิดว่าเดี๋ยวมันคงชินไปเอง
 
      ตอนนี้ร่างบางยังดีกว่าตอนนั่นมาก 2 ปีก่อน 
 
   " แบมแบมอา...." ผมไม่รู้จะปลอบแบมแบมยังไงกับภาพที่เราสองคน เห็นตรงหน้า มาร์คฮยองคนที่ร่างบางข้างๆผม พึ่งสภาพรักไปเมื่อวาน ยืนจูบกับจินยองฮยอง รุ่นพี่ที่แบมแบมเคารพรักที่สุด คนที่รักที่สุดสองคน กับทำร้ายคนที่ผมรัก ผมได้แต่ยืนมือไปบีบมือแบมแบมที่ตอนนี้มันเย็นชืด จนน่าใจหาย
 
     ไม่มีน้ำตาที่ไหลออกมาจากใบหน้าหวาน แต่ผมรู้ว่าภายในใจของร่างบางกับร้องให้ อย่างหนัก ผมไม่รู้ว่าทำไมมาร์คฮยองทำแบบนี้ ทั้งๆที่ผมดูจากสายตาที่มาร์คฮยองมองแบมแบมแล้ว ก็ไม่ต่างอะไรจากที่สายตาผมมองแบมแบม ทำไม ทั้งๆที่รู้สึกเหมือนกัน ทำไมถึงได้ทำร้ายแบมแบมได้ลงคอ
 
     หรือผู้ชายอย่างมาร์คฮยองเลือดเย็น แค่แกล้งหลอกให้แบมแบมรัก และทำร้ายอย่างเลือดเย็น เป็นความสนุกส่วนตัวอย่างงั้นเหรอ หรือมีเหตุผมอื่น หากผมรู้ ว่าผมถอยออกมา แล้วเพื่อนสนิทของผมต้องเจ็บแบบนี้ ในตอนนั่นผมคงไม่ยอมถอยออกมา ผมคิดว่ามาร์คฮยองจะดูแลแบมแบมได้ดีกว่าผม แต่ผมกลับคิดผิด เพราะ ผู้ชายคนนั่นกลับเป็นคนที่ทำร้ายแบมแบมมากที่สุด
 
     "........." 
 
    " ไปจากที่นี่กันเถอะ " ผมพูดพลางพยายามดึงมือร่างบางที่ยืนนิ่ง สายตายังจ้องภาพของคนสองคนตรงหน้าอย่างไม่ลดละ
 
    ".........."
 
    " แบมแบม..." ร่างบางไม่ขยับเลย ผมใช้ฝ่ามือปิดตาทั้งสองข้างของคนร่างบาง ผมทนไม่ไหวกับสายตาที่ราวจะขาดใจนั่น ได้โปรดอย่าร้องไห้....เลยนะ
 
   " อย่ามอง ..." ผมพูดเสียงเบา พร้อมกับรู้สึกที่ความชื้นที่ฝ่ามือ ร้องไห้ออกมาเถอะ ร้องออกมาให้พอ ฉันจะยืนอยู่ตรงนี้ ข้างๆนาย ...จะไม่จากไปไหน
 
      หากความรักเล่นตลกกับความรู้สึกคนแบบนี้ ผมอยากจะร้องขอให้ความรักเล่นตลกกับหัวใจผมคนเดียวก็พอ แต่ได้โปรดอย่าเล่นตลกกับหัวใจของเพื่อนสนิทของผม คนนี้เลย.. เขารับมันไม่ไหว ได้โปรดความเจ็บปวดที่เขาได้รับ ผมจะรับไว้เอง ผมเจ็บจนชินแล้ว ผมทนได้ ....แต่อย่าให้เขาเจ็บปวดไปมากกว่านี้เลย.....ผมทนไม่ได้......ขอให้ผมเจ็บแทนเถอะครับ....ความรัก..
 
 
  ยูคยอม น่าสงสาร เป็นอีกความรู้สึกหนึ่งที่เสียสละเพื่อคนที่ตัวเองรัก
 
                              ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านจ้า