[ชีวิตจริง] เพื่อน เหล้า กัญชา ผู้ชาย

                เรื่องที่จะเล่าให้ฟังวันนี้คือเรื่องของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอชื่อกันยา เป็นหญิงสาวธรรมดาแต่ความสดใสของเธอคือเสน่ห์ที่ดึงดูดผู้คน เธอน่ารัก อัธยาศัยดี เป็นคนตัวเล็ก ผมยาวตรงตามสเป็คผู้ชาย เธอเป็นคนมีเพื่อนฝูงเยอะ แต่เพื่อนสนิทที่เธอสามารถเล่าทุกอย่างให้ฟังนั้นมีเพียงไม่กี่คน
                เธอเรียนอยู่ที่มหาลัยแห่งหนึ่ง คณะศิลปกรรม เธอเรียนต่างคณะและต่างมหาลัยจากเพื่อนในกลุ่มของเธอ ซึ่งทำให้เธอได้พบปะสังคมใหม่และได้เจอเพื่อนอีกคนที่เธอไว้ใจ เพื่อนคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทคนใหม่ของเธอ เธอคนนั้นชื่อว่า ‘ฟรานซ์’
                กันยามีชายที่คบหากันมานานกว่า3ปี เมื่อก่อนสมัยเรียนมัธยมปลาย เธอและเขาเรียนห้องเดียวกัน ไปไหนไปด้วยกัน เจอหน้ากันตลอด แต่ตอนนี้ต้องอยู่ห่างกัน อยู่คนละมหาลัย เจอกันน้อยลง แต่พวกเขาก็ยังหาเวลาว่างไปเที่ยวด้วยกันอยู่เสมอ แฟนของเธอชื่อ ‘กฤต’
                และด้วยความห่างเหินไม่ได้ตัวติดกันเหมือนแต่ก่อน ทำให้กฤตเริ่มมองหญิงอื่น สนใจหญิงอื่น ชอบหญิงอื่น และคุยกับหญิงอื่น ซึ่งทำให้กันยาผิดหวังมาก
                ในที่สุดทั้งสองก็เลิกกันในเวลาไม่นานเพียงเพราะเขามีคนอื่นเข้ามาทำให้หวั่นไหว
                “กันยา...เราเลิกกันเถอะ ฉันว่าถ้าเราคบกันต่อ เธอต้องเสียใจมากแน่ๆ ฉันยังไม่พอจริงๆ ฉันมีเธอคนเดียวไม่ได้”
                นั่นเป็นคำบอกเลิกจากปากของชายที่เธอรัก เธอผิดหวังและเสียใจมาก
                เมื่อทั้งสองคนเลิกกัน ทำให้แม่ของทั้งสองฝ่ายเกิดความสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงได้จากกันง่ายขนาดนี้
                และเมื่อกันยาเล่าความจริงทั้งหมดให้ผู้เป็นแม่ฟังทั้งน้ำตา แม่ของเธอก็โกรธมาก แม่ของกันยาไว้ใจกฤต คบหากันมานาน3ปี จากกันเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง
                ส่วนแม่ของกฤตก็ขอโทษแทนลูกของตัวเอง และยังขอร้องว่าอย่าจากไปไหน ขอให้อยู่ที่เดิม ขอให้กันยาอภัยให้ลูกชายของตัวเอง
                กันยาเองก็คิดหนักว่าจะให้อภัยดีไหม เขาทำแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว และครั้งนี้เขาเป็นคนบอกเลิกเธอเอง อีกอย่างแม่ของเธอก็ไม่สนับสนุนให้กลับไปคบกันอีก เขาทำร้ายเธอมาหลายครั้งแล้วจะยอมโง่ให้อภัยเขาอีกทำไม แม่ของเธอเกลียดกฤตมากที่ทำให้ลูกสาวของตนต้องร้องไห้หนัก ข้าวปลาไม่ยอมกิน ไม่ยอมกลับบ้าน แถมยังเคยมีอะไรกับลูกของตัวเองด้วย
                พวกเขามีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งด้วยกันแต่กลับทิ้งของเก่าเพื่อไปหาของใหม่ แม่ของเธอยอมไม่ได้ ชีวิตของลูกผู้หญิง ผู้หญิงที่เธอรักมากที่สุดในชีวิตต้องมาพังเพราะผู้ชายคนเดียว
                แม่ของทั้งสองฝ่ายต่างรู้ดีว่าทั้งคู่เคยได้เสียกันมาแล้ว ในบ้านของฝ่ายชาย แถมยังคบกันมาตั้ง3ปี ผูกพันกันทั้งครอบครัว แม่ของกฤตไม่คิดจะเปิดใจรับใครใหม่แล้ว เรื่องแค่นี้ก็อยากจะให้อภัยกัน
                กันยาใจอ่อนที่แม่ของกฤตมาขอร้อง เธอเองก็รักแม่ของฤตมากเหมือนกัน เวลา3ปีที่ผ่านมาเธอผูกพันกับคนบ้านนี้แล้ว ใจจริงเธอก็ไม่อยากจากไปไหน  แต่แม่และเพื่อนของกันยาต่างต่อต้าน ไม่อยากให้กลับไปหากฤตอีก เธอจึงต้องใจแข็ง ถึงแม้ว่าอยากจะกลับไปมากแค่ไหนก็ตาม
                แต่ก็มีเพื่อนคนหนึ่งที่ยังอยากจะให้อภัยกฤต เธอผู้ใจกว้างคนนั้นชื่อ ‘จุ้บแจง’ ซึ่งเป็นเพื่อนที่กันยาไว้ใจมากที่สุด จุ้บแจงจัดแผนขึ้นในวันเกิดของกันยา บอกให้กฤตมาเซอร์ไพร์กันยาในวันเกิด และเธอจะช่วยด้วยอีกแรง แต่กฤตไม่มาเพราะงานเขาเยอะมาก เขาเรียนสถาปัตย์ งานจึงมากเป็นเรื่องปกติ เธอจึงเปลี่ยนแผนเป็นเลี้ยงวันเกิดกันยาย้อนหลังและให้กฤตมาร่วมงานด้วย
                ในวันนั้นจุ้บแจงพากันยาไปเลี้ยงวันเกิดที่ร้านหมูจุ่มที่หนึ่ง ซึ่งมีเพื่อนๆมาร่วมด้วยเป็นจำนวนมาก กฤตเองก็มาเช่นกัน กันยาดีใจที่เขามา เธอดูมีความสุขมากในวันนั้น แต่แล้วเขาก็ทำให้ความสุขนั้นพังทลายลง
                สีหน้าของกฤตดูไม่ร่าเริงและเหมือนจะหงุดหงิดอยู่ตลอดเวลา เพื่อนของกันยาพูดอะไร เขาก็จะขัดอยู่เสมอ จนเขาต้องขอตัวกลับบ้านก่อน แต่ต้องกลับไปเอาของที่บ้านกันยาก่อนจึงจะกลับบ้านของตนได้ กันยาจึงนั่งรถไปกับกฤตเพื่อไปเปิดประตูบ้านให้ ในตอนนั้นเขาแสดงกิริยาที่ไม่สมควรออกมา เขาแสดงความต้องการมากว่าการเเสดงความรัก เขาจู่โจมเธอด้วยริมฝีปากที่ร้อนรุ่ม เมื่อถึงบ้านก็จับเธอกดลงบนโซฟา ลูบไล้ทั่งร่างบางและล้วงมือเข้าไปในกางเกงของเธอ
                กันยาเคยบอกเขาแล้วว่าเกลียดพฤติกรรมแบบนี้ เธอไม่ชอบการมีเพศสัมพันธ์เพราะเธอเคยเห็นแม่กับพ่อของตนมีอะไรกันมาก่อน มันเป็นภาพที่บัดสีเเละยังจำมันได้ดี
                แต่เขาก็ไม่เลิกที่จะทำ เจอหน้ากันยาแล้วอดใจไม่ไหวอยากมีอะไรด้วยทุกที ตลอดเวลาที่กันยาคบกับกฤต เธอก็ยอมเขาเพราะความรัก ถึงแม้จะไม่เต็มใจก็ตาม
                แลกฤตาก็ได้บอกความรู้สึกของวันนี้ เหตุผลที่ทำไมเขาหงุดหงิดตลอดเวลา
                “เธอดูมีความสุขดีนี่ ไม่เห็นเหมือนคนมีความทุกข์เลย”
                เขาต้องการให้กันยานั่งหม่นหมองตลอดทั้งวันเลยหรือไง? ที่ยิ้มได้ในวันนี้เพราะมีเพื่อนคอยให้กำลังใจ
                “พวกเธอดูมีความสุขมากเกินไป พูดอะไรกันก็ไม่รู้ หาสาระไม่ได้ พูดมากไม่เกรงใจฉันเลย”
                ถ้ามัวแต่เคร่งเครียดแล้วจะได้อะไร เขาต้องการให้กันยาเครียดเรื่องความรักของเธอกับเขาตลอดเวลาหรือไง อีกอย่างกฤตก็น่าจะชินกับการพูดมากของพวกเพื่อนๆได้แล้ว เพราะเขาก็อยู่กับเพื่อนพ้องของกันยามาตลอด3ปีที่คบกันมาเช่นกัน
                เธอรู้สึกว่าเขาเห็นแก่ตัวมากเกินไป เธอเริ่มที่จะตัดใจจากเขาแล้วหันหน้าเข้าสุรา
                เธอเริ่มดื่มเหล้าเพราะผิดหวังจากความรัก ต้องการจะลืมความหยาบช้าและเลวทรามของเขา และกันยาก็รู้มาอีกว่าอดีตแฟนเก่าของเธอไปคบหากับเพื่อนของเธอสมัยเรียนด้วยกัน ผู้หญิงคนนั้นเธอชื่อ ‘นัชชา’
                นัชชา เธอเรียนห้องเดียวกับกฤต กันยา และเพื่อนๆของกันยาอีกหลายๆคน ทุกคนต่างจบจากห้องเดียวกันแต่กลับมากินกันเองซะงั้น เธอรู้สึกช้ำใจทำไมต้องเป็นคนใกล้ตัว และนัชชาก็เป็นคนที่กันยานับถือมาก เป็นเพื่อนกันแต่ไม่ไว้หน้ากันเลย
                เธอดื่มสุราเพื่อลบล้างความรัก เพื่อให้ลืมและสร้างความสนุกสนานกับตัวเอง ทั้งที่เมื่อก่อนเธอไม่เคยดื่มเลย เพื่อนชวนก็จะปฏิเสธตลอดเพราะเธอรู้ตัวว่าเเพ้แอลกอฮอล์
                กันยาเป็นคนเมาง่ายมากที่สุดในกลุ่ม เธอมักจะได้รับการดูแลจากเพื่อนๆอยู่เสมอ
                แต่เธอก็ยังมีผู้ชายที่คอยดูแลและเป็นห่วง เขาชื่อ ‘ตะวัน’
                ผู้ชายคนนี้เข้ามาในชีวิตของกันยาเมื่อนานมาเเล้ว เขาเข้ามาในช่วงที่เธอกำลังคบกับกฤต เธอเคยคิดที่จะเลือกผู้ชายคนนี้ แต่ด้วยเพื่อนสนิทของเธอที่ชื่อจุ้บแจงคอยเตือนเธออยู่เสมอว่าการนอกใจคนที่รักมันไม่ดี เธอจึงเลิกยุ่งและซื่อสัตย์กับกฤตแค่คนเดียว ถ้าหากเธอรู้ว่าอดีตแฟนเก่าของเธอจะทำกับเธอเช่นนี้ เธอคงเลิกกับเขาแล้วหันหน้าเข้าหาตะวันไปนานแล้ว
                ในวันที่เธอเมา พี่ตะวันคนนี้ก็มาดูแลและพากันยากลับบ้าน เธอไว้ใจพี่ตะวันมากซึ่งนั่นก็ทำให้เพื่อนของเธอไว้ใจและยอมให้ตะวันไปส่งกันยากลับบ้าน แต่ระหว่างกลับ กันยาแวะไปเที่ยวบ้านของพี่ตะวันก่อน เธอรู้ตัวดีว่าอยู่กับผู้ชายสองต่อสองมันไม่ดี แต่เธอก็อยากทำเพราะลึกๆเธอก็ชอบพี่ตะวันมาก ต่างฝ่ายต่างมีความรู้สึกที่ดีต่อกัน จะแปลกมากถ้าหากอยู่ด้วยกันลำพังสองคนแล้วจะไม่เกิดอะไรขึ้นเลย
                คืนนั้นพวกเขาจูบกันนานเป็นชั่วโมง เล้าโลมกัน ลูบไล้อย่างหื่นกระหาย ด้วยความมึนเมามันทำได้ทุกอย่าง แต่หากฝ่ายชายยังมีสติและไม่ทำตามความต้องการของตัวเอง
                “พี่จะไม่ทำอะไรกันยาในตอนนี้...มันยังไม่ถึงเวลา”
                คำพูดนั้นออกมาจากปากของชายหนุ่ม นั่นทำให้กันยารู้สึกประทับใจ เธอยิ่งชอบตะวันมากยิ่งขึ้น เขาทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย ตะวันเป็นคนดีมากจริงๆ ไม่ทำอะไรเกินเลยอย่างที่พูด เป็นผู้ชายที่สร้างขอบเขตให้กับตัวเองและให้กับกันยา  เขาแตะต้องตัวเธอเท่าที่ตอนนี้สามารถทำได้
                “รอให้กันยาโตกว่านี้ก่อน แล้วเราค่อยทำมากกว่านี้นะ”
                ความรักเริ่มก่อตัวขึ้น...
 
                แต่ความรักมาคู่กับการจากลาเสมอ ขึ้นอยู่แต่ว่าจะจากช้าหรือเร็ว
                เขาต้องจากเธอไปเรียนต่อที่กรุงเทพเป็นเวลา5ปี และไม่ได้ใช้โทรศัพท์มือถือ เป็นการห่างที่ไร้การติดต่อสื่อสาร คือความทรมานที่ขมขื่น
                “ไปนานขนาดนี้ กันยาจะรู้สึกกับพี่เหมือนเดิมหรือเปล่า?”
                คำพูดนั้นทำให้กันยาหวั่นใจ แต่เธอไม่มีทางยอมแพ้แน่นอน แค่4ปี เธอรอได้
                “ความรู้สึกของกันยาจะมั่นคงเสมอ”
                “เป็นไปไม่ได้หรอก...” ชายหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้มบางๆราวกับรู้อนาคตว่าจะเป็นเช่นไร
                “แต่กันจะรอ รอจนกว่าพี่จะมา”
                ถึงเธอจะรักเขาและเชื่อมั่นในคำพูดของตัวเองมากขนาดไหน ตะวันผู้เป็นพี่เเละโตกว่าเข้าใจสถานการณ์ดี ตอนนี้กันยาอาจจะมั่นใจว่ามั่นคง แต่หากเราห่างกันและไม่ได้ติดต่อกันเลย เราก็จะเลือนหายไปในที่สุด เขาทำใจไว้ตั้งแต่แรกแล้ว
                “เวลาที่พี่ไม่อยู่ กันจะคุยจะคบกับใครก็ได้ พี่ไม่ว่า แต่เวลาพี่กลับมา กันยาต้องอยู่กับพี่นะ...พี่รักกันยา”
                ถึงแม้เขาจะรู้ชะตาตัวเองดีว่าคำพูดที่หนักแน่นของกันยาจะอยู่ได้ไม่นาน แต่เขาก็จะเชื่อมันดู
                เวลาผ่านไปหลายเดือน เขาก็ติดต่อและโทรหาด้วยความคิดถึง กลับมาหาบ้างในช่วงที่เป็นวันหยุด แต่ก็ห่างกันนาน กันยาก็เริ่มเบื่อกับความวามรักที่ไม่เเน่นอน ความรักที่ไม่มีอะไรขัดเจน เธอเบื่อและเริ่มคุยกับคนอื่น
                ระหว่างนั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาในชีวิต เขาชื่อ ‘ต้นหนาว’
                ชายคนนี้เป็นผู้ชายที่ทำงานช่วยแม่ในร้านขายของชำใกล้บ้านเก่าของกันยา เขาติดตามข่าวสารของเธอ รู้ข้อมูลเกี่ยวกับกันยาทุกอย่าง ทั้งที่เรียน ซอยบ้านของเธอ หมายเลขทะเบียนรถ และอีกมากมาย ข้อมูลเหล่านั้นทำให้กันยาอึ้ง เขาติดตามกันยามาตลอดจนกระทั่งกันยาย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่น เขาจึงสืบหาข้อมูลจนเจอเฟสบุ๊คของเธอและแอดเฟรนด์ไป
                แรกๆเขารู้มากเกินไปจนดูเหมือนโรคจิต แต่พอคุยนานไปเขาก็ดูเป็นคนดี คุยด้วยแล้วมีความสุข กันยาจึงเกิดความสนใจในผู้ชายคนนี้ การพูดการจาก็ดูเป็นกันเอง ไม่ดูเคร่งเครียดเหมือนตะวัน
               ต้นหนาวเป็นคนสบายๆ เฮฮา ผิดกับตะวันที่เคร่งขรึมตลอดเวลา กันยาเริ่มมีความรู้สึกดีๆให้กับชายคนใหม่ที่เข้ามาในชีวิตเธอ แต่ตะวันก็ยังเป็นที่หนึ่งในใจเธอเสมอ
                ราวกับว่าต้นหนาวเป็นตัวสำรอง เป็นเพียงชายที่กันยาใช้เพื่อแก้เหงา
                ในขณะที่กันยากำลังคิดหนักว่าเธอทำร้ายตะวันหรือเปล่า ตะวันก็โทรมา ทั้งที่เรียนของเขาไม่อนุญาตให้ติดต่อคนภายนอก แต่เขาก็พยายามที่จะติดต่อและคุยกับกันยา เธอรู้สึกผิดมากที่นอกใจ ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่มีใครมาแทนที่พี่ตะวันของเธอได้
                ไม่นานตะวันก็กลับมาและแวะไปทักทายแม่กับกันยาที่บ้านของเธอ เธอดีใจมากที่เขามาหา วันเวลากลับมาหมุนเช่นเดิม เธอเที่ยว ดื่มเหล้ากับผองเพื่อนพร้อมกับตะวันคนที่เธอรัก และพวกเขาก็อยู่ด้วยกันทั้งคืน
                ทั้งสองคนเมามาก ต่างฝ่ายต่างก็อยากมีอะไรที่ลึกซึ้งเกินกว่านั้น แต่ความคิดที่หนักแน่นของตะวันยังชัดเจน เขาไม่มีทางหวั่นไหว บอกไม่ทำก็คือไม่ทำ มันยังไม่ถึงเวลา ถึงแม้ว่าอยากจะทำอะไรต่อมิอะไรกับกันยามากแค่ไหน เขาก็ต้องอดทนไว้
                ไม่นานเขาก็ต้องกลับไปกรุงเทพ และครั้งนี้เขาไปนานกว่าเดิม ติดต่อกันยายากกว่าเดิม และสุดท้ายก็ค่อยๆหายไป
                แต่เธอก็ยังมีคนอีกคนที่ชัดเจน สามารถจับเนื้อต้องตัวได้ ไปไหนด้วยกันได้ คนคนนั้นคือ ต้นหนาว
                เธอนัดต้นหนาวไปทานไอศกรีมกับฟรานซ์เพื่อนสนิทคนใหม่ของเธอจ ฟรานซ์และกันยาตัวติดกันมาก ไปไหนก็ไปด้วยกันตลอดไม่เคยห่างกันเลย และครั้งนี้กันยาชวนต้นหนาวไปทานไอศกรีม ฟรานซ์ก็ไปด้วยเช่นกัน
                ต้นหนาวและกันยาเริ่มพบปะและพูดคุย พวกเขาทั้งสองสนิทกันเร็วมาก แต่กันยาก็ไม่ได้มีต้นหนาวคนเดียวที่เข้ามาในชีวิตเธอ ยังมีชายหนุ่มที่สนใจในตัวกันยาอีกมากมาย
                เนื่องจากกันยาเป็นเด็กใหม่ปี1ของมหาวิทยาลัยในสาขาศิลปกรรม ในช่วงรับน้องเธอหัวแข็งต่อต้านรุ่นพี่ และเป็นคนแรกที่ถอนตัวจากการรับน้องหรือเป็นคนแรกที่ไม่เอารุ่น ทำให้คนอื่นๆทำตามเธอเหมือนกับเธอเป็นแกนนำ ทำให้เธอเป็นที่รู้จักของรุ่นพี่และเพื่อนๆในชั้นเดียวกัน เธอกลายเป็นคนเด่น และด้วยที่เธอเป็นคนเป็นกันเอง อัธยาศัยดี เธอจึงมีเพื่อนมาก และไม่แปลกที่จะมีคนมาชอบเธอ
                คนที่ชอบเธอมีทั้งรุ่นพี่และเพื่อนรุ่นเดียวกัน ชายที่เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับเธอ เขาชื่อ ‘เขม’ เป็นคนเฮฮาและเข้ากันได้ดีกับเธอ และมีพี่อีกคนหนึ่งเป็นพี่ปี4 เขาชื่อ ‘ปกป้อง’
                พี่ปกป้องเริ่มทักทายกันยาด้วยรอยยิ้มก่อนจะทักแชทเฟสบุ๊คและเข้าไปหาที่ห้องเรียน เวลาที่เธอกำลังสร้างผลงานส่งอาจารย์เขาก็เข้าไปช่วย ปกป้องเป็นคนเฮฮา แปลก แหวกแนว อาจจะมีความคิดเป็นของตัวเองสูงจึงทำให้กันยาไม่ค่อยเข้าใจ แต่นั่นก็คือเสน่ห์ของเขาที่กันยาคิดว่าปกป้องก็มีมุมที่น่ารักอยู่เหมือนกัน
                ปกป้องพูดคุยอย่างเป็นกันเองกับกันยา พูดเรื่องของตัวเองและเรื่องการเรียน บางวันก็ซื้อขนมมาให้และช่วยกันยาทำงานอยู่เสมอ ด้วยที่ปกป้องเป็นหนุ่มศิลปกรรมปี4และเป็นที่รักของเพื่อน เพื่อนๆในรุ่นเดียวกันจึงรู้จักกับกันยา และเธอจึงรู้จักคนไปทั่วมหาลัย
                ในขณะที่เธอกำลังคุยกับปกป้อง ต้นหนาวก็เริ่มจางหายไปไม่ค่อยพูดและคุยกับกันยา เธอสงสัยว่าเขาหายไปไหน ทำไมไม่สนใจกันเหมือนเมื่อก่อน แต่เธอก็ไม่กล้าถามเพราะรู้ตัวดีว่าไม่มีสิทธิ์อะไร เขาจะจากไปไหนหรือมีคนอื่นก็เรื่องของเขา
                สุดท้ายต้นหนาวก็หายไปอย่างไม่ทราบสาเหตุ
                กันยาและฟรานซ์สนิทกันมาก สนิทกันพอๆกับที่พวกเธอทั้งสองสนิทกับเหล้า หลังจากที่กันยาอกหักจากกฤตในครั้งนั้น เธอก็ดื่มเหล้า และดื่มมากขึ้นเมื่อมีเพื่อนชวน และยิ่งฟรานซ์เป็นผู้หญิงที่หลงในฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ พวกเธอทั้งสองจึงไปเที่ยวด้วยกันบ่อย เที่ยวกับเพื่อนฝูง กับรุ่นพี่ และคนอื่นๆ ทำให้เธอได้เจอกับสังคมใหม่ๆและผู้คนมากมาย เพราะคนในวงเหล้า เวลาเมา เราจะคุ้นเคยกันหมดถึงแม้ว่าจะไม่เคยคุยกันมาก่อนก็ตาม
                ฟรานซ์เป็นคนคารมดีและรู้จักกับคนหลายคน ทำให้กันยาพลอยรู้จักคนพวกนั้นไปด้วย แต่ส่วนใหญ่แล้วล้วนเป็นคนในวงเหล้าทั้งนั้น
                ระหว่างนั้นเธอก็คุยกับผู้ชายมากมาย