แอบรักผิดไม?

คุณซื่อสัตย์กับความรักมากแค่ไหน.... ถ้าหากรักนั่น มีมากกว่าสองหล่ะ...คุณจะมองว่าเขาเลวรึเปล่า ผมปาร์คจินยองเมื่อก่อนผมเป็นคนไม่เชื่อว่าความรักมันจะมีมากกว่าสอง ผมคิดว่าความรักจะต้องมีแค่หนึ่ง รักได้ครั้งละหนึ่งเท่านั่น หากรักนั่นมากกว่าสองแปลว่ารักนั่นไม่จริง แต่ตอนนี้ ผมกลับไม่คิดแบบนั่น ตั้งแต่ผมได้เจอ

    อิมแจบอม เพื่อนสนิทของคนรักของผม มาร์คฮยอง เราทั้งสองพบกันโดยคนรักของผมแนะนำให้เรารู้จักกัน ตั้งแต่วินาทีแรกที่สบตานัยน์ตาสีดำคู่นั่น หัวใจของผมก็เต้นแปลกๆ ผมเป็นอะไรนะ ทั้งที่ไม่ควร...... 

    ในเวลาที่ผมเศร้า หรือเหงา เพราะมาร์คฮยองไม่เคยแสดงออกมาว่ารู้สึกยังไงกับผม แม้ว่าเราจะได้ชื่อว่าเป็นคนรักกัน แต่ผมกลับไม่เคยรู้สึกได้รับความรักของมาร์คฮยองเลย หรือว่าผมคิดมากไป แต่ในเวลาที่ผมเศณ้า หรือเหงา เขา...อิมแจบอม เขามากจะโผล่มายืนข้างๆผมเสมอ

    ความรู้สึกเจ็บตรงอกแปลกๆๆ เกิดขึ้นกับผมอีกครั้ง เมื่อผมรู้ว่า อิมแจบอมฮยองเขามีคนรักอยู่แล้ว มันเหมือนคนขาดน้ำ ยิ่งได้เห็นท่าทีที่สนิทสนมกับคนรักของเขา ผมยิ่งเจ็บปวด เหมือนใครเอามีดมาแทงซ้ำๆที่อกซ้าย น้ำตาผมไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

    " นายเป็นอะไร รึเปล่า จูเนียร์... " มาร์คฮยองเอ่ยถามผมเสียงนุ่ม พร้อมกับปรายนิ้วมือที่เช็ดน้ำตาที่ไหลเต็มใบหน้าผม เอ๋ะ... ผมร้องไห้หรอ ผมหันหน้าไปทางอื่น ปั้นยิ้มให้มาร์คฮยอง พร้อมกับบอกว่าไม่เป็นไร ทั้งที่ในใจแทบจะยืนไม่ไหว ทั้งสบสน โฏรธตัวเองที่เผลอไป ทั้งๆที่คนที่ได้ชื่อเป็นคนรักยืนอยู่ข้างๆแทบแท้ๆ มันนี่เลวจริงๆ

    " นายไม่เป็นไรก้ดีแล้ว จะกลับเลยไม เดี๋ยวพี่ไปส่ง " มาร์คฮยองพูดยิ้มอ่อนๆ ทำให้ให้ผมยิ้มตามได้ไม่ยาก ผู้ชายคนนี้สิ คือคนรักของผม ไม่ใช่เขา....ไม่ใช่อิมแจบอม

    " ฮะ ... " เราเดินเคียงคู่กันไป โดยไม่รู้เลยว่ามีบุคคลสองคนมองตามด้วยสายตาที่ต่างกัน สายตาหนึ่งเจ็บปวดทรมาน อีกสายตาหนึ่งมองดูโดยไม่ชอบใจ ...

 เจิมๆๆก่อน เดี๋ยวคืนนี้มาต่อเด้อคะ 

    .........................................ต่อๆ.....................................................

       ผมนั่งอยู่กับมาร์คฮยองในห้องกิจกรรม รอประชุมคณะกรรมการ ผมหันไปดูมาร์คฮยองที่กำลังคิดอะไรบางอย่าง หากตอนนั่นผมไม่ไปขอคบกับมาร์คฮยอง ผมจะมีความสุขกว่านี้มั้ยนะ...ผมเฝ้าเวียนวน ถามใจตัวเอง บางทีหากผมได้เจอกับเจบีฮยองก่อน ผมอาจจะมีความสุขกว่านี้ก็ได้ รึเปล่า?

    " นายเหม่ออะไรอยู่ เห็นทำหน้าเครียดตั้งนาน.." มาร์คฮยองพูดขึ้น เอือมมือมาจับหัวผมโยกไปมา 

     " มาร์คฮยองฮะ " ผมกลั้นใจถาม คำถามที่ค้างคาใจ

      " มาร์คฮยองมีความสุขจริงๆเหรอ ที่คบกับผม " 

      ".............."

      " ตอบผมหน่อยได้มั้ยฮะ? " ถึงแม้มันจะเป็นคำถามงี่เง่า สักแค่ไหน แต่ผมก็อยากจะได้ยินเพื่อที่จะได้ย้ำใจตัวเองว่า อย่าหวั่นไหวไปกับอีกคนหนึ่ง ..... ช่วยย้ำให้ผมมั่นใจหน่อยได้มั้ยฮะ มาร์คฮยอง..

       มาร์คฮยองไม่ได้ตอบคำถามผม แต่ดึงผมเข้าไปกอดแทน ผมไม่แน่ใจว่าภาษากายมันจะบอกอะไรเราได้แน่ชัด แต่ตอนนี้กลับทำให้ผมอุ่นใจขึ้น  ผมรู้ว่าเราสองคนเริ่มต้นคบกัน มันยังไม่ได้เกิดเป็นความรัก ผมรู้ว่ามาร์คฮยองมีใครคนหนึ่งในใจ แต่ตอนนี้มาร์คฮยองเปิดใจให้ผม ผมคิดว่าผมก็ควรซื่อสัตย์กับความรักของมาร์คฮยอง 

       กึก.... ผมหันไปตรงประตู ใจหายวูบความรู้สึกมั่นใจก่อนหน้านี้ ไม่รู้ว่ามันหายไปไหน เมื่อได้เผชิยกับเจบีฮยองที่ยืนดูผมเขม่น ไม่รู้ว่าผมรู้สึกไปเองหรือเปล่า สายตาของเจบีฮยองดูเจ็บปวดสับสน ปนเปไปหมด 

    "ทำอะไร หัดเกรงใจห้องคณะกรรมการบ้างสิ " เจบีฮยองพูดเสียงนิ่ง

       "เจบีฮยองฮ่ะ ผมเจ็บ " เสียงเรียกของยองแจทำให้ผมและเจบีฮยองตื่นจากภวังค์ ผมหันไปมองมาร์คฮยองที่ยิ้มน้อยๆ พร้อมเดินเข้าไปตบไหล่เจบีฮยองเบาๆ พร้อมหันมาทางผม ทำให้ใจของผมหล่นวูบ รู้สึกผิดสับสนไปหมด

      " เลิกประชุมแล้วเดี๋ยวพี่มารับนะ " มาร์คฮยองเดินออกไป ตอนนี้ในห้องผมเหลือเจบีฮยอง ยองแจ และผม ทำให้ผมทำตัวไม่ถูก เมื่อเจอสายตาเจบีฮยองจ้องมาอย่างไม่ลดละ

      " เจบีฮยอง....." ยองแจเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เจบีฮยองขัดซะก่อน ทำให้ผมรู้สึกเสียวสันหลังแปลก 

      " นายออกไปก่อนนะ เรากำลังจะประชุม! กัน " เจบีฮยองพูดขึ้น โดยไม่หันไปมองคนร่างบางที่มองอย่างตัดพ้อ พร้อมหันมามองหน้าผมอย่างต่อว่า ทำให้ผมหน้าชา เหมือนคนที่โดนจับได้ ว่าทำอะไรผิด ไม่รู้ว่าน้ำตามันคลอออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมไม่สามารถทนกับสายตาตัดพ้อต่อว่าของยองแจได้เลย ขอโทษ คำนี้คงน้อยไปสำหรับยองแจ แต่ผมไม่รู้จะขอโทษน้องเล็กยังไงแล้ว ผมมันเลวจริงๆ!

      ยองแจเดินออกไปช้าๆ ทันทีที่ประตูปิด เจบีฮยองก็ตรงมาพร้อมดึงผมเข้าไปกอด 

     " อย่าทำอีก " เสียงของเจบีฮยองสั่นจนน่ากลัว 

     " ผมเป็นคนรักของมาร์คฮยองนะฮะ " ผมเอ่ยเบาๆ พร้อมกลั้นเสียงสะอึก ไม่ให่ร่างสูงที่กอดผมอยู่รู้

      " ฉันรู้ แต่ฉันไม่ชอบ " เจบีฮยองพูด ผมเงยหน้ามองเจบีฮยอง สายตาที่แสนจะเจ็บปวดนี้ เราไม่ควร ไม่ควรเลยจริงๆ

      " เราหยุดแค่นี้ดีไมฮะ คนของเราเจ็บปวดเพราะเรามามากแล้ว " ใช่ มากเกินจะพอแล้ว ผมควรยุติเรื่องนี้ 

      อุบ ริมฝีปาก สีแดงกดทับริมฝีปากผม อย่างเอาแต่ใจ พยายามหลอกล่อให้ผมเปิดปาก โดยอาศัยความช่ำชองกว่า จนสุดท้ายผมต้องหายใจรับอากาศเข้าไป จนเป็นโอกาสให้เจบีฮยองรุกล้ำเข้ามาในโพรงปากผม อย่างเอาแต่ใจ ลิ้นร้อนๆตวัดไล่ลิ้นผม อย่างยอกล้อ สติผมกำลังจางหายไปช้าๆ ถาผมไม่เห็นสายตาที่แสนจะเจ็บปวดด้านหลังเจบีฮยอง

      ยองแจน้องเล็ก! เด็กน้อยยืนมองพวกผมอย่างตัดพ้อ น้ำตาที่ไหลเต็มใบหน้าแววตาที่แสดงให้เห็น ถึงหัวใจที่แตกสลาย เหมือนหลุมดำที่ทำให้ผมตกนรกทั้งเป็น ขอโทษ คำนี้คงไม่พอแล้ว สำหรับคนเลวๆอย่างผม ไม่รู้ว่าว่าน้องเล็กยืนมองพวกผมนานเท่าไหร่ แต่ทันที่ที่ประตูปิดลง ผมพลักเจบีฮยองออกอย่างแรง!! พอแล้ว!! พอที!!! 

     " พอที!!!!! ยุติเถอะคับ!!! ฮือ...ฮึก.." ผมพูดพร้อมสะอึก ขาอยากจะก้าวไปเอ่ยขอโทษร่างบางที่ยืนอยู่หลังประตู แต่ผมมันขี้ขลาดเกินไป 

     " จูเนียร์นายเป็นอะไร!! เราทำกันออกจะบ่อย! " เจบีฮยองพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด พร้อมจะก้าวเข้ามาหาผมอีกครั้ง

     " จองแจ..." ผมพูดได้แค่นั่น เจบีฮยองสะงัก สีหน้าซีดเผือดหันหลังพร้อมวิ่งออกไป... เราสองคนต่างทำบาป อย่างไม่น่าให้อภัย พระเจ้าครับ ได้โปรด ยกโทษให้พวกเรา ขอโอกาสให้เราได้ไถ่บาป ขอโอกาสให้เราได้แก้ไขความผิดพลาด ผมกับเจบีฮยอง เราควรยุติความสัมพันธ์ผิดบาปนี้ แม้หัวใจของเราจะรักกัน แต่เราต่างมีคนข้างกายแล้ว เราควรซื่อสัตย์ต่อคนข้างกาย....ขอพระองค์ โปรดประทานความเข้มแข็ง ในการตัดสินใจครั้งนี้ของผมด้วยเถอะครับ..... ผมรักเจบีฮยองนะฮะ น้ำตาของผมไหลออกมาช้าๆ มันจะเป็นน้ำตาสุดท้ายที่มีให้แก่เจ้าของหัวใจของผม เจบีฮยอง...