ชีวิต

          “ ทุกคน...พักสักเดี๋ยวก่อนแล้วค่อยทำ ”     ทุกคนหยุดนิ่งแล้วมองมาที่ฉันอย่างแปลกประหลาดใจ

และทุกๆคนก็ค่อยๆทยอยเดินเข้าไปพักตามร่มไม้

          “ นี่...มาร์ช่ามาแปลกเนอะ ปกติใช้งานแบบชนิดที่ไม่มีใครเป็นลมก็ไม่ยอมพัก ”  

เด็กกลุ่มนั้นกระซบกระซาบอะไรกัน

          “ เออ...มาร์ช่าให้พวกเราพักอย่างนี้แล้วนายมาร์ทินไม่ว่าหรอ ”     คุณอาฟอร์ดเดินมาถามฉัน

อย่างกล้าๆกลัวๆ  ฉันก็พอรู้ว่าคนที่นี่กลัวฉันขนาดไหนชนิดที่แทบไม่อยากเข้ามาคุยด้วย

มีแต่เอริกนี่แหละที่ขยันมาพูดกรอกหูฉันอยู่ทุกวัน

          “ วันนี้นายมาร์ทินออกไปทำธุระ ฉะนั้นพวกอาก็กันให้หายเหนื่อยเลยจะได้กินข้าวเช้ากัน ”

         “ ขอบใจนะหนูหลานอายิ่งไม่สบายอยู่ ”

          “ ทำไมไม่บอกฉัน เดี๋ยวฉันไปเอายามาให้ แล้วให้หลานอาไปนอนพักนะ ”     ถ้านายมาร์ทินรู้ว่าใคร

พักใครป่วยจะลงโทษ แต่ยังไงนายมาร์ทินก็ไม่รู้หรอก เขาไม่เคยมาดูงานที่เราทำและอีกอย่างนายไป

ทำธุระหลายวัน ฉันเดินเข้าไปในห้องนายมาร์ทินเพื่อไปเอายามาให้เด็กคนนั้น ฉันส่งยาและน้ำให้

เด็กคนนั้นเขารับไปและยิ้มเล็กๆให้ฉัน ความรู้สึกนี้มันอะไรกันนะรรู้สึกวูบๆในอก

          “ รู้สึกดีใจใช่มั้ยล่ะ ”    เอริกเดินเข้ามาหาฉัน

          “ ไม่รู้สิ ”

          “ ก็เธอเอายาให้เด็กที่ป่วย และเด็กคนนั้นเขาก็ขอบคุณเธอ เป็นฉัน ฉันก็ดีใจนะ ”

          “ แล้วดีใจมันเป็นแบบไหน ”

          “ อ้าว...ก็ประมาณว่า เอ่อ...ก็อย่างเช่นอยากทำอะไรตามใจแล้วได้ทำไง เหมือนเธออยากให้ยากับเด็กคนนั้นแล้วเธอก็ให้เขารู้สึกขอบคุณเธอ เธอก็เลยดีใจไง ”

          “ อะไรของนาย นับวันยิ่งพูดอะไรเข้าใจยาก ”    ทุกคนทานอาหารเช้าเสร็จก็ทำงานกันต่อจนเวลาล่วงเลยผ่านไปครึ่งวันทุกคนได้พักอีกครั้ง

          “ นอกจากเธอจะไม่รู้จักการดีใจแล้ว เธอรู้จักความรักมั้ย ”    

          “ ความรัก? ”    เกิดมาฉันเพิ่งเคยได้ยินคำนี้

          “ ความรักน่ะนะ...ก็คือความรู้สึกที่อยู่ในใจของเรานี่แหละ เราจะรู้เรารักเขาได้นั้น

ก็คือ เวลาอยู่กับใครสักคนแล้วรู้สึกสบายใจและเป็นผู้แบ่งเบาความทุกข์เราได้และอยากอยู่

กับเขาตลอดไปแล้วเวลาเราอยู่ใกล้ๆเขาใจของเราจะเต้นแรงมากเลยนะ...ลองจับดูสิ ”

เอริกจับมือของฉันไปวางทาบบนอกซ้ายของเขา  ตึก...ตัก...ตึก...ตัก...   ใจของเขาเต้นรงจัง

ความเงียบเข้าครอบงำ จนมีของเหลวตกลงมาจากฟ้า

          “ ฝนหรอ... ”      ฉันกับเอริกพูดขึ้นมาพร้อมกัน

         “ เธอพูดตามฉันทำไม ”

          “ อะไร...นายนั่นแหละ ”     ฉันรู้สึกปวดกรามแหะ

          “ มะ...มาร์ช่า เธอยิ้มอยู่รู้ตัวมั้ย ”     เอริกทำหน้าตาเหลือเชื่อประหลาดใจ ยิ้มหรอทำไม

ไม่เห็นรู้ตัวเลย รู้แค่ว่าแก้มตึงๆและปวดกราม